"Ποιός είμαι εγώ που τον μισώ, είμαι μήπως καλύτερος απ’ αυτόν;"

Στην Κυριακή Προσευχή λέγομε «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Ζητούμε λοιπόν να μας συγχωρέση ο Κύριος τις αμαρτίες, όπως και εμείς συγχωρούμε αυτούς που μας αδίκησαν. Ο Άγιος Λουκάς Κριμαίας σε ομιλία του «Λόγοι και ομιλίες», τόμος Α΄. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» περί συγχωρήσεως λέγει μεταξύ άλλων:

«Θυμηθείτε τον Κύριο που συγχωρούσε όλους: συγχώρησε τον ληστή πάνω στο Σταυρό, τον τελώνη, την πόρνη, που έβρεξε με τα δάκρυά της τα πόδια του και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Ας θυμηθούν αυτοί που δεν θέλουν να συγχωρούν την παραβολή του κακού δούλου που ο βασιλιάς του χάρισε το πολύ μεγάλο χρέος του. Εκείνος, όμως, μόλις βγήκε από τον βασιλιά, βρήκε έναν από τους συνδούλους του που του όφειλε ένα μικρό ποσό. Τον έπιασε και τον έσφιγγε να τον πνίξει, λέγοντάς του: «Ξόφλησέ μου το χρέος».

Όταν το είδαν αυτό οι σύνδουλοί του, λυπήθηκαν παρά πολύ. Πήγαν και το διηγήθηκαν στον κύριό τους. Τότε ο βασιλιάς τον κάλεσε και του είπε: «Δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκά σοι, επεί παρεκάλεσάς με. ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου, ως και εγώ σε ηλέησα; και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν τοις βασανισταίς έως ου αποδώ παν το οφειλόμενον αυτώ.» (Μτ. 18, 32-34).

Φοβερός είναι αυτός ο λόγος. Μας παροτρύνει να είμαστε ελεήμονες, σπλαγχνικοί και να συγχωρούμε τους άλλους. Εμείς όμως, πολύ συχνά, γινόμαστε άσπλαγχνοι, επιμένουμε στα δικά μας και δεν συγχωρούμε τον πλησίον. Έτσι πρέπει να ενεργού­με; Να εχθρευώμαστε αυτούς που μας αδικούν; Ασφαλώς όχι. Αν βλέπουμε τον πλησίον μας να μας κάνη κακό ή να μας προσβάλη, δεν πρέπει να τον μισούμε. Αντίθετα, πρέπει να τον σπλαγχνιζώμαστε, διότι είναι ασθενής. Ασθενεί η ψυχή του και υποφέρει από μίσος. Γι’ αυτό πρέπει να τον σπλαγχνιζώμαστε.

Δεν πρέπει αυτόν να μισούμε, αλλά τον διάβολο και τους δαίμονες, που φαρμάκωσαν με την κακία τους την καρδιά του και τον έκαναν άσπλαγχνο και σκληρό. Αν τυχόν θα απαντήσουμε και εμείς με προσβολή στην προσβολή και θ’ ανάψη στην καρδιά μας η φλόγα του μίσους, τότε ας σταματήσουμε και ας σκεφτού­με λιγάκι και να πούμε: Και ποιός είμαι εγώ που τον μισώ, είμαι μήπως καλύτερος απ’ αυτόν; Δεν είμαι και εγώ γεμάτος αμαρτία; Τότε γιατί τον μισώ; Και αμέσως θα ηρεμήση η καρδιά μας. Ο καλός λόγος θα σβήση το μίσος.

• Διαβάζουμε στο βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα Αγγέλων» εκ της Ι. Μ. Παρακλήτου:

«Ο πρεσβύτερος Τίτος και ο διάκονος Ευάγριος ήταν συμμοναστές στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου.

Ο διάβολος, που πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε έχθρα ανάμεσά τους. Κι ενώ πρώτα ήταν αγαπημένοι, έφτασαν τώρα στο σημείο να μη θέλουν να ιδωθούν.

