Μάρκου Δεσποτίδη,
φοιτητῆ ἰατρικῆς
φοιτητῆ ἰατρικῆς
Χτυπάει
τὸ κουδούνι. Οἱ μαθητὲς κατευθύνονται πρὸς τὶς τάξεις. Διαγώνισμα στὰ
θρησκευτικά. «Στὰ θρησκευτικὰ τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται νὰ γράψεις εἶναι
ἕνα “ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ”, ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία μας καὶ οὕτω
καθεξῆς καὶ ἀμέσως ὁ θεολόγος θὰ τσιμπήσει, τοὺς ξέρω ἐγὼ
αὐτούς…», ψιθυρίζει ἕνας μαθητὴς στὸ διπλανό του. Νέα γενιά, εἰκοστὸς
πρῶτος αἰώνας. Ἑλληνικὴ κοινωνία, εἰκοστὸς πρῶτος αἰώνας.
Βέβαια, κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ ὑποστηρίξει πὼς, ἀκόμα κι ἂν ἁπλῶς
εἰρωνεύεται, τουλάχιστον αὐτὸς ὁ μαθητὴς ἔχει ἀκούσει γιὰ τὴν πεμπτουσία
τῆς ὀρθοδοξίας. Τὸ ζήτημα ὡστόσο ποὺ ἀναδύεται εἶναι γιατί οἱ
περισσότεροι σημερινοὶ ἄνθρωποι ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία
σὰν ἁπλὰ τσιτάτα κενὰ νοήματος, ἀντὶ νὰ συγκλονιζόμαστε, νὰ ἑλκόμαστε
ἀπὸ αὐτὴν καὶ νὰ υἱοθετοῦμε τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ αὐτὴ πρεσβεύει;
Πρῶτα
ἀπὸ ὅλα, ἀναμφίβολα ἡ ὀρθόδοξη πίστη δέχεται διαχρονικὰ ἀνηλεῆ πόλεμο
καὶ ὅσο πλησιάζουμε πρὸς τὰ ἔσχατα εἶναι δεδομένο ὅτι ὁ μισάνθρωπος καὶ
μισόκαλος ποὺ ἐλέγχει τὸ ψέμα θὰ ἐντείνει τὴν προσπάθειά του νὰ πλανήσει
ἀκόμα περισσότερους. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο, λοιπόν, Μέσα Μαζικῆς
Ἐνημέρωσης, καθηγητές, ὁ κοινωνικός μας περίγυρος «πλανῶντες καὶ
πλανώμενοι» συνεχῶς διαβάλλουν, περιθωριοποιοῦν καὶ μυκτηρίζουν τὸν
ὀρθόδοξο βίο. Ἡ ὀρθόδοξη ἀλήθεια καὶ οἱ διδαχὲς τῶν Πατέρων χλευάζονται,
ἐνῷ ὅσοι προσπαθοῦν νὰ τὶς βιώσουν λοιδοροῦνται, μὲ ἀποτέλεσμα ἄλλοι
ἀπὸ ἐμᾶς νὰ διστάζουν καὶ ἄλλοι νὰ χάνουν τὸ θάρρος τους ἐρχόμενοι
ἀντιμέτωποι μὲ τὰ πλήθη ποὺ ‘ναι σὲ λήθη. Στὸν σύγχρονο τρελὸ κόσμο,
προβάλλεται ὡς παράλογη ἡ ὀρθόδοξη βιοτή. Ἀντίθετα, ἡ σύγχρονη ὑποκρισία
τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας καὶ ὁ ἄλογος ἀθεϊσμὸς θεωροῦνται ὡς κάτι «ἴν».
Ταυτόχρονα, ὁ
κόσμος συνεχίζει τὴν πορεία του, ὅπως αὐτὴ διαγράφεται μέσα ἀπὸ
τὶς ἐπιλογὲς τῶν ἀνθρώπων. «Ὁ Θεὸς πέθανε», σύμφωνα μὲ τὸν Νίτσε, καὶ
ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ἐλεύθερος» νὰ κάνει ὅ,τι θέλει. «Ἐλεύθερος» ἀπὸ τὸν
Θεὸ καὶ δέσμιος τῶν παθῶν του καὶ τοῦ τεράστιου Ἐγὼ του (σήμερα ἰσχύει
τὸ «Εἰς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ …πάρτης»). «Ἐλεύθερος» ἀπὸ τὶς συντηρητικὲς ἀξίες τοῦ
χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ παράλληλα ἀνίκανος νὰ «συντηρήσει» τὴ χαρὰ καὶ τὴν
εὐφροσύνη στὴν ψυχή του. «Ἐλεύθερος» ἀπὸ «ὀπισθοδρομικὲς» ἀντιλήψεις τὴν
ὥρα ποὺ συνεχῶς οἱ ἀξίες του καταρρέουν καὶ ἀντὶ νὰ βαδίζει πρὸς τὰ ἐμπρὸς, ἡ κοινωνικὴ σήψη τὸν ἔχει γυρίσει χ. π. (χρόνια πρὶν) ἢ μᾶλλον σωστότερα π.Χ. (πρὸ Χριστοῦ).
