The Destruction Of Sodom And Gomorrah, by John Martin. 1852.
Ερώτηση: Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία τάσσεται τόσο
κατηγορηματικά ενάντια στην ομοφυλοφιλία; Δεν αναφέρομαι στις παρελάσεις
των ομοφυλοφίλων- δεν βρίσκω και μεγάλη ουσία γι’ αυτές παρόλο που
είμαι γυναίκα που συζώ με άλλη γυναίκα. Σε τι διαφέρουμε εμείς; Γιατί
μας θεωρούν περισσότερο αμαρτωλές από τους άλλους; Είμαστε και εμείς
άνθρωποι; Γιατί τόσος αρνητισμός; Ευχαριστώ.
Οι Αγιοι Πατέρες μάς διδάσκουν να διαχωρίζουμε την αμαρτία από τον
αμαρτωλό άνθρωπο του οποίου η ψυχή ασθενεί και χρειάζεται να θεραπευθεί
από ένα σοβαρό νόσημα. Νιώθουμε συμπόνια γι’ αυτό. Παρόλ’ αυτά δεν είναι
εύκολο να θεραπεύσεις κάποιον που επιμένει στην τύφλωσή του και να μην
βλέπει την καταστροφική του κατάσταση.
Οι Γραφές λένε ότι οποιαδήποτε παραβίαση του Θεϊκού Νόμου είναι
αμαρτία (Ιω.1, 3-4). Ο Κύριος και Δημιουργός χάρισε ιδιαίτερα
συναισθηματικά και σωματικά χαρίσματα στον άνδρα και τη γυναίκα ώστε να
αλληλοσυμπληρώνονται και να γίνονται ένα. Το Ευαγγέλιο πιστοποιεί ότι ο
γάμος ως μιά σταθερή ένωση ζωής μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας
καθορίστηκε από το Θεό από την αρχή της δημιουργίας. Σύμφωνα με το
σχέδιο του Δημιουργού η έννοια και ο σκοπός του γάμου είναι η κοινή
σωτηρία, η αλληλοβοήθεια, ο κοινός αγώνας και η φυσική ένωση για την
γέννηση και ανάθρεψη των παιδιών. Από όλες
τις ενώσεις στη γη, ο γάμος είναι ο πλέον στενός: «Και έσονται οι δύο
εις σάρκαν μίαν» (Γεν. 2, 24). Όταν οι άνθρωποι συνάπτουν σεξουαλικές
σχέσεις εκτός γάμου, καταστρέφουν το σχέδιο του Δημιουργού για μια σχέση
ζωής γεμάτης από Θεία Χάρη και υποβιβάζουν τα πάντα στο
αισθησιακό-σωματικό επίπεδο, περιθωριοποιώντας τους πνευματικούς και
κοινωνικούς στόχους. Γι’ αυτό η Αγία Γραφή χαρακτηρίζει ως αμάρτημα
οποιαδήποτε συμβίωση εκτός γάμου γιατί καταστρατηγεί το θεϊκό δεσμό του.
Ακόμα μεγαλύτερο αμάρτημα είναι η απόλαυση σεξουαλικών επιθυμιών με
αφύσικο τρόπο: «μετὰ ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικός βδέλυγμα γάρ
ἐστιν» (Λευτικόν 18, 22). Αυτό ισχύει και για τις γυναίκες. Ο Απ.
Παύλος χαρακτηρίζει αυτό το αμάρτημα πάθος ατιμίας, ασχημοσύνη και
απρέπεια: «διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας, αἵ τε
γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν,
ὁμοίως τε καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας
ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσιν τὴν
ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν
ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες» (Ρωμ. 1, 26-27). Όσοι ζουν μέσα στη σοδομική
αμαρτία στερούνται της σωτηρίας. «ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι θεοῦ
βασιλείαν οὐ κληρονομήσουσιν; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι
οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε κλέπται οὔτε
πλεονέκται, οὐ μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν θεοῦ
κληρονομήσουσιν; (1 Κορ.6, 9-10)
Παρατηρούμε μέσα από την ιστορία μια αξιοθρήνητη επανάληψη. Δηλαδή
κοινωνίες που περνούν περίοδο παρακμής πλήττονται λες και παθαίνουν
μετάλλαξη από κάποια επικίνδυνα αμαρτήματα. Συνήθως τέτοιες αρρωστημένες
κοινωνίες πληττονται μαζικά από τα πάθη του προσωπικού κέρδους και της
διαφθοράς. Ο κακός απόγονος της διαφθοράς είναι το αμάρτημα της
σοδομίας. Η διαφθορά σε μέγιστο βαθμό διάβρωσε την αρχαία Ρωμαϊκή
κοινωνία όπως το οξύ και κατέστρεψε τη δύναμη της αυτοκρατορίας.
Κάποιοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν το αμάρτημα της σοδομίας με
‘επιστημονικά’ επιχειρήματα ότι δήθεν αυτή η τάση είναι έμφυτο γνώρισμα.
Αυτός όμως είναι ένας συνηθισμένος μύθος, μια θλιβερή προσπάθεια
δικαιολόγησης του κακού. Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι οι ομοφυλόφιλοι
διαφέρουν γενετικά από άλλους άνθρωπους με οποιοδήποτε τρόπο. Εδώ
πρόκειται αποκλειστικά για μια πνευματική και ηθική ασθένεια και
αναπόφευκτα μια παραμόρφωση ψυχολογικόυ επιπέδου. Τα αίτια μπορεί να
βρίσκονται σε σεξουαλικά παιχνίδια της παιδικής ηλικίας που έχουν
ξεχαστεί αλλά έχουν αφήσει τα νοσηρά ίχνη τους στο υποσυνείδητο. Το
δηλητήριο της αφύσικης αμαρτίας μπορεί να εμφανιστεί πολύ αργότερα αν ο
άνθρωπος δεν διάγει μια σωστή πνευματική ζωή.
Ο Λόγος του Θεού που είναι ευαίσθητος σε όλες τις εκφάνσεις της
ανθρώπινης βιωτής δεν αναφέρει τίποτε γι’ αυτήν την αμαρτία ως έμφυτη,
αλλά αντίθετα την χαρακτηρίζει ως βδέλυγμα. Αν επρόκειτο όλα να
εξαρτούνται από νευρο-ενδοκρινολογικές ιδιορρυθμίες και σεξουαλικές
ορμόνες συνδεδεμένες με την φυσιολογική ρύθμιση του παραγωγικού
συστήματος του ανθρώπου, τότε η Αγία Γραφή δεν θα μιλούσε για αφύσικο,
επαίσχυντο πάθος. Δεν αποτελεί βλασφημία να ισχυριστούμε ότι ο Θεός
δημιούργησε κάποιους ανθρώπους με φυσιολογική ροπή προς ένα θανάσιμο
αμάρτημα καταδικάζοντάς τους στον πνευματικό θάνατο;
Τα γεγονότα από την ευρέως διαδεδομένη παρουσία αυτού του είδους της
διαφθοράς σε κάποιες περιόδους της ιστορίας αντιτάσσονται στην
προσπάθεια για χρήση της επιστήμης προς δικαιολόγηση αυτής της αμαρτίας.
Οι Χαναναίοι που ζούσαν στα Σόδομα, Γόμορρα και άλλες πέντε
πόλεις-κράτη των Φιλισταίων είχαν χωθεί μέχρι το λαιμό μέσα σ΄αυτό το
μίασμα. Οι υποστηρικτές της σοδομίας αρνούνται ότι οι άνθρωποι σ’ αυτές
τις πόλεις ζούσαν με αυτό το επαίσχυντο πάθος. Ωστόσο στην Καινή Διαθήκη
αναφέρεται ξεκάθαρα: «ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις
τὸν ὅμοιον τρόπον τούτοις ἐκπορνεύσασαι καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς
ἑτέρας, πρόκεινται δεῖγμα πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι. ὁμοίως μέντοι
καὶ οὗτοι ἐνυπνιαζόμενοι σάρκα μὲν μιαίνουσιν κυριότητα δὲ ἀθετοῦσιν
δόξας δὲ βλασφημοῦσιν» (Ιούδα 1, 7-8). Αυτό γίνεται επίσης φανερό και
από την εξής φράση: «καὶ ἐξεκαλοῦντο τὸν Λώτ καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν ποῦ
εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς
ἡμᾶς ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς» (Γεν.19,8). Η φράση «συγγενώμεθα αυτοίς»
χρησιμοποιείται με συγκεκριμένη έννοια στη Βίβλο και σημαίνει
«σεξουαλικές σχέσεις». Επειδή οι άγγελοι που είχαν παρουσιαστεί στο Λωτ
είχαν την εμφάνιση ανδρών (Γεν 19,10) φανερώνεται το είδος της ασχήμιας
που είχε κατακυριέυσει όλους του κατοίκους των Σοδόμων- νέους και
ηλικιωμένους σε όλες τις περιοχές της πόλης( Γεν 19,4).