Στην εκκλησία δεν θύμιαζε ο ένας τον άλλο. Κι όταν ο ένας θύμιαζε, ο άλλος έφευγε μακριά.

Οι άλλοι μοναχοί πάσχιζαν να τους συμφιλιώσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Κάποτε ο πρεσβύτερος Τίτος αρρώστησε βαριά. Συνήλθε τότε και κάλεσε μετανοημένος τον Ευάγριο, για να συγχωρεθούν. Εκείνος όμως αρνήθηκε να τον συγχωρήσει, κι άρχισε από μακριά να τον καταριέται και να τον βρίζει. Τον άρπαξαν τότε και τον έφεραν με τη βία στον άρρωστο.

-Συγχώρησε με, αδελφέ, ικέτεψε ο Τίτος με δάκρυα, μόλις τον είδε.

-Ποτέ δεν θα συμφιλιωθώ μαζί σου ούτε σ’ αυτή τη ζωή ούτε στην άλλη, δήλωσε άσπλαγχνα ο Ευάγριος.

Την ίδια όμως στιγμή έπεσε κάτω νεκρός. Αντίθετα ο Τίτος σηκώθηκε από το κρεβάτι υγιής και διηγήθηκε στους πατέρες τα ακόλουθα:

Είχα φτάσει κοντά στο θάνατο, χωρίς να έχω συμφιλιωθεί με τον Ευάγριο. Και τότε, τι να δω! Με πλησίασαν Άγγελοι, αλλά έφυγαν αμέσως κλαίγοντας για το χαμό της ψυχής μου. Τότε ήρθαν κοντά μου οι δαίμονες, χαρούμενοι που θα με κέρδιζαν, εξ αιτίας της οργής και της μνησικακίας. Γι’ αυτό φώναξα να μου φέρετε τον αδελφό να συγχωρεθούμε. Όταν όμως έσκυψα στα πόδια του κι εκείνος γύρισε αλλού το πρόσωπό του, βλέπω ξαφνικά δίπλα μου ένα φοβερό Άγγελο. Κρατούσε στα χέρια του φλογισμένο ακόντιο. Μ’ αυτό τρύπησε ανελέητα τον Ευάγριο, που έπεσε νεκρός. Ύστερα ο Άγγελος άπλωσε το χέρι του σε μένα και με σήκωσε. Και να, είμαι υγιής!

Η τιμωρία του Ευαγρίου από τον Άγγελο συγκλόνισε τους αδελφούς, κι από τότε έγιναν όλοι πιο σπλαγχνικοί».

• Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας συμβουλεύει στον Ι΄ Λόγο του «ΠΕΡΙ ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΟΥ»:

«Ντρέπεσαι να πλησιάσης και να καταφιλήσης εκείνον που σε αδίκησε; Μα αυτό είναι έπαινος, αυτό στεφάνι, αυτό εγκώμιο, αυτό κέρδος και θησαυρός, που έχει αμέτρητα αγαθά. Γιατί κι ο ίδιος ο εχθρός θα σε δεχθή κι όλοι οι παραβρισκόμενοι θα σ’ επαινέσουν, αλλά κι αν ακόμη οι άνθρωποι σε κατηγορήσουν, οπωσδήποτε ο Θεός θα σε στεφανώση. Αν όμως περιμένης να έρθη πρώτα εκείνος και να σου ζητήση συγγνώμη, δεν θα έχης τόσο μεγάλο κέρδος. Γιατί πρόλαβε εκείνος και άρπαξε το βραβείο και μετέφερε όλη την ευλογία στον εαυτό του. Αν όμως τον προλάβης εσύ, δεν μειώθηκες μ’ αυτό, αλλά νίκησες τον θυμό, νίκησες το πάθος, έδειξες μεγάλη πνευματική ζωή δείχνοντας υπακοή στο Θεό, έκανες την υπόλοιπη ζωή σου πιο ευχάριστη, απαλλάχθηκες από δυσάρεστες καταστάσεις και ταραχή».

http://orthodoxostypos.gr