ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ: Πνευματικές νουθεσίες πρός νέους εκ Θεσσαλονίκης

Χαίρομαι πάρα πολύ, διότι ἐπικοινωνῶ μέ νέους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πνευματική ζωή μέσα σέ μία ζούγκλα. Βέβαια, τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι τό Περιβόλι τῆς Παναγίας. Τό Ἅγιον Ὄρος δέχεται ὡς προσκυνητές μόνο ἄνδρες, ὄχι γυναῖκες. Ὅταν λέμε «ὄχι γυναῖκες», δέν σημαίνει ὅτι μισοῦμε τίς γυναῖκες, ἀλλά ὅτι ἀγαποῦμε καί σεβόμαστε τίς γυναῖκες. Ἄλλωστε, ἁγιορεῖτες πνευματικοί καί ἡγούμενοι ἔρχονται στόν κόσμο καί κάνουν ἀγρυπνίες, ἐξομολογήσεις καί διάφορα ἄλλα μυστήρια, μέ τά ὁποία ἔρχονται σέ ἐπαφή καί οἱ γυναῖκες. Ὁπότε δέν πρέπει νά ἔχουν πρόβλημα. Στό κάτω-κάτω τό Ἅγιον Ὄρος ἀνήκει σέ μιά γυναῖκα, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Αὐτό εἶναι τό ἕνα θέμα.

Τό ἄλλο θέμα, γιά τό ὁποῖο ἤθελα νά σᾶς μιλήσω εἶναι τί μᾶς εἶπε τόν Φεβρουάριο τοῦ 1976 στό κελλί «Τίμιος Σταυρός» τῆς μονῆς Σταυρονικήτα ὁ ἅγιος Γερο-Παΐσιος Καππαδόκης Ἁγιορείτης, ὅταν εἴμασταν τότε 20 ἐτῶν, δευτεροετεῖς φοιτητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, πού ἤρθαμε προσκύνημα στό Ἅγιον Ὄρος.

Τόν ρωτήσαμε σέ τί πρέπει νά συμφωνήσει ἕνα ἀγόρι καί ἕνα κορίτσι, πού σκέφτονται σοβαρά τόν γάμο μεταξύ τους, δηλαδή, γιά νά συστήσουν μία κατ’οἶκον ἐκκλησία, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς εἶπε τό ἐξῆς: Σέ ὅλα δέν μπορεῖ νά συμφωνήσει κανένας ἄνθρωπος μέ ἄλλον ἄνθρωπο, οὔτε ἕνα ἀγόρι μέ ἕνα ἄλλο ἀγόρι, οὔτε ἕνα κορίτσι μέ ἕνα ἄλλο κορίτσι, οὔτε ἕνα ἀγόρι μέ ἕνα κορίτσι. Διότι, ὁ καθένας μας εἶναι κατ’εἰκόνα Θεοῦ καί καθ’ὁμοίωση πλασμένος. Δηλαδή εἶναι ὁ καθένας μας μοναδική, ἱστορική καί ἀνεπανάληπτη προσωπικότητα. Ὄμως, γιά νά στήσουν «χωριό», πού λέμε, γιά νά κάνουν μία ἐν Χριστῷ οἰκογένεια, πρέπει νά συμφωνήσουν στά ἐξῆς σημεῖα: Πρῶτον, νά μήν ἔχουν προγαμιαῖες σεξουαλικές σχέσεις πρίν ἀπό τόν γάμο, διότι ἔτσι, μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά χαροῦν καί τό σέξ μέσα στό γάμο, ὅταν θά ἔχει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Δεύτερον, νά ἔχουν κοινό πνευματικό πατέρα, ὁ ὁποῖος θά λειτουργεῖ ὡς πνευματικός διαιτητής στίς διαφορές καί στά ἀδιέξοδα τῆς καθημερινῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Τρίτον, νά μήν κάνουν ἐκτρώσεις. Τέταρτον, τά παιδιά, πού θά γεννηθοῦν ἀπό τόν γάμο αὐτόν τόν εὐλογημένο, νά μεγαλώσουν Ὀρθόδοξα καί Ἑλληνικά, χωρίς φανατισμό καί μισαλοδοξία. Πέμπτον, νά τηροῦν τό ἀγόρι καί τό κορίτσι τίς νηστείες τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ συνεννοηθοῦν πρῶτα μέ τόν πνευματικό τους πατέρα. Τό λέμε αὐτό, διότι εἶναι δύσκολο γιά ἕνα νέο ἄνθρωπο, καί μάλιστα νιόπαντρο, νά συγκρατηθεῖ μέσα στίς σαρακοστές, σαρακοστή τῶν Χριστουγέννων, σαρακοστή τοῦ Πάσχα. Ὁπότε πρέπει νά συνεννοηθοῦν μέ τόν πνευματικό τους πατέρα, γιά νά κανονίσουν πόσο καιρό θά ἔχουν ἀποχή. Καί ἔκτον, ὅταν ἀρχίζει νά διαφαίνεται στόν ὀρίζοντα ἕνας μικρός καυγάς μεταξύ τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός, τότε καί οἱ δύο νά σιωποῦν, ἤ τουλάχιστον ὁ ἕνας νά ὑποχωρεῖ καί νά σιωπᾶ καί νά κάνει προσευχή γιά τόν ἄλλον. Καί μετά ἀπό προσευχή μιᾶς ἤ δύο ὡρῶν καί ἀφοῦ ἠρεμήσουν, τότε νά συζητήσουν ξανά τό θέμα. Διότι, ὁ μικρός καυγάς φέρνει τόν μεγάλο καυγά καί ὁ μεγάλος καυγάς φέρνει τό διαζύγιο. Ἄν ἐφαρμόσουν αὐτά τά ἕξι, τότε τό ζευγάρι θά πάει πολύ καλά.

