Κυριακὴ Σαμαρείτιδος (Πράξ. 11,19-30)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Ἐγένετο …χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς» (Πράξ. 11,26)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
«Ἐγένετο …χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς» (Πράξ. 11,26)
Θαυμάζει, ἀγαπητοί μου, κανεὶς πολλὰ πράγματα. Πῶς π.χ. ἀπὸ ἕνα μικρὸ σπόρο βγαίνει ἕνα λουλούδι ἢ ἕνα μεγάλο δέντρο. Ἀλλὰ πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ θαυμάσουμε πῶς ἀπὸ τὸ λόγο, τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος καὶ οἱ ἀπόστολοι, λόγια ἁπλᾶ, φύτρωσε ἕνα οὐράνιο δέντρο, ἡ πίστις μας, ἡ ἁγία μας θρησκεία.
Μιὰ εἰκόνα ζωντανὴ τῆς δυνάμεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ταχείας ἐξαπλώσεως τοῦ εὐαγγελίου, μᾶς παρουσιάζει σήμερα, Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος, ὁ ἀπόστολος. Τί μᾶς λέει;
Πόσοι ἦταν οἱ ἀπόστολοι; 12. Ἔμειναν 12; Ὄχι. Αὐτοὶ οἱ 12 ἔγιναν 70, οἱ 70 ἔγιναν 120, οἱ 120 ἔγιναν 3.000, οἱ 3.000 ἔγιναν 5.000, καὶ συνεχῶς αὐξάνονταν. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν περιωρίστηκε στὰ ὅρια τῆς Παλαιστίνης· οἱ ἀπόστολοι ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ποὺ πίστευαν στὸ Χριστὸ ξεκίνησαν ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα καὶ διέδιδαν τὸ κήρυγμα στὶς γειτονικὲς χῶρες· ἄλλοι πῆγαν στὴν Κύπρο, ἄλλοι στὴ Φοινίκη, καὶ ἄλλοι ἔφτασαν στὴν Ἀντιόχεια ποὺ τότε ἦταν ἡ δεύτερη ἢ τρίτη πόλι τῆς οἰκουμένης (ὑπάρχει καὶ σήμερα ἐκεῖ τὸ ὀρθόδοξο πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας). Ἐκεῖ κήρυξε πρῶτος ὁ Βαρνάβας· καὶ ταπεινὸς ὅπως ἦταν, ὅταν εἶδε ὅτι τὸ κήρυγμα ἔχει ἀνάγκη κι ἀπὸ ἄλλους ἐργάτες, πῆγε στὴν Ταρσό, βρῆκε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ἔφερε στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἐν συνεχείᾳ κήρυτταν καὶ οἱ δύο μαζί. Ἕνα χρόνο ἐργάστηκαν. Καὶ ἐκεῖ συνέβη ἕνα σημαντικὸ γεγονός. Μέχρι τότε ὅσοι πίστευαν στὸ Χριστὸ λέγονταν «μαθηταὶ» – «μαθήτριαι» ἢ «οἱ τῆς ὁδοῦ» ἢ περιφρονητικὰ «Γαλιλαῖοι» – «Ναζωραῖοι»· μὰ τώρα ποὺ οἱ πιστοὶ αὐξήθηκαν, πῆραν γιὰ πρώτη φορὰ νέο ὄνομα, τιμητικὸ καὶ σχετικὸ μὲ «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9)· ὠνομάστηκαν «Χριστιανοί» (Πράξ. 11,26).
