Πριν πολλά χρόνια ο Σερ Ισαάκ Νεύτων είχε φτιάξει σε μικρογραφία ένα ακριβές αντίγραφο του πλανητικού μας συστήματος. Στο κέντρο του βρισκόταν μια μεγάλη χρυσή σφαίρα που αντιπροσώπευε τον ήλιο, και γύρω της περιστρέφονταν μικρότερες σφαίρες που ήταν προσαρμοσμένες στις άκρες από ράβδους που είχαν διάφορα μεγέθη. Αντιπροσώπευαν τον Ερμή, την Αφροδίτη, την Γη, τον Άρη και άλλους πλανήτες. Όλα αυτά, ήταν συνδεδεμένα με οδοντωτούς τροχούς και ιμάντες που τα έκαναν να περιστρέφονται γύρω από τον “ήλιο” σε απόλυτη αρμονία. Μια μέρα καθώς ο Νεύτων μελετούσε το κατασκεύασμα, ένας φίλος του που δεν πίστευε στην Βιβλική εξήγηση της δημιουργίας, πέρασε να τον επισκεφτεί.
Καθώς είχε μείνει έκθαμβος με το κατασκεύασμα και παρακολουθώντας τον επιστήμονα ο οποίος έκανε τα ουράνια σώματα να κινούνται γύρω από τις τροχιές τους, ο φίλος του είπε όλο θαυμασμό:
- Φίλε μου, Νεύτων, τι υπέροχο κατασκεύασμα είναι αυτό! Ποιος σου το έφτιαξε;
Χωρίς να κοιτάξει, ο Σερ Ισαάκ απάντησε, “Κανένας.”
-Κανένας; τον ρώτησε ο φίλος του.
- Όπως το άκουσες! Κανένας! Όλοι οι τροχαλίες και οι ιμάντες και τα γρανάζια βρέθηκαν από μόνα τους εκεί, και ως εκ θαύματος, από δική τους τύχη άρχισαν να περιστρέφονται στις καθορισμένες τροχιές τους και με τέλειο συγχρονισμό.
Ο άπιστος έπιασε το νόημα! Το να υποθέτεις πως κατασκευάστηκε από μόνο του ήταν ανόητο. Αλλά ήταν ακόμα μεγαλύτερη ανοησία το να αποδεχθεί την θεωρία πως η Γη και το ατέλειωτο Σύμπαν έλαβαν τη μορφή που έχουν από τύχη.
