«Εμβολιάζει» ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Κάθε άρθρο ή ομιλία που δημοσιεύεται σε αυτό το ιστολόγιο είναι προϊόν μεγάλου πνευματικού κόπου και πολύπλευρης, ατομικής έρευνας τόσο του διαχειριστή του όσο και των λοιπών συγγραφέων.
Η βιωσιμότητα του ιστολογίου εξαρτάται από την ελάχιστη οικονομική στήριξη των αναγνωστών, η οποία ανέρχεται μόλις σε 5 € μηνιαίως ή 50 € ετησίως.
Ευχαριστώ θερμά για την αλληλεγγύη σας!
Λεπτομέρειες σχετικά με την συνδρομή υπάρχουν στον ακόλουθο σύνδεσμο:
kvathiotis.substack.com/subscribe
«Στις καταναλωτικές κοινωνίες οι αλυσίδες είναι χρυσές, για να φέρνουν δήθεν τους ανθρώπους πιο κοντά και ανεπαισθήτως να τους δένουν πιο σφιχτά».
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ
Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Την Κυριακή 27 Απριλίου 2025 ξεκίνησε το 8o «ριάλιτυ αυτοεγκλεισμού» Big Βrother, το οποίο είχε πρωτοεμφανισθεί στην ελληνική τηλεόραση την προτεραία της ημέρας εκείνης που τα φρενοβλαβοποιητικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης θα έπειθαν δισεκατομμύρια κόσμου ότι αεροπλάνα κατειλημμένα από τρομοκράτες κατάφεραν να διεμβολίσουν τους Δίδυμους Πύργους!1
Ήδη στην οπισθία όψη των λεωφορείων της πρωτεύουσας δεσπόζει ο παντεπόπτης οφθαλμός κατά την πολύχρωμη νεοταξίτικη παραλλαγή που επέλεξαν οι εφετινοί ευνουχιστές μας, προκειμένου να προπαγανδίσουν την επαναπροβολή του απανθρωποποιητικού προϊόντος τους.
Με αυτήν την ευκαιρία, αξίζει να θυμηθούμε πώς είχαν επικρίνει σημαντικοί διανοούμενοι το νέο αυτό τοξικό τηλε-φρούτο, αλλά και τι έλεγαν για την φοβερά επικίνδυνη δράση του κρατικού Μεγάλου Αδελφού, που είναι πιθανό ότι θα υλοποιηθεί από την ψευτοδημοκρατική κυβέρνηση Μητσοτάκη μέσω του Προσωπικού Αριθμού.
ΙΙ. ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ
Ο Μάριος Πλωρίτης σε μια επιφυλλίδα του με τίτλο «Οι Μεγάλοι Αδερφοί – και οι Μέγιστοι»2, σημείωνε ότι:
μέσα από την καθημερινή προβολή ενός τέτοιου, εξευτελιστικού για τον άνθρωπο σόου ο πολίτης μαθαίνει να «τρυπώνει στην αληθινή ζωή αληθινών προσώπων, όπως γαργαλάει η κλειδαρότρυπα τους ματάκηδες»· έτσι, χάρη στον τηλεοπτικό «Μεγάλο Αδελφό» και τα ανιψούδια του, «φτάσαμε στην παγκοσμιοποίηση και νομιμοποίηση του “μπανιστηριού”».
Δικαίως, ο Πλωρίτης τόνιζε ότι αυτά τα προγράμματα έχουν αναμφισβήτητα πολιτικό χαρακτήρα, αφού:
«η παρακολούθηση τέτοιων απόλυτα ανούσιων, απόλυτα ανόητων, απόλυτα παραισθησιογόνων θεαμάτων, αποβλακώνει τους “λάτρεις” τους, τους απο-ανθρωπίζει, τους καλλιεργεί ηδονοβλεπτικά ένστικτα, τους αναπτύσσει την ανθρωποφαγία και την ωμο-φαγία (καταβρόχθιση ωμού κρέατος, έστω και με τα μάτια). Και τελικά τους απο-πολιτικοποιεί, τους καταντά, από έλλογους πολίτες, “μορφινομανείς” παντός τηλεοπτικού περιτρίμματος και φληναφήματος».