Μὲ λίγα λόγια, ἡ ὀρθοδοξία καὶ ὁ Χριστὸς διαβάλλονται. Κι οἱ χριστιανοὶ τί κάνουμε; Καμπτόμαστε ἢ συνεχίζουμε τὸν ἀγώνα μας; Ψάχνουμε γιὰ ἀποδιοπομπαίους τράγους ἢ ἀναλαμβάνουμε τὶς εὐθύνες ποὺ μᾶς ἀναλογοῦν; Γιατί ἀδιαμφισβήτητα ἔχουμε χάσει τὸ παιχνίδι ἂν θεωρήσουμε πὼς δὲν φταῖμε. εἴμαστε «καθαροὶ» καὶ γιὰ ὅλα φταῖνε τρίτοι, ἐνῷ ἐμεῖς παραμένουμε ἀνήμποροι νὰ κάνουμε τὸ ὁτιδήποτε. Γιατί δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι πρέπει πρῶτα ἀπὸ ὅλα συνεχῶς νὰ ἀντιμετωπίζουμε καὶ τὸν κακό μας ἑαυτό. Πρέπει ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ ἀγωνιζόμαστε στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ βιάζοντας τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Ὅταν πέφτουμε, νὰ σηκωνόμαστε καὶ νὰ ἔχουμε ὡς παράδειγμα τοὺς ἁγίους ὅλων τῶν ἐποχῶν ποὺ ἀπέδειξαν στὴν πράξη ὅτι ἡ διδασκαλία τῆς ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστη. Ὀφείλουμε ὅμως νὰ προσέξουμε καὶ κάτι ἀκόμα. Ὁ ὀρθόδοξος ἀγώνας δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται μὲ μεμψιμοιρία καὶ ψευτοαυτοταπείνωση.
Δὲν
εἶναι ἕνας ἀγώνας στέρησης, ἀλλὰ ἀπόλαυσης· ὂχι ὑλικῆς ἢ ἡδονικῆς,
ἀλλὰ πνευματικῆς. Ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι χαρούμενος,
γιατί ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἓξετε, ἀλλὰ
θαρσεῖτε ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο». Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι μιὰ ζωὴ χαρᾶς
καὶ εὐχαριστίας. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ
πάντοτε. πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. 4,4). Καὶ ἀλλοῦ: «Πάντοτε χαίρετε,
ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε• τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ
Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς.»(Θεσ. Α’ 5, 16-18) Ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ ἀντιμετωπίσουμε
τὴν ἐπικριτικὴ διάθεση γιὰ τὰ «πιστεύω» μας χωρὶς φόβο, ἀλλὰ μὲ πάθος
καὶ πόθο γιὰ τὸν Χριστό· ὄχι μὲ ὑπεροψία, ἐπειδὴ καὶ καλὰ εἴμαστε
«καλύτεροι», ἀλλὰ μὲ αὐτοκριτικὴ μιᾶς καὶ ἀντιλαμβανόμαστε πὼς,
ἂν εἴμαστε ἐμεῖς σωστοὶ, ὁ κοντινός μας περίγυρος σίγουρα θὰ
ἐνδιαφερθεῖ νὰ γνωρίσει τὴν ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, δηλαδὴ τὸν Χριστό.
«Πηγὴν ζωῆς κέκτημαι σὲ τοῦ θανάτου τὸν καθαιρέτην καὶ βοῶ σοι ἐκ καρδίας μου πρὸ τοῦ τέλους• Ἥμαρτον, ἱλάσθητι, σῶσόν με». Ἂς μὴν διστάζουμε πλέον! Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κάνουμε μιὰ νέα ἀρχή· μέσα ἀπὸ τὴν καθημερινή μας μετάνοια νὰ γίνουμε ὁμολογητὲς καὶ ὄχι ἀρνητὲς Χριστοῦ. Ὄχι μόνο μὲ λόγια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ παράδειγμά μας! Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ψάλουμε «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι• ἀνάνηψον οὖν, ἳνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν». Ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς· ἂς ἐλπίσουμε καὶ ἡ μετάνοιά μας νὰ ἔρθει σύντομα καὶ νὰ εἶναι διαρκής.