* * *
Θὰ ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νὰ σταθοῦμε ἐδῶ καὶ νὰ ἐξετάσουμε τί σημαίνει Χριστιανός. Σκεφτήκαμε ποτὲ τί σημαίνει τὸ ὄνομά μας;
Χριστιανὸς λέγεται αὐτὸς ποὺ ὄχι ἁπλῶς βαπτίστηκε καὶ πῆρε ἕνα ὄνομα ἁγίου, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ βαδίζει ἕνα δρόμο «στενὸ καὶ τεθλιμμένο» (βλ. Ματθ. 7,14), πάνω στὰ ἴχνη ποὺ χάραξε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ αἷμα του. Καὶ ὅπως κάθε δρόμος ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος, ἔτσι καὶ ὁ δρόμος αὐτὸς ἀρχίζει ἐδῶ ἀπὸ τὴ γῆ καὶ τέρμα του εἶνε τ᾽ ἀστέρια, ὁ οὐρανός. Χριστιανὸς λοιπὸν εἶνε ὅποιος βαδίζει τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ μέχρι τέλους.
Ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ εἶνε γνωστός· εἶνε ἡ ὁδὸς τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς ἀληθείας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἁγνότητος, τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἐλεημοσύνης, ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης. Γιατί, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ὅλες οἱ ἐντολὲς «κρέμανται» ἀπὸ τὶς δυὸ μεγάλες ἀγάπες· ἡ μία εἶνε φλόγα ποὺ φτάνει μέχρι τὸν οὐρανό, καὶ ἡ ἄλλη ἁπλώνεται ὁριζοντίως ὣς τὰ πέρατα τῆς γῆς. Ἡ μία εἶνε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεώς σου» (Δευτ. 6,5), καὶ ἡ ἄλλη ἡ ἀγάπη τοῦ πλησίον, «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22,37-40).
Τὸ ἄριστο ὑπόδειγμα τῆς ἀγάπης αὐτῆς εἶνε ὁ Χριστός, ὁ «ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας» μας (Ἑβρ. 2,10). Ἐπάνω στὸ σταυρὸ ὁ Πιλᾶτος κάρφωσε τὴν ἐπιγραφὴ Ἰησοῦς Ναζωραῖος «ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» (Μᾶρκ. 15,26). Πιὸ ταιριαστὴ θὰ ἦταν μιὰ ἄλλη ἐπιγραφή, ποὺ νὰ φανερώνῃ πῶς πέρασε τὴ ζωή του στὴ γῆ καὶ νὰ διαλαλῇ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν κόσμο. Κατάλληλα λόγια γιὰ μιὰ τέτοια ἐπιγραφὴ βρίσκω ἐκεῖνα ποὺ ἔγραψε ὁ ἀπόστολος Πέτρος· ὅτι ὁ Χριστὸς «διῆλθεν εὐεργετῶν» (Πράξ. 10,38), πέρασε τὴ ζωή του σκορπώντας τὸ φῶς· δὲν ὑπῆρχε ὥρα τῆς ζωῆς του ποὺ ὁ Χριστὸς νὰ μὴ σκορπᾷ τὸ καλὸ στὸν κόσμο. «Διῆλθεν εὐεργετῶν», αὐτὴ εἶνε ἡ ἐπιγραφὴ ποὺ ἔπρεπε νὰ μπῇ ἐπάνω στὸ σταυρό.
«Διῆλθεν εὐεργετῶν». Ἄρρωστοι στὸ Χριστὸ βρῆκαν τὸ γιατρὸ καὶ τὸ φάρμακο, πεινασμένοι βρῆκαν ψωμί, διψασμένοι σωματικὰ καὶ πνευματικὰ ὅπως ἡ Σαμαρείτιδα ξεδίψασαν, πονεμένοι βρῆκαν τὴν παρηγοριά, παιδιὰ ἀπροστάτευτα βρῆκαν τὸν προστάτη, ἁμαρτωλὲς γυναῖκες βρῆκαν τὴν ἄφεσι, ἄσωτοι ἄντρες βρῆκαν τὸν Πατέρα. Ὁ Χριστὸς πέρασε ἀπὸ τὴ γῆ αὐτὴ σκορπώντας συμπόνια, ἔλεος, ἀγάπη.