Πολύ σημαντική είναι η αντίστιξη που κάνει ο Πλωρίτης ανάμεσα στον τηλεοπτικό «Μεγάλο Αδελφό», ο οποίος οργανώνεται και παρακολουθείται με την συναίνεση παικτών και τηλεθεατών, και στον κρατικό «Μέγιστο Αδελφό», που δρα χωρίς την συναίνεσή μας και μας εξουθενώνει χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Πρόκειται για «τα σύγχρονα μέσα παρακολούθησης και πληροφορικής και ηλεκτρονικού φακελώματος, όπως το διαβόητο Echelon που, με τις χιλιάδες συστοιχίες του, παρακολουθεί όλη την Υφήλιο και έχει τη δυνατότητα να νεκρώνει κάθε επικοινωνία, να καταγράφει κάθε κίνηση και συνδιάλεξή μας – μ’ ένα λόγο, να καταργεί κάθε ίχνος ιδιωτικής ζωής, πράξης, σκέψης»3.
Εν τω μεταξύ, εν έτει 2025 η Ελλάδα διαθέτει: Υπερυπολογιστή «Δαίδαλο», Ηλεκτρονικές Ταυτότητες και Προσωπικό Αριθμό4.
ΙΙΙ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΛΗΣΗΣ
Επίσης, ο Κύπριος λογοτέχνης και αρθρογράφος του περιοδικού «Ευθύνη» Κυριάκος Πλησής, σε ένα κείμενό του με τίτλο «Η υψηλή τεχνολογία»5 είχε διατυπώσει τις εξής σημαντικές σκέψεις:
«Το “ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον” είχε κάποτε μια μεταφυσική σημασία· σήμαινε πως υπήρχε μια υπέρτατη δύναμη, που ως παντεπόπτης μπορούσε να παρακολουθεί τα πεπραγμένα των ανθρώπων. Σήμερα, η υψηλή τεχνολογία όπλισε τον άνθρωπο με τέτοια μέσα, ώστε να μπορεί να εισδύσει ακόμη και στις ενδόμυχες σκέψεις και βουλήσεις των συνανθρώπων του. Φοβερό και μακάβριο παιγνίδι. Κυρίαρχος του παιγνιδιού όποιος έχει τη δύναμη και την υλική ευρωστία να προάγει την υψηλή τεχνολογία και να μονοπωλήσει τα επιτεύγματά της. Η ανεξαρτησία των κρατών και η αυτονομία των κοινωνικών ομάδων κατάντησαν έννοιες χωρίς περιεχόμενο. Ποια μυστικά μπορεί να φυλάξει ένα κράτος, όταν ο Μεγάλος Αδελφός έχει τα μέσα να εισχωρήσει στα άκρως εμπιστευτικά έγγραφά του; Η κατασκοπία, όπως τη γνώρισε η ανθρωπότητα, ήταν μέχρι σήμερα έργο μυστικών πρακτόρων, άριστα εκπαιδευμένων. Σήμερα τα μέσα άλλαξαν. Το βάρος δίδεται στην επιλογή και εκπαίδευση ανθρώπων, οι οποίοι είναι ικανοί να χρησιμοποιούν τα τεχνολογικά επιτεύγματα πιο αποτελεσματικά. Η κατασκοπία, σαν χταπόδι, αγκαλιάζει όλους τους τομείς: από την κλοπή των επιτευγμάτων άλλων κρατών στον τεχνολογικό και οικονομικό τομέα, ώς τις σκέψεις και βουλήσεις τους, τωρινές και μελλοντικές».
IV. ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ
Με αφορμή το «1984» του Τζωρτζ Όργουελ, άκρως επίκαιρο είναι και το ακόλουθο σχόλιο του Σαράντου Καργάκου σε ένα κείμενο που είχε γράψει στις 4 Ιανουαρίου 1984:6
«Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως, σήμερα, δεν χρειάζεται η ύπαρξη ενός μανιακού –όπως ο “Μεγάλος Αδελφός” στην Ωκεανία και ο Χίτλερ στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία– που θα κηρύξει την τεχνοκρατική δικτατορία. Αυτή μπαίνει στη ζωή μας, σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Διάφορες μορφές της εφαρμόζονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι βιομηχανικές κοινωνίες επιβάλλουν την τυραννία του καταναλωτισμού μέσω της διαφήμισης. Οι περισσότερες από τις χώρες του λεγόμενου “Τρίτου Κόσμου” έχουν επιβάλει το μονόλογο της εξουσίας μέσω της προπαγάνδας. Και οι δύο αυτές εξουσίες, παρά τις φαινομενικές τους διαφορές, αναπαράγουν τον κόσμο του Όργουελ.
