Dennis Tourish – Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν- Tim Wohlforth – Όκλαντ, Καλιφόρνια
Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΦΥΛΗΣ
ΚΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ»
εισαγωγικό από entaksis.gr: Η βασική ιδεολογία του κινήματος Christian Identity (Χριστιανική Ταυτότητα) είναι μια θεολογική μορφή ρατσιστικού και αντισημιτικού εθνικισμού, που προέρχεται κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αντλεί έμπνευση από διαστρεβλωμένες ερμηνείες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Παρόλο που εμφανίζεται ως «χριστιανικό» κίνημα, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αιρετική, ψευδοχριστιανική ιδεολογία που δεν έχει καμία σχέση με τη θεολογία της Ορθόδοξης ή της παραδοσιακής Χριστιανικής πίστης. Οι βασικές αρχές της Χριστιανικής Ταυτότητας είναι:
Η φυλή των Αρίων ως αληθινοί Ισραηλίτες. Υποστηρίζεται ότι οι λευκοί Ευρωπαίοι, και ιδιαίτερα οι Αγγλοσάξονες, είναι οι πραγματικοί απόγονοι των «δώδεκα φυλών του Ισραήλ». Αντίθετα, οι σημερινοί Ιουδαίοι θεωρούνται απατεώνες, ψευδο-Ισραηλίτες ή ακόμα και απόγονοι του Σατανά (σύμφωνα με μια παραφρασμένη εκδοχή του δόγματος των «δύο σπερμάτων», Two-Seedline Theology).
Αντισημιτισμός και αντιμαύρος ρατσισμός. Οι Εβραίοι θεωρούνται κυριολεκτικά παιδιά του Διαβόλου. Οι έγχρωμοι λαοί θεωρούνται είτε κατώτερες φυλές είτε ακόμη και υποανθρώπινοι, κατά μια ακραία εκδοχή της ιδεολογίας.
Απολυταρχική εσχατολογία. Πιστεύουν ότι ο κόσμος βαδίζει προς μια τελική φυλετική και πνευματική σύγκρουση μεταξύ των «παιδιών του Θεού» (λευκοί Χριστιανοί) και των «παιδιών του Σατανά» (Εβραίοι, μη λευκοί κ.λπ.).
Η απόρριψη των δημοκρατικών θεσμών. Θεωρούν ότι το έθνος πρέπει να διοικείται από θρησκευτικούς (θεοκρατικούς) νόμους που θα στηρίζονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ο κόσμος, σύμφωνα με αυτούς, πρέπει να απαλλαγεί από «διεφθαρμένες» κυβερνήσεις και να αντικατασταθεί με το θεϊκό δίκαιο, με βάση τον Λευκό Χριστιανισμό.
Πίστη στη χρήση βίας. Πολλά στελέχη και μέλη τέτοιων ομάδων δεν διστάζουν να προτρέψουν ή να διαπράξουν πράξεις ένοπλης βίας.
Περίληψη
Πολλές οργανώσεις υπεροχής της λευκής φυλής στις Ηνωμένες Πολιτείες (όπως η Posse Comitatus, οι Aryan Nations και αναρίθμητες παραστρατιωτικές ομάδες πολιτοφυλακής) αντλούν την έμπνευσή τους από μία θεολογία γνωστή ως «Χριστιανική Ταυτότητα» (Christian Ταυτότητας). Αυτή υποστηρίζει ότι η λευκή φυλή της Βόρειας Αμερικής κατάγεται από τις χαμένες φυλές του Ισραήλ και, συνεπώς, αποτελεί τον Εκλεκτό Λαό που αναφέρεται στη Βίβλο. Η ίδια ιδεολογία πρεσβεύει πως οι Εβραίοι είναι άμεσοι απόγονοι του Διαβόλου και ότι οι μαύροι είναι αποτέλεσμα επιμιξίας ανθρώπων με ζώα.
Το παρόν άρθρο εξετάζει τις βασικές θεωρητικές αρχές της Χριστιανικής Ταυτότητας και πώς το απόλυτο αυτό σύστημα πίστης ενισχύει τις οργανώσεις υψηλής δραστηριότητας, την εύνοια προς τα μέλη της ομάδας και τη δαιμονοποίηση όλων των εκτός αυτής. Το άρθρο υποστηρίζει ότι η ιδεολογία της Χριστιανικής Ταυτότητας, όπως και οι οργανωτικές της εκφράσεις, έχουν εγγενώς χαρακτηριστικά αιρετικού τύπου. Στο πλαίσιο αυτό, εφαρμόζονται βασικές αρχές της κοινωνικής ψυχολογίας (όπως η απόδοση αιτιότητας, η δημιουργία στερεοτύπων, ο σχηματισμός προκαταλήψεων και η μείωση της αβεβαιότητας) για να εξηγηθεί η απήχηση που ασκεί το περιβάλλον της Ταυτότητας σε ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων.
Η επιρροή των ακροδεξιών ομάδων έχει αυξηθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων προσελκύεται πλέον από οργανώσεις (όπως οι Aryan Nations, Posse Comitatus), οι οποίες μπορούν εύλογα να χαρακτηριστούν αιρετικές. Η θεολογία του κινήματος της Χριστιανικής Ταυτότητας συνδέεται άμεσα με την άνοδο των ακροδεξιών πολιτοφυλακών και των νεοναζιστικών οργανώσεων.
Παρόλο που έχει δημοσιευθεί αρκετό ακαδημαϊκό υλικό για την ακροδεξιά, οι προηγούμενοι ερευνητές δεν έχουν εξετάσει ρητά τη θεολογία της Ταυτότητας και τις οργανωτικές μορφές που προκύπτουν από αυτή, υπό το πρίσμα της αιρετικής (cultic) θεώρησης. Επιπλέον, λίγοι έχουν αξιοποιήσει ευρήματα της κοινωνικής ψυχολογίας για να εξηγήσουν φαινόμενα της ακροδεξιάς. Ορισμένοι συγγραφείς έχουν δώσει έμφαση σε ζητήματα προσωπικότητας (π.χ. Adorno και συν., 1950), θεωρώντας τη στήριξη προς την ακροδεξιά ως εγγενώς παράλογη και, άρα, ερμηνεύσιμη μόνο με ψυχολογικά κριτήρια (βλ. Wilcox, 1992, για εκτενή συζήτηση σχετικά με τα προβλήματα αυτής της οπτικής). Άλλοι τόνισαν τα κοινωνιολογικά δεδομένα (π.χ. Bruce, 1995). Η δική μας συνεισφορά συνίσταται στην εφαρμογή θεωρητικών αρχών από την κοινωνική ψυχολογία και την ανάλυση των αιρέσεων με τρόπο που δεν έχει επιχειρηθεί έως τώρα.
Μελετήσαμε ιστοσελίδες πολλών ακροδεξιών οργανώσεων, καθώς και φορέων που παρακολουθούν τη δράση τους, ώστε να κατανοήσουμε το περιεχόμενο της θεολογίας της Ταυτότητας και την έκταση της οργανωτικής της επιρροής. Αναφερόμαστε συχνά σε αυτές τις πηγές στα επόμενα.
Υποστηρίζουμε ότι τα βασικά δόγματα αυτής της θεολογίας είναι τόσο προσανατολισμένα στη δημιουργία «εσωτερικών» και «εξωτερικών» ομάδων, ώστε εγγενώς ενισχύουν οργανωτικές δομές υψηλής δραστηριότητας, συμμόρφωσης και αιρετικής δυναμικής. Ειδικότερα, η έμφαση στην επικείμενη καταστροφή (παράδειγμα του Αρμαγεδδώνα) διαμορφώνει ένα ψυχολογικό υπόβαθρο δεκτικό στις αποκαλυπτικές φαντασιώσεις που χαρακτηρίζουν πολλές αιρετικές οργανώσεις διαφόρων ιδεολογικών κατευθύνσεων.
Από το σημείο αυτό, εξετάζουμε τις ψυχολογικές διεργασίες που επιτρέπουν σε τέτοιες αποκαλυπτικές φαντασιώσεις να αποκτούν ισχυρή επιρροή στη φαντασία των οπαδών της Ταυτότητας. Κεντρικές έννοιες που μελετώνται είναι τα αποτελέσματα προσδοκίας, η θεωρία μείωσης της αβεβαιότητας και η δυναμική των στερεοτύπων.
Εξετάζουμε επίσης το ενδεχόμενο τα άτομα που έλκονται από οργανώσεις επηρεασμένες έντονα από τη θεολογία της Ταυτότητας να μπορούν να ασκήσουν επιρροή πέρα από το σημερινό περιορισμένο αριθμητικό τους μέγεθος.
Οριστικά Ζητήματα και η Σχέση με την Αιρετική Προσέγγιση
Ο ορισμός των αιρέσεων έχει αποδειχθεί προβληματικός για τους ερευνητές του χώρου. Πολλοί όροι που χρησιμοποιούνται περιγραφικά προκαλούν έντονες διαμάχες (όπως «αναμόρφωση σκέψης», «πλύση εγκεφάλου» και «συμβουλευτική εξόδου»), ενώ οργανώσεις που θεωρούνται κάποιες φορές αιρέσεις (όπως η Amway, οι Μουνίτες, το Re-evaluation Counseling) διαφέρουν σημαντικά στην πράξη (βλ. Langone, 1993, για αναλυτική παρουσίαση των οριστικών προβλημάτων των αιρέσεων). Για παράδειγμα, έχει αναφερθεί ότι οι συνεδρίες κριτικής/αυτοκριτικής είναι κεντρικό μέσο επιβολής συμμόρφωσης και υποταγής στις πολιτικές αιρέσεις (π.χ. Lalich, 1992). Κατά τη διάρκεια τέτοιων συνεδριών, τα μέλη συγκεντρώνονται για να καταγγείλουν τα φερόμενα ως παραπτώματα των συναδέλφων τους. Τελικά, τα άτομα που στοχοποιούνται αναγκάζονται να συμμετάσχουν στη διαδικασία και συχνά εσωτερικεύουν τις πιο σκληρές κατηγορίες. Ωστόσο, τέτοιες πρακτικές δεν είναι καθολικές, και άλλες ομάδες υψηλής δραστηριότητας, χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες και με έντονη ιδεολογική στράτευση (όπως η Επιτροπή για μια Διεθνή Εργατική Ένωση) έχουν καταγραφεί, παρότι δεν εφαρμόζουν τις εν λόγω μεθόδους (Tourish, 1998). Παρ’ όλα αυτά, πολλές τέτοιες ομάδες παρουσιάζουν αρκετά δυσλειτουργικά χαρακτηριστικά ώστε να μπορούν να περιληφθούν στο φάσμα των αιρετικών οργανώσεων.
Η επιδίωξη απόλυτων κατηγοριών μπορεί να συσκοτίσει μάλλον παρά να διαφωτίσει τη μελέτη των αιρέσεων. Εκτός των δικαστικών αιθουσών, δεν μπορούν όλα τα ερωτήματα να απαντηθούν με ένα καθαρό «ναι» ή «όχι» – «ναι, αυτή η οργάνωση είναι αίρεση» ή «όχι, δεν είναι». Οργανώσεις μπορούν να συνδυάζουν αιρετικά στοιχεία με φαινομενικά λογικές προσεγγίσεις στην καθημερινή ζωή. Αυτό σημαίνει πως κάποιες ομάδες που ξεκινούν με λογικούς σκοπούς (π.χ. να επηρεάσουν την πολιτική διαδικασία) μπορούν να μεταπέσουν σε δυσλειτουργική και αιρετική κατεύθυνση.
Κατά συνέπεια, οι αιρέσεις ίσως είναι πιο εύστοχο να θεωρούνται ως τοποθετημένες σε ένα συνεχές. Στη μία άκρη βρίσκονται υγιείς, ορθώς λειτουργούσες ομάδες, στις οποίες ο αντίλογος είναι σεβαστός, τα μέλη συμμετέχουν στις αποφάσεις και διατηρούν επαφή με την πραγματικότητα. Στην άλλη άκρη βρίσκονται απολυταρχικά μορφώματα, όπου η συμμόρφωση είναι υπέρτατη αξία και οι άνθρωποι χειραγωγούνται συστηματικά για το «καλό» του ηγέτη της αίρεσης. Άτομα και οργανώσεις μπορούν να μετακινούνται πάνω σε αυτό το συνεχές ανάλογα με τα γεγονότα. Δεν είναι απαραίτητα πάντα αίρεση ή μη αίρεση· μπορούν να είναι και τα δύο, σε διαφορετικές στιγμές και περιστάσεις.
