Ἐπιτέλους! Τό ἄπιαστο ὄνειρο τῶν γυναικῶν, κυρίως τῶν φεμινιστριῶν, πραγματοποιήθηκε. Ἡ γυναῖκα, τό «ἀσθενές» φῦλο, δέν εἶναι πλέον ἀσθενές·
ἔχει δυναμικά ἐξισωθεῖ μέ τό πάλαι ποτέ ἀνδρικό φῦλο. Τί λέμε ἔχει
ἐξισωθεῖ, τό ἔχει ξεπεράσει κατά πολύ, ἀπέχοντας παρασάγγας.
Δέν εἶναι ὁλοφάνερο ἄλλωστε ὅτι ὑπερέβη κάθε ἀνδρικό ὅριο; Καπνίζει σάν
φουγάρο, στρίβοντας τσιγάρο μέ μεγαλύτερη δεξιοτεχνία ἀπό τόν ἄνδρα·
βρίζει χειρότερα ἀπό κάποιους λιμενεργάτες καί πίνει σάν μπεκροκανάτα·
κάθεται σταυροπόδι μέ τήν ἴδια ἀναίδεια, πηγαίνει καί αὐτή μέ τά
παντελόνια στήν ἐκκλησιά καί κάθεται στήν μεριά τῶν ἀνδρῶν, ἔχει
εἰσδύσει σχεδόν σέ ὅλα τά ἐπικίνδυνα ἐπαγγέλματα, σημαδεύει τό σῶμα της
μέ τατουάζ, «γκρεμίζει» τό σπιτικό της ὅποτε θέλει καί παρατᾶ τήν
οἰκογένειά της καί σηκώνεται καί φεύγει.
Δέν τή σταματᾶ τίποτε, προκειμένου νά ζήσει τήν ζωή της
ὅπως αὐτή θέλει, οὔτε καί οἱ λεγόμενες ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσῦνες· μπορεῖ
πλέον, νά τερματίζει, ἀπερίσκεπτα, τή ζωή τοῦ παιδιοῦ της, ἔχοντας μαζί
της καί τίς «εὐλογίες» (ἐννόησε καλύτερα κατάρες) τοῦ κράτους, ἀρκεῖ νά
εἶναι «ἐλεύθερη». Ἡ γυναῖκα ἐξουσιάζει πλέον, μόνη της τήν ζωή της.
Μπορεῖ καί κάνει ὅ,τι θέλει χωρίς νά δίνει λόγο σέ κανέναν.
Αὐτή εἶναι σέ γενικές γραμμές ἡ εἰκόνα τῆς νεοελληνίδας φεμινίστριας
-χριστιανῆς (δυό ἰδιότητες πού δέν συμβιβάζονται) γυναῖκας. Ἡ κατάσταση
εἶναι ἴσως, τραγικότερη στίς ἡλικιωμένες κυρίες, ἀπό τίς ὁποῖες,
ὑποτίθεται, ὅτι οἱ νέες γενιές θά διδαχτοῦν τήν παράδοση. Ὑπάρχουν
περιπτώσεις πού σέ κάνουν νά ἀναριωτιέσαι: γιαγιά εἶναι ἤ παπποῦς; Ἡ
γυναῖκα «ἐξισώθηκε» καί ἐμφανισιακά μέ τόν ἄνδρα. Εἶναι φοβερό! Μυεῖται
καθημερινά στόν ἀνδρικό ρόλο, ἀπό αὐτούς πού γνωρίζουν καλά τήν τέχνη
τοῦ «χειραγωγεῖν», πού καλλιεργοῦν καί θρέφουν τόν ἐγωκεντρισμό καί τά
ἔκλυτα ἤθη καί δέν εἶναι μακριά ὁ καιρός, πού θά ζητᾶ καί τό δικαίωμα
στήν Ἱερωσύνη, ἔχοντας ως πρότυπα τίς «ἀδελφές» μας «ἐκκλησίες»!
Ἡ ἀπομάκρινσή μας ἀπό τόν Θεό καί σέ κάποιες περιπτώσεις ἡ εκδίωξη Του
ἀπό τή ζωή μας, δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά συνειδητοποιήσουμε, ὅτι μέ τήν
ἔλευσή Του, ὁ Χριστός, σέ αὐτόν τόν κόσμο, τακτοποίησε καί τή σχέση τῶν
δυό φύλων μεταξύ τους. «Οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ ᾿Αβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ' ἐπαγγελίαν κληρονόμοι.»
(Γαλ. 3, 28-29). Δέν ὑπάρχει ἄνδρας καί γυναῖκα, ἀλλά εἴμαστε ἕνας
λόγω τῆς ἐνώσεώς μας μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ καθένας ἔχει τήν δική του
ἀποστολή, τίς δικές του ἰδιαιτερότητες, ἀλλά εἴμαστε ἕνα «ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ»!
Καί γιά νά μήν τά βάψουμε ὅλα μαῦρα, θά ἀναφερθοῦμε καί στίς εὐγενεῖς
Χριστιανικές ψυχές, πού ἀγαποῦν τόν Θεό καί ἀγωνίζονται νά τηροῦν τίς
ἐντολές Του. Ὑπάρχουν, ὁ Κύριος γνωρίζει πόσες εἶναι, πού ἔχουν ὡς ἀρχή,
τό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει. πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα οἰκοδομεῖ. μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος. ... Εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε. ἀπρόσκοπτοι γίνεσθε καὶ Ἰουδαίοις καὶ Ἕλλησι καὶ τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, καθὼς κἀγὼ πάντα πᾶσιν ἀρέσκω, μὴ ζητῶν τὸ ἐμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλὰ τὸ τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι.» (Κορ. Α΄ 10, 23-33), καί γιά ὅσους δέν καταλαβαίνουμε τήν γλῶσσα μας (ὅπως μᾶς κατάντησαν μέ τή δική μας ἀνοχή):
«Εἶμαι ἐλεύθερος νά τά κάνω ὅλα, ἀλλά δέν συμφέρουν ὅλα. Εἶμαι ἐλεύθερος νά τά κάνω ὅλα, ἀλλά δέν οἰκοδομοῦν ὅλα. Ἄς
μήν ἐνδιαφέρεται κανείς γιά τό δικό του συμφέρον ἐγωιστικά, ἀλλά
καθένας ἄς ἐνδιαφέρεται γιά τό συμφέρον τοῦ ἄλλου... Εἴτε λοιπόν τρώγετε
εἴτε πίνετε εἴτε κάτι ἄλλο κάνετε, ὅλα νά τά κάνετε γιά τήν δόξα του Θεοῦ. Νά
μή δίνετε ἀφορμή κατηγορίας, ἀλλά νά εἶσθε ἄψογοι ἀπέναντι καί τῶν
Ἰουδαίων καί τῶν Ἕλλήνων (τῶν εἰδωλολατρῶν) καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ,
ὅπως καί ἐγώ πάντοτε ἀρέσω σέ ὅλους μέ τό νά μήν ἐπιδιώκω τό δικό μου
συμφέρον, ἀλλά τό συμφέρον τῶν πολλῶν, γιά νά σωθοῦν.»
Πορφυρίτης