Το φοβερό με τις μοντέρνες δικτατορίες είναι πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το τέλος τους και οι πιο πολλοί δεν θέλουν το τέλος τους. Στις καταναλωτικές κοινωνίες οι αλυσίδες είναι χρυσές, για να φέρνουν δήθεν τους ανθρώπους πιο κοντά και ανεπαισθήτως να τους δένουν πιο σφιχτά. Παλιότερα, κάθε μορφή τυραννίας έπεφτε, χάρη στην ανθρώπινη φύση που διψούσε για λευτεριά. Τώρα, η ανθρώπινη φύση κινδυνεύει από τον έλεγχο του λόγου και της σκέψης, καθώς και από τα μαζικά πρότυπα ζωής που προβάλλονται και επιβάλλονται παντού.
Η “τηλεοθόνη” στην Ωκεανία του Όργουελ είναι το σύμβολο του ολικού ελέγχου και της αδυναμίας του ανθρώπου για προσωπική ζωή. Είναι έκφραση της εισβολής του κράτους μέσα στο σπίτι. Στις μέρες μας, υπάρχει μια ανάλογη τάση αστυνόμευσης των πάντων, με τη μορφή αποθήκευσης πληροφοριών –συχνά άνω του αναγκαίου– που είναι αποτέλεσμα της τεράστιας χωρητικότητας που έχουν αποκτήσει τα μικροκυκλώματα. Οι ποικιλώνυμες κρατικές υπηρεσίες, οι αστυνομίες, οι τράπεζες και οι μεγάλες εταιρίες έχουν ηλεκτρονικά αρχεία, με ακριβείς και λεπτομερείς πληροφορίες για τους πολίτες και τους εργαζομένους, για το ψυχολογικό τους πορτραίτο, για τις συνήθειες, την οικογενειακή τους κατάσταση, την ιδεολογική και κομματική τους τοποθέτηση.
Αυτή η συσσώρευση πληροφοριών, οι οποίες μπορούν να χρησιμεύσουν για κάθε λογής εκβιασμό, παραβιάζει το ατομικό απόρρητο και αποτελεί προσβολή της ιδιωτικής ζωής. Είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που δικαιώνουν τον Όργουελ […]».
Προσπαθώντας να μετριάσει την απαισιοδοξία του αναγνώστη, ο Καργάκος έκλεισε το ανωτέρο δοκίμιό του με «κάποιες ενθαρρυντικές ενδείξεις, που λειτουργούν ως αντισώματα στην εισβολή του τεχνοκρατικού ολοκληρωτισμού»:
«Συγκεκριμένα, ο λαός της Γερμανίας που έχει πικρή πείρα από ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν του τέθηκε το ερώτημα, αποφάσισε ότι δεν πρέπει να φτάσουμε στο “1984”, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον. Και γι’ αυτό εναντιώθηκε στην κυβέρνησή του, όταν αυτή αποφάσισε να επιβάλει την ηλεκτρονική καταμέτρηση του πληθυσμού και την καθιέρωση της μηχανογραφημένης ταυτότητας. Επίσης οι Ιταλοί αντέδρασαν στην καθιέρωση της ηλεκτρονικής ψήφου.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η παραδοσιακή δημοκρατία έχει τη δύναμη ν’ αντιδρά στην ηλεκτρονική δημοκρατία, που είναι μια καμουφλαρισμένη δικτατορία. Ο άνθρωπος αντέχει ακόμη. Αλλά πρέπει να σπεύσει για να προλάβει, όσο είναι καιρός. Οι καταστάσεις πιέζουν, και η Ωκεανία του Όργουελ προβάλλει στον ορίζοντα: Σκοτεινή και Αδυσώπητη».
«Δυστυχώς», συμπλήρωνε ο Καργάκος, «ο Ελληνικός λαός δεν αντέδρασε στην καθιέρωση της μηχανογραφημένης ταυτότητας. Ο νόμος ψηφίστηκε. Οι πολιτικοί μας δεν συνειδητοποίησαν τον κίνδυνο έγκαιρα. Πρώτος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου με επιστολή του στον τύπο ένας παλιός μου μαθητής. Καμιά φορά σκέπτομαι πως το να είσαι δάσκαλος είναι μια ζωή κερδισμένη».