Αυτή η προσέγγιση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την κατανόηση της ακραίας πολιτικής δεξιάς. Υπάρχουν πολλά οριστικά προβλήματα και με τον όρο «ακραία δεξιά» (Cox, 1998). Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς για τον δημαγωγό πατέρα Coughlan τη δεκαετία του 1930, τον Joseph McCarthy τη δεκαετία του 1950 και τον Barry Goldwater τη δεκαετία του 1960 (Hopkins, 1992). Επιπλέον, η δεξιά έχει, τις περισσότερες φορές, πιο ασαφή και μεταβλητή δομή από τις αυστηρές οργανωτικές μορφές της μαρξιστικο-λενινιστικής αριστεράς (Tourish & Wohlforth, 2000). Αυτό μπορεί να εξηγεί εν μέρει γιατί τόσο λίγοι έχουν επιχειρήσει να εφαρμόσουν αιρετική ανάλυση στο περιβάλλον της δεξιάς. Εμείς, όμως, περιορίζουμε τη χρήση του όρου στους επηρεασμένους από τη θεολογία της Χριστιανικής Ταυτότητας, σε όσους εκφράζονται οργανωτικά μέσω του κινήματος πολιτοφυλακών και σε ημιφασιστικές οργανώσεις όπως η Posse Comitatus και οι Aryan Nations.
Πιστεύουμε ότι η κατανόηση αυτής της ακροδεξιάς, όπως την ορίζουμε εδώ, μπορεί να εμβαθυνθεί μέσα από την αιρετική ανάλυση. Οι περισσότεροι ερευνητές συμφωνούν ότι αυτό που καθιστά μια οργάνωση αιρετική είναι το τι κάνει (π.χ. εντατική δραστηριότητα, συνεχής απομόνωση από τον έξω κόσμο, εξαπάτηση μελών, εμμονική στρατολόγηση και οικονομική ενίσχυση) και όχι τόσο το τι πιστεύει (Singer & Lalich, 1995). Κατά συνέπεια, η κοινωνική ψυχολογία, με τη μελέτη της ομαδικής δυναμικής, της θεωρίας απόδοσης αιτιότητας, της δημιουργίας προκαταλήψεων και των στερεοτύπων, μπορεί να διαφωτίσει το πώς τα εξτρεμιστικά συστήματα πεποιθήσεων αποκτούν οργανωτική έκφραση σε ομάδες υψηλής δραστηριότητας που μπορούν εύλογα να θεωρηθούν αιρέσεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως κατανοήσουμε καλύτερα γιατί τα εξτρεμιστικά συστήματα πεποιθήσεων συνυπάρχουν συχνά με ολοκληρωτικές μορφές οργάνωσης.
Το Παράδειγμα του Αρμαγεδδώνα
Ιδιαίτερη προσοχή δίνουμε σε αυτή τη μελέτη σε αυτό που αποκαλούμε «Παράδειγμα του Αρμαγεδδώνα». Έχοντας τις ρίζες του στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση, το συγκεκριμένο όραμα έχει γεννήσει θρησκευτικές αιρέσεις όπως ο Ναός του Λαού (People’s Temple) (Layton, 1998), οι Κλάδοι των Δαβιδιανών (Branch Davidians) (Breault και King, 1993), και πιο πρόσφατα η Aum Shinrikyo (Lifton, 1999). Έχουν ταυτοποιηθεί δεκάδες ομάδες που υιοθετούν μια χιλιετιστική προοπτική επικείμενης καταστροφής (Landes, 2000). Όλες ανακηρύσσουν ότι πλησιάζει το Τέλος των Καιρών. Αυτό σημαίνει πως το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας θα αφανιστεί, με εξαίρεση τους εκλεκτούς λίγους. Στην άκρα αριστερά, επίσης, υποστηρίζεται ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, η επανάσταση είναι επικείμενη και η ελίτ, οργανωμένη σήμερα σε πρωτοποριακό κόμμα, θα επικρατήσει σύντομα (Lalich, 1992· Wohlforth, 1994· Tourish, 1998). Η άκρα δεξιά έχει πλέον υιοθετήσει τη δική της εκδοχή του Παραδείγματος του Αρμαγεδδώνα. Όπως παρατηρεί ο Cox (1998), η καταστροφολογική ανάγνωσή της των προβλημάτων του σύγχρονου καπιταλισμού μπορεί να χαρακτηριστεί σχεδόν μαρξιστική ως προς τις συνεπαγωγές της. Όμως, ενώ οι αριστεροί αναμένουν τον Αρμαγεδδώνα με τη μορφή ταξικής εξέγερσης και πολέμου, οι δεξιοί τον βλέπουν ως φυλετικό πόλεμο, απεικονίζοντας τους λευκούς (ή Άριους) ως τους εκλεκτούς επιζώντες μιας φυλετικής σύγκρουσης.
Το Παράδειγμα του Αρμαγεδδώνα απομονώνει τους οπαδούς του από τη «καταδικασμένη» μάζα της ανθρωπότητας, προσδίδει αίσθηση επείγοντος στις δραστηριότητές τους, οδηγεί σε αυξανόμενη παρανοϊκότητα και δικαιολογεί κάθε ενέργεια που προτείνουν οι ηγέτες τους. Αυτές είναι εύφορες συνθήκες για την εμφάνιση αιρετικών οργανώσεων.
Η Χριστιανική Ταυτότητα, που αποτελεί τη θεωρητική βάση πολλών οργανώσεων της άκρας δεξιάς, είναι πεπεισμένη ότι ο Αρμαγεδδώνας είναι επικείμενος, διατηρεί έντονη καχυποψία απέναντι σε όλους όσους θεωρούνται «διαφορετικοί» και υποστηρίζει ότι ένας Εκλεκτός Λαός έχει θεόσταλτο ρόλο στη σωτηρία του κόσμου. Ο επιβιωτισμός, τα υψηλά επίπεδα δραστηριότητας, οι εσωτερικές συγκεντρώσεις από τις οποίες αποκλείονται οι ξένοι αλλά όπου τελετουργίες με έντονο συναισθηματικό φορτίο ενισχύουν το σύστημα πίστης – όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και άλλα παρόμοια απορρέουν φυσικά από αυτό το σύστημα. Τόσο η ιδεολογία της Χριστιανικής Ταυτότητας όσο και οι ενέργειες στις οποίες οδηγεί είναι απρόσβλητες από τα γεγονότα, τις εναλλακτικές και πιο αξιόπιστες ερμηνείες, και τη δυνατότητα εξέλιξης μέσω εμπειρίας. Μια αιρετική ανάλυση μπορεί επομένως να εμπλουτίσει την κατανόησή μας για αυτό το σημαντικό φαινόμενο.
Η Άνοδος της Δεξιάς
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πολιτική του μίσους αποτελεί σήμερα έναν τομέα ταχείας ανάπτυξης. Σύμφωνα με το Κέντρο Simon Wiesenthal, το 1995 – κατά τον βομβαρδισμό της Οκλαχόμα – υπήρχε μόνο ένας ιστότοπος μίσους στο Διαδίκτυο (Hunt, 1999). Ως το τέλος του αιώνα, αυτοί είχαν αυξηθεί σε 2000. Μερικοί από αυτούς απευθύνονταν σε παιδιά κάτω των δέκα ετών. Οι οργανώσεις που εμφορούνται από ιδέες φυλετικής ανωτερότητας δεν έχουν περιορίσει τις δραστηριότητές τους στον κυβερνοχώρο. Το Southern Poverty Law Center έχει υπολογίσει ότι υπάρχουν 537 οργανώσεις μίσους στις ΗΠΑ και ότι ο αριθμός αυξάνεται. Συνολικά, αυτές οι ομάδες δήλωναν 200.000 μέλη (MSNBC News Release, 1999). Ο αριθμός των νεοναζιστικών και Κου Κλουξ Κλαν ομάδων αυξήθηκε κατά 40% μέσα σε έναν χρόνο, φθάνοντας τις 314 (Preston, 1999). Οι παραστρατιωτικές ομάδες πολιτοφυλακής επίσης αυξήθηκαν ραγδαία και εκτιμάται ότι δραστηριοποιούνται τουλάχιστον σε 36 πολιτείες (Stern, 1996). Παρεμπιπτόντως, πρέπει να σημειωθεί ότι η εξάπλωση του μίσους δεν περιορίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, για παράδειγμα, η Αυστραλία γνώρισε μια σημαντική – έστω και προσωρινή – άνοδο του κόμματος One Nation, το οποίο προέβαλε ημιφασιστικούς υπαινιγμούς στη ρητορική του. Συγκέντρωνε όλη την εξουσία στα χέρια της ηγέτιδάς του Pauline Hanson και απαγόρευε στις φερόμενες ως 300 τοπικές οργανώσεις του να επικοινωνούν άμεσα μεταξύ τους (Tourish και Wohlforth, 2000). Στις πρώτες εκλογές του στην πολιτεία Κουίνσλαντ, απέσπασε 22,67% των ψήφων (Greason, 1998).
Στο εσωτερικό των αμερικανικών πολιτοφυλακών επικρατεί κυρίως ένα κλίμα φόβου, παρανοϊκότητας, περιφρόνησης προς το διαφορετικό, πεποίθησης ότι ο Αρμαγεδδώνας είναι επικείμενος και απόλυτης αποφασιστικότητας για ευρύτερη επιρροή. Μια έκθεση για τις δραστηριότητές τους συνοψίζει το σύστημα πίστης τους ως εξής:
Ορισμένοι μιλούν για σχέδια της κυβέρνησης να οδηγήσει τους αντιφρονούντες σε 43 στρατόπεδα συγκέντρωσης… Άλλοι ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να δολοφονήσει πάνω από τα τρία τέταρτα του αμερικανικού πληθυσμού… ότι αστυνομικοί του Χονγκ Κονγκ και στρατιώτες Γκούρκας εκπαιδεύονται στην άγρια φύση της Μοντάνα για να «αφοπλίσουν τους Αμερικανούς» κατόπιν εντολής της κυβέρνησης Κλίντον· ότι εξοπλισμός του ΟΗΕ μεταφέρεται με τεράστια τρένα και ότι ρωσικά και γερμανικά φορτηγά αποστέλλονται για να επιτεθούν στους Αμερικανούς… ότι ο Πρόεδρος της Βουλής, Newt Gingrich, είναι μέρος μιας «παγκόσμιας συνωμοσίας» για την εγκαθίδρυση μιας μονοκυβέρνησης της Νέας Τάξης Πραγμάτων (παρατίθεται στο Stern, 1996, σ. 15).
Πολλές από τις ομάδες πολιτοφυλακής και άλλες οργανώσεις υπεροχής αντλούν το σύστημα πίστης τους από τη θεολογία της Χριστιανικής Ταυτότητας. Σύμφωνα με αυτή τη φιλοσοφία, οι Εβραίοι, οι μαύροι, οι ομοφυλόφιλοι και όλες οι αναγνωρίσιμες μειονοτικές ομάδες παρουσιάζονται ως φορείς μιας διαβολικής συνωμοσίας κατά ενός αγνού, χριστιανικού και λευκού τρόπου ζωής. Κατά συνέπεια, η καταστροφή μπορεί να αποφευχθεί μόνο με φυλετικό διαχωρισμό μέσω σύγκρουσης. Ένας από τους πιο γνωστούς και έντονα εκφρασμένους υποστηρικτές του κινήματος, ο William Pierce, διατυπώνει τη θέση αυτή σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του:
«Βεβαίως, ενδέχεται να υπάρξει αιματηρό χάος αν αντισταθούμε στους Εβραίους και τους συνεργάτες τους. Κι όμως δεν πρέπει να διστάσουμε μπροστά σε αυτό. Δεν πρέπει να εστιάζουμε στο γεγονός ότι θα είναι φρικτό και αιματηρό, αλλά στο ότι είναι αναγκαίο· και ακριβώς επειδή είναι αναγκαίο, είναι και καλό» (παρατίθεται από τον Etchingham, 2000, σ. 4).