Ὅπως λοιπὸν ἔζησε ὁ Χριστός, ἔτσι νὰ βαδίσουμε κ᾽ ἐμεῖς· στὸ δρόμο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο, στὸ δρόμο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Ὅποιος βαδίζει ἔτσι, αὐτὸς λέγεται Χριστιανός. Δὲν μᾶς δόθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ χωρὶς ὑποχρεώσεις.
Στὸν κόσμο αὐτόν, ποὺ βασιλεύει σκοτάδι, κάθε Χριστιανὸς καὶ κάθε Χριστιανὴ πρέπει νά ᾽νε φῶς, ἕνας μικρὸς ἥλιος. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» καὶ «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων…» (Ματθ. 5,14-16). Στὴν κοινωνία αὐτή, ποὺ βασιλεύει ἡ διαφθορά, ὁ Χριστιανὸς νά ᾽νε τὸ ἁλάτι ποὺ ἐξυγιαίνει καὶ νοστιμίζει, νά ᾽νε τὸ προζύμι ποὺ ζυμώνει κι ἀνακουφίζει ὅλο τὸ κοινωνικὸ φύραμα, κάθε ψυχή, κάθε οἰκογένεια.
Γιὰ νὰ γίνουν αὐτά, ὁ Χριστιανὸς πρέπει ν᾽ ἀγωνίζεται διαρκῶς, νὰ μὴν ἀφήνῃ ποτέ τὰ ὅπλα του, νά ᾽νε πάντα ἐν ἐγρηγόρσει, νά ᾽νε στρατιώτης Χριστοῦ. Ν᾽ ἀγωνίζεται πρῶτα – πρῶτα ἐναντίον τοῦ σατανᾶ ποὺ ἐξαπατᾷ, ἐναντίον τοῦ διεφθαρμένου κόσμου ποὺ περιβάλλει καὶ ἐπηρεάζει, καὶ περισσότερο ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, τοῦ διεφθαρμένου ἐγὼ καὶ τῶν παθῶν του, τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9).
Χριστιανὸς λέγεται αὐτὸς ποὺ ὄχι ἁπλῶς βαπτίστηκε καὶ πῆρε ἕνα ὄνομα ἁγίου, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ βαδίζει ἕνα δρόμο «στενὸ καὶ τεθλιμμένο» (βλ. Ματθ. 7,14), πάνω στὰ ἴχνη ποὺ χάραξε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ αἷμα του. Καὶ ὅπως κάθε δρόμος ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος, ἔτσι καὶ ὁ δρόμος αὐτὸς ἀρχίζει ἐδῶ ἀπὸ τὴ γῆ καὶ τέρμα του εἶνε τ᾽ ἀστέρια, ὁ οὐρανός. Χριστιανὸς λοιπὸν εἶνε ὅποιος βαδίζει τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ μέχρι τέλους.
Ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ εἶνε γνωστός· εἶνε ἡ ὁδὸς τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς ἀληθείας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἁγνότητος, τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἐλεημοσύνης, ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης. Γιατί, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ὅλες οἱ ἐντολὲς «κρέμανται» ἀπὸ τὶς δυὸ μεγάλες ἀγάπες· ἡ μία εἶνε φλόγα ποὺ φτάνει μέχρι τὸν οὐρανό, καὶ ἡ ἄλλη ἁπλώνεται ὁριζοντίως ὣς τὰ πέρατα τῆς γῆς. Ἡ μία εἶνε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεώς σου» (Δευτ. 6,5), καὶ ἡ ἄλλη ἡ ἀγάπη τοῦ πλησίον, «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22,37-40).