Λίγες σελίδες παρακάτω, σε άλλο δοκίμιο του ιδίου βιβλίου, με τον τίτλο «1984 + 4…»7, ο Καργάκος αναφέρεται ξανά στον «Μεγάλο Αδελφό». Εκεί έγραφε τα εξής άκρως σημαντικά, και επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε:
«Ο κάθε “Μεγάλος Αδελφός” ξέρει να επωφελείται από την ιδεολογική σύγχυση, η οποία μόνο με τον πλουραλισμό δεν μπορεί να ταυτιστεί, για να προβάλει τη δική του, τη μοναδική Ιδέα. Βέβαια και οι κοινωνικές δομές με την αστάθειά τους ωθούν κι αυτές με τη σειρά τους προς την κατεύθυνση αυτή. Ποτέ μέχρι σήμερα τόσο μεγάλες ανθρώπινες μάζες δεν είχαν χωριστεί σε τόσο ολιγάριθμες ομάδες, πολιτικές ή επαγγελματικές. Ποτέ δεν ήταν τόσο πραγματικό το πνεύμα του κοπαδιού, παρά τον ατελείωτο πολυτεμαχισμό. Τέλος, ποτέ οι δημαγωγοί δεν διέθεταν τόσο αποτελεσματική τεχνική προπαγάνδας, που να στηρίζεται μάλιστα σ’ επιστημονικά πειράματα ή σε τεχνολογικά επιτεύγματα. Άλλωστε ο Όργουελ στο “1984” με τον αόρατο και πανταχού παρόντα “Μεγάλο Αδελφό” υπονοεί σαφώς τον ηλεκτρονικό φασισμό».
V. ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ
Την διάστιξη ανάμεσα στον κρατικό «Μεγάλο Αδελφό», που έλκει την καταγωγή του από το δυστοπικό μυθιστόρημα του Όργουελ, και τον τηλεοπτικό «Μεγάλο Αδελφό» έχει επιχειρήσει και ο Ουμπέρτο Έκο στο βιβλίο του «Χρονικά μιας ρευστής κοινωνίας»8.
Ενώ στον κρατικό «Μεγάλο Αδελφό», σημειώνει ο συγγραφέας, «οι ελάχιστοι παρακολουθούσαν τους πάντες», στον τηλεοπτικό Μεγάλο Αδελφό «όλοι μπορούν να παρακολουθήσουν μερικούς ελάχιστους».
Η ανάστροφη αυτή σχέση των δύο «Μεγάλων Αδελφών» έχει, κατά τον Έκο, την εξής ολέθρια συνέπεια:
«συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε τον Μεγάλο Αδελφό σαν κάτι πολύ δημοκρατικό και εξαιρετικά ευχάριστο. Και στο μεταξύ, ξεχνάμε ότι πίσω απ’ την πλάτη μας, ενώ παρακολουθούμε την εκπομπή, βρίσκεται ο πραγματικός Μεγάλος Αδελφός, αυτός με τον οποίο ασχολούνται τα συνέδρια για την privacy, αυτός που αποτελείται από διάφορες ομάδες εξουσίας, οι οποίες ελέγχουν πότε μπαίνουμε σε ένα σάιτ στο Ίντερνετ, πότε πληρώνουμε με την πιστωτική κάρτα σε ένα ξενοδοχείο, πότε αγοράζουμε κάτι με το ταχυδρομείο, πότε μας κάνουν τη διάγνωση μιας ασθένειας στο νοσοκομείο, κι ακόμα πότε κυκλοφορούμε σε ένα σούπερ μάρκετ που ελέγχεται από κλειστό κύκλωμα. Ξέρουμε ότι αν όλα αυτά δεν μπουν σε αυστηρό έλεγχο, μπορούν να φορτώσουν στον καθένα μας έναν εντυπωσιακό αριθμό στοιχείων που θα μας έκαναν εντελώς διαφανείς, αφαιρώντας μας κάθε μυστικότητα και διακριτικότητα».
Ο Έκο καταλήγει σε μια ευφυή παρατήρηση, η οποία ισχύει για όλους τους Έλληνες τηλεθεατές που άρχισαν ήδη να αποχαυνώνονται, βλέποντας στην οθόνη τους τον 8ο Big Brother:
«Ενώ παρακολουθούμε τον Μεγάλο Αδελφό στην TV, είμαστε περίπου σαν έναν σύζυγο που ελαφρώς ντροπιασμένος επειδή κάνει ένα αθώο φλερτ σε ένα μπαράκι, δεν ξέρει ότι το έτερόν του ήμισυ τον κερατώνει κανονικά. Ο τίτλος Μεγάλος Αδελφός μάς βοηθάει λοιπόν να μη μαθαίνουμε ή να ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή κάποιος γελάει πίσω απ’ την πλάτη μας».
VI. ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ 9Η ΔΟΣΗ ΤΕΤΡΑΠΛΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ
Αν ένας κάπως ανήσυχος αναγνώστης της Ελλάδας του 2025 διαβάσει το παραπάνω κείμενο, το οποίο αποτελεί συμπίλημα από χωρία τα οποία εντοπίσθηκαν σε τέσσερα διαφορετικά βιβλία, νομίζω ότι δεν θα έχει πλέον την παραμικρή αμφιβολία ότι πολιορκούμαστε εδώ και πολύ καιρό από ένα καλοκουρδισμένο εωσφορικό καθεστώς με πολλά πλοκάμια.
Το μεγάλο πρόβλημα δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι ένα τηλεοπτικό κανάλι επιλέγει την δεδομένη χρονική περίοδο, κατά την οποία γίνεται σούσουρο για τον υποχρεωτικό Προσωπικό Αριθμό και τις Ηλεκτρονικές Ταυτότητες, να προβάλει το 8o «ριάλιτυ αυτοεγκλεισμού» Big Βrother, αλλά ότι, παράλληλα, η προπαγάνδα για το συγκεκριμένο τηλεσκουπίδι υλοποιείται ακόμη και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που έχουν μεταλλαχθεί σε Μέσα Μαζικού Τηλε-προσηλυτισμού και Αποπροσανατολισμού.
Αν ένας πολίτης που περπατά αγχωμένος στους δρόμους της Αθήνας σταθεί κάπου στο Σύνταγμα και παρατηρήσει, με όση διάθεση προβληματισμού τού έχει απομείνει, τις διαφημίσεις που υπάρχουν πάνω στα διερχόμενα λεωφορεία, θα πρέπει κανονικά να νομίζει ότι πρωταγωνιστεί σε κάποια δυστοπική κινηματογραφική ταινία, μία από τις πολλές που έχουν γυριστεί με θέμα τον καυτηριασμό του έξυπνου ολοκληρωτισμού.
Θα αναρωτηθεί:
Πώς είναι δυνατόν να θέλουν να μας πείσουν ότι πρέπει να γίνουμε τηλε-μπανιστηρτζίδες παρακολουθώντας το Big Brother και, ειδικότερα, τις παντελώς ανούσιες κατινο-συζητήσεις που γίνονται μεταξύ των έγκλειστων παικτών; Και να το θέλουν τόσο πολύ, ώστε να διαφημίζουν το άθλιο τηλε-κατασκεύμασμά τους ακόμη και μέσω των λεωφορείων;
Από τι πρέπει να μας αποσπάσουν την προσοχή και να μας την στρέψουν ύπουλα στον Big Brother; Μήπως, πρωτίστως, από το καυτό θέμα του Προσωπικού Αριθμού και των Ηλεκτρονικών Ταυτοτήτων, το οποίο οι δαιμονισμένοι πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας-Δικτατορίας προσπαθούν να απενοχοποιήσουν πλήρως, εμφανίζοντας κάθε σκεπτικισμό ως θεωρία συνωμοσίας ή προϊόν θρησκοληψίας;
Η κυβερνώσα ελίτ πρέπει να είναι απύθμενα σατανική, ώστε να παίζει σε διπλό ταμπλό: αφ’ ενός με το υπόρρητο μήνυμα του τηλεοπτικού Big Brother «γίνετε ελεύθερα τηλε-μπανιστηρτζήδες της ζωής των άλλων», αφ’ ετέρου με το ρητό ψευδομήνυμα του κρατικού Big Brother ότι ο Προσωπικός Αριθμός και οι Ηλεκτρονικές Ταυτότητες δεν υποκρύπτουν τάχα τίποτε το ύποπτο, αλλ’ αντιθέτως αποτελούν την χρυσή ευκαιρία για την δολοφονία του «τέρατος της γραφειοκρατίας» και την εν γένει διευκόλυνση και ασφάλεια των συναλλαγών για τον Πολίτη του 2030.
Οι αντιπρόσωποι του λαού και τα γρανάζια τους έχουν πάντοτε το ίδιο βίτσιο: να τον κερνούν σφηνάκια εξαπάτησης και εξαναγκασμού. Όσο, λοιπόν, μας εκπαιδεύουν να αγαπάμε το ξεκατίνιασμα, βλέποντας στην τηλεόραση Big Brother και, ειδικότερα, παίρνοντας μάτι ανθρώπους της διπλανής πόρτας που μεταφέρθηκαν για τις ανάγκες της τηλεθέασης σε χώρο με κάμερες, οι αρμόδιοι υπουργοί μάς καλούν να πάρουμε αγόγγυστα αριθμό και ταυτότητα, αποκρύπτοντάς μας ότι η κυβέρνηση θέλει να γίνει το άγρυπνο μάτι του λαού, ο Μεγάλος Αδελφοσωτήρας μας, ποντάροντας στον Ωχ-Αδερφισμό των πολιτών ως προς την συλλογή και χρήση των προσωπικών δεδομένων τους από το Δημόσιο αλλά και διάφορες ιδιωτικές εταιρείες.
Παράλληλα προς την εξαπάτηση χρησιμοποιεί και τον εξαναγκασμό, αφού έχει προβλέψει ως υποχρεωτική την λήψη του Προσωπικού Αριθμού, υπονοώντας ότι οι «αρνητές της αριθμοποίησης» θα έρθουν αντιμέτωποι με τον κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό τους!
Από τους παραπάνω τέσσερεις στοχαστές ξεχωρίζει ο πάντοτε οξυδερκής Σαράντος Καργάκος με την απαράμιλλη γλωσσική ζυγαριά του.
Ήδη από το 1988, κι ακόμη πιο πριν, μιλούσε για μοντέρνες δικτατορίες, για χρυσές αλυσίδες, για τεχνικές προπαγάνδας, για ηλεκτρονικό φασισμό, για πανταχού παρόντα «Μεγάλο Αδελφό», άρα για «αόρατο εχθρό»!
Πορευόμενοι στο μέσον της τρίτης δεκαετίας του 21ου (απατ)αιώνα, όλοι αυτοί οι όροι τους οποίους σώρευε στο κείμενό του στο κλείσιμο του 20ού αιώνα θα έπρεπε τώρα να έχουν σημάνει έναν εκκωφαντικό συναγερμό.
Αλλά, δυστυχώς, ο πολίτης του 2025, εκτός από χρυσές αλυσίδες, φορά και τεχνολογικά εξελιγμένες, ηδονιστικές ωτοασπίδες.
Επομένως, όσο θα επαναλαμβάνουμε ανήσυχα τον όρο «Μεγάλε Αδελφέ», αυτοί θα μας απαντούν αδιάφορα: «Ωχ αδερφέ»!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί εμπλουτισμένη εκδοχή του άρθρου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 04.05.2025, σελ. 58.
Από τον διεμβολισμό των «Δίδυμων Πύργων» στον εμβολιασμό των «βρεφοποιημένων» τηλεθεατών
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Εφημ. «Το Βήμα», 03.06.2001, σελ. Α60.
Βλ. και Πλωρίτη, Οι κατάσκοποι που έρχονται από παντού, εφημ. «Το Βήμα», 26.3.2000, Νέες Εποχές, σελ. Β2.
Για τις θέσεις του Πλωρίτη σε σχέση με τον Προσωπικό Αριθμό βλ.:
Εις: του ιδίου, Τα έργα των ανθρώπων, εκδ. Ευθύνη/Αναλόγιο, Αθήνα 2009, σελ. 66 επ., 68.
Προβληματισμοί. Ένας διάλογος με τους νέους, Β΄ Τόμ., εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1988/1997, σελ. 34.
Προβληματισμοί. Ένας διάλογος με τους νέους, Β΄ Τόμ., εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1988/1997, σελ. 42 επ., 45.
Mτφ.: Έφη Καλλιφατίδη, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2016, σελ. 159 επ.