Η θεολογία της Χριστιανικής Ταυτότητας λειτουργεί ως θεωρητική και συναισθηματική δικαίωση για τις δραστηριότητες των πολυάριθμων λευκών ρατσιστικών αιρέσεων που δρουν σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η φαινομενική εξηγητική της δύναμη τις έλκει, όπως η φλόγα το νυχτοπεταλούδα. Η κατανόηση της προέλευσής της αποτελεί βασικό βήμα για την κατανόηση της νοοτροπίας όσων οργανώνονται για την επιβολή της λευκής υπεροχής στην Αμερική. Επίσης βοηθά στην ερμηνεία του πάθους και της ακατάλυτης βεβαιότητας που διακατέχει πολλούς από τους υποστηρικτές της — συναισθήματα που ταιριάζουν απόλυτα σε αιρετικές μορφές οργάνωσης.
Θεολογία της Ταυτότητας, Παραστρατιωτισμός και Πολιτική
Η θεολογία της Ταυτότητας είναι επικίνδυνη ακριβώς επειδή αναζητά κατ’ ανάγκην μια οργανωμένη έκφραση με τη μορφή ομάδων υψηλής δραστηριότητας που διαθέτουν πολλά από τα χαρακτηριστικά που συνήθως συναντώνται στις σέκτες. Το εσχατολογικό της πιστεύω παρέχει στις παραστρατιωτικές και επιβιωτικές ομάδες την απόλυτη δικαίωση για την ύπαρξή τους, καθώς και ανεξάντλητο καύσιμο για το υπερτροφικό αίσθημα σημασίας που τις διακατέχει. Πολλοί πιστοί της Ταυτότητας έχουν ασπαστεί την ιδέα των αυτάρκων κοινοτήτων επιβίωσης που απορρίπτουν την ευρύτερη κοινωνία. Ο όρος «επιβιωτισμός» περιγράφει έναν τρόπο ζωής φυσικής απομόνωσης και αυτάρκειας, με στόχο την επιβίωση απέναντι σε κάποια φαντασιακή μελλοντική καταστροφή. Ο συγγραφέας επιβιωτικών θεμάτων Kurt Saxon έχει δηλώσει ότι ένας επιβιωτιστής είναι «κάποιος που αναμένει την κατάρρευση του πολιτισμού και θέλει να σώσει τον εαυτό του και τους αγαπημένους του και να προσφέρει κάτι στο κίνημα, ας πούμε, που θα συμβάλει στην πρόοδο της επόμενης γενιάς».
Η αίσθηση του επείγοντος είναι οξεία. Στην καλύτερη περίπτωση, τέτοιες κοινότητες κινούνται στα όρια της νομιμότητας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως, προετοιμάζουν ενεργά τρομοκρατικές ενέργειες και, τελικά, απόσχιση από τις ΗΠΑ. Ορισμένα άτομα έχουν ήδη ανακηρύξει τη «Δημοκρατία του Τέξας» ως ανεξάρτητο έθνος και υποστηρίζουν ότι η νόμιμη εξουσία εντός της Πολιτείας εντοπίζεται μόνο στα δικά τους οχυρά. (Αξίζει να σημειωθεί ότι η «Δημοκρατία του Τέξας» έχει προσελκύσει υποστηρικτές και πέρα από την παράδοση του κινήματος της Χριστιανικής Ταυτότητας). Άλλοι υποστηρίζουν ότι η έναρξη μιας εξέγερσης τώρα θα πυροδοτήσει μια ευρύτερη λαϊκή επανάσταση κατά της «Σιωνιστικής Κατοχικής Κυβέρνησης» (ZOG). Αυτό το σφάλμα επαναλαμβάνεται συχνά και από την αριστερά, σε ελαφρώς διαφορετικές μορφές.
Η ριζική απόσυρση σε αυτάρκεις κοινότητες προάγει μια νοοτροπία πολιορκίας. Οι εχθροί βρίσκονται παντού και η τελική μάχη για τη σωτηρία έχει ήδη ξεκινήσει. Οι άνθρωποι φοβούνται να πάνε στο δάσος τη νύχτα. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η θεολογία της Ταυτότητας οδηγεί συχνά σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ο επιβιωτισμός είναι ιδιαιτέρως επιρρεπής σε αυτή την έκβαση, καθώς προωθεί ακριβώς την αντιπαράθεση με την εξουσία από την οποία θεωρητικά οι υποστηρικτές του προσπαθούν να προστατευθούν. Πολλά τέτοια επεισόδια έχουν ήδη συμβεί, όπως η πολιορκία στο Ruby Ridge το 1992. Αυτά τα γεγονότα έχουν περάσει στη λαογραφία της άκρας δεξιάς ως περαιτέρω αδιαμφισβήτητες αποδείξεις ενός επερχόμενου Αρμαγεδδώνα.
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι ισχυρές αλλά αντιφατικές. Από τη μια πλευρά, η οργάνωση μειώνει την αβεβαιότητα. Προσωρινά, οι αδύναμοι αισθάνονται ενδυναμωμένοι. Η παρουσία άλλων σε αγροτικές απομονώσεις, δημόσιες διαδηλώσεις και ιδιωτικές συναθροίσεις ενισχύει την αίσθηση της απόλυτης πεποίθησης. Υπόσχεται λύτρωση, νίκη και δημόσια αναγνώριση, όταν η συνωμοσία νικηθεί. Η βεβαιότητα για το δίκαιο του Αγώνα ενισχύεται. Όμως, τόσο ευρεία είναι η φαντασιακή συνωμοσία ώστε δεν μπορεί ποτέ να ηττηθεί πλήρως. Η παράνοια χρειάζεται εχθρούς, όπως η μόλυνση χρειάζεται παθολογικό ιστό. Αν κοπεί ένα πλοκάμι της συνωμοσίας, πρέπει αμέσως να εντοπιστεί άλλο. Σκοπός της παρανοϊκής σκέψης είναι η ίδια η παρανοϊκή σκέψη. Έτσι, η αίσθηση του αγώνα αυξάνει και την αβεβαιότητα για το τελικό αποτέλεσμα. Όσο περισσότερο μάχεται κανείς κατά της συνωμοσίας, τόσο πιο ορατοί γίνονται οι πράκτορές της. Ο εχθρός θεωρείται πανταχού παρών, με τη βοήθεια συνεργών στις ανώτερες βαθμίδες της κυβέρνησης, στις μεγάλες Εκκλησίες, ακόμα και εντός άλλων ακροδεξιών ομάδων. Η διεγερμένη φαντασία του ακροδεξιού οπαδού της σέκτας στοιχειώνεται από το φάσμα της προδοσίας και της ήττας. Έτσι, η επιδίωξη μείωσης της αβεβαιότητας, σε συνδυασμό με τη διαρκή της παρουσία, εντείνει περαιτέρω το αίσθημα δικαιοσύνης, απομόνωσης και κινδύνου, εξασφαλίζοντας μια συνεχή επαναδέσμευση στις βεβαιότητες του αγώνα. Η φυσιολογική πολιτική δράση είναι συμβατή με ερωτηματικά. Για τους ακροδεξιούς οπαδούς των σέκτων, όμως, η αμφιβολία είναι τόσο ευπρόσδεκτη όσο το φως της ημέρας σε μια ιστορία φαντασμάτων. Τα τελετουργικά τους, οι επικλήσεις και τα τρομακτικά αφηγήματά τους έχουν ως στόχο να την κρατούν μακριά. Η ιδεολογία είναι σημαντικό μέρος αυτής της προσπάθειας και η κύρια ιδεολογική πηγή φαίνεται να είναι το κίνημα της Χριστιανικής Ταυτότητας.
Η Εξέλιξη της Χριστιανικής Ταυτότητας
Η Χριστιανική Ταυτότητα είναι γνωστή και ως Βρετανικός Ισραηλισμός, Ισραηλιτική Ταυτότητα ή Μήνυμα της Βασιλείας. Οι ρίζες της βρίσκονται στη Βρετανία του 19ου αιώνα. Η πιο βασική ιδέα που εμψυχώνει τους οπαδούς της είναι ότι οι λευκοί Χριστιανοί είναι οι αληθινοί Ισραηλίτες της Παλαιάς Διαθήκης και αποτελούν τον εκλεκτό λαό του Θεού. Στη σύγχρονη αμερικανική της εκδοχή, η Χριστιανική Ταυτότητα υποστηρίζει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η Γη της Επαγγελίας που αναφέρεται στη Βίβλο. Οι υποστηρικτές της θεωρούν ότι οι δέκα χαμένες φυλές του Ισραήλ μετανάστευσαν στην Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία και τελικά στις ΗΠΑ. Υποστηρίζουν ότι θεμελιώδεις διαφορές ξεχωρίζουν τη μία φυλή από την άλλη, και άρα δεν πρέπει να αναμειγνύονται. Η φυλετική επιμειξία είναι το απόλυτο φρίκαλμα, απειλώντας να αραιώσει το «καθαρό αίμα» της άριας κυρίαρχης φυλής.
Η προκατάληψη αυτή ντύνεται με βιβλική μορφή. Οι μη λευκοί, κατά τη διδασκαλία αυτή, δημιουργήθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα ζώα πριν ο Αδάμ και η Εύα εκδιωχθούν από τον Παράδεισο. Συνεπώς, δεν είναι πλήρως ανθρώπινοι. Η θεωρία της διαφορετικής προέλευσης επιτρέπει σε πολλούς πιστούς να ισχυρίζονται ότι δεν είναι ρατσιστές. Σε αντίφαση με τη γενική ρητορική τους, υποστηρίζουν ότι οι φυλές δεν είναι κατ’ ανάγκην ανώτερες ή κατώτερες. Είναι απλώς διαφορετικές, όπως είναι διαφορετικές οι αγελάδες από τους σκύλους ή τους ανθρώπους, και έχουν διαφορετικούς ρόλους, δικαιώματα και αποστολές. Ο Tim Houser, ένας οπαδός της Ταυτότητας, έχει δηλώσει:
«Η Ταυτότητα δεν είναι ρατσιστική. Οι Εβραίοι και οι μαύροι είναι αυτό που είναι. Ο Θεός αποφάσισε… να δημιουργήσει τους μαύρους μαζί με τα ζώα, όχι εμείς. Πρέπει να πιστεύω στον Θεό, και το έχει εξηγήσει καθαρά στη Βίβλο. Θα έδινα το πουκάμισό μου σε έναν μαύρο αν ερχόταν στην πόρτα μου. Αλλά δεν μπορώ να τον κάνω ίδιο με μένα».
Παρ’ όλα αυτά, ακολουθεί η πεποίθηση ότι οι αμερικανικές πόλεις θα παραδοθούν στις φλόγες, καθώς ο φυλετικός πόλεμος θα κλιμακώνεται, και ότι οι οπαδοί της Χριστιανικής Ταυτότητας θα ανασυστήσουν ένα νέο Ισραήλ στην Αμερική. Συνεπώς, η δημιουργία εσωτερικών και εξωτερικών ομάδων βρίσκεται στον πυρήνα της θεολογίας της Χριστιανικής Ταυτότητας. Είναι αυτή η δυναμική, που απελευθερώνεται από το συγκεκριμένο σύστημα πίστης, η οποία εκ των πραγμάτων κατευθύνει τους υποστηρικτές του προς μορφές οργάνωσης που θυμίζουν σέκτα.
Φυσικά, η απροθυμία πολλών οπαδών της ταυτοτικής θεολογίας να αποδεχτούν ότι το σύστημα πίστης τους είναι ρατσιστικό –ένας όρος με έντονα αρνητικές συνδηλώσεις– αποτελεί ένα χρήσιμο μέσο αποφυγής της γνωστικής ασυμφωνίας. Στην ουσία, είμαστε ψυχολογικά προδιατεθειμένοι να φανταζόμαστε ότι τα συναισθήματά μας, οι στάσεις μας και η συμπεριφορά μας είναι πολύ πιο συνεπή μεταξύ τους απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Όταν προκύπτει μια φαινομενική αντίφαση μέσα σε αυτή την τριάδα, βιώνουμε μια δυσφορία που έχει περιγραφεί ως γνωστική ασυμφωνία. Για πολλούς υπερασπιστές της ανωτερότητας της λευκής φυλής, η αποδοχή του όρου «ρατσιστής» θα ερχόταν σε σύγκρουση με την αυτοεικόνα τους ως δίκαιων και θεοσεβούμενων ανθρώπων, προκαλώντας ασυμφωνία. Αν όμως μπορέσουν να αποφύγουν τη σύνδεση του συστήματος πίστης τους με ρατσιστικές ετικέτες, τότε καθίσταται εφικτό να διατηρούν ταυτόχρονα δύο αντικειμενικά αντιφατικές θέσεις: μια ρατσιστική κοσμοαντίληψη και μια αυτοεικόνα χριστιανών που κινούνται από αγάπη προς την ανθρωπότητα. Αυτό που ο Όργουελ ονόμασε «Διπλοσκέψη» ευδοκιμεί ακριβώς μέσα από τέτοιες Ολυμπιακού επιπέδου γλωσσικές ακροβασίες. Η αποκήρυξη των αρνητικών χαρακτηρισμών μπορεί επίσης να έχει ως αποτέλεσμα τη διευκόλυνση ακόμη πιο ακραίων συμπεριφορών και στάσεων, αφού η απόρριψη σαφών γλωσσικών κατηγοριών εξασφαλίζει ότι τίποτε δεν θα διαταράξει την θετική αυτοεικόνα του ατόμου.