Ὅλα αὐτά, πού εἴπαμε ἐν περιλήψει, μπορεῖτε νά τά βρεῖτε στόν τέταρτο τόμο τῶν βιβλίων, πού ἐξέδωσε ἡ Ἰερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου εἶναι καί ὁ τάφος τοῦ ἁγίου Παϊσίου, μέ τίτλο «Περί οἰκογενειακῆς ζωῆς». Ἐκεῖ θά βρεῖτε καί παραδείγματα ἀπό τήν καθημερινή οἰκογενειακή ζωή ἄλλων ζευγαριῶν, ὅπως ἐπίσης μπορεῖτε νά βρεῖτε καί περί νοερᾶς προσευχῆς στόν ἔκτο τόμο, πού εἶναι περί προσευχῆς.

Θά μιλήσουμε τώρα γιά τήν νοερά προσευχή.

Ρωτήσαμε τόν ἅγιο Παΐσιο τότε πάλι, τόν Φεβρουάριο δηλαδή  τοῦ 1976, ποιές εἶναι οἱ ἀπαραίτητες πνευματικές προϋποθέσεις, γιά νά ἀσκοῦμε τή νοερά προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», χωρίς κίνδυνο νά πλανηθοῦμε ἀπό τόν διάβολο;

Ὁ ἅγιος Παΐσιος μᾶς εἶπε τά ἐξῆς: Οἱ πνευματικές προϋποθέσεις, γιά νά ἀσκοῦμε τή νοερά προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…», εἶναι οἱ ἐξῆς: Πρῶτον, νά ἔχουμε ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἁμαρτιῶν μας. Δεύτερον, νά ἔχουμε αὐτοκατηγορία, αὐτοκατάκριση, αὐτομεμψία γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ὄχι νά κατηγοροῦμε τούς ἄλλους γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες. Αὐτό εἶναι ἁμαρτία. Τρίτον, νά ἔχουμε μνήμη θανάτου, Κρίσεως, δηλαδή Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, καί μνήμη κολάσεως. Ἄν ἔχουμε αὐτές τίς τρεῖς μνήμες, δύσκολα ἁμαρτάνουμε. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά γίνουμε ψοφοδεεῖς καί ψευτοευσεβεῖς, παραμένοντας κλεισμένοι μέσα στούς ναούς καί μέσα στά σπίτια μας. Ὅλη μας ἡ ζωή θά ἐξακολουθήσει νά εἶναι ἡ ἴδια καί μέσα στό σπίτι καί ἐκτός σπιτιοῦ, καί μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, φτάνει νά ἔχουμε αὐτές τίς τρεῖς μνήμες, πού εἶναι δυναμικοῦ χαρακτήρα καί ὄχι ἑνός ψοφοδεοῦς χαρακτήρα. Τέταρτον, νά ἔχουμε συχνή συμμετοχή στά ἱερά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως μετάνοια, ἐξομολόγηση καί Θεία Κοινωνία. Καί πέμπτον, νά ἔχουμε ταπεινούς λογισμούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς φέρνουν ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση ἐλκύει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ σ’ἐμᾶς. Ὁπότε, τότε, ἀφοῦ ἐφαρμόσουμε αὐτές τίς πέντε προϋποθέσεις, μποροῦμε νά ἀσκοῦμε τή νοερά προσευχή, χωρίς κίνδυνο νά πλανηθοῦμε ἀπό τόν διάβολο.