Τὸ ἄριστο ὑπόδειγμα τῆς ἀγάπης αὐτῆς εἶνε ὁ Χριστός, ὁ «ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας» μας (Ἑβρ. 2,10). Ἐπάνω στὸ σταυρὸ ὁ Πιλᾶτος κάρφωσε τὴν ἐπιγραφὴ Ἰησοῦς Ναζωραῖος «ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» (Μᾶρκ. 15,26). Πιὸ ταιριαστὴ θὰ ἦταν μιὰ ἄλλη ἐπιγραφή, ποὺ νὰ φανερώνῃ πῶς πέρασε τὴ ζωή του στὴ γῆ καὶ νὰ διαλαλῇ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν κόσμο. Κατάλληλα λόγια γιὰ μιὰ τέτοια ἐπιγραφὴ βρίσκω ἐκεῖνα ποὺ ἔγραψε ὁ ἀπόστολος Πέτρος· ὅτι ὁ Χριστὸς «διῆλθεν εὐεργετῶν» (Πράξ. 10,38), πέρασε τὴ ζωή του σκορπώντας τὸ φῶς· δὲν ὑπῆρχε ὥρα τῆς ζωῆς του ποὺ ὁ Χριστὸς νὰ μὴ σκορπᾷ τὸ καλὸ στὸν κόσμο. «Διῆλθεν εὐεργετῶν», αὐτὴ εἶνε ἡ ἐπιγραφὴ ποὺ ἔπρεπε νὰ μπῇ ἐπάνω στὸ σταυρό.
«Διῆλθεν εὐεργετῶν». Ἄρρωστοι στὸ Χριστὸ βρῆκαν τὸ γιατρὸ καὶ τὸ φάρμακο, πεινασμένοι βρῆκαν ψωμί, διψασμένοι σωματικὰ καὶ πνευματικὰ ὅπως ἡ Σαμαρείτιδα ξεδίψασαν, πονεμένοι βρῆκαν τὴν παρηγοριά, παιδιὰ ἀπροστάτευτα βρῆκαν τὸν προστάτη, ἁμαρτωλὲς γυναῖκες βρῆκαν τὴν ἄφεσι, ἄσωτοι ἄντρες βρῆκαν τὸν Πατέρα. Ὁ Χριστὸς πέρασε ἀπὸ τὴ γῆ αὐτὴ σκορπώντας συμπόνια, ἔλεος, ἀγάπη.
Ὅπως λοιπὸν ἔζησε ὁ Χριστός, ἔτσι νὰ βαδίσουμε κ᾽ ἐμεῖς· στὸ δρόμο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο, στὸ δρόμο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Ὅποιος βαδίζει ἔτσι, αὐτὸς λέγεται Χριστιανός. Δὲν μᾶς δόθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ χωρὶς ὑποχρεώσεις.
Στὸν κόσμο αὐτόν, ποὺ βασιλεύει σκοτάδι, κάθε Χριστιανὸς καὶ κάθε Χριστιανὴ πρέπει νά ᾽νε φῶς, ἕνας μικρὸς ἥλιος. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» καὶ «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων…» (Ματθ. 5,14-16). Στὴν κοινωνία αὐτή, ποὺ βασιλεύει ἡ διαφθορά, ὁ Χριστιανὸς νά ᾽νε τὸ ἁλάτι ποὺ ἐξυγιαίνει καὶ νοστιμίζει, νά ᾽νε τὸ προζύμι ποὺ ζυμώνει κι ἀνακουφίζει ὅλο τὸ κοινωνικὸ φύραμα, κάθε ψυχή, κάθε οἰκογένεια.
Γιὰ νὰ γίνουν αὐτά, ὁ Χριστιανὸς πρέπει ν᾽ ἀγωνίζεται διαρκῶς, νὰ μὴν ἀφήνῃ ποτέ τὰ ὅπλα του, νά ᾽νε πάντα ἐν ἐγρηγόρσει, νά ᾽νε στρατιώτης Χριστοῦ. Ν᾽ ἀγωνίζεται πρῶτα – πρῶτα ἐναντίον τοῦ σατανᾶ ποὺ ἐξαπατᾷ, ἐναντίον τοῦ διεφθαρμένου κόσμου ποὺ περιβάλλει καὶ ἐπηρεάζει, καὶ περισσότερο ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, τοῦ διεφθαρμένου ἐγὼ καὶ τῶν παθῶν του, τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» (῾Ρωμ. 6,6. Ἐφ. 4,22. Κολ. 3,9).
