Το άφθαρτο δεξί χέρι του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου Αποθησαυρίζεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου "Εις Κοπάνους" στα Γιάννενα.
Ποίημα - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
«Ποιός κι από πού ήρθα στή ζωή ;
Κι η γη σάν μέ σκεπάσει κι αναστηθώ,
ποιός θέ νά βγω από τή σκόνη πάλι ;
Που θά μέ πάει ο μέγας Θεός;
Θά μέ γλιτώσει τάχα, αφού μ` ανάστησε από δω, σέ γαληνό λιμάνι;
Πολλές οι στράτες της ζωής οι πολυπαθιασμένες
καί κάθε μία φορτώνεται μέ τά δικά της πάθη.
Καλό δέν εχει ο άνθρωπος κακό πού νά μήν κρύβει
καί μόνο ας ήταν τά πικρά νά μή νικούμε τόσο.
Ποίημα - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος
«Ποιός κι από πού ήρθα στή ζωή ;
Κι η γη σάν μέ σκεπάσει κι αναστηθώ,
ποιός θέ νά βγω από τή σκόνη πάλι ;
Που θά μέ πάει ο μέγας Θεός;
Θά μέ γλιτώσει τάχα, αφού μ` ανάστησε από δω, σέ γαληνό λιμάνι;
Πολλές οι στράτες της ζωής οι πολυπαθιασμένες
καί κάθε μία φορτώνεται μέ τά δικά της πάθη.
Καλό δέν εχει ο άνθρωπος κακό πού νά μήν κρύβει
καί μόνο ας ήταν τά πικρά νά μή νικούμε τόσο.
Ο πλούτος φίλος απιστος,
κι ο θρόνος μάταιη δόξα βάρος τό νά σέ κυβερνουν κι ειναι πεδούκλι η φτώχεια.
κι ο θρόνος μάταιη δόξα βάρος τό νά σέ κυβερνουν κι ειναι πεδούκλι η φτώχεια.
Η ομορφιά μιάν αστραπή μέ λίγη χάρη, η νιότη του χρόνου κόχλασμα,
πικρό τέλος του βίου τά γέρα.
Είναι τά λόγια φτερωτά κι η δόξα αέρας, αίμα πού πάλιωσ` οι ευγενείς,
η ορμή, καί τ` άγριου κάπρου.
Τά πλούτη προσβολή γεννουν, δεσμός ο γάμος κι ειναι σκληρή φροντίδα τά παιδιάκι η ατεκνία αρρώστια
Διδασκαλεια οι αγορές κακίας η ηρεμία ειν` απραξία
των ταπεινων ειναι καί καθέ τέχνη.
Πικρό τό ξένο τό ψωμί. Μόχθος τη γη νά οργώνεις.
Κι οι πιό πολλοί θαλασσινοί στόν αδη ταξιδεύουν.
Γκρεμός γιά σέ η πατρίδα σου κι η ξενιτιά ντροπή σου.
`Ολα τα εδω γιά τους θνητούς, κόπος
κι ολα γιά γέλια, αχνή, ίσκιος, φαντασία, δροσιά, πνοή,
φτερό κι ομίχλη, όνειρο, κύματα, ροή, στό πέλαο αυλάκι, σκόνη.
Κύκλος πού αδιάκοπα γυρνά,
κυλώντας ομοια πάντα μιά στέκεται, μιά προχωρει,
σπάζει καί πάλι σμίγει ώρες καί μέρες καί νυχτιές,
θάνατοι, πόνοι, λύπες μ` αρρώστιες αλλά καί χαρές,
κακοτυχιές καί τύχες.
Κι αυτό η σοφία σου τ` όρισε, Πατέρα Λόγε,
νά `ναι όλα άστατα γιά νά 'χομε του ακίνητου τόν πόθο.
Πόσα μέ τά φτερά του νου μέ κύκλωσαν παλιά όσα κι όσα καινούργια
απ` τούς θνητούς πιό αδύναμο δέν εχει.
πικρό τέλος του βίου τά γέρα.
Είναι τά λόγια φτερωτά κι η δόξα αέρας, αίμα πού πάλιωσ` οι ευγενείς,
η ορμή, καί τ` άγριου κάπρου.
Τά πλούτη προσβολή γεννουν, δεσμός ο γάμος κι ειναι σκληρή φροντίδα τά παιδιάκι η ατεκνία αρρώστια
Διδασκαλεια οι αγορές κακίας η ηρεμία ειν` απραξία
των ταπεινων ειναι καί καθέ τέχνη.
Πικρό τό ξένο τό ψωμί. Μόχθος τη γη νά οργώνεις.
Κι οι πιό πολλοί θαλασσινοί στόν αδη ταξιδεύουν.
Γκρεμός γιά σέ η πατρίδα σου κι η ξενιτιά ντροπή σου.
`Ολα τα εδω γιά τους θνητούς, κόπος
κι ολα γιά γέλια, αχνή, ίσκιος, φαντασία, δροσιά, πνοή,
φτερό κι ομίχλη, όνειρο, κύματα, ροή, στό πέλαο αυλάκι, σκόνη.
Κύκλος πού αδιάκοπα γυρνά,
κυλώντας ομοια πάντα μιά στέκεται, μιά προχωρει,
σπάζει καί πάλι σμίγει ώρες καί μέρες καί νυχτιές,
θάνατοι, πόνοι, λύπες μ` αρρώστιες αλλά καί χαρές,
κακοτυχιές καί τύχες.
Κι αυτό η σοφία σου τ` όρισε, Πατέρα Λόγε,
νά `ναι όλα άστατα γιά νά 'χομε του ακίνητου τόν πόθο.
Πόσα μέ τά φτερά του νου μέ κύκλωσαν παλιά όσα κι όσα καινούργια
απ` τούς θνητούς πιό αδύναμο δέν εχει.
Ένα μόνο οι ανθρωποι καλό καί σταθερό εχουν μόνο να ξεκινούν πάντ` απ` αυτό σέρνοντας τό σταυρό τούς.
Τά δάκρυα κι οι στεναγμοί,νούς πού τά θεια τόν νοιάζουν, η ελπίδα,
της ουρανικής η φωταυγή Τριάδας πού κατοικεί στούς καθαρούς, από τό ανόητο χωμα η απαλλαγή, κι η φύλαξη αγνής της θείας εικόνας.
Τά δάκρυα κι οι στεναγμοί,νούς πού τά θεια τόν νοιάζουν, η ελπίδα,
της ουρανικής η φωταυγή Τριάδας πού κατοικεί στούς καθαρούς, από τό ανόητο χωμα η απαλλαγή, κι η φύλαξη αγνής της θείας εικόνας.
Η ζωή μας νά `ναι αλλιώτικη κι αυτόν τόν κόσμο μ` άλλον κόσμο νά τόν αλλάζομε σέ μιά ζωή όλο πόνο.»
ΕΠΕ. 9, 260 - 261
ΕΠΕ. 9, 260 - 261
πηγή