Ἀπ’ὅ,τι μαθαίνουμε ἀπό τόν κόσμο, ἀπό τούς χριστιανούς μας, πού ἔρχονται ἐδῶ, δυστυχῶς οἱ πολιτικοί μας, ὅλων τῶν παρατάξεων, προωθοῦν τήν ὁμοφυλοφιλία μεταξύ κυρίως τῶν νέων παιδιῶν καί μάλιστα τήν ἀλλαγή φύλου. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἁμαρτία, ἐάν ἐφαρμοστεῖ, καί σᾶς παρακαλῶ πολύ, τουλάχιστον ἐσεῖς, πού εἶστε κοντά στήν Ἐκκλησία, νά μήν ἐφαρμόσετε αὐτόν τόν νόμο. Διότι, εἶναι νόμος ἄνομος, εἶναι τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ». Καί ὅσους ἐσεῖς μπορεῖτε νά ἐπηρεάσετε, φίλους, συγγενεῖς, γνωστούς, νά τό κάνετε εἴτε μέ κείμενα δικά σας εἴτε διά ζώσης εἴτε μέσῳ ραδιοσταθμῶν. Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν ἡ μόνη περίπτωση, πού ἀνάγκασε τόν Θεό νά ρίξει ἀπό τόν οὐρανό φωτιά καί θειάφι καί νά κάψει δέκα πόλεις, διότι τά Σόδομα καί τά Γόμορα ἦταν δέκα πόλεις μέ 120.000 περίπου κατοίκους. Δέν ὑπάρχει ἄλλη περίπτωση ὁ Θεός νά ἔριξε φωτιά καί θειάφι. Ὅμως, λόγῳ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἔριξε. Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σέ μιά ὑποσημείωση, πού ἔχει στο βιβλίο του «Ἑρμηνεία τῶν Κανόνων τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν», ἑρμηνεύοντας τόν Κανόνα τῶν Χριστουγέννων, λέγει ὅτι, λίγο προτοῦ γεννηθεῖ ὁ Χριστός στή γῆ τιμώρησε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους ὅλης τῆς γῆς. Ἔστειλε ἄγγελο, ὁ ὁποῖος κατέσφαξε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους, διότι δέν ἤθελε ὁ Χριστός ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός μας, νά ὑπάρχει αὐτή ἡ θεομίσητη ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τήν ὥρα πού γεννιόταν ὁ Χριστός στή γῆ.

Ἄρα, λοιπόν, μ’αὐτά τά δύο γεγονότα, διαπιστώνουμε ἐξ ἀποκαλύψεως ὅτι δέν εἶναι θεάρεστη ἡ ὁμοφυλοφιλία οὔτε ἡ ἀλλαγή φύλου.