Σύμφωνα με τον αρχαίο νόμο της φιλοξενίας ο δίκαιος Λωτ προσέφερε
στον όχλο δύο από τις θυγατέρες του που ‘δεν είχαν γνωρίσει μέχρι τότε
άνδρα’ (Γεν 19,8) αλλά οι διεφθαρμένοι άνδρες είχαν ξανάψει με βρώμικο
πόθο και προσπάθησαν ακόμα και να βιάσουν και τον ίδιο το Λωτ: «εἶπαν δέ
ἀπόστα ἐκεῖ εἷς ἦλθες παροικεῖν μὴ καὶ κρίσιν κρίνειν νῦν οὖν σὲ
κακώσομεν μᾶλλον ἢ ἐκείνους καὶ παρεβιάζοντο τὸν ἄνδρα τὸν Λώτ σφόδρα
καὶ ἤγγισαν συντρῖψαι τὴν θύραν» (Γεν. 19-9)
Η δυτική σύγχρονη κοινωνία, που έχει χάσει τις Χριστιανικές της ρίζες
προσπαθεί να γίνει πιό ‘ανθρώπινη’ σε σχέση με τους ομοφυλόφιλους
αποκαλώντας τους με τον ηθικά ουδέτερο όρο ‘σεξουαλική μειονότητα’ (κατ’ αναλογία με την εθνική μειονότητα). Όμως αυτό είναι κατ’ ακρίβειαν
πολύ σκληρό. Αν ένας γιατρός που ήθελε να είναι ‘ανθρωπιστής’ πει σ’ ένα
ασθενή του ότι είναι υγιής απλώς διαφέρει φυσιολογικά από τους άλλους,
αυτός ο γιατρός δεν θα είχε και μεγάλη διαφορά από ένα δολοφόνο.
Η Αγία Γραφή εμφανίζει το Θεό να καταστρέφει αυτούς «καὶ πόλεις
Σοδόμων καὶ Γομόρρας τεφρώσας [καταστροφῇ] κατέκρινεν ὑπόδειγμα
μελλόντων ἀσεβέσιν (2 Πετρου 2, 6). Ωστόσο δεν αναφέρεται μόνο στον
κίνδυνο απώλειας της αιώνιας ζωής αλλά και στην πιθανότητα να
θεραπευτούν από ακόμα και τις πιό βαθειές πνευματικές ασθένειες. Ο Απ.
Παύλος όχι μόνο επιπλήττει αυστηρά τους Κορινθίους για τα επαίσχυντα
πάθη αλλά τους στηρίζει στην πίστη με παραδείγματα δικών τους ανθρώπων.
«καὶ ταῦτά τινες ἦτε· ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε
ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ κυρίου (ἡμῶν) Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῷ πνεύματι τοῦ
θεοῦ ἡμῶν» (1 Κορ. 6,11).
Οι Άγιοι Πατέρες αναφέρουν ότι το κέντρο βάρους όλων των παθών,
περιλαμβανομένων και των σαρκικών, βρίσκεται στην ανθρωπινη ψυχή και
στην διαστροφή της. Τα πάθη είναι το αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του
ανθρώπου από το Θεό που προκαλεί την αμαρτωλή διαφθορά. Επομένως η
ριζική θεραπεία έγκειται στην απόφαση να σταματήσει κάποιος μια για
πάντα τη σοδομία.
Όταν οι άγγελοι οδήγησαν την οικογένεια του Λωτ μακρυά από την πόλη
της βρωμερής διαφθοράς, ένας από αυτούς είπε: «εἶπεν δὲ πρὸς αὐτούς
μηδαμῶς ἀδελφοί μὴ πονηρεύσησθε» (Γεν 19-17). Εδώ βλέπουμε μιά ηθική
δοκιμασία. Μια ματιά αποχαιρετισμού προς την διεφθαρμένη πόλη που
καταδικάστηκε από το Θεό θα αποτελούσε απόδειξη συμπάθειας. Η γυναίκα
του Λώτ κοίταξε πίσω γιατί η ψυχή της δεν είχε εγκαταλείψει τα Σόδομα.