Μέσα στο πλαίσιο της ταυτοτικής θεολογίας, οι Εβραίοι θεωρούνται ότι έχουν ακόμη χειρότερη καταγωγή από τους έγχρωμους. Παρουσιάζονται ως βιολογικοί απόγονοι του Διαβόλου. Είτε ο ίδιος ο Διάβολος είτε κάποιος ακόλουθός του συνευρέθηκε σεξουαλικά με την Εύα στον Κήπο της Εδέμ. Ο Κάιν ήταν το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης, και οι Εβραίοι θεωρούνται απευθείας απόγονοί του. Αυτό σημαίνει ότι έχουν έμφυτη και αναλλοίωτη ροπή προς το κακό. Είναι κάτι που ρέει στο αίμα τους και ακόμη και η μεταστροφή τους στον Χριστιανισμό δεν αρκεί για να το αλλάξει. Αυτή η πτυχή της ταυτοτικής θεολογίας έχει μακρά γενεαλογία, αλλά ήταν ήδη καλά εδραιωμένη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Από τότε, έχει καταστεί κυρίαρχη. Όπως έχει επισημάνει ο Barkun, αυτό διαφοροποιεί τον φανατισμό της ταυτοτικής θεολογίας από ακόμη και τις πιο βάναυσες εκφράσεις του αντισημιτισμού σε προηγούμενες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Στο παρελθόν, συχνά υποστηριζόταν ότι οι Εβραίοι ήταν προϊόν επιμειξίας ανθρώπων και ζώων, και ότι η διατήρησή τους στον κόσμο θα οδηγούσε στην μόλυνση και υποβάθμιση της ανθρώπινης φυλής. Παρ’ όλα αυτά, τους αναγνωριζόταν τουλάχιστον κοινή προέλευση μέσα στο πλαίσιο των ειδών αυτού του κόσμου. Η ιδιαίτερη συμβολή της ταυτοτικής θεολογίας στη θεωρία του αντισημιτισμού είναι πιο αισχρή και δυνητικά πιο καταστροφική από οποιαδήποτε από τις ρατσιστικές προκατόχους της.
Στον κόσμο της ακροδεξιάς, θρησκεία και πολιτική είναι αξεδιάλυτα δεμένες. Για παράδειγμα, μια ομολογιακή διακήρυξη που έχει εκδώσει το νεοναζιστικό κίνημα Aryan Nations και η θεολογικά αντιφατική Εκκλησία του Ιησού Χριστού Χριστιανού δηλώνει:
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι υπάρχουν κυριολεκτικά παιδιά του Σατανά στον κόσμο σήμερα. Αυτά τα παιδιά είναι οι απόγονοι του Κάιν, ο οποίος ήταν αποτέλεσμα του αρχικού αμαρτήματος της Εύας, της σωματικής αποπλάνησής της από τον Σατανά. Γνωρίζουμε ότι λόγω αυτής της αμαρτίας διεξάγεται ένας πόλεμος και υπάρχει φυσική έχθρα ανάμεσα στα παιδιά του Σατανά και τα Παιδιά του Υψίστου Θεού…
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι διεξάγεται πόλεμος αυτήν τη στιγμή μεταξύ των παιδιών του σκότους (γνωστών σήμερα ως Εβραίοι) και των παιδιών του φωτός (του Θεού), δηλαδή της Αρίας φυλής, της αληθινής Ισραήλ της Αγίας Γραφής. (αναφέρεται από τον Barkun, 1994, σελ. 189)
Αυτό εν μέρει εξηγεί και τη γοητεία που ασκεί ο Χίτλερ σε πολλούς κύκλους της ακροδεξιάς. Οι φωτογραφίες του κοσμούν συχνά ιστότοπους λευκών υπερασπιστών της φυλής. Το κίνημα Aryan Nations λειτουργεί ως είδος «λέσχης θαυμαστών» του Χίτλερ, αλλά με φιλοδοξία να ξεπεράσει το επίπεδο της απόδοσης τιμής και να εφαρμόσει το πρόγραμμά του στη σύγχρονη Αμερική. Έτσι, οι Εβραίοι δεν δαιμονοποιούνται μόνο λόγω της υποτιθέμενης σατανικής καταγωγής τους. Υποστηρίζεται επίσης ότι συμμετέχουν σε μια σφιχτά οργανωμένη και προχωρημένη συνωμοσία για την κατάκτηση του κόσμου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτή η συνωμοσία παρουσιάζεται ως ήδη ολοκληρωμένη. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ συχνά αποκαλείται ZOG – Κυβέρνηση Σιωνιστικής Κατοχής (Zionist Occupation Government). Η ρητορική μίσους παρουσιάζει αυτό που οι συντάκτες της θεωρούν αδιάσειστα στοιχεία για τον ισχυρισμό αυτό, όπως μακροσκελείς καταλόγους Εβραίων που συμμετείχαν στα υπουργικά συμβούλια του προέδρου Κλίντον. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο ίδιος ο Κλίντον αποκαλούνταν συχνά «Πρόεδρος Κλίντον» με το Κ αντί για C, για να υπονοηθεί εβραϊκή ή κομμουνιστική σύνδεση.
Από αυτό προκύπτει ότι οι Εβραίοι συμμετέχουν συνήθως σε απάνθρωπες πρακτικές. Οι Aryan Nations εκδίδουν μια εφημερίδα με τίτλο Calling Our Nation, στην οποία δημοσιεύονται τακτικά αφηγήσεις για Εβραίους που διαπράττουν ανθρωποθυσίες ως μέρος των θρησκευτικών τους τελετών.
Μόλις διαμορφωθούν τέτοιες αντιλήψεις, όσοι έχουν επηρεαστεί από αυτές αναζητούν μόνο τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το σύστημά τους και αγνοούν οτιδήποτε δείχνει ότι ίσως σφάλλουν. Αυτή η επιλεκτική προσοχή είναι κεντρική για τη διατήρηση της άκριτης αφοσίωσης σε κάθε δογματικό σύστημα πίστης. Αποτελεί επίσης ένα γνωστικό ελάττωμα ευρέως διαδεδομένο και μεταξύ ανθρώπων που θα σοκάρονταν αν κάποιος τούς έλεγε ότι τρέφουν ρατσιστικές ιδέες. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι περισσότεροι από εμάς ερμηνεύουμε μικρές εξωτερικές διαφορές μεταξύ ομάδων, όπως το χρώμα του δέρματος, ως δείκτη βαθύτερων διαφορών. Έχει διαπιστωθεί επίσης ότι ακόμη και λευκοί εκτός ταυτοτικού πλαισίου, όταν παρατηρήσουν ή ακούσουν για την αρνητική στάση ενός μαύρου ατόμου, ενισχύουν τις επικριτικές τους αντιλήψεις για την εξωτερική ομάδα. Επιπλέον, είναι πιο πιθανό στη συνέχεια να αποφεύγουν την επαφή με μαύρους ή να την περιορίζουν όταν είναι αναπόφευκτη. Ένα και μόνο αρνητικό περιστατικό με έναν μαύρο ήταν αρκετό ώστε να οδηγήσει τους συμμετέχοντες σε εκφράσεις προτίμησης υπέρ της δικής τους ομάδας.
Αυτό ίσως οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι τα ασυνήθιστα γεγονότα ξεχωρίζουν στη μνήμη μας ακριβώς επειδή είναι ασυνήθιστα. Όταν όμως μια τέτοια πράξη προέρχεται από μέλος μιας μειονοτικής ομάδας, εντυπώνεται ακόμη εντονότερα επειδή τόσο το γεγονός όσο και η πηγή είναι «εκτός κανόνα». Το περιβάλλον της ταυτοτικής θεολογίας είναι σαφώς προδιατεθειμένο να προβάλλει τις «κακές» συμπεριφορές εκείνων που ανήκουν στην στοχοποιημένη εξωτερική ομάδα, να τις παρουσιάζει ως χαρακτηριστικές όλων των μελών της, να υποβαθμίζει τις περιπτώσεις ομαλής λειτουργίας και να ισχυρίζεται ότι τα εξαιρετικά γεγονότα που προβάλλει ως τυπικά συνιστούν θανάσιμη απειλή για την επιβίωση της λευκής φυλής.
Κατά συνέπεια, όσοι έχουν επηρεαστεί από την ταυτοτική θεολογία θεωρούν πλέον ότι η εβραϊκή συνωμοσία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Περιλαμβάνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, τον ΟΗΕ, την Τριμερή Επιτροπή και την Εφορία (IRS). Η φορολογία γενικά θεωρείται απειλή για την ατομική ελευθερία. Ο κύριος στόχος της συνωμοσίας είναι η αποδόμηση των λευκών δικαιωμάτων. Οι οπαδοί της ταυτοτικής θεολογίας πιστεύουν ότι ο έλεγχος των όπλων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα δόλιο τέχνασμα για να καταστούν οι λευκοί ανίσχυροι απέναντι στον σιωνιστικό εχθρό.
Έτσι, η προτίμηση στην εσωτερική ομάδα (π.χ. «οι λευκοί Αμερικανοί είναι ο εκλεκτός λαός») συνδυάζεται αναπόφευκτα με το στιγματισμό των εξωτερικών ομάδων (π.χ. «οι Εβραίοι και οι μαύροι είναι στην καλύτερη περίπτωση υπάνθρωποι»). Όσα οι άλλοι αντιλαμβάνονται ως τυχαία ή ασύνδετα γεγονότα παρουσιάζονται ως μέρος μιας μεθοδικής συνωμοσίας, που καθοδηγείται με μεγάλη πονηριά από τις στοχοποιημένες εξωτερικές ομάδες. Το αποτέλεσμα είναι ένα συντριπτικό αίσθημα ηθικής δικαίωσης, καταδίωξης, απομόνωσης και περιφρόνησης προς την ευρύτερη κοινωνία. Αν όλοι οι θεσμοί του κράτους είναι πράγματι τόσο σκοτεινοί όσο περιγράφονται, τότε προκύπτει λογικά ότι απαιτούνται ελιτίστικες και έντονα δραστήριες μορφές οργάνωσης για τη σωτηρία: διακυβεύεται το μέλλον της ανθρωπότητας.
