π. Σπυρίδων Σκουτής
Πέρασαν τα Χριστούγεννα, η μέρα τελείωσε. Φάγαμε, ήπιαμε, κάποιοι κοινώνησαν για το καλό. Και τώρα τι γίνεται;
Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο θα δούμε στην Εκκλησία ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν είναι ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού, αλλά θα έρθουν να κοινωνήσουν απλά και μόνο για το καλό. Οι Εκκλησίες γεμίζουν σαν να δίνουν κάποιο επίδομα. Κάποιοι θα έρθουν με το φρόνημα του περιπτέρου. Για κάποια δευτερόλεπτα κοινωνάμε και φεύγουμε γρήγορα από την Εκκλησία γιατί έχουμε και δουλειές. Τι Θεία Κοινωνία είναι αυτή; Τι κοινωνία μετά του Θεού είναι αυτή; Τι Θεία Κοινωνία είναι αυτή, όταν δεν κοινωνώ με τον συνάνθρωπο; Κάποιοι δίνουν σ’ αυτή την πνευματική συμπεριφορά και βραβείο σωτηρίας. “Ε, δεν χρειάζονται πολλά. Κοινώνα Πάσχα και Χριστούγεννα και καθάρισες. Τα πολλά τα Κύριε ελέησον τα βαριέται κι ο Θεός. Δεν τα βλέπει αυτά ο Θεός.”
Θεολογούμε ακαίρως στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού όπως ο τυφλός που ενώ δεν βλέπει αρχίζει και σου κάνει περιγραφές του χώρου που εσύ βλέπεις και μάλιστα αν εκφράσεις αντίρρηση σε θεωρεί ανόητο.
Βλέπουμε τον κόσμο να κοινωνάει και να γιορτάζει μεγαλοπρεπώς τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τον Δεκαπενταύγουστο αλλά τις υπόλοιπες γιορτές τις αντιμετωπίζει σαν κάποιες αδιάφορες πληροφορίες του ημερολογίου που έχουμε στο ψυγείο με μαγνητάκι .
Αλήθεια αν αυτές οι γιορτές δεν είχαν τις λαϊκές παραδόσεις με γλέντι θα τις γιορτάζαμε άραγε; Αν τα Χριστούγεννα δεν είχαν ημέρες αργίας, γαλοπούλα και λαμπάκια, αν το Πάσχα δεν είχε αρνί, μπάρμπεκιου και ημέρες αργίας, αν ο δεκαπενταύγουστος δεν είχε χοροεσπερίδες και ψήσιμο στα κάρβουνα στις πλατείες των χωριών τί και πώς θα γιορτάζαμε άραγε;...
Βλέπουμε μεγάλες εορτές της Ορθοδοξίας όπως είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας, η εορτή της Υπαπαντής, η εορτή της Αναλήψεως να μην έχουν τόση μεγάλη αναφορά στη ζωή μας ίσως γιατί δεν περιέχουν κάτι φαγώσιμο. Πόσοι κοινωνάνε την ημέρα του Σταυρού, την ημέρα των Εισοδίων της Παναγίας μας; Στα Θεοφάνεια πόσοι άραγε θα Κοινωνήσουν; Μήπως απλά θα περιμένουμε να πάρουμε τον Μεγάλο Αγιασμό για να το ρίξουμε στο σπίτι ώστε να μας πάει καλά η χρονιά; ; ;
Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να πάμε πέρα από το κοσμικό γλέντι και να δούμε την ουσία των πραγμάτων;
Έχουμε αναρωτηθεί τί είναι η Θεία Κοινωνία; Γιατί Κοινωνάμε; Συναισθηματικοποιούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που πολλές φορές φτάνουμε στη βλασφημία. Στις μέρες μας ζούμε επίσης μια άλλη “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΔΑ” η οποία είναι η σωτηρία μέσα από τη ζυγαριά. “Δεν πειράζει αν απατάς τη γυναίκα σου, αν δίνεις ελεημοσύνη καθάρισες”, “Έχεις σαρκικές σχέσεις αλλά βοηθάς τα παιδάκια στην Αφρική τότε είσαι στα ίσια και θα σωθείς, δεν τα βλέπει τα κρεβάτια μας ο Θεός”. “Δεν μιλάς με τη μητέρα σου ενώ έχεις δίκιο αλλά έχεις κάνει δωρεά σετ Αγιοπότηρα στον ναό, οπότε θα σωθείς”. “Κατακρίνεις! Αλλά αφού είσαι μεγάλος δωρητής τότε σώζεσαι!”. “Έχεις σχέση αλλά δεν θες να παντρευτείς; Δεν πειράζει! Δεν τρέχει και τίποτα! Κάνε κάποιο καλό και θα ισορροπήσεις την κατάσταση”. Φτάνουμε σε σημείο να μπαίνουμε στη θέση του Χριστού και να λέμε “Δεν τα βλέπει αυτά ο Θεός!” Εμείς όμως δεν θέλουμε να δούμε την τύφλα μας. Όλα αυτά μας τα παρέδωσαν οι ΆΓΙΟΙ. Άνθρωποι που έφτασαν στη Θέωση δίνοντας αίμα για να πάρουν Άγιο Πνεύμα και εμείς θεολογούμε με το esspresaki απο τον καναπέ και το ipad και βάζουμε τους Αγίους στο καλάθι των αχρήστων μόνο και μόνο για κάποια likes ή για να δούμε στα σχόλια γλυκόλογα...
Κάνουμε την προσωπική θεραπευτική στην εξομολόγηση γενικό κανόνα! Αρνούμαστε να καταλάβουμε ότι οι ευλογία ή το επιτίμιο θεραπείας μέσα από το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως είναι για κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο και για συγκεκριμένο λόγο.
Ζούμε μέρες που ξορκίζουμε τις αμαρτίες του σώματος και μάλιστα θεολογούμε λέγοντας ότι αυτά δεν τα βλέπει ο Θεός. Λυπάμαι αγαπητοί μου! Δεν είμαστε φαντάσματα! Έχουμε σώμα το οποίο είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός έλαβε σώμα! Και το σώμα θα Θεωθεί κατά Χάριν! Επιτέλους ας φύγουμε από την πλάνη!
Το γράφω με κεφαλαία για να το κατανοήσουμε. Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ! Φαίνεται ότι σε κάποια πράγματα έχουμε ξεπεράσει και τους αιρετικούς.
Πόσο φαίνεται ότι τελικά όχι μόνο δεν διαβάζουμε Καινή και Παλαιά Διαθήκη αλλά ούτε και πατέρες της Εκκλησίας. Νομίζουμε ότι η σωτηρία είναι ένα ηθικό και συναισθηματικό γεγονός με κάποιον άγνωστο Θεό και ότι τελικά θα μας σώσει επειδή είναι αγάπη αλλά ξεχνάμε ότι είναι και δικαιοσύνη.
Πρέπει κάποια στιγμή να δούμε σοβαρά την υπόθεση της σωτηρίας. Να αφήσουμε τους στρουθοκαμηλισμούς και να μπούμε στη σχέση με τον Χριστό με σοβαρότητα βαδίζοντας στα χνάρια των Αγίων. Διαφορετικά θα νομίζουμε ότι θα σωθούμε αλλά θα οδηγηθούμε στην απώλεια και όλα αυτά όχι από φταίξιμο κάποιου Θεού αλλά από το κακό του κεφαλιού μας που λέει και ο λαός.
