Ἐν Πειραιεῖ 12-9-2018
Ἑσχάτως τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προέβη στήν ἁγιοκατάταξη τῶν ἤδη ἁγίων στήν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀντιοικουμενιστῶν Ὁσίων Γερόντων Ἰακώβου Τσαλίκη στίς 27-11-2017[1] καί Ἀμφιλοχίου Μακρῆ στίς 29-8-2018[2].Βρισκόμαστε μπροστά στό ἀντιφατικό καί τραγελαφικό φαινόμενο, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ σύν αὐτῷ Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, πού ὑποστηρίζουν τόν Οἰκουμενισμό, νά ἁγιοκατατάσσουν ὁσίους Γέροντες, πού στηρίζουν τήν ὀρθοδοξία καί τόν ἀντιοικουμενισμό.
Ἡ πράξη, ὅμως, αὐτή οὐσιαστικά γυρνᾶ μπούμερανγκ ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, διότι ἡ ἁγία βιοτή τῶν συγχρόνων ἁγίων μας, χαρακτηριστικά τῆς ὁποίας ἦταν ὁ σεβασμός στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ τήρηση τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν ἀποφασισθέντων ἀπό τίς Ἅγιες Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἡ ἀποφυγή τῶν ἀντικανονικῶν συμπροσευχῶν μέ κατεγνωσμένους αἱρετικούς, ἡ ἀποφυγή κάθε νεωτερισμοῦ, ἐκμοντερνισμοῦ καί ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μή ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς Ἐκκλησιῶν, ἡ μή ἀποδοχή τοῦ ἐγκύρου τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τῆς ἱερωσύνης καί τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, καί ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, ἐλέγχει αὐστηρότατα τούς ἀνωτέρω γιά τήν μεταπατερικότητα, τήν μετακανονικότητα, τόν οἰκουμενισμό τους καί πλεῖστα ὅσα ἀνεπίτρεπτα ἔχουν ἤδη διαπράξει (βλ. ψευδοσύνοδο Κρήτης).Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀκολουθοῦμε τούς ἁγίους πατέρες μας, καί ὄχι τούς συγχρόνους οἰκουμενιστές, καί αὐτούς ἔχουμε ὡς πρότυπα, ὑποδείγματα καί ποδηγέτες στή ζωή μας.Ἄς δοῦμε, λοιπόν, ἐν συντομίᾳ μερικά περιστατικά ἀπό τόν βίο τῶν συγχρόνων ἁγίων μας, πού ἀποδεινύουν τήν ὀρθόδοξη στάση τους ἔναντι τῶν αἱρετικῶν.1. Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Τσαλίκηςα) Διηγεῖται ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος : «Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μας ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ‘’ἱερέας’’ τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι, αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης».β) Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία, Παπική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη. Ὅταν στὸν Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε : «Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο, ποὺ γνωρίζω, εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει : ‘’ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς σωθήσεται’’. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος».γ) Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Παπικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ «ὀρθόδοξος» ἐπίσκοπος τοῦ εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα, ἀλλά μόνο χρίσμα, χωρὶς νὰ σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγῳ ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους[3].2. Ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς
῾Ο Γέροντας᾽Αμφιλόχιος ἔδρασε σέ ὅλη του τή ζωή καί σέ ὅλους τούς τομεῖς, πού τοῦ ἀνέθεσε ἡ ᾽Εκκλησία ἱεραποστολικά. Δεχόταν μέ τήν ἴδια ἀγάπη καί τούς ᾽Ορθόδοξους καί τούς αἱρετικούς, χωρίς αὐτό, φυσικά, νά σημαίνει ὅτι ἔκαμνε ὁποιαδήποτε ὑποχώρηση δογματική ἤ στά τῆς πίστεως. Οἱ αἱρετικοί μπροστά του ἔκλιναν τό γόνυ τους καί ἀρκετοί μεταστράφηκαν στήν ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Ορθοδοξία μας.Ὁ Γέροντας ἀπέρριπτε βέβαια τήν ὑποταγή τῶν Ὀρθοδόξων στό «ἀλάθητο» τοῦ Πάπα, διότι κάτι τέτοιο θά σήμαινε τήν ἐξασθένηση καί τήν ὑποδούλωση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπιθυμοῦσε, ὅμως, τήν ἐπιστροφή τοῦ Ποντίφηκα στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Προσευχόταν γιά τήν ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάθε μέρα, καί συμμεριζόταν στό θέμα αὐτό τίς ἀπόψεις τοῦ συγχρόνου ὁμολογητοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς[4].Τήν περίοδο ἐκείνη, πού εἶχαν ἀρχίσει τά ἀλισβερίσια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέ τό Βατικανό, ἦταν φυσικό νά πάρουμε τή γνώμη τοῦ Γέροντα : «῾Ο Χριστός, παιδιά μου, ἴδρυσε μία ἐκκλησία, τήν ᾽Εκκλησία μας, τήν ᾽Ορθοδοξία μας. Μόνο αὐτή κρατάει ἀνόθευτη καί ἀκέραια τή διδασκαλία Του. ῞Ολοι οἱ ἄλλοι κάτι πρόσθεσαν ἤ κάτι ἀφαίρεσαν, γι᾽ αὐτό εἶναι σχισματικοί ἤ αἰρετικοί. Πάντως οἱ παπικοί θέλουν μέ κάθε τρόπο νά μᾶς ὑποτάξουν καί νά μᾶς ἀφομοιώσουν. Τό τί ὑπέφεραν οἱ ᾽Ορθόδοξοι ῞Ελληνες κατά τήν κατοχή τῶν Δωδεκανήσων ὄχι μόνον ἀπό τούς ᾽Ιταλούς στρατιῶτες ἀλλά καί ἀπό τούς ᾽Ιταλούς μισιονάριους πού εἶχαν ἔλθει στά Δωδεκάνησα γιά νά μᾶς παρασύρουν στόν παπισμό˙ χρειάζεται πολλή προσοχή καί προσευχή ἐκ μέρους μας. Δέν πρέπει ὅμως νά ξεχνοῦμε ὅτι τό σκάφος τῆς ᾽Εκκλησία μας δέν τό κυβερνοῦν ἄνθρωποι ἀλλά αὐτός ὁ ἴδιος Χριστός».Τό 1937 ἦρθε σέ ρήξη μέ τούς ᾽Ιταλούς κατακτητές. ᾽Αντιστάθηκε μέ γενναιότητα καί σθένος στὰ σχέδια τους γιὰ τὸν ἐξιταλισμό τῶν Δωδεκανήσων, τήν αὐτονόμηση τῶν νησιῶν ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καὶ τήν ὑπαγωγή τους στὸν Πάπα τῆς Ρώμης. Τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγώνα του ἦταν νά χάσει τήν ἡγουμενία καί νά ἐξορισθεῖ ἀπό τήν Πάτμο στήν ἡπειρωτική ῾Ελλάδα[5].Ἡ στάση του ἦταν κρυστάλλινη καί ὁ διωγμός τῶν Ἰταλῶν κατακτητῶν ἐπεκύρωνε τήν ἄποψή του αὐτή.Γιατί ἐξορίστηκε ὁ ἀείμνηστος ἀπό τούς Ἰταλούς; Δέν ἦταν προμελετημένη ἡ αὐτοκεφαλοποίηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Δωδεκανήσου, γιά νά ἀναγκάσουν τούς Δωδεκανησίους νά γίνουν, θέλοντας καί μή, οὐνίτες;Αὐτός, καί μάλιστα μόνον αὐτός, περιερχόταν ἀπό τό ἕνα νησί στό ἄλλο καί μέ τόν ἀποστολικό του ζῆλο καί τήν ἀφιλοκέρδεια, πού τόν διέκρινε, προσπαθοῦσε νά τονώσει τό θρησκευτικό συναίσθημα τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ[6].
[1] Ἁγιοκατάταξη π. Ἰακώβου Τσαλίκη, 27-11-2017, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/18474-agiokatataji-p-iakobou-tsaliki
[2] Ἁγιοκατάταξη Γέροντα Ἀμφιλοχίου Μακρῆ ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, 29-8-2018, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23564-agiokatataji-geronta-amfiloxiou-makri-apo-to-oikoumeniko-patriarxeio
[3] ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ, Ἀντιαιρετικά ἐφόδια, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι, Σταμάτα 2013, σ. 55-56.
[4] ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ, Ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς˙ μιά σύγχρονη μορφή τῆς Πάτμου (1889-1970), ἐκδ. Ἑπτάλοφος.
[5] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΗΛΙΤΣΗΣ, π. ᾽Αμφιλόχιος Μακρῆς˙ Ὁ εὐπατρίδης Γέροντας καί τό πολύκορφο ὄρος τῆς Πάτμου, http://aktines.blogspot.com/2017/02/blog-post_883.html
[6] ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ, ἔνθ'. ἀνωτ.