Το Τέλος Πλησιάζει…
Η προοπτική μιας επικείμενης καταστροφής αποτελεί μια σχεδόν ακαταμάχητη, απόλυτη αιτιολόγηση για ζηλωτικό προσηλυτισμό, αφοσίωση και θυσία υπέρ της Υπόθεσης. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι η έντονη πίστη στην Αποκάλυψη, σε κάποια μορφή της, είναι κοινό γνώρισμα κάθε είδους λατρείας. Στην προκειμένη περίπτωση, οι οπαδοί του κινήματος της Ταυτότητας επιμένουν ότι επίκειται μια τελική σύγκρουση ανάμεσα στις άριες δυνάμεις του καλού και τις σατανικά εμπνευσμένες δυνάμεις του σκότους. Το επακόλουθο αίσθημα του επείγοντος λειτουργεί ως ισχυρό όπλο στην προσπάθεια επιβολής της συμμόρφωσης, της λατρείας προς τον εξιδανικευμένο ηγέτη και της έντονης δραστηριότητας. Ο διάλογος, η αμφιβολία και η διαφωνία θεωρούνται πολυτέλειες για πιο ήρεμους καιρούς. Υπό αυτή την έννοια, οι οπαδοί του Ταυτότητας ξεπερνούν ακόμα και τους προφήτες του Μαρξισμού. Ο Dan Gayman, από την Εκκλησία του Ισραήλ, το διατύπωσε έτσι:
Η πτώση της αμερικανικής κυβέρνησης είναι επικείμενη. Ζούμε ήδη στους προπαρασκευαστικούς σπασμούς μιας εθνικής και παγκόσμιας επανάστασης… καθώς οι πράκτορες του Σατανά που διευθύνουν την παγκόσμια συνωμοσία του Αντιχρίστου, σχεδιάζουν και προγραμματίζουν την πλήρη καταστροφή του χριστιανικού πολιτισμού και της λευκής φυλής… Ένα λουτρό αίματος θα λάβει χώρα στο έδαφος αυτής της μεγάλης χώρας, που θα τελειώσει μόνο με νίκη είτε για τον Χριστό είτε για τον Σατανά. Εμείς της νορδικής φυλής που πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό είμαστε αποφασισμένοι αυτή η χώρα να παραμείνει δική μας. (Αναφέρεται στον Barkun, 1994, σ.110)
Αυτές οι προσδοκίες προσδίδουν μια φρενήρη αίσθηση επείγοντος στην αναζήτηση εξιλαστήριων ομάδων στις οποίες αποδίδεται κάθε συμφορά που πλήττει τον σύγχρονο κόσμο. Η ανεργία, η φτώχεια στη γεωργική ενδοχώρα των Μεσοδυτικών Πολιτειών, η πτώση των ηθικών προτύπων και η απροθυμία πολλών να διδάσκουν την αποκαλούμενη δημιουργιστική επιστήμη στα σχολεία θεωρούνται όλα αποδείξεις της εβραϊκής συνωμοσίας εναντίον των χριστιανικών και αμερικανικών αξιών. Όπως αναφέρει μια δημοσίευση:
Οι Εβραίοι είναι κακοί, αντιχριστιανοί, μη χριστιανοί, και ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του οργανωμένου κακού στον κόσμο, όπως την πορνεία, τη διεθνή δουλεία, τη διεθνή συναλλαγματική εκμετάλλευση, την αποκόμιση κερδών από τους πολέμους, τη διαφθορά στην εργασία, τη διαφθορά στην πολιτική, τον μοντερνισμό στη θρησκεία, την αθεΐα στο εκπαιδευτικό σύστημα, την προώθηση άσεμνης προπαγάνδας μέσω θεάτρων και κινηματογράφων κ.λπ. (Αναφέρεται από Bushart κ.ά., 1998, σ.143)
Στην καρδιά του συστήματος πίστης της Ταυτότητας βρίσκεται η ιδέα της επικείμενης φυλετικής εξόντωσης. Οι πιστοί επιθυμούν να μετακινηθούν όλες οι μειονότητες σε περίπου 10% της αμερικανικής επικράτειας και να διαφυλαχθεί το υπόλοιπο για τους λευκούς χριστιανούς. Αυτοί δεν πρέπει επίσης να είναι ομοφυλόφιλοι, αριστεροί, φεμινίστριες, υπέρ των αμβλώσεων ή πολυπολιτισμικοί στην κοσμοθεωρία τους. Η διαφορά, το αλάτι της ζωής, θα δώσει τη θέση της σε μια άνοστη ομοιομορφία. Το τοπίο για όλες τις εποχές είναι λευκό, λευκό και ακόμα πιο λευκό. Η διαφωνία πρέπει να σκύψει το κεφάλι μπροστά στη συμμόρφωση.
Η απειλή της βίας δεν βρίσκεται ποτέ μακριά από την επιφάνεια. Προάγει περαιτέρω την αίσθηση του επερχόμενου κινδύνου και ενισχύει έτσι την αφοσίωση των μελών στην πρωταρχική εσωτερική ομάδα. Ο ερευνητής Ezekiel παρακολούθησε ένα Συνέδριο του Έθνους των Αρίων στη Βόρεια Αϊντάχο και κατέγραψε μια ανατριχιαστική περιγραφή των τεκταινομένων. Το Aryan Nations είναι μία από τις πλέον γνωστές οργανώσεις της άκρας δεξιάς και οι ηγέτες του έχουν επηρεαστεί έντονα από τη θεολογία του Ταυτότητας. Ιδού ένας από τους ομιλητές και η αντίδραση του ακροατηρίου (Ezekiel, 1995, σ.42): Πρέπει να ξεφορτωθούμε το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα και τον φόρο εισοδήματος. Πρέπει να αποκηρύξουμε το εθνικό χρέος. Πρέπει να πούμε στους ανθρώπους στην κορυφή: “Θα γίνουν δίκες για εσχάτη προδοσία! Θα σας κρεμάσουμε στα δέντρα!” Η αίθουσα εκρήγνυται σε δυνατό χειροκρότημα. Φωνές “Ζήτω η Νίκη!”, Φωνές “Λευκή Δύναμη!”
Τέτοιες συγκεντρώσεις παρουσιάζουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας λατρείας σε πλήρη άνθιση. Η ομαδική δυναμική είναι σχεδιασμένη να προκαλεί τη μέγιστη συμμόρφωση. Το συνέδριο που παρακολούθησε ο Ezekiel πραγματοποιήθηκε σε απομονωμένο χώρο στο Hayden Lake, μακριά από κάθε εξωτερική εποπτεία ή δυνατότητα διορθωτικής επίδρασης από οποιονδήποτε δεν εντυπωσιάζεται από τη θεολογία της ανωτερότητας. Μια πινακίδα στην είσοδο έγραφε “Μόνο Άριοι” διαμορφώνοντας από την αρχή ατμόσφαιρα αποκλειστικότητας. Όλοι οι νεοεισερχόμενοι έπρεπε να επιδείξουν διαπιστευτήρια σε φρουρούς στην πύλη. Το μήνυμα ήταν σαφές: αυτή είναι μια συνάθροιση μόνο για τους μυημένους, τους έμπιστους, τους εκλεκτούς. Ναζιστική μουσική παιζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου από μεγάφωνα σε έναν πύργο παρακολούθησης. Οι συμμετέχοντες δεν είχαν καμία διαφυγή από το αδιάκοπο μήνυμα του μίσους. Οι ναζιστικές σημαίες κυριαρχούσαν στον χώρο, ενώ οι αφίξεις εξοικειώνονταν αμέσως με τους συχνούς ναζιστικούς χαιρετισμούς. Η έρευνα γενικά έχει δείξει ότι οι άνθρωποι υιοθετούν τις νόρμες, τους ενδυματολογικούς κώδικες, τις γλωσσικές φόρμες και τις συμπεριφορές των ομάδων στις οποίες εντάσσονται με εκπληκτική ευκολία (Brown, 2000). Εν τω μεταξύ, μια ατέλειωτη σειρά ομιλητών επαναλάμβανε το ίδιο μήνυμα: η εβραϊκή απειλή πλησιάζει στην τελική της φάση· οι μαύροι αποκτούν δύναμη παντού· η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι πληρωμένος υπηρέτης της συνωμοσίας. Το ρεφρέν είναι ασταμάτητο: “Λευκή Δύναμη! Λευκή Δύναμη! Λευκή Δύναμη!”. Για όσους παρευρίσκονται, η επιστροφή στην πραγματικότητα είναι σίγουρα τραυματική.
Η ηθική αυτοδικαίωση βαθαίνει μέσω ενός ακόμη παραδόξου. Από τη μία πλευρά, οι ταλαιπωρίες των στιγματισμένων εξωτερικών ομάδων περιγράφονται ως ανύπαρκτες. Από την άλλη πλευρά, τα μέλη αυτών των ομάδων κατηγορούνται τα ίδια για όποια προβλήματα αναγνωρίζονται, έστω και απρόθυμα, ότι υπάρχουν.
Και πάλι, αυτό το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο σε εκείνους που ανήκουν σε ομάδες μίσους. Αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο μιας προκατειλημμένης νοοτροπίας. Για παράδειγμα, δύο ερευνητές μελέτησαν τα στερεότυπα των λευκών για τους Αφροαμερικανούς, τους Ισπανόφωνους και τους Ασιατοαμερικανούς (Bobo & Kluegel, 1991). Διαπίστωσαν ότι οι λευκοί ένιωθαν την ανάγκη να «εξηγήσουν» την μειονεκτική θέση της παρατηρούμενης μειονότητας — πιο συγκεκριμένα, να βρουν εξηγήσεις που να τη δικαιολογούν. Πολλές εναλλακτικές εξηγήσεις για την κοινωνική μειονεκτικότητα των μαύρων είναι διαθέσιμες (όπως, για παράδειγμα, ότι το μειονέκτημα είναι κυρίως αποτέλεσμα της λευκής προκατάληψης και διάκρισης). Ωστόσο, η αποδοχή μιας τέτοιας εξήγησης θα απαιτούσε αυτοκριτική, και η κριτική αυτή θα μπορούσε με τη σειρά της να στραφεί και προς κοινωνικούς θεσμούς με τους οποίους πολλοί λευκοί ταυτίζονται πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα μέλη των μειονοτήτων. Διαπιστώθηκε ότι οι λευκοί τείνουν να υποθέτουν μια αιτιακή σύνδεση ανάμεσα στα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά που αποδίδονται στις μειονότητες και στην κοινωνική τους κατάσταση: δηλαδή, ότι φταίνε οι ίδιες. Με άλλα λόγια, ήταν πολύ πιο βολικό να υποτεθεί πως η κοινωνική τους θέση αντανακλά τη φυσική τους κατωτερότητα παρά τις διακρίσεις που ασκεί η λευκή κοινωνία. Αυτή η στάση μπορεί να περιγραφεί ως οπτική «ψευδούς αιτιακής σχέσης». Είναι φανερό πως η τάση να κατηγορούνται τα θύματα της προκατάληψης για τα αποτελέσματά της είναι ιδιαίτερα έντονη ανάμεσα στα μέλη ακραίων ομάδων μίσους. Το αποτέλεσμα είναι να προωθείται η εύνοια προς την «εσωτερική» ομάδα (δηλαδή, η πίστη στην έμφυτη ανωτερότητα της δικής τους ομάδας), σε συνδυασμό με το στιγματισμό των «εξωτερικών» ομάδων (δηλαδή, η πίστη στην έμφυτη κατωτερότητα των άλλων). Αυτές οι ψυχολογικές δυναμικές φαίνεται πως είναι απαραίτητο συστατικό για την ανάπτυξη οργανώσεων λατρευτικού τύπου (cult), που κινούνται από ένα αποκλειστικό αίσθημα αποστολής και απομονώνουν τους οπαδούς τους από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Αυτή η απομόνωση επιτυγχάνεται ευκολότερα αν τα μέλη πειστούν ότι είναι ταυτόχρονα διαφορετικά και ανώτερα από τις υπόλοιπες ομάδες με τις οποίες έρχονται σε επαφή.
Οι αποκαλυπτικές ιδέες που συνδέονται με αυτή τη νοοτροπία ενισχύθηκαν σημαντικά μετά τον πόλεμο, λόγω της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης. Ένας συγγραφέας της Κίνησης Ταυτότητας, ο Bertrand Comparet, περιέγραψε τις επερχόμενες Τελευταίες Ημέρες (οι οποίες παρουσιάζονται πάντα ως επικείμενες — δεκαετία με τη δεκαετία) ως εξής:
«Ο ρωσικός Γωγ θα σχηματίσει συμμαχία με τους δικούς του δορυφόρους, περιλαμβανομένης της Αιθιοπίας, του Αφγανιστάν και της Λιβύης». Υποστήριζε επίσης ότι αυτοί θα ενισχυθούν από «τις ανάμεικτες φυλές της Ασίας και της Αφρικής και της Ινδίας, που… θα συμμαχήσουν με ό,τι τους υπόσχεται ότι μπορούν να λεηλατήσουν και να βιάσουν στα εδάφη του λευκού ανθρώπου». (Αναφέρεται από τον Barkun, 1994, σ.110)
Οι ρωσικές ορδές, σύμφωνα με αυτές τις προβλέψεις, θα καταλάμβαναν την ανατολική Μεσόγειο και τη Διώρυγα του Σουέζ, θα διέκοπταν τη ροή πετρελαίου προς τη Δύση και θα επιτίθεντο στις ΗΠΑ από τα Στενά Μπέρρινγκ, χρησιμοποιώντας πυραύλους, υποβρύχια και αεροσκάφη.