* * *
Ὅτι αὐτή, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ
ἀποστολὴ τοῦ Χριστιανοῦ δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα·
ἐμεῖς εἴμαστε Χριστιανοί; ἀκολουθοῦμε τὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ μας; Στὰ
χαρτιὰ βέβαια εἴμαστε ὅλοι Χριστιανοί· κουράστηκαν τὰ χέρια τῶν
ἀστυνόμων νὰ γράφουν στὶς ταυτότητες «Χριστιανὸς ὀρθόδοξος». Ἀλλὰ
εἴμαστε πραγματικὰ Χριστιανοί; Ἀπὸ ποῦ θὰ φανῇ ὅτι εἴμαστε; Τὸ δέντρο
φαίνεται ἀπὸ τοὺς καρπούς, καὶ ὁ Χριστιανὸς θὰ φανῇ ἀπὸ τὰ ἔργα του. Καὶ
τὰ ἔργα μας τί ἀποδεικνύουν, ἀδελφοί μου; Ζοῦμε μὲ τὸ Εὐαγγέλιο;
Μία ἀνατομία τῆς ὅλης ζωῆς μας (οἰκογένεια, κοινωνία, σχολεῖο, στρατός, δικαστήρια, ἀγορά, ἐμπόριο, καλύβες καὶ παλάτια) θὰ ἔδειχνε ὅτι ὁ Χριστιανὸς σήμερα εἶνε σπάνιο πρᾶγμα.
⃝ Σᾶς ἐρωτῶ· ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει τὴν πολυτέλεια, ἄντρας ἢ γυναίκα, καὶ δὲν ἀρκεῖται στὸ ἁπλὸ ροῦχο ἢ ἔπιπλο ὅπως οἱ πρόγονοί μας, ἀλλὰ ξοδεύει τόσα χρήματα γιὰ περιττά, μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται Χριστιανός; Χριστιανὸς καὶ πολυτέλεια εἶνε δύο πράγματα ἀσυμβίβαστα. Εἴδαμε σήμερα τὸ Χριστό, ποὺ εἶνε ὁ «βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων» (Α΄ Τιμ. 6,15), νὰ κάθεται «οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ» (Ἰω. 4,6), νὰ κάθεται ἔτσι στὸ πηγάδι, χωρὶς καρέκλες καὶ πολυθρόνες, σὰν ἕνας ἁπλὸς ὁδοιπόρος, καὶ νὰ μιλᾷ μὲ μιὰ φτωχὴ γυναῖκα. Ὁ Χριστὸς ἔζησε ἁπλᾶ καὶ ταπεινά, καὶ οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ζοῦν ἁπλᾶ καὶ ταπεινά, ὄχι μὲ ἐπιδείξεις καὶ σπατάλες.
⃝ Κ᾽ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀρέσκεται νὰ πίνῃ νεράκι ἀπὸ τὴν πηγή, ὅπως σήμερα ὁ Χριστὸς ποὺ εἶπε «Δός μοι πιεῖν» (ἔ.ἀ. 4,7), ἀλλὰ θέλει ποτὰ οἰνοπνευματώδη, καὶ τὴ νύχτα κυλιέται στοὺς δρόμους ἢ γυρίζει στὸ σπίτι καὶ τοὺς βασανίζει, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τοῦ ἀλκοὸλ καὶ τῆς μέθης, ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστιανισμό;
⃝ Κι ὁ ἄλλος ἐκεῖνος, ποὺ ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ δὲν λέει ἀλήθεια, ἀλλὰ ψεύδεται, μπορεῖ νὰ ἔχῃ σχέσι μὲ τὸ Χριστό; Χριστιανὸς καὶ ψέμα δὲν συμβιβάζονται.