Γιά νά μήν θεωρηθοῦμε φανατικοί, μισαλλόδοξοι καί ρατσιστές, δηλώνουμε ὅτι ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάρα πολύ ὅλους τούς ὁμοφυλόφιλους ὅλης τῆς γῆς καί ὅσα εἴπαμε μέχρι τώρα καί ὅσα θά ποῦμε στή συνέχεια δέν ἀφοροῦν τά πρόσωπα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί μόνο.

Θέλω νά πῶ ὅτι, ὅταν ἕνας ὁμοφυλόφιλος ἐπισκέφτηκε τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, τόν νεότερο ἅγιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ἅγιος Παΐσιος τοῦ ἔδειξε πάρα πολύ ἀγάπη, στοργή καί φροντίδα. Διότι, εἶδε ὅτι εἶχε καλή προαίρεση τό παιδί αὐτό, παρόλο πού ἔπεφτε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τό παιδί αὐτό ζήτησε ἀπό τόν ἅγιο Παΐσιο νά τόν βοηθήσει νά ξεπεράσει καί νά θεραπευτεῖ ἀπό αὐτό τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τοῦ λέει, λοιπόν, ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Κοίταξε, παιδί μου. Ἄσε στήν ἄκρη τόν λογισμό καί τίς πράξεις, πού ἔκανες μέχρι τώρα. Θά σέ ρωτήσω ὁρισμένα πράγματα καί θά μοῦ ἀπαντᾶς ἐσύ. Μπορεῖς νά πηγαίνεις κάθε Κυριακή στή Θεία Λειτουργία μιᾶς Ἐκκλησίας τῆς ἐνορίας σου»; Λέει τό παιδί: «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς νά πηγαίνεις ὅσο μπορεῖς πιό συχνά στά νοσοκομεῖα καί νά παρηγορεῖς γέρους καί φτωχά παιδιά καί νά τούς βοηθᾶς»; «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς, ἄν ἔχεις χρήματα, νά δίνεις κάτι ἀπό τά χρήματά σου σέ φτωχά παιδιά ἤ σέ φτωχούς ἀνήμπορους γέρους»; «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς νά πηγαίνεις σέ ἕνα πνευματικό κέντρο νά παρακολουθεῖς ὁμιλίες πνευματικοῦ περιεχομένου»; «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς νά ἔρχεσαι στό Ἅγιον Ὄρος ὅσο πιό συχνά μπορεῖς, γιά νά σέ βλέπω ἤ νά βλέπεις κι ἐσύ πῶς εἶναι ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὄχι γιά νά γίνεις μοναχός, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους θά σέ βοηθήσει σιγά-σιγά, μεταξύ τῶν ἄλλων πού εἴπαμε ἕως τώρα, νά ξεπεράσεις τό πρόβλημα καί νά θεραπευθεῖς ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία»; «Μπορῶ, Γέροντα, νά ἔρχομαι συχνά στό Ἅγιον Ὄρος». «Ὡραῖα! Κάνε αὐτά καί ἄσε τώρα στήν ἄκρη τίς σκέψεις τῆς ὁμοφυλοφιλίας». Τό παιδί συγκινήθηκε πάρα πολύ, ἔκλαιγε, ἔπεσε στά πόδια τοῦ ἁγίου Παϊσίου καί τά φιλοῦσε καί τόν εὐχαρίστησε γιά τήν λύση, πού τοῦ ἔδωσε στό πρόβλημά του. Καί τό παιδί αὐτό μέσα σέ ἕνα χρόνο σιγά-σιγά θεραπεύθηκε καί γιά τήν ὑπόλοιπή του ζωή δέν ξανάπεσε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Ἑπομένως, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, πού τυχόν πάσχουν ἀπό ὁμοφυλοφιλία, μποροῦν νά θεραπευθοῦν μέ τίς πνευματικές λύσεις, πού ἔδωσε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης Ἁγιορείτης.