Τυπικά, το μόνο αποδεικτικό στοιχείο για τέτοιες προβλέψεις είναι αποσπάσματα της Βίβλου, επιλεγμένα ακριβώς επειδή η ασάφειά τους επιτρέπει την ένταξή τους σε οποιαδήποτε θεολογική κατασκευή. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δεν φαίνεται να κλόνισε την πεποίθηση κανενός. Με μια αβίαστη μετάβαση, που περνά απαρατήρητη από τους περισσότερους «Αληθινούς Πιστούς», το επίκεντρο της θεωρίας συνωμοσίας μετατίθεται απλώς σε νέους εχθρούς, κυρίως στο ZOG. Η υποκείμενη αποκαλυπτική προοπτική είναι θωρακισμένη και εγκατεστημένη σε ανθεκτικά καταφύγια, όπου αντιστέκεται σε κάθε διάψευση από τον έξω κόσμο. Οι αποτυχημένες προβλέψεις του παρελθόντος εξορκίζονται στη λήθη. Για τους μακροχρόνιους οπαδούς των σεκτών, η αμνησία είναι επαγγελματικό νόσημα, ανεξαρτήτως ιδεολογικής αφετηρίας. Το γεγονός ότι η ίδια πρόβλεψη έχει εμφανιστεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν αποκρύπτεται από τα νέα μέλη και εξορίζεται στις σκονισμένες αποθήκες της μνήμης από τους παλιούς. Τα μέλη είναι, με τη σειρά τους, υπερβολικά απασχολημένα με φρενήρη δραστηριότητα ώστε να σκεφτούν σοβαρά τις αντιφάσεις της θέσης τους. Η συνωμοσία πλησιάζει στην τελική της νίκη· δεν υπάρχει καιρός για συζήτηση, αμφιβολία ή ερωτήσεις. Μόνο η άμεση δράση μπορεί να σώσει όσους είχαν την τύχη να ανήκουν στην προνομιούχο ομάδα.
Και πάλι, η ανεπάρκεια των εμπειρικών θεμελίων του συστήματος πίστης που διατηρούν οι δεξιές σέκτες είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των ομάδων λατρευτικού τύπου. Προκειμένου να διατηρήσουν την αίσθηση βεβαιότητας και, κατά συνέπεια, τη δέσμευση σε απόλυτες μορφές οργάνωσης, είναι επιτακτικό να αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια να εκτεθούν οι πεποιθήσεις τους σε εμπειρικό έλεγχο ή ενδεχόμενο διάψευσης (Shermer, 1997). Όταν έρχονται αντιμέτωποι με διάψευση, η λύση είναι απλή: αυξάνουν την ένταση της ρητορικής τους και ενισχύουν την επιρροή της μέσω της επανάληψης, φιμώνοντας έτσι τις φωνές της διαφωνίας.
Η δύναμη των αποτελεσμάτων αναμονής (Expectancy Effects)
Ένα βασικό στοιχείο που συντηρεί την ψυχολογία ενός τέτοιου συστήματος πίστης είναι η δυναμική των αποτελεσμάτων αναμονής. Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει με συνέπεια ότι οι προσδοκίες μας για τα γεγονότα επηρεάζουν έντονα τον τρόπο με τον οποίο τα αντιλαμβανόμαστε. Μια μελέτη, ιδιαίτερα σχετική με το παρόν θέμα, ζήτησε από συμμετέχοντες να παρακολουθήσουν ένα βίντεο με έναν έντονο καβγά, που κορυφωνόταν όταν ένα άτομο έσπρωχνε το άλλο (Duncan, 1976). Όταν εκείνος που έσπρωχνε ήταν μαύρος, η συμπεριφορά του ερμηνευόταν από τους λευκούς παρατηρητές ως «βίαιη». Αντίθετα, αν ήταν λευκός, η ίδια συμπεριφορά εκλαμβανόταν ως «παιχνιδιάρικη». Με άλλα λόγια, δεν βλέπουμε ανθρώπους και γεγονότα όπως πραγματικά είναι, αλλά όπως οι θεωρίες μας λένε ότι πρέπει να είναι. Είναι επίσης απίθανο πολλοί από αυτούς τους παρατηρητές να θεωρούσαν τους εαυτούς τους ρατσιστές: αν ρωτιόνταν, θα επέμεναν ότι ο χαρακτηρισμός «βίαιος» ήταν αντικειμενικά ακριβής για τη συμπεριφορά που παρατήρησαν. Έτσι, όταν οι σέκτες προσφέρουν μια θεωρία για τα πάντα, δεν προκαλεί έκπληξη ότι τα αντικρουόμενα στοιχεία από τον πραγματικό κόσμο απορρίπτονται τόσο εύκολα. Οι οπαδοί της Christian Ταυτότητας πιστεύουν ότι η θεωρία τους διαθέτει καθολική ερμηνευτική δύναμη.
Καθοδηγούμενοι από το σύστημα πίστης τους, αντιλαμβάνονται κάθε πολιτικό γεγονός ως απόδειξη της συνωμοσιακής και αποκαλυπτικής ερμηνείας τους για τον κόσμο. Σε πολλές περιπτώσεις, οι προσδοκίες τους καταλήγουν να είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Ένας πιστός στην Χριστιανική Ταυτότητας θα βλέπει τους μαύρους, τους Εβραίους και τους ομοφυλόφιλους ως θανάσιμους εχθρούς που απειλούν την επιβίωση της λευκής φυλής και θα πρέπει, κατά τη γνώμη του, είτε να περιοριστούν σε ειδικές ζώνες είτε να εξοντωθούν. Θα συμμετέχει σεδημόσιες διαμαρτυρίες και θα απαιτεί αντίποινα εναντίον των στοχοποιημένων ομάδων. Το γεγονός ότι τα μέλη αυτών των ομάδων αντιδρούν με οργή σε τέτοιες προτάσεις, και ενίοτε οργανώνουν αντεπιθέσεις, ερμηνεύεται από τη σέκτα ως περαιτέρω απόδειξη ότι περιβάλλεται από εχθρούς. Η γέφυρα επικοινωνίας με την πραγματικότητα αποσύρεται. Αν, από την άλλη, δεν υπάρξει δημόσια αντίδραση, αυτό θεωρείται ως ένδειξη ότι η συνωμοσία έχει γίνει ακόμη πιο ύπουλη.
Έτσι, το σύστημα πίστης είναι άνοσο απέναντι στη διάψευση. Ό,τι κι αν συμβεί, ό,τι είναι δυνατόν να συμβεί, ερμηνεύεται ως απόδειξη της ορθότητάς του. Πολλοί ενθουσιώδεις υποστηρικτές της Ταυτότητας, για παράδειγμα, υποστήριξαν με σθένος ότι η βομβιστική επίθεση στην Οκλαχόμα το 1995 ήταν μέρος μιας συνωμοσίας για να δυσφημιστεί η δεξιά και ότι ήταν στην πραγματικότητα έργο της κυβέρνησης των ΗΠΑ (Tourish & Wohlforth, 2000). Η πολιορκία στο Γουέικο το 1993 δεν ήταν μια αποτυχημένη επιχείρηση του FBI, αλλά επίθεση εμπνευσμένη από το ZOG ενάντια σε Χριστιανούς διαφωνούντες. Ένας παλαιός υπέρμαχος της λευκής ανωτερότητας, ο Eustace Mullins, έγραψε την εξής κριτική για τα γεγονότα: Το Ολοκαύτωμα της Εκκλησίας του Ουέικο, στο οποίο πολλοί πιστοί, συμπεριλαμβανομένων και αθώων παιδιών, κάηκαν ζωντανοί ενώ λάτρευαν στον ναό τους, υπήρξε μια θηριωδία που ξεπερνά τις χειρότερες κατηγορίες που έχουν διατυπωθεί ποτέ εναντίον των Ναζί στη Γερμανία.
Στην ουσία, η παράνοια είναι το πιο κοντινό πράγμα που έχουμε σε μια μηχανή αέναης κίνησης. Δεν χρειάζεται παρά ένα αρχικό έναυσμα και μια μικρή δόση αποφασιστικότητας. Όσο πιο απομονωμένο είναι το κοινωνικό περιβάλλον της και όσο λιγότερα εξωτερικά ερεθίσματα λαμβάνει, τόσο πιο ισχυρή τείνει να γίνεται. Όπως το διατυπώνει ο Dyer:
Η δύναμη της συνωμοσίας βασίζεται στην πίστη: στην ικανότητα να πιστεύεις σε πράγματα αθέατα, να είσαι βέβαιος για κάτι που δεν μπορεί να αποδειχθεί ούτε από τις αισθήσεις ούτε από έγγραφα. Η πίστη ανέκαθεν υπήρξε ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο από τη λογική, και γι’ αυτόν τον λόγο η κατάρριψη των θεωριών συνωμοσίας είναι σχεδόν αδύνατη.
Οι θεωρίες συνωμοσίας ριζώνουν τόσο βαθιά επειδή τα μέλη ομάδων μίσους τείνουν να βλέπουν όλα τα άτομα που ανήκουν σε μειονοτικές κατηγορίες ως εναλλάξιμα μεταξύ τους. Όσο λαμπρά κι αν είναι τα επιτεύγματά τους, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό τους θεωρείται η ομαδική τους ταυτότητα. Σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν ζούμε μέσα σε κοινότητες αποτελούμενες από ξεχωριστά πρόσωπα. Αντίθετα, μας πολιορκούν ομοιογενείς ορδές εξωγήινων, δαιμόνων, μανιακών φεμινιστριών, ημιανθρώπων και σοδομιτών που θέλουν να μας καταστρέψουν.
Αυτή η αντίληψη είναι τόσο συχνά μεταδοτική, ακριβώς επειδή η συνήθεια της ολικής κατηγοριοποίησης εφαρμόζεται πολύ πέρα από τα όρια κοινοτήτων της ταυτότητας ή απομονωμένων αγροτικών κοινοβίων. Έτσι, το κοινωνικό κλίμα είναι συχνά ευνοϊκό για ιδέες υπεροχής. Το χριστιανικό κίνημα της Ταυτότητας απλώς προσδίδει σε αυτή την κατηγοριοποίηση μια πιο σκληρή και επιθετική μορφή και τη διακηρύσσει με υπερηφάνεια αντί με ντροπή. Επιπλέον, επιχειρεί να μετατρέψει την προκατάληψη από απλή οργή σε ένα συνεκτικό κίνημα, ικανό να επιβάλει έναν αποχωριστικό σκοπό στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα.
Αβεβαιότητα, Στερεοτυπία και Στρατολόγηση σε Λατρείες
Ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς κοινωνικής αλλαγής. Πολλές από τις αλλαγές που βιώθηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες –όπως οι περικοπές προσωπικού, η κατάργηση ιεραρχικών επιπέδων και η παγκοσμιοποίηση– υπήρξαν βαθιά επώδυνες για εκατομμύρια ανθρώπους. Η θεολογία της Ταυτότητας αντλεί μεγάλο μέρος της δύναμής της από την αντίδραση σ’ αυτές τις αναταραχές. Πολλοί σχολιαστές έχουν εξυμνήσει τις αρετές της ταχείας αλλαγής και προέτρεψαν τους ανθρώπους να την αποδεχθούν με προθυμία. Ωστόσο, τέτοιες συμβουλές είναι συνήθως τόσο αποτελεσματικές όσο εκείνη ενός χειρουργού που λέει με σοβαρότητα στους ασθενείς του: «Απολαύστε την εγχείρηση σας». Απλώς έρχονται σε αντίθεση με το πώς νιώθουμε οι περισσότεροι.
Για παράδειγμα, στον τομέα της εργασίας, οι άνθρωποι γενικά προτιμούν να κάνουν τη δουλειά με τον τρόπο που την έμαθαν και τη βίωσαν στο παρελθόν. Η αλλαγή κάνει τον κόσμο μας λιγότερο οικείο, λιγότερο προβλέψιμο, λιγότερο άνετο, και γι’ αυτό αντιδρούμε ενστικτωδώς εναντίον της. Η επιθυμία για ενίσχυση της προβλεψιμότητας και διατήρηση της τάξης μας ωθεί στο να δίνουμε μεγάλη σημασία στη μείωση της αβεβαιότητας κατά τις κοινωνικές μας συναναστροφές.