⃝ Κ᾽ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀρκεῖται στὰ λίγα, ἀλλὰ προσπαθεῖ μὲ χίλια χέρια ν᾽ ἁρπάξῃ τὸν κόπο τοῦ ἄλλου, νὰ πλουτίσῃ καὶ νὰ θησαυρίσῃ, αὐτὸς ποὺ ἀγαπάει τὴν πλεονεξία, τὴν ἀδικία, τὴν ἁρπαγή, ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὴ χριστιανοσύνη;
⃝ Μὰ κι ὁ ἄλλος ποὺ δὲν ἀγαπάει τὴ γυναῖκα ποὺ στεφανώθηκε ἀλλὰ ἀλλάζει γυναῖκες ὅπως ἄλλαζε τοὺς ἄντρες ἡ Σαμαρείτιδα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου (βλ. ἔ.ἀ. 4,18), ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστό; Χριστιανὸς καὶ μοιχεία ἢ πορνεία δὲν συμβιβάζονται.
⃝ Μὰ κ᾽ ἐκεῖνος, ὁ χειρότερος ἀπ᾽ ὅλους, ποὺ μὲ τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα βλαστημάει τὰ θεῖα καὶ ἅγια, ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστό; Χριστιανὸς καὶ βλαστήμια συμβιβάζονται;
Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν χριστιανοσύνη. Χριστιανὸς θὰ πῇ διαμάντι, φῶς· ἁπλότης, δικαιοσύνη, φιλαλήθεια, ἁγνότης, ἐλεημοσύνη, ἀγάπη. Ἂν αὐτὰ δὲν τά ᾽χουμε, εἴμαστε δέντρα ἄκαρπα καὶ «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10). Καὶ στὴν ἄκαρπη συκιὰ ὁ Χριστὸς εἶπε «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένοιτο εἰς τὸν αἰῶνα» (ἔ.ἀ. 21,19).
Ἂς πάρουμε στὰ χέρια τὴ ζυγαριὰ τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ζυγιστοῦμε. Κι ἂς προσπαθήσῃ καθένας μας νὰ γίνῃ δένδρο καρποφόρο, μὲ καρποὺς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ εὔχομαι, ὅλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο, νὰ βαδίσουμε «ἀξίως τῆς κλήσεώς» μας (Ἐφ. 4,1), ἀξίως τοῦ μεγάλου ὀνόματός μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς μιὰ μέρα νὰ γίνουμε τέκνα ἄξια τοῦ οὐρανίου Βασιλέως καὶ νὰ ἑορτάζουμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
Μία ἀνατομία τῆς ὅλης ζωῆς μας (οἰκογένεια, κοινωνία, σχολεῖο, στρατός, δικαστήρια, ἀγορά, ἐμπόριο, καλύβες καὶ παλάτια) θὰ ἔδειχνε ὅτι ὁ Χριστιανὸς σήμερα εἶνε σπάνιο πρᾶγμα.
⃝ Σᾶς ἐρωτῶ· ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει τὴν πολυτέλεια, ἄντρας ἢ γυναίκα, καὶ δὲν ἀρκεῖται στὸ ἁπλὸ ροῦχο ἢ ἔπιπλο ὅπως οἱ πρόγονοί μας, ἀλλὰ ξοδεύει τόσα χρήματα γιὰ περιττά, μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται Χριστιανός; Χριστιανὸς καὶ πολυτέλεια εἶνε δύο πράγματα ἀσυμβίβαστα. Εἴδαμε σήμερα τὸ Χριστό, ποὺ εἶνε ὁ «βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων» (Α΄ Τιμ. 6,15), νὰ κάθεται «οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ» (Ἰω. 4,6), νὰ κάθεται ἔτσι στὸ πηγάδι, χωρὶς καρέκλες καὶ πολυθρόνες, σὰν ἕνας ἁπλὸς ὁδοιπόρος, καὶ νὰ μιλᾷ μὲ μιὰ φτωχὴ γυναῖκα. Ὁ Χριστὸς ἔζησε ἁπλᾶ καὶ ταπεινά, καὶ οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ζοῦν ἁπλᾶ καὶ ταπεινά, ὄχι μὲ ἐπιδείξεις καὶ σπατάλες.