Βλέπουμε μια επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος στο βιβλίο ‘Σοφία
Σολομώντος’. Ο συγγραφέας γράφει: «Αυτή (η σοφία), όταν κατεστρέφοντο
οι ασεβείς Σοδομίται, διεφύλαξε τον δίκαιον Λωτ, ο οποίος έτσι διέφυγε
το πυρ, που είχε κατεβή εκ του ουρανού εναντίον των πέντε εκείνων
αμαρτωλών πόλεων. Εις παντοτεινόν δε μαρτύριον της πονηρίας των πέντε
εκείνων πόλεων, είναι η έρημος χώρα των, η οποία και καπνίζει ακόμη. Τα
θαμνώδη δε αυτής φυτά, μάρτυρες της καταστροφής της, καρποφορούν προώρως
εις ακαταλλήλους εποχάς, στήλη άλατος υψώνεται εις ανάμνησιν μιας ψυχής
η οποία έδειξεν απιστίαν και ανυπακοήν στον Θεόν.» (Σοφία Σολομώντος
10, 6-7).
Η γυναίκα του Λωτ χαρακτηρίζεται ως ‘ψυχή που έδειξε απιστία’. Ο
Κύριός μας Ιησούς Χριστός προειδοποιεί τους μαθητές Του: «ᾗ δὲ ἡμέρᾳ
ἐξῆλθεν Λώτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξεν πῦρ καὶ θεῖον ἀπ’ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν
πάντας… μνημονεύετε τῆς γυναικὸς Λώτ» (Λουκ 17, 29,32).
Πρέπει πάντοτε να θυμούνται τη γυναίκα του Λωτ όχι μόνο αυτοί που
άγγιξαν την άβυσσο με την εμπειρία αυτής της αμαρτίας αλλά και αυτοί που
την δικαιολογούν. Ο δρόμος που οδηγεί στην πτώση της αμαρτίας αρχίζει
με την ηθική δικαίωσή της. Πρέπει να νιώθουμε τρόμο μπροστά στην αιώνια
καταδίκη γιατί μόνο τότε θα αντιληφθούμε το ψέμα πίσω από όλες τις
φιλελεύθερες απόψεις για το ‘δικαίωμα’ σ’ αυτό που ο Κύριος μέσω των
αγίων συγγραφέων Του αποκαλεί «ακάθαρτο». «ἀκάθαρτος γὰρ ἔναντι κυρίου
πᾶς παράνομος ἐν δὲ δικαίοις οὐ συνεδριάζει» (Παρ. 3, 32)
Πρέπει να αποκτήσουμε εμπειρία της Χάριτος της Εκκλησίας. Πρώτα
πρεπει να προετοιμαστούμε χωρίς χρονοτριβή για μια γενική εξομολόγηση
και ύστερα να το κάνουμε. Αμέσως μετά πρέπει να ακολουθήσουμε αυτά για
τα οποία η Αγία Εκκλησία προτρέπει τα μέλη της δια μέσου των αιώνων:
Συχνή εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία, συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία και
τις άλλες ακολουθίες, πρωινή και βραδυνή προσευχή, τήρηση όλων των
νηστειών και προσοχή του εαυτού μας για αποφυγή της αμαρτίας. Τότε η
παντοδύναμη βοήθεια του Θεού θα μας καλύψει και θα μας θεραπεύσει απ’
αυτήν τη σοβαρή ασθένεια. «Αυτός που αναγνωρίζει την αδυναμία του στους
ποικίλους πειρασμούς που προέρχονται από τα σαρκικά και ψυχικά πάθη θα
γνωρίσει την άπειρη δυναμη του Θεού που σώζει αυτούς που Τον φωνάζουν με
όλη την καρδία τους. Η προσευχή σ’ Αυτόν θα καταστεί τότε πολύ γλυκειά.
Βλέποντας ότι χωρίς το Θεό δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε μόνος του,
και φοβούμενος την πτώση του, προσπαθεί πάντοτε να βρίσκεται με το Θεό.
Θαυμάζει όταν αναλογίζεται πώς ο Θεός τον έσωσε από τους πολλούς
πειρασμούς και τα πάθη και απευθύνει ευχαριστεία στον Σωτήρα του,
λαμβάνοντας έτσι απ’ Αυτόν ταπείνωση και αγάπη. Κανένας πια δεν θα
κρίνει αυτόν τον άνθρωπο γιατί γνωρίζουν ότι όπως ο Θεός βοήθησε αυτόν,
έτσι θα βοηθήσει και κάθε άνθρωπο που θα το θελήσει» (Αγ. Πέτρος ο
Δαμασκηνός)
Μετάφραση από τα Αγγλικά: Φιλοθέη
Αναδημοσίευση απ΄ τό : Διακόνημα