Για να μειώσουμε την αβεβαιότητα, αποκτούμε αυξημένη τάση για βιαστικές γενικεύσεις, γρήγορες κρίσεις για τους άλλους, ακατέργαστες κοινωνικές κατηγοριοποιήσεις, στερεοτυπικές αντιλήψεις και εύκολη αποδοχή απλουστευτικών πολιτικών συνθημάτων. Το σφάλμα είναι ενσωματωμένο σε αυτή τη διαδικασία. Για παράδειγμα, μπορεί να «βαναυσουμε» την πραγματικότητα όταν κατατάσσουμε κάποιο αντικείμενο, πρόσωπο ή γεγονός σε μια κατηγορία, παρά τα χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν. Μπορεί επίσης να αποδώσουμε συναισθήματα στο «αντικείμενο» που δεν έχει στην πραγματικότητα, αλλά που φανταζόμαστε ότι έχουν όλοι όσοι ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη μας σ’ αυτές τις εσφαλμένες αντιλήψεις παραμένει υψηλή.
Ένα μέρος αυτής της στερεοτυπίας είναι αναπόφευκτο. Όλοι μας φέρνουμε ήδη μεγάλη ποσότητα προϋπάρχουσας γνώσης σε κάθε νέα κοινωνική αλληλεπίδραση. Αυτή η γνώση περιλαμβάνει πρότυπα προσώπων (τι είδους είναι συνήθως αυτό το άτομο), σχήματα ρόλων (τι είναι πιθανότερο να κάνει κάποιος που ενσαρκώνει αυτόν τον ρόλο) και τυπικές αλληλουχίες γεγονότων ή «σεναρίων» (τι συμβαίνει συνήθως σε αυτήν την κατάσταση). Ιδιαίτερα, ο ταχύτερος τρόπος για να μειώσουμε την αβεβαιότητα σε ένα άγνωστο κοινωνικό πλαίσιο είναι να στερεοτυπήσουμε τους άλλους, υποθέτοντας ότι ανήκουν σε μια ευδιάκριτη κατηγορία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, βασιζόμαστε λιγότερο σε πρότυπα προσώπων και περισσότερο σε σχήματα ρόλων και σεναριακές προσδοκίες.
Τα στερεότυπα προϋποθέτουν ότι τα άτομα μοιράζονται περισσότερες συμπεριφορές, γνωρίσματα και πεποιθήσεις με τους άλλους της κατηγορίας τους απ’ ό,τι πράγματι ισχύει. Το στερεότυπο μάς βοηθά να απλοποιούμε την κοινωνική πραγματικότητα και έτσι να μειώνουμε την αβεβαιότητα.
Στη συνέχεια, υποτίθεται ότι τα μέλη της εν λόγω κατηγορίας μοιράζονται αυτή την «ουσία» μεταξύ τους. Αυτό με τη σειρά του ενισχύει την τάση να υπερβάλλουμε στις ομοιότητες των μελών της κατηγορίας και να υποβαθμίζουμε τις διαφορές τους. Υποθέτουμε επίσης ότι τα μέλη της συγκεκριμένης κατηγορίας διαφέρουν περισσότερο από τα μέλη άλλων κατηγοριών απ’ όσο ισχύει στην πραγματικότητα. Για όσους ακολουθούν ένα σύστημα πίστης όπως αυτό της Χριστιανικής Ταυτότητας, το πρόβλημα είναι ότι τα στερεότυπά τους προσπαθούν να εξηγήσουν τα πάντα και είναι απρόσβλητα από κάθε διορθωτική εισροή από τον εξωτερικό κόσμο. Ο ψυχολογικός μηχανισμός είναι παρόμοιος με εκείνον που συναντάμε σε πολλές μαρξιστικές-λενινιστικές σέκτες, οι οποίες κατέχονται από αποκαλυπτικές προσδοκίες και βεβαιότητα ότι η διαλεκτική υλιστική φιλοσοφία εξηγεί κάθε φαινόμενο, από τη Μεγάλη Έκρηξη ως τις διακυμάνσεις των οικονομικών κύκλων.
Η στερεοτυπία, όπως αναλύεται εδώ, υποστηρίζει συνολικά τη διαδικασία της εθνοτικής γενίκευσης και της διαμόρφωσης προκαταλήψεων. Ειδικότερα, έχει προφανείς συνέπειες για την κατανόηση του ακροδεξιού εξτρεμισμού και της ρατσιστικής του κλίσης.
Η επίδραση της στερεοτυπικής αντίληψης ανθρώπων, ομάδων και γεγονότων μπορεί επίσης να ερμηνευτεί μέσα από τη θεωρία της απόδοσης αιτίου (attribution theory). Αυτή υποστηρίζει ότι αποδίδουμε συνεχώς προθέσεις και διαθέσεις στις πράξεις των άλλων. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε άμεσα ποιες είναι οι προθέσεις και οι διαθέσεις τους. Προς απογοήτευσή μας, ό,τι συμβαίνει στο μυαλό των άλλων παραμένει σε μεγάλο βαθμό απρόσιτο. Μη θέλοντας να αποτύχουμε, παρακάμπτουμε αυτή τη δυσκολία καταφεύγοντας στη λεγόμενη δημιουργική θεωρητικοποίηση. Στις κοινωνικές περιστάσεις, αυτό παίρνει τη μορφή κουτσομπολιού και φημών. Το κουτσομπολιό γίνεται αφήγηση, όπου συχνά κατασκευάζουμε φαινομενικά εύλογες αιτιακές συνδέσεις ανάμεσα σε ασύνδετα γεγονότα ώστε να προσδώσουμε συνοχή στη δική μας αντίληψη του κόσμου. Προφανώς, η εύλογη εντύπωση δεν είναι το ίδιο πράγμα με την ακρίβεια, και οι αφηγήσεις δεν χρειάζεται να είναι ακριβείς για να φαίνονται πειστικές. Σκοπός της κατασκευής τους είναι η μείωση της αβεβαιότητας.
Αντί να παραδεχθούμε ότι δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει, έχουμε την τάση να κάνουμε εικασίες. Όταν μοιραζόμαστε τέτοιες εικασίες με άλλους, ασκούμε αυτοπειθώ. Επιπλέον, έρευνες δείχνουν ότι τείνουμε να πιστεύουμε ότι ό,τι επαναλαμβάνεται συχνά είναι πιο πιθανό να είναι αληθινό. Αν, επίσης, όσοι συνομιλούν μαζί μας αναγνωρίσουν ότι μπορεί να έχουμε δίκιο, πειθόμαστε ακόμη περισσότερο πως οι σκέψεις μας έχουν κάποια βάση. Όσο περισσότεροι άνθρωποι συμμερίζονται μια άποψη μαζί μας, τόσο πιο σίγουροι γινόμαστε ότι πρέπει να είναι ακριβής, μια εντελώς κενή διαδικασία λογισμού που αποκαλείται «συγκλίνουσα επιβεβαίωση».
Στον κόσμο της άκρας δεξιάς όλες αυτές οι διαδικασίες είναι εμφανείς. Το κουτσομπολιό και οι φήμες αφθονούν. Επιπλέον, τα πραγματικά αποδεικτικά στοιχεία θεωρούνται άνευ σημασίας. Κάθε γεγονός ερμηνεύεται ως απόδειξη της υποκείμενης συνωμοσιολογικής θεωρίας, ανεξάρτητα από το τι δείχνουν τα πραγματικά δεδομένα. Όταν οι ιδέες απελευθερώνονται από τους περιορισμούς της τεκμηριωμένης επιχειρηματολογίας κατ’ αυτόν τον τρόπο, το ανυπόστατο κουτσομπολιό γίνεται η βάση της ανθρώπινης επικοινωνίας. Επιπλέον, οι εσωτερικές συγκεντρώσεις της άκρας δεξιάς (όπως και οι περισσότερες λατρευτικές οργανώσεις) αποκλείουν τους διαφωνούντες. Αυτό εξασφαλίζει ότι οι Πιστοί μεταφέρουν διαρκώς ψευδείς ιστορίες, που έχουν όμως ένα «λυτρωτικό» χαρακτηριστικό — συμφωνούν όλες με το επικρατούν σύστημα πεποιθήσεων. Έτσι εξαπλώνεται η αυτοπείθηση. Επιπλέον, το θέαμα είναι αυτό ανθρώπων που συμφωνούν μεταξύ τους. Επικρατεί συναίνεση. Με αυτόν τον τρόπο, το αγριόχορτο της συμμόρφωσης ποτίζεται τρεις φορές την ημέρα και λούζεται σε αιώνιο ηλιακό φως.
Οι θεωρίες συνωμοσίας που προωθούνται με πάθος από το κίνημα «Χριστιανική Ταυτότητα» ενισχύουν την ανεξέλεγκτη κοινωνική κατηγοριοποίηση. Η διαδικασία απόδοσης χαρακτηριστικών γίνεται εργαλείο απόδοσης προβλέψιμων προθέσεων και εσωτερικών τάσεων σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Οι Πιστοί δεν χρειάζεται πλέον να γνωρίζουν με ακρίβεια τι σκέφτονται, πιστεύουν ή προτίθενται να κάνουν οι άλλοι. Αρκεί να γνωρίζουν σε ποια κατηγορία ανήκουν. Κατά τη διαδικασία αυτή, η πολιτική ζωή ερμηνεύεται ως απλή υλοποίηση της θεωρίας που έχει ήδη καθορίσει το κοσμοείδωλο της ομάδας ως «αλήθεια». Η απόδειξη και η περαιτέρω ανάλυση δεν έχουν σημασία. Το μόνο που απομένει είναι η ανάγκη για οργάνωση, απόλυτη ομοφωνία γύρω από ελάχιστους αλλά ισχυρούς μύθους, υπερδραστηριότητα και αγωνιώδης επιδίωξη για ευρύτερη πολιτική επιρροή.
Συμπεράσματα και Προεκτάσεις
Όλο και περισσότερο, η υποκίνηση που προέρχεται από τους θεολόγους της Ταυτότητας μεταφέρεται στους δρόμους. Μεταξύ 1991 και 1995 καταγράφηκαν 4046 περιστατικά με σωλήνες-βόμβες στις ΗΠΑ (Stern, 1996). Μέλη της ομάδας Aryan Nations έχουν κατηγορηθεί για δολοφονίες, ληστείες θωρακισμένων οχημάτων και περισσότερες από 20 τραπεζικές ληστείες με στόχο τη χρηματοδότηση μιας λευκής εθνικιστικής επανάστασης (Preston, 1999). Μια οργάνωση της άκρας δεξιάς γνωστή ως The Order διέπραξε δύο μεγάλες ληστείες τη δεκαετία του 1980, αποκομίζοντας πάνω από 4 εκατομμύρια δολάρια, και ενεπλάκη στη δολοφονία του εβραϊκής καταγωγής παρουσιαστή Alan Berg το 1984 (Cox, 1998). Ο ιδρυτής της The Order, που σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών με το FBI, εξέφρασε το πιστεύω του σε γράμμα λίγο πριν τον θάνατό του, το οποίο απηχεί ξεκάθαρα τις ανησυχίες του κινήματος Χριστιανική Ταυτότητα. Φοβόταν ότι ο γιος του θα μεγάλωνε ως «ξένος στη δική του πατρίδα, ένα ξανθό, γαλανομάτικο Άριο παιδί σε μια χώρα γεμάτη Μεξικανούς, μιγάδες, μαύρους και Ασιάτες» (Ridgeway, 1990, σ.96).
Όπως είδαμε, οι υπερασπιστές της ανωτερότητας και οι λατρευτικές οργανώσεις επιβιώνουν με μια δίαιτα Αποκάλυψης, με την προσμονή ενός επικείμενου Τέλους, μιας τελικής αναμέτρησης μεταξύ των φυλών. Αν μόνο εκείνοι πίστευαν σε αυτό το σενάριο, η επιρροή τους θα ήταν αναμφισβήτητα περιορισμένη. Ωστόσο, αποκαλυπτικές αντιλήψεις για το μέλλον είναι ευρέως διαδεδομένες στην αμερικανική κοινωνία. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 59% των Αμερικανών ενηλίκων φοβόταν ότι ο κόσμος θα τελειώσει (Dyer, 1998). Το 12% αυτών πίστευε ότι αυτό θα συμβεί μέσα στα επόμενα χρόνια. Είναι πράγματι αλήθεια ότι η επιρροή της άκρας δεξιάς περιορίζεται από τον αποκλεισμό πολλών πιθανών υποστηρικτών της ως μέλη εξωτερικών ομάδων και τη συνακόλουθη διάσπασή της (Bruce, 1995). Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι τρέμουν από φόβο όταν σκέφτονται το μέλλον. Οι προπαγανδιστές του μίσους παίζουν καθημερινά με σπίρτα μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο εκρηκτικά.