⃝ Κ᾽ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀρέσκεται νὰ πίνῃ νεράκι ἀπὸ τὴν πηγή, ὅπως σήμερα ὁ Χριστὸς ποὺ εἶπε «Δός μοι πιεῖν» (ἔ.ἀ. 4,7), ἀλλὰ θέλει ποτὰ οἰνοπνευματώδη, καὶ τὴ νύχτα κυλιέται στοὺς δρόμους ἢ γυρίζει στὸ σπίτι καὶ τοὺς βασανίζει, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς τοῦ ἀλκοὸλ καὶ τῆς μέθης, ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστιανισμό;
⃝ Κι ὁ ἄλλος ἐκεῖνος, ποὺ ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ δὲν λέει ἀλήθεια, ἀλλὰ ψεύδεται, μπορεῖ νὰ ἔχῃ σχέσι μὲ τὸ Χριστό; Χριστιανὸς καὶ ψέμα δὲν συμβιβάζονται.
⃝ Κ᾽ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀρκεῖται στὰ λίγα, ἀλλὰ προσπαθεῖ μὲ χίλια χέρια ν᾽ ἁρπάξῃ τὸν κόπο τοῦ ἄλλου, νὰ πλουτίσῃ καὶ νὰ θησαυρίσῃ, αὐτὸς ποὺ ἀγαπάει τὴν πλεονεξία, τὴν ἀδικία, τὴν ἁρπαγή, ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὴ χριστιανοσύνη;
⃝ Μὰ κι ὁ ἄλλος ποὺ δὲν ἀγαπάει τὴ γυναῖκα ποὺ στεφανώθηκε ἀλλὰ ἀλλάζει γυναῖκες ὅπως ἄλλαζε τοὺς ἄντρες ἡ Σαμαρείτιδα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου (βλ. ἔ.ἀ. 4,18), ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστό; Χριστιανὸς καὶ μοιχεία ἢ πορνεία δὲν συμβιβάζονται.
⃝ Μὰ κ᾽ ἐκεῖνος, ὁ χειρότερος ἀπ᾽ ὅλους, ποὺ μὲ τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα βλαστημάει τὰ θεῖα καὶ ἅγια, ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστό; Χριστιανὸς καὶ βλαστήμια συμβιβάζονται;
Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν χριστιανοσύνη. Χριστιανὸς θὰ πῇ διαμάντι, φῶς· ἁπλότης, δικαιοσύνη, φιλαλήθεια, ἁγνότης, ἐλεημοσύνη, ἀγάπη. Ἂν αὐτὰ δὲν τά ᾽χουμε, εἴμαστε δέντρα ἄκαρπα καὶ «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10). Καὶ στὴν ἄκαρπη συκιὰ ὁ Χριστὸς εἶπε «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένοιτο εἰς τὸν αἰῶνα» (ἔ.ἀ. 21,19).
Ἂς πάρουμε στὰ χέρια τὴ ζυγαριὰ τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ζυγιστοῦμε. Κι ἂς προσπαθήσῃ καθένας μας νὰ γίνῃ δένδρο καρποφόρο, μὲ καρποὺς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ εὔχομαι, ὅλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο, νὰ βαδίσουμε «ἀξίως τῆς κλήσεώς» μας (Ἐφ. 4,1), ἀξίως τοῦ μεγάλου ὀνόματός μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς μιὰ μέρα νὰ γίνουμε τέκνα ἄξια τοῦ οὐρανίου Βασιλέως καὶ νὰ ἑορτάζουμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Καισαριανῆς – Ἀθηνῶν τὴν 12-5-1963. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 7-4-2015.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 78β΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868)
https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=65928.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Καισαριανῆς – Ἀθηνῶν τὴν 12-5-1963. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 7-4-2015.
Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 78β΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868)
https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=65928.
