Απόσπασμα από ομιλία του π. Σάββα του Αγιορείτου
.... Εἶναι λάθος αὐτό, πού λένε κάποιοι σήμερα, ὅτι «δέν πρέπει νά μιλᾶς
στούς ἀλλόθρησκους γιά τόν Χριστό, διότι εἶναι φανατισμός αὐτό».
Τό νά λές τήν ἀλήθεια εἶναι φανατισμός; Τό νά πεῖς στούς μουσουλμάνους
ὅτι «εἶστε λάθος κύριοι, εἶστε στήν πλάνη, προσκυνᾶτε τόν ἔξω ἀπό ἐδῶ»,
αὐτό εἶναι φανατισμός;
Θά πρέπει, λένε κάποιοι, νά τόν ἀφήσεις ὅπως εἶναι, νά μήν θέλεις νά τόν ἀλλάξεις.
Αὐτά εἶναι τά διδάγματα τῆς νέας ἐποχῆς. Εἶναι ὅμως τελείως λάθος. Αὐτό δέν ἔχει ἀγάπη.
Τότε καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν θά ἔπρεπε νά κηρύξουν στούς
εἰδωλολάτρες, γιά νά μήν θεωρηθοῦν φανατικοί, γιά νά μήν τούς ποῦν ὅτι
δέν σέβονται τίς ἄλλες θρησκεῖες, γιά νά μήν τούς κατηγορήσουν ὡς
φανατικούς, ταλιμπάν, μουτζαχεντίν, κολλημένους, μεσαιωνικούς κ.λ.π.,
γιά νά μήν τούς ποῦν ὅτι δέν σέβονται τήν διαφορετικότητα τοῦ ἄλλου
κ.λ.π.
Τότε ὁ κόσμος δέν θά ἄλλαζε ποτέ. Ἡ εἰρήνη πού εἶναι ὁ Χριστός δέν θά
ἐρχόταν ποτέ μέσα στούς ἀνθρώπους, οὔτε μέσα στίς οἰκογένειες, οὔτε μέσα
στίς κοινωνίες. Ἐνῶ τώρα, ὅπου ἐφαρμόζεται ὁ ἀληθινός χριστιανισμός
ὑπάρχει καί ἡ ἀληθινή εἰρήνη.
Ὅταν ὁ καρκινοπαθής, γιά παράδειγμα, πάει στό γιατρό καί ὁ γιατρός τοῦ
λέει: «Μιά χαρά εἶσαι, δέν ἔχεις τίποτα. Νά τρῶς ἀπό ὅλα, νά
κοιμᾶσαι... Τό πολύ-πολύ νά παίρνεις καμμιά ἀσπιρινούλα γιά νά μήν πονᾶς
καί εἶσαι ἐντάξει». Τί κάνει;
Τόν ἐμπαίζει, τόν κοροϊδεύει. Ἐνῶ ἔχει καρκίνο τοῦ λέει ὅτι εἶναι ὑγιής.
Ἔτσι καί ἐσύ, ἐνῶ ξέρεις ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι αἱρετικός, ὅτι εἶναι στήν
πλάνη, ὅτι προσκυνάει τόν διάβολο,... μέ τό νά τοῦ λές: «Μιά χαρά εἶσαι
καί μεῖνε ὅπως εἶσαι». Γιατί ἀλλιῶς ἐγώ θά θεωρηθῶ φανατικός ἄν τοῦ πῶ
ὅτι εἶναι στήν πλάνη, ε; τότε τί τόν κάνεις αὐτόν τόν ἄνθρωπο;
Τόν ἐμπαίζεις, τόν κοροϊδεύεις καί δέν πρόκειται ποτέ αὐτός νά γίνει ὑγιής.