Επιπλέον, προσπαθήσαμε να δείξουμε ότι πολλές από τις ψυχολογικές δυναμικές που υποστηρίζουν τον σχηματισμό προκαταλήψεων (π.χ. μείωση αβεβαιότητας, στερεοτυπία, προσδοκίες) δεν περιορίζονται μόνο στα μέλη των ομάδων μίσους. Αντίθετα, ασκούνται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό από τους περισσότερους ανθρώπους. Για τον λόγο αυτό, οι εξηγήσεις της ακτιβιστικής δράσης της άκρας δεξιάς που επικεντρώνονται αποκλειστικά στην προσωπικότητα είναι ανεπαρκείς. Επιπλέον, μας επιτρέπουν να προβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι σε στερεοτυπικές κρίσεις, την ίδια στιγμή που τις καταδικάζουμε στους άλλους — «εμείς» ανήκουμε στην πολιτισμένη πλειοψηφία, ενώ οι βάρβαροι ακροδεξιοί φανατικοί στέκουν σαν μια συμπαγής φάλαγγα απέναντι από τα χαρακώματα. Τόσο βαθιά είναι ριζωμένες στους περισσότερους οι στερεοτυπικές αντιλήψεις για την ακροδεξιά (υπό τη μορφή αρχετύπων), ώστε είναι βέβαιο πως και σε αυτό το κείμενο αναπαράγονται τέτοια στερεότυπα.
Αν, ωστόσο, είναι αλήθεια ότι μεγάλο μέρος του ακροδεξιού ακτιβισμού πηγάζει από τάσεις στερεοτυπικής σκέψης στις οποίες όλοι συμμετέχουμε, αυτό σημαίνει ότι η προπαγάνδα των ακροδεξιών ομάδων θα μπορούσε, υπό ορισμένες συνθήκες, να βρει ευρύτερη απήχηση. Ακόμη και αν αυτή η απήχηση δεν φτάσει σε πλειοψηφικά επίπεδα, και ακόμη κι αν αποδειχθεί παροδική, μπορεί να είναι αρκετή για να προκληθεί σημαντική ζημιά στον πολιτικό βίο. Η απότομη άνοδος του κόμματος One Nation στην Αυστραλία, που πλέον έχει ανακοπεί, αποτελεί μία προειδοποίηση για αυτό το ενδεχόμενο.
Επιπλέον, η θεολογία της Χριστιανικής Ταυτότητας μπορεί να προκαλέσει μια αντίθετη, αλλά εξίσου ισχυρή αντίδραση από όσους στιγματίζει. Η οδύνη δεν εξυψώνει και δεν παράγει από μόνη της την αρετή. Πολλές μετρήσεις στάσεων έχουν δείξει στο παρελθόν ότι Εβραίοι φοιτητές που ένιωθαν θύματα προκατάληψης ήταν περισσότερο, και όχι λιγότερο, πιθανό να εκφράζουν ρατσιστικά αισθήματα κατά των μαύρων. Ρωμαιοκαθολικοί φοιτητές που πίστευαν ότι υπήρξαν θύματα διακρίσεων, συγκέντρωναν υψηλότερες βαθμολογίες στα τεστ αντισημιτισμού και προκατάληψης κατά των μαύρων, από εκείνους που δεν ένιωθαν έτσι. (Αυτές οι μελέτες συζητούνται αναλυτικά από τη Young-Bruehl, 1996, σ.53). Τα θύματα προκατάληψης συχνά αισθάνονται απογοήτευση, και τη διοχετεύουν σε άλλες μειονότητες. Έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια σπειροειδής κοινωνική αποσύνθεση, στην οποία μια κατακερματισμένη κοινωνία στρέφεται εναντίον του εαυτού της, αφήνοντας χώρο σε κάθε είδους αλλόκοτες λατρείες να διεκδικήσουν τη στιγμή τους και να επιβάλουν ένα διαχωριστικό πρόγραμμα στην κοινωνία. Στο σκοτάδι της νύχτας, τα λευκο-υπερεθνικιστικά κινήματα μπορεί όντως να δουν πραγματικά φαντάσματα να βγαίνουν από τις σκιές για να τα χαιρετίσουν.
Δεν είναι όλες οι οργανώσεις υπεροχής σέκτες. Ορισμένες δεν πληρούν τα συνήθως αποδεκτά κριτήρια για λατρευτικές οργανώσεις, όπως τα γνωρίζουν οι αναγνώστες του παρόντος περιοδικού (βλ. Langone, 1993, σσ. 2-5). Ωστόσο, διαθέτουν αυτό που θα αποκαλούσαμε νοοτροπία λατρείας. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι μορφές οργάνωσης που υιοθετούνται από την άκρα δεξιά υστερούν λίγο σε σχέση με τη νοοτροπία των μελών της. Όπως τονίστηκε στην αρχή του παρόντος κειμένου, οι λατρείες είναι προτιμότερο να θεωρούνται ως φαινόμενα που τοποθετούνται σε ένα συνεχές. Όπως επιχειρήσαμε να δείξουμε, κάποιες ιδεολογίες έχουν ιδιαίτερη τάση να ενεργοποιούν τη διαδικασία λατρευτικής συγκρότησης.
Η βασική μας εστίαση υπήρξε η Χριστιανική Ταυτότητα. Ο David Neiwert έχει περιγράψει με ακρίβεια το σύστημά της ως τόσο απομακρυσμένο από τον κυρίαρχο Χριστιανισμό — και τόσο απωθητικό για τους μέσους Αμερικανούς — που δημιουργεί στους πιστούς της μια νοοτροπία λατρείας: μια αίσθηση καταδίωξης σε συνδυασμό με αυτοδικαίωση. (Αναφέρεται από τον Knickerbocker, 1999, σ.2)
Για όσους τρέφονται με τα πάθη της προκατάληψης, οι ομάδες Posse Comitatus, Aryan Nations και οι υπόλοιπες οργανώσεις της ακροδεξιάς προσφέρουν τη βεβαιότητα της απόλυτης πεποίθησης. Δελεάζουν με ένα γεύμα από απλές απαντήσεις σε περίπλοκα προβλήματα. Κυρίως, προσφέρουν επιτέλους κάποιον να κατηγορήσει κανείς. Για πολλούς, οποιαδήποτε απάντηση είναι καλύτερη από καμία. Συγκριτικά, οι περισσότεροι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου φαίνονται ανίκανοι να προσφέρουν λύσεις. Οι απλές βεβαιότητες της άκρας δεξιάς συχνά φαντάζουν καταφύγιο μέσα στον κατακλυσμό αλλαγών που βιώνει ο κόσμος. Πόσοι έχουν εμπνευστεί με αυτόν τον τρόπο είναι ζήτημα προς διερεύνηση. Ωστόσο, η καθηγήτρια εφαρμοσμένης θεολογίας Rosemary Ruether εκτιμά ότι περίπου 50.000 άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί Ταυτότητας (Αναφέρεται από τον Knickerbocker, 1999, σ.2). Αυτό δεν είναι αμελητέα δύναμη. Όπως υποστηρίζει ο Cox (1998), δεν πρέπει να υποτιμούμε αυτήν τη βαριά οπλισμένη και συχνά επικίνδυνη δύναμη, ούτε την ικανότητά της να εκμεταλλεύεται τις ανασφάλειες που επικρατούν στην κοινωνία. Για παράδειγμα, βασικός πρόδρομος του σύγχρονου πολιτοφυλακικού κινήματος είναι η Κου Κλουξ Κλαν. Της αποδίδεται ευρέως η συμβολή στην εκλογή κυβερνητών στη Τζόρτζια, την Αλαμπάμα, την Καλιφόρνια, την Ιντιάνα και το Όρεγκον τη δεκαετία του 1920 (Miller, 1958). Υπό εξαιρετικές αλλά όχι αδιανόητες συνθήκες, οι ακροδεξιές λατρείες μπορούν να ασκήσουν επιρροή εκρηκτική, δυσανάλογη προς το μέγεθός τους.
Ιδίως, μπορούν να δημιουργήσουν «μονοπρόσωπους στρατούς» τύπου Ράμπο, φλογισμένους από προκατάληψη, εξοπλισμένους με τα βασικά στοιχεία μιας ιδεολογίας και πεπεισμένους ότι η άμεση δράση είναι απαραίτητη για να διασωθεί το μέλλον της λευκής φυλής. Ένα παράδειγμα είναι ο Timothy McVeigh, καταδικασμένος για την έκρηξη στην Οκλαχόμα το 1995. Επηρεάστηκε βαθιά από τη θεολογία της Χριστιανικής Ταυτότητας και είχε φωτοτυπίες σχετικών κειμένων στην κατοχή του κατά τη σύλληψή του. Δεν είναι ο μόνος. Αυτός και άλλοι κατηγορούμενοι για εσωτερική τρομοκρατία, όπως ο Eric Rudolph (καταζητούμενος για την έκρηξη στο Centennial Park στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996), περιγράφονται ως μέλη μιας «αντίστασης χωρίς ηγέτες» και χαρακτηρίζονται από τον επικεφαλής της μονάδας εσωτερικής τρομοκρατίας του FBI ως «η μεγαλύτερη απειλή αυτή τη στιγμή» για την εθνική ασφάλεια (Walsh, 2000, σ.29).
Η κατανόηση του κινήματος που ενέπνευσε τέτοιους ανθρώπους μέσα από τα κριτήρια των χαρακτηριστικών των λατρειών μπορεί να αποτελέσει μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας για τη δημιουργία μιας μορφωμένης πολιτικής κοινωνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια τέτοια επίγνωση προϋποθέτει την ανοχή της διαφωνίας, της αβεβαιότητας και της ασάφειας μέσα στην κοινωνία μας. Χωρίς αυτά, η ελευθερία και η δημοκρατία υποχωρούν υπέρ ολοκληρωτικών τρόπων σκέψης και πιθανώς υπέρ αυταρχικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης. Οι φανατικές οργανώσεις της άκρας δεξιάς, ωστόσο, έχουν ευρύτερη ατζέντα από τον έντονο έλεγχο των ίδιων των μελών τους. Όπως είδαμε, επιθυμούν να επιβάλουν μια θεοκρατική αντίληψη στην ευρύτερη κοινωνία. Προς το παρόν, οι πιθανότητές τους να το επιτύχουν είναι περιορισμένες. Πράγματι, όπως παρατηρεί ο Ράσελ (1960, σελ. 101) σε μια ευρείας κλίμακας μελέτη για την εξουσία, «οι περιπτώσεις στις οποίες ο φανατισμός έφερε μόνο καταστροφή είναι πολύ περισσότερες από εκείνες στις οποίες έφερε πρόσκαιρη επιτυχία». Ο φανατισμός, ωστόσο, κατά καιρούς (και υπό ορισμένες συνθήκες) κατάφερε να κατακτήσει και να διατηρήσει την κρατική εξουσία για σημαντικό χρονικό διάστημα, όπως συνέβη στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930.
Προς αυτήν την κατεύθυνση, πορεύονται πλέον πολλοί από τους ανθρώπους της αμερικανικής άκρας δεξιάς, κάτω από σημαίες μίσους. Το κίνημα αφύπνισης απέναντι στις λατρείες μπορεί να προσφέρει ουσιαστική συμβολή στην καλύτερη κατανόηση των κινδύνων που αυτό συνεπάγεται, καθώς και στη δημιουργία μιας πιο μορφωμένης πολιτικής κοινωνίας, ικανής να σταθεί σταθερά απέναντι στους προφήτες της αποκάλυψης.
Cultic Studies Journal, Τόμος 17, 2000, σελ. 15–41- ICSA Articles 2 – Prophets of the Apocalypse
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