Ἐπίσης, πρέπει νά ποῦμε κι ἀκόμη ἕνα περιστατικό, πού ἀφορά τό Ἅγιον Ὄρος πάλι. Πρίν τρία-τέσσερα χρόνια οἱ ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν ἔγραφαν ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅτι περιθάλπει καί ἐνισχύει τις ὁμοφυλοφιλικές σεξουαλικές σχέσεις. Καί ἀνέφεραν ὅτι δύο ἀπό τούς μοναχούς, πού ἦταν τότε στήν μονή Ἰβήρων, ἦταν σεσεημασμένοι ὁμοφυλόφιλοι. Ἡ ἀλήθεια ποιά ἦταν, ὅμως; Δέν ἔπρεπε νά κατηγορήσουν τήν μονή Ἰβήρων, διότι τά παιδιά αὐτά ἦταν ὁμοφυλόφιλοι, προτοῦ ἔλθουν στό Ἅγιον Ὄρος. Δέν ἀπέκτησαν μέσα στό Ἅγιον Ὄρος τήν ὁμοφυλοφιλία. Καί ὅταν τά παιδιά αὐτά πῆγαν στούς γιατρούς νά ἐξετασθοῦν, οἱ γιατροί τούς εἶπαν ὅτι ἔχουν τήν ἀρρώστεια τοῦ Ἔιντζ. Καί τούς εἶπαν οἱ γιατροί ὅτι μέσα σέ ἑνάμιση – δύο χρόνια τό πολύ θά πεθάνουν. Τά παιδιά αὐτά συγκλονίστηκαν, μετενόησαν γιά τίς ἁμαρτίες τους, παρ’ὅλο πού ἦταν φίλοι καί εἶχαν σχέσεις σεξουαλικές μεταξύ τους - ἀγόρια ἦταν -, ἀποφάσισαν να’ ρθοῦν στό Ἅγιον Ὄρος καί νά πᾶνε στήν μονή Ἰβήρων, νά γίνουν μοναχοί, νά ἐξομολογοῦνται συχνά, νά κοινωνοῦν συχνά, νά λαμβάνουν μέρος στίς ἀκολουθίες, νά κάνουν τόν κανόνα τους καί νά πεθάνουν εἰρηνικά καί χωρίς νά κάνουν ἄλλη φορά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἔτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν ἀπό τήν Ἀθήνα, πῆγαν στήν μονή Ἰβήρων, ἐξομολογήθηκαν στόν τότε ἡγούμενο π. Βασίλειο Γοντικάκη, καί τούς συμβούλεψε ἀναλόγως καί τούς δέχθηκε στό μοναστήρι καί ἔζησαν τά παιδιά αὐτά μέ ἀγνεία, μέ ἀγνότητα βίου καί σώματος καί ψυχῆς, ἐξομολογοῦνταν συχνά, κοινωνοῦσαν συχνά, λάμβαναν μέρος στίς ἀκολουθίες καί μετά ἀπό ἑνάμισυ χρόνο πέθαναν καί οἱ δύο.

Ἑπομένως, βλέπουμε ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος δέν μισεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους, οὔτε τούς κατηγορεῖ γι’αὐτό, πού κάνουν. Ἁπλῶς, ἐμεῖς μισοῦμε τήν ἁμαρτία. Γιατί, ἡ ἁμαρτία εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἶναι πνευματική ἀσθένεια, ἀλλά θεραπεύεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Δέν εἴμαστε ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι, ἀλλά εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί. Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι ἀναμάρτητος; Ὁπότε, πρέπει μ’αὐτόν τόν τρόπο καί στόν κόσμο νά ἀντιμετωπίζουμε τούς ὁμοφυλόφιλους μέ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ὄχι ἁμαρτωλή ἀγάπη, μέ στοργή, μέ φροντίδα, μέ συμβουλές. Κι ἄν κάποιοι ἀπ’αὐτούς εἶναι καλοπροαίρετοι καί δέν λαμβάνουν μέρος στίς παρελάσεις ὑπερηφανείας, γιατί αὐτό εἶναι ἐγωισμός, ἀλλά ταπεινά καταλαβαίνουν τό λάθος τους καί ἀγωνίζονται νά τό ξεπεράσουν, τότε πρέπει νά τούς φροντίζουμε καί νά τούς ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάντοτε.