Γράφει ὁ κ. Διονύσιος Πελέκης, Ἐπίτιμος Δικηγόρος
Παναγιώτατε, Οἰκουμενικὲ Πατριάρχα Βαρθολομαῖε, εὐλογεῖτε.
Σᾶς ἀπευθύνω τὴν παροῦσαν μὲ ἀνυπόκριτον θαυμασμὸν καὶ ἀπόλυτον σεβασμὸν πρὸς τὸν Οἰκουμενικῶν Πατριάρχην τοῦ Γένους. Εἶχον τὴν ἐξαίρετον τιμὴν καὶ εὐλογίαν, ἐν ἀγαθοῖς καιροῖς, νὰ σᾶς γνωρίσω καὶ ἐγγύθεν εἰς τὴν Πόλιν, ὅπου πρὸ ἐτῶν ἐξεπροσώπησα ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἀειμνήστου φίλου Βασιλείου Κέκη τὸν Σύλλογον τῶν Φίλων του Ἁγίου Ὄρους ὡς μέλος τοῦ Δ.Σ. εἰς τελετὴν καθαγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρου, εἰς Καππαδοκίαν, ὅπου ἐτελέσατε, μὲ τὴν συμπαράστασιν ἐξεχόντων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, σχετικὴ θεία Λειτουργία, εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος κατὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ νέου Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἐπίσκεψίν Σας εἰς τὴν γενέτειράν μου Ναύπακτον, ὡς νομικὸς Σύμβουλος, τότε, τῆς Μητροπόλεως, ἔχων, μάλιστα, εἰς χεῖρας μου καὶ πενιχρὰ στοιχεῖα τῆς παλαιᾶς ἀλληλογραφίας Σας, ὡς Διακόνου, τότε, μὲ τὸν ἀείμνηστον σεβάσμιον θεῖον μου Γέροντα Θεόκλητον τὸν Διονυσιάτην, τὴν γεραρὰν δρῦν τοῦ Περιβολιοῦ τῆς Παναγίας μας, ὁ ὁποῖος καὶ ἐξεδήλωνε προφρόνως τὴν ἰδιαιτέραν ἐκτίμησίν του, μετὰ σεβασμοῦ, πρὸς Ὑμᾶς. Ὁ ἴδιος μοῦ ἐτράνωσε τὴν προσήλωσιν εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἐφοδιάσας με καὶ μὲ τὸ Πηδάλιον, ἀχώριστον ἔκτοτε καταφύγιον.
Συμπαρίσταμαι ἐκ νεότητος, καὶ ὡς ἐνεργοῦ μέλους τῆς Χ.Φ.Ε., εἰς ἔργα Ὀρθοδόξου βιοτῆς καὶ Πίστεως (κριτικὴ διὰ τοῦ σοβαροῦ Τύπου ἐκτροπῶν τοῦ Δημοσίου καὶ Ἐθνικοῦ βίου μὲ πρόσφατο, ἀκραῖον τὸν ἀντίχριστον, (ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς), τὸ ὑπενθύμισε καὶ ὁ Τρὰμπ καὶ εἰς τὸν φερόμενον ὡς ἀνανήψαντα Κ. Μητσοτάκην, ἀνθελληνικὸν (ἄρθ. 293 Νομοθεσίας Σόλωνος: Γάμος νοεῖται μόνον πρὸς τεκνοποιίαν) καὶ ὅλως ἀντίθεον γάμον ὁμοφυλοφίλων, ἐκτρώσεις κ.λπ., ὑπόθεσις ταυτοτήτων, εἰς βοήθειαν τότε τοῦ ἐκ νεότητος φίλου καὶ ἀδελφοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καὶ μὲ ἀτομικὴν μου Αἴτησιν Ἀκυρώσεως στὸ Σ.τ.Ε., πρὸς Ἱερᾶς Μονὰς Μητροπόλεως Ἀττικῆς, Μονὴν Σιδηροκάστρου, προστασίαν Μονῆς Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου καὶ Ἁγίου Ἐφραὶμ Ἀττικῆς, λειτουργικὴν θεσμοθέτησιν τοῦ Μετεωριτικοῦ Μοναχισμοῦ, Ἱεραποστολὴν εἰς Κένυα, ὅπου καὶ ἀνηγείραμεν περικαλῆ Ναὸν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κ.λπ.
Παρακολουθῶ, ἐκ πάσης πηγῆς, μὲ ἀδιάπτωτο ἐνδιαφέρον, τὴν διάστασιν καὶ τὸν ἔντονον προβληματισμόν, ἀνακύψαντα ἐκ τῆς πληττομένης ὑπὸ εἰδικῶν, ὡς ἀντιστρατευομένης τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ παράδοσιν, ἀποφάσεως τῆς ἐκ διασπάσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ μόνου φωτὸς διὰ τὸν κόσμον, Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου περὶ ὑπάρξεως καὶ ἄλλων κατὰ Χριστὸν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν καὶ ἐξομοιώσεως αἱρέσεων καὶ σχίσματος μὲ τὴν Μόνην Ἁγίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅλως δικαιολογημένος ὁ προβληματισμός. Τί ἡμῶν πρὸς αὐτάς, ἔργα φιλαρχίας, ἐγωισμοῦ καὶ σκότους; Ἐκκλησίαν ἵδρυσε μόνον ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ αὐτὴ εἶναι μία μόνον, μὲ Πρῶτον ὁδηγὸν Ὑμᾶς, ἡ Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξος. (Παπικοί, Προτεστάντες, (Λουθήρου) Ἀγγλικανοὶ (Ἑρρίκου 8ου) Μονοφυσίτες κ.λπ. εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας). Καὶ δι’ αὐτοὺς ἰσχύει, δυστυχῶς, τὸ extra Ecclesiam nulla salus est. Αὐτὰ ἐδιδάχθημεν παρ’ Ἁγίων Πατέρων ἐκ πρώτης νεότητος. Καὶ δὲν ἀλλάσσομεν θέσιν μὲ τὴν πάροδον τοῦ χρόνου.
Ποία λοιπόν, συνευχὴ καὶ κοινωνία μετ’ αὐτῶν; Τὸ παράγγελμα: Αὐστηρότατον; Κλῆσις αὐτῶν εἰς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφήν. Λειτουργικὴν κατάργησιν τοῦ Filioque. Καὶ ὄχι ἁπλῶς περιστασιακήν.
Οἱ σχισματικοὶ καὶ αἱρετικοὶ Παπικοὶ καὶ Προτεστάντες εἶναι ἱδρυταὶ Ἐκκλησίας; Ὁ Λούθηρος, διὰ ν’ ἀντικρούση τὶς παντοῖες, πλὴν δόγματος, καλῶς γνωστὲς ἐκτροπὲς καὶ ἀκρότητες τῆς παποσύνης; Εἰς τὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας γνωρίζω καλῶς τὴν ἀπὸ αἰώνων ἱστορίαν τῆς Μητροπόλεως τοῦ Κιέβου καὶ τὴν ἀμφίπλευρον σχέσιν της μὲ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας. Τὸ «γράμμα» ἴσως δικαιώνει Ὑμᾶς. Τὸ πρόβλημα ἔχει κυρίως πολιτικὰ κίνητρα καὶ ἐντάσσεται εἰς τὴν ἀπὸ τοῦ 1948 ἀναληφθεῖσαν προσπάθειαν τῶν Η.Π.Α. νὰ πλήξουν τὴν κομμουνιστικήν, τότε, Ὀρθόδοξον νῦν, Ρωσίαν διὰ πολιτικῆς ἐπιστρατεύσεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ διὰ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην πρότερον τὸ «κυάμων ἀπέχεσθαι». Δὲν ἐφηρμόσθη τοῦτο μέχρι σήμερον. Μακρὰν ἀπὸ πολιτικήν. Ἡ οὐσία καὶ ἡ πρακτικὴ τῶν αἰώνων ὅμως διαφοροποιεῖ τὴν λύσιν μέχρι σήμερον καὶ μάλιστα ὅταν ἀναφερώμεθα εἰς μίαν κοινωνίαν «συντρίψασαν» παντοιοτρόπως, ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, τὴν γνησίαν Ὀρθοδοξίαν, ἀμειλίκτως ὑπὸ τοῦ Κράτους τοῦ Κιέβου διωκομένην ἐν ἀγαστῇ συμπορεύσει μὲ τὴν καταστροφικὴν Οὐνίαν. Τὸν Τόμον ἀναγνωρίσεως τῆς ἐκκλησίας τοῦ Κιέβου τὸν παρέλαβε τὸ ἠθικὸν ἔκτρωμα, ὁ Ποροσένκο, τὸ 2019 μὲ ὅ,τι αὐτὸ ὑποδηλώνει, πρὶν συντριβῆ ἀπὸ τὸν ἠθοποιὸ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Ζελένσκι. Ἡ πολιτική, ὅπως ἐξεδηλώθη μὲ τὶς ὑπερατλαντικὲς παντοῖες πρωτοβουλίες, συνθλίβει καὶ τὴν Πίστιν. Καὶ ἡ Πίστις χρειάζεται ὑπερμάχους, μέχρι θυσίας. Δοκιμάζεται δεινῶς εἰς τὸ θέμα αὐτὸ ἡ δεινῶς πληττόμενη ὑπὸ τινων Ὀρθοδοξία. Ἀναθρώσκει κάποια ἐλπὶς ἀπὸ τὴν πολιτικὴν μεταβολὴν εἰς Η.Π.Α. μὲ τὴν ἔντονον ἀποδοκιμασίαν τῶν «ἀφυπνισμένων-Woke». Καὶ εἰς τὸ θέμα τῆς Οὐκρανίας, ἡ πολιτικὴ (ἐγκληματικὴ) πλήττει τὴν ὄντως δικαιολογουμένην, prima facie, ἐκκλησιαστικῶς τοποθέτησιν Ὑμῶν διὰ μίαν χώραν κατακλεισμένην ἀπὸ τοῦ Οὐνίαν. Αὐτὰ δὲν εἶναι παράμετροι. Εἶναι ἡ οὐσία τοῦ ἐπιχειρεῖν πρὸς «λύσιν» προβλημάτων.
Ὁ Πάπας, προσβάλλων τὸν ρητὸν λόγον τοῦ Κυρίου μας, ὁρίζει ἔκπαλαι ἐκπόρευσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὑπὸ τοῦ Υἱοῦ.
Ὁ Ἑρρῖκος ὁ 8ος, μὴ λαβὼν ἀπὸ τὸν Πάπαν ἔγκρισιν λήψεως διαζυγίου ἀπὸ τὴν Ἱσπανίδα Κόμισσα τῆς Ἀραγωνίας, ἵδρυσε ἰδικήν του «Ἐκκλησία», τὸν Ἀγγλικανισμόν, διὰ νὰ νυμφευθῆ τὴν Ἄννα Μπόλεϋν, τὴν ὁποίαν ἀπεκεφάλισε μετ’ ὀλίγον; Οὗτοι πάντες ἐξέκλιναν. Καὶ ἅμα ἠχρειώθησαν. Καὶ ὁ ἀχρεῖος δοῦλος ἐκβάλλεται καὶ δὲν συμπαραλαμβάνεται εἰς τὰ ἴδια μέχρις εἰλικρινοῦς μετανοίας. Πῶς, λοιπόν, τώρα θὰ φθάσωμεν εἰς κοινὸν ποτήριον μετ’ αὐτῶν, συνευχόμενοι καὶ συλλειτουργοῦντες; Ἀνατρέποντες κατ’ οὐσίαν τὸν Καταστατικὸν χάρτην τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤτοι τὴν συνιστῶσαν τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως ἀπόφασιν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Ἐζήτησαν συγγνώμην; Ἐπανῆλθον εἰς τὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ; Εὑρίσκονται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας; Ἤ εὑρίσκονται extra Ecclesiam; Μήπως ὑπάρχει Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἀποδεχόμενος καὶ ἄλλας Ἐκκλησίας καὶ Ὁμολογίας ὡς συμπορευομένας, δῆθεν, μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν; Μὴ γένοιτο. Τὰ λοιπὰ εἶναι λογοκοπίαι, μόνον. Ἡ Πίστις μένει, ἀναλλοίωτος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας σωτηρία δὲν ὑπάρχει. Ἢ μήπως καὶ τὸ Κοράνι καὶ ἄλλα μορφώματα ὁδηγοῦν εἰς τὸν ΜΟΝΟΝ ΑΛΗΘΗ ΘΕΟΝ; Βλασφημία καὶ ὕβρις.
Ἀπὸ τοῦ 1948, Π.Σ.Ε., Χάρυ Τρούμαν, Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συνιστοῦν ἀντορθόδοξον μαρτυρίαν. Μὲ ὑπόβαθρον τὴν ἄμυναν κατὰ τοῦ ἀθέου Κομμουνισμοῦ, οἱ Η.Π.Α μεταφέρουν τὸν Πατριάρχην μὲ τὸ Προεδρικὸν Ἀεροπλάνον εἰς τὴν Πόλιν καὶ χρησιμοποιοῦν τὴν ἐκκλίνασαν Ὀρθοδοξίαν νὰ κηρύξη πόλεμον κατὰ τῆς Ρωσίας, μὲ τελικὴν κατάληξιν τὴν φρικτὴν ἐπιβολὴν ὑπὸ τοῦ Μπλίνκεν τοῦ αἰσχροῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων.
Οἱ ἀμετανόητοι ἀγωνίζονται πανσθενῶς καὶ σχεδιασμένως ἀπὸ γνωστοὺς κύκλους νὰ παρασύρουν τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς τὰς κακοδοξίας των. (Γνωστὴ ἡ ποικίλη δρᾶσις τοῦ Πάγιατ εἰς τὴν Ἀνατολήν, ἀμέσου ὀργάνου-συνεργάτου του, εὐτυχῶς, ἀποσυρθέντος, Blinken διὰ τὴν ἀποσάθρωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Ἑλλάδα). Στόχος μέγας καὶ πρῶτος πάντων εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἂν εἰς αὐτὸ ἐπιτύχουν, πάντα κατέρρευσαν. Ἤδη τὴν ἔχουν διασπάσει θανασίμως ὑπὸ τὴν ἀποκλειστικὴν εὐθύνην τοῦ ἄθεου Μητσοτάκη καὶ τὴν συνευθύνην τῆς ἀπαράδεκτος σιωπώσης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς Ἡγεσίας. Ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἐλησμόνησε τότε τὸ «ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς». Ἡ ἐμμονή των εἰς Εὐρώπην καὶ Η.Π.Α. εἶναι καλῶς γνωστή, προδήλως καὶ εἰς Ὑμᾶς. Εἰς Η.Π.Α. παρατηρεῖται ἤδη μία σωτήριος διαφοροποίησις, μὴ ταυτιζομένης, πλέον, τῆς Ὀρθοδόξου Ρωσίας πρὸς τὸν Σταλινισμὸν κ.λπ. Καραδοκοῦν ὅμως λύκοι ἅρπαγες (Παγκοσμιοποιηταί, Νέα τάξις, λέσχη Μπίλντερμπεργκ, Βραβεῖον Guttenhoven Calergi, Soros, Swab, κ.λπ.), οἵτινες, πάντες, βυσσοδομοῦντες, ὑποβαθμίζουν τὸ Ἔθνος ἔναντι παγκοσμιοποιητικῶν ἐκτρωμάτων. Καὶ ὁ Κύριός μας ὑπεγράμμισε πρὸς τοὺς Ἑβραίους: «Ἀφεθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τὸ θέλημα Αὐτοῦ». Καὶ ὡς τοιοῦτον Ἔθνος ἐννοοῦσε, ἐκδήλως καὶ ἐκ τῶν συνθηκῶν διατυπώσεως τοῦ λόγου Του (Φίλιππος, Ἕλλην, προσκυνηταί Του Ἕλληνες) τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος. Τώρα θὰ τὰ προδώσωμεν ὅλα; Διατί; Μέχρι τὸ 1950 ἐστηρίξαμε πανσθενῶς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τώρα τὴν προδίδομεν. Ἐλπὶς καὶ ἀπαντοχὴ μένει τὸ Πατριαρχεῖο μας. Καὶ τὸ ἐπιθυμοῦμεν.
Ἀκούομεν ὅτι ἑτοιμάζετε, ἐν συνεννοήσει μὲ τὸν καταρώμενον ἀδιστάκτως ἀπὸ τὸν ΠατροΚοσμᾶν, δημιούργημα καὶ ἀνάστημα καὶ αὐτὸς τοῦ Ἡγιασμένου τότε Φαναρίου, κοινὴν ἑορτὴν καὶ κοινὸν ποτήριον, δηλαδὴ συνιερουργίαν καὶ συλλειτουργίαν, εἰς τὴν παλαιὰν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας ἐπὶ τῷ τυχαίω γεγονότι τῆς συμπτώσεως τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα διὰ Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους πλὴν τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἂν ἡ τύχη καὶ σύμπτωσις δι’ ἕν ἀστρονομικὸν γεγονὸς προσδιορίζει τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον, ἐκ Θεοῦ, μονοσήμαντον Πίστιν, οἱοσδήποτε δύναται νὰ κοτανοήση τὸ τί μᾶς ἀναμένει. Παναγιώτατε, σᾶς ἱκετεύω. Ἐφ’ ὅσον δὲν ἐσπεύσατε νὰ μετατοπίσετε κατὰ μίαν ἑβδομάδα τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα, ὅπως ἴσχυσεν ἀνέκαθεν διὰ τὸ Ἑβραϊκὸ Πεσάχ, τουλάχιστον: Μὴ συμπροσευχηθῆτε καὶ μὴ συλλειτουργήσετε μὲ τὸν Πάπαν, ἂν ὁ Κύριος τοῦ ἐπιτρέψει νὰ ἔλθη. Αἱρετικὸς ὤν, ἀπεσχίσθη. Μνησθῆτε τοῦ ΜΕ Ἀποστολικοῦ Κανόνος: «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος (μόνον) καθαρείσθω. Τί δὲ πλέον, πράξας, (συλλειτουργήσας, δηλαδὴ) ἀφοριζέσθω». Καὶ τὴν σημασίαν τῶν Ἱερῶν Κανόνων μᾶς ὑπογραμμίζει ἐμφαντικῶς τὸ Πηδάλιον καὶ ἡ ἐπ’ αὐτοῦ Εἰσήγησις τοῦ συντάκτου του Ἁγίου. Ἀναλογισθῆτε πῶς θὰ ἀντίδραση ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τῶν ἀγνοηθέντων καὶ μὴ προσκληθέντων νὰ μετάσχουν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν. Καὶ δίωξιν δύνανται νὰ ὀργανώσουν διὰ παράβασιν τοῦ Κανόνος τούτου. Καὶ τὸ Σχίσμα παρόν. Καὶ «οὐαὶ τῷ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον (σχίσμα) ἔρχεται».
Ἀποδέχονται τὸν γάμο τῶν Ὁμοφυλοφίλων, ἐπευλογούμενοι, δυστυχῶς, ὑπὸ παραγόντων τῆς Ἐκκλησίας καὶ περιφρονοῦντες τὸν Μέγαν Παῦλον (Αἱ θήλειαι ἐξεκαύθησαν ἐπὶ τὰς θηλείας, καὶ ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι). Ὑποστηρίζουν τὶς ἐκτρώσεις, ὅταν εἶναι γνωστὴ ἡ θέσις τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου περὶ τῶν διδουσῶν καὶ λαμβανουσῶν ἀνθρωποκτόνα ἀμβλωθρίδια δηλητήρια, ὅπως εἰδικότερον διετυπώθη εἰς τὴν Πρεσβείαν πρὸς Χριστιανούς: «Ἡμεῖς ταῖς τοῖς ἀμβλωθριδίοις χρωμέναις ἀνδροφονεῖν φαμεν», ἀποφαίνεται ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος πρὸς Πρεσβείαν Χριστιανῶν, διατυπώσασα καὶ τὸν συναφῆ ὑπ’ ἀριθμ. ΗΑ΄ Ἱερὸν Κανόνα. Ἀνθρωποκτονία εἶναι ἡ μὲ κάθε τρόπον καὶ μέσον ἔκτρωσις. Οἱ μαιευτῆρες ἐγκληματοῦν, παραβαίνοντες καὶ τὸν Ἱπποκράτειον ὅρκον: «Οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω», ὀμνύει ὁ νέος Ἰατρὸς παγκοσμίως κατὰ τὸν Ἱπποκράτειον ὅρκον. Περαιτέρω:
Ὅλως ἀπαράδεκτος ἡ σκέψις ὅτι μετὰ τὴν συνιερουργίαν καὶ τὸ πλέον ἀπαράδεκτον κοινὸν ποτήριον τῆς Νικαίας θὰ συνοδεύσετε τὸν Πάπαν εἰς ἐπίσκεψίν του εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἔλεος, τέλος πάντων. Ἐλησμονήσατε τὰ διατρέξαντα πάλαι ἐκεῖ; Ἐκεῖ θὰ χυθῆ πάλιν αἷμα καὶ θὰ ἐνισχυθοῦν οἱ ἐν Ἑλλάδι ὑποστηρίζοντες, προχείρῳ, βεβαίως, σκέψει, ὅτι πάντοτε τίθεται θέμα τροποποιήσεως τοῦ ἄρθρου 105 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος καὶ καταργήσεως ἢ τροποποιήσεως τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 4/1928, μεταβατικοῦ, «καιρικοῦ», κατὰ κοινὴν ὁμολογίαν καὶ ὑπευθύνους δηλώσεις χαρακτῆρος, Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως. Ἐξέλιπον, λέγουν, αἱ προσωριναί, μεταβατικαί, συνθῆκαι καταρτίσεως καὶ ἰσχύος αὐτῆς, ἤτοι ἡ ἄμεσος ἀνάγκη τακτοποιήσεως διωχθέντων ἐκ Μικρᾶς Ἀσίας καὶ Πόντου Ἱεραρχῶν. Πρῶτος Πατριάρχης μετὰ τοὺς τέσσαρες καὶ τὸν Ρῶσον ἔπρεπε κατὰ τάξιν νὰ εἶναι ὁ Πατριάρχης τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Ἐκκλησία της, ἑνιαία καὶ ὄχι τεμαχισμένη, νὰ κατατάσσεται μετὰ τὰ παλαίφατα Πατριαρχεῖα καὶ τὴν Μόσχαν. Καὶ ὄχι νὰ μὴν ὑπάρχη φυσικὸν πρόσωπον Πρῶτος. Μᾶς θλίβει. Ἂν μὴ καὶ μᾶς ἐξοργίζει. Ρητὸς ὁ Κανὼν τοῦ Φωτίου: «Εἴωθεν τὰ θρησκευτικὰ τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθε». Ἰσχύει πάντοτε. Καὶ πρέπει ἀμέσως νὰ ἐφαρμοσθῆ, ὑπὸ τὴν κοινήν, πλέον, ἐμπειρίαν.
Ἐπέτυχαν οἱ καθολικοὶ νὰ συλλειτουργήσουν τὴν 12η Δεκεμβρίου 1452 μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ ἡ Παναγία μας ἐγκατέλιπε τὴν Πόλιν, ὅπου οὐδέποτε ἔκτοτε παρουσιάσθη, ἐπισκεπτόμενη κυρίως καὶ προστατεύουσα τὸ θρασύτατα βαλλόμενον Περιβόλι της καὶ τὴν ὅσην Ὀρθοδοξεῖ Οἰκουμένην. Ἔχω πλήρη ἐπίγνωσιν ὅτι γνωρίζετε ἄριστα, κάλλιον παντὸς ἄλλου, τὰ ἀφορῶντα εἰς τὴν σχέσιν τοῦ Πάπα, ἀξιοῦντος καὶ ἱστορικῶς καὶ ἐν ἀσχημοσύνῃ, μετ’ ἐπιμονῆς, τὸ primus sine paribus, ἀπορρίπτων καὶ αὐτὸ τὸ primus inter pares, τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς, συζητούμενον, πλέον, καὶ αὐτὸ μετὰ τὴν παντοίαν ἐκτροπήν τους, γνωστὴν εἰς Ὑμᾶς πολὺ κάλλιον ἐμοῦ. Καὶ τὸ primus inter pares εἶχε διατυπωθεῖ πρὸ τοῦ Σχίσματος. Σήμερον καὶ αὐτὸ εἶναι ἀδιανόητον. Ὁ Πάπας εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας Χριστοῦ.
Εἶναι γνωστὴ ἄριστα εἰς Ὑμᾶς ἡ ἐπώδυνος πορεία ἀπὸ τῆς πρώτης ἐπεμβάσεως καταλλαγῆς τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου μέχρι σήμερον, ἡ ὁποία, μεθοδευμένως, κατέληξεν εἰς τὸ Σχίσμα τοῦ 1215 καὶ τὴν ἔκτοτε ἐπίμονον αἱρετικὴν ἀπόσχισιν τῆς Δύσεως. Ἀξίζει, ὅμως, νὰ ἀσχοληθῶ, ἐπιτρέψατέ μου, ὀλίγον, σποράδην, ἐπ’ αὐτοῦ. Καὶ ἡ συνέχεια μέχρι σήμερον καταδεικνύει ὅτι μόνον εἰλικρινὴς μετάνοια καὶ συγγνώμη δύναται νὰ ὁδήγηση εἰς ἑνότητα. Καὶ ὄχι παρεκκλίσεις Πίστεως.
Ὁ ἱκανότατος ἡγέτης λαῶν, ὁ Ἀττίλας, τὸ fragelium Dei, τὸ 452 μ.Χ., εὑρισκόμενος ἔξωθι τῆς μόλις καταληφθείσης ὑπὸ τῶν Οὔνων Ἀκυιλίας, ἑτοιμάζεται νὰ βάδιση κατὰ τῆς ἀνοχυρώτου, ἐξασθενημένης, ὑπὸ τὸν ἀνίκανον Βαλεντινιανὸν καὶ τὸν παραγκωνισμένον Ἀέτιον, Ρώμης. Καὶ τότε ὁ πανοῦργος Πάπας Λέων ὁ 4ος, μὲ μεγάλην ἐντυπωσιακὴν κουστωδίαν, ἐξ ἰδίας αὐτοῦ πρωτοβουλίας, ἐπισκέπτεται ἐν πομπῇ μετὰ λαβάρων τὸν Ἀττίλαν, τὸν ἐντυπωσιάζει μὲ τὴν παρουσίαν καὶ τὴν συνοδείαν του, διαλέγεται μετ’ αὐτοῦ καὶ τοῦ ὑποδεικνύει πονηρῶς καὶ μεθοδευμένως νὰ μὴ ἀσχοληθῆ μὲ τὴν κατάχρεον καὶ πτωχευμένην Ρώμην, ἀλλὰ νὰ στραφῆ κατὰ τοῦ Βυζαντίου τοῦ Μαρκιανοῦ, διότι τὸ Βυζάντιον εἶναι πολλὲς φορὲς πλουσιώτερον ἀπὸ τὴν Ρώμην. Καὶ ἡ ἁρπαγὴ καὶ λαφυραγωγία θὰ ἱκανοποιήση τὸν ἴδιον καὶ τὸν λαόν του, ἀφοῦ, ὡς κοινῶς γνωστόν, κύριος σκοπὸς τῆς πολεμικῆς δράσεως τῶν Οὔνων καὶ τοῦ Ἀττίλα ἦτο ἡ λαφυραγώγησις, κυρίως τῆς Εὐρώπης, δοθέντος ὅτι ἀμετακίνητον ὅραμα τοῦ Ἀττίλα ἦτο ἡ Ἅλωσις τῆς Κίνας.
Ὁ Ἀττίλας ἐπείσθη. Ἄφησε τὴν Ρώμην καὶ κατηυθύνθη ἀνατολικὰ εἰς τὴν ἕδραν του, τὸ Ἔτσελμπουργκ, παρὰ τὸν Δούναβιν, ἀποφασισμένος νὰ στραφῆ κατὰ τοῦ Βυζαντίου, μὲ ἀφορμὴν καὶ τὴν ὑπερήφανον δήλωσιν-ἄρνησιν τοῦ Αὐτοκράτορος Μαρκιανοῦ, παρ’ οὗ ἐζήτει τὴν καταβολὴν συμφωνηθέντος μὲ τὸν ψοφοδεῆ Θεοδόσιον ποσοῦ φόρου. «Ἂν θέλη χρήματα ὁ Ἀττίλας, νὰ ἔλθη ἐδῶ νὰ τὰ πάρη», ἡ ἱστορικὴ ἀπάντησις τοῦ Μαρκιανοῦ. Εὐτυχῶς, ὁ Ἀττίλας, 80ετής, ἐνυμφεύθη εἰς Ἔτσελμπουργκ τὴν 28ετῆ ὡραιοτάτην Ἰλντίκο καὶ τὴν πρώτην νύκτα τοῦ γάμου ἐξεμέτρησε τὸ ζῆν οἰκτρῶς.
Ἰδέτε, λοιπόν, τὰ αἰσθήματα τοῦ Πάπα πρὸς τὸ Βυζάντιον, ἀρχαιόθεν, τὰ ὁποῖα τελικῶς κατέληξαν εἰς τὴν συνεργασία μὲ τὸν Μουσολίνι, θανάσιμον ἐχθρὸν τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν δημιουργίαν τὸ 1929 τοῦ Παπικοῦ Κράτους τοῦ Λατερανοῦ, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ Πάπας θεμελιώνει τὴν ἐπὶ γῆς ἐξουσίαν του, ἐνῶ διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἰσχύει ὅτι «τὸ Πολίτευμα ἡμῶν ἐν Οὐρανοῖς ὑπάρχει». Ἄλλο κατὰ Χριστὸν ἐπὶ Γῆς Βασίλειον εἶναι ἀδιανόητον. Πολλὰ ἐδιδάχθην ἐν τούτῳ ἀπὸ τὸν ἀείμνηστον θεῖον μου Γέροντα Θεόκλητον Διονυσιάτην, ἀμετακίνητον ὑπερασπιστὴν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀποκρούοντα πᾶσαν ἐπαφὴν μὲ τὸν ἀμετανόητον ὑπερφίαλον Πάπαν.
Σειραὶ καλῶς γνωστῶν εἰς Ὑμᾶς, διασπαστικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Βατικανοῦ, ἐπαγίωσαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τὴν διαφορετικὴν κατὰ Χριστὸν πορείαν τῆς μοναδικῆς Ὀρθοδοξίας. Μνησθῆτε τῶν Σταυροφοριῶν, μνησθῆτε τοῦ 1438-39 (Φερράρα-Φλωρεντία). Τὴν ἀποτρόπαιαν συμπεριφορὰν πρὸς τὸν προκάτοχόν σας Πατριάρχην Ἰωσήφ, θανόντα ἄσιτον καὶ καταφρονημένον ἐν Φλωρεντίᾳ καὶ ταφέντα στὸν περίβολον τοῦ Ναοῦ, ὅπου, μὲ τὸν ἀείμνηστον π. Γεώργιον Μεταλληνόν, οἱ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ἐτελέσαμεν τρισάγιον, πρὸ δεκαετιῶν, πρὸ τῆς μετακομιδῆς. Οἱ Παπικοί, δῆθεν ἀγωνισταὶ τῆς Πίστεως, κατέλαβον τὸ 1204 τὴν Πόλιν καὶ τὴν καταλήστευσαν. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε τὸ 1261 ἀπὸ τὸν Στρατηγόπουλον ὁ καταληστευμένος πληθυσμός της ἀπὸ 500.000 περίπου εἶχε καταντήσει στὶς 60.000 καὶ ἡ Πόλις-φάντασμα.
Κατὰ τὴν πολιορκίαν τοῦ Μωάμεθ τὸ 1453 μόνη βοήθεια ἐστάλη μὲ ὀλίγους ἄνδρες ὁ Ἰουστινιάνι, ὁ ὁποῖος ἀπεσύρθη, ἐπικαλούμενος δῆθεν τραυματισμὸν
Ἐν συνεχείᾳ, ἀλλὰ καὶ πρότερον, Ἰόνιοι νῆσοι, Πελοπόννησος, Αἰγαῖον, Κρήτη, ἀλλὰ καὶ Ἅγιοι Τόποι ἐστέναξαν ὑπὸ τοὺς καθολικούς. Καὶ ὁ Ἔπαχτός μου (Ναύπακτος-Lepanto) ὅλον τὸν 15ον αἰώνα ἐστέναξε ὑπὸ τὴν κατοχὴν τοῦ ἡγεμονικοῦ Οἴκου τοῦ Τάραντος τῆς Καλαβρίας. Παρητήθη ποτὲ ὁ πάπας ἀπὸ τὸ Filioque, ἀπὸ τὸ βδελυρὸν ἀλάθητον; Ἀνέγνωσε ποτὲ τὸ «ὅταν πέμψω τὸν Παράκλητον, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ». Καὶ πιθανῶς ἐνίοτε ἐκφωνεῖται τὸ Σύμβολον χωρὶς τὸ Filioque, ἀλλ’ ὅμως Ἐκκλησιαστικῶς, ἐπισήμως, ὁ Πάπας παραμένει ἀμετακίνητος. Ἀπεδοκίμασε τὸ ἀνουσιούργημα τῆς Οὐνίας, ληστρικῶς κακουργούσης εἰς Οὐκρανίαν; Ποία ἡ θέσις τῆς Πίστεώς μας ἔναντι τῆς ἐκθεμελιωτικῆς καὶ πανκαταστροφικῆς woke culture; Ὑποκρίνεται, βυσσοδομεῖ. Ἂν δὲν μετανοήση, καμμία ἐπαφὴ μετ’ αὐτοῦ. Τώρα ἐπαναλαμβάνει τὸν ἑαυτόν του. ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ. Καὶ θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ συνάντησις «Προσευχὴ ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων Ἑνώσεως»; Οὐδὲν μαρτυρεῖ περὶ τούτου. Βεβαίως, ἡ «ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει». Τὴν ἀποζητᾶ ὁ Πάπας; Καὶ μήπως δρᾶ καὶ πολιτικῶς διὰ τὴν σταδιακὴν ἀπορρόφησιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος ὑπὸ τὴν ποικίλως αἱρετικὴν Δύσιν; Ἀγνοεῖται αὐτὴ ἡ παράμετρος;
Πῶς, λοιπόν, Παναγιώτατε, μᾶς καλεῖτε εἰς κοινὸν ποτήριον καταλλαγῆς καὶ οὐσίᾳ ὑπακοῆς εἰς τὸν κατὰ Πατρο-Κοσμᾶν κατάρας ἄξιον Πάπαν; Μὴ προχωρήσετε. Τὸ ποίμνιον, θὰ ἀντιδράση. Νὰ εἶστε βέβαιος, θὰ ἔχη σκανδαλισθῆ ὁ πιστὸς λαός. Καὶ «οὐαὶ τῷ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται…». Οἱαδήποτε συζήτησις πρὸς τοὺς Δυτικοὺς μόνον μὲ τὴν γλῶσσαν τῆς Πίστεως δέον νὰ γίνη καὶ ὄχι μὲ ἀγαπολογίες: Ἤτοι ἄμεσος ἀποκατάστασις τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπὸ ΜΟΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΥ.
Παραιτηθεῖτε, παρακαλῶ, ἀπὸ κοινὸν ποτήριον, συλλειτουργίες, καὶ ἐπισκέψεις Πάπα εἰς Ἅγιον Ὄρος, τηροῦντες ἀπαρασάλευτον τὴν Πίστιν μας ὡς ὁ τεταγμένος προστάτης καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῆς. Καὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ κροτήσωμεν χεῖρας καὶ θὰ ὑμνήσωμεν τὸ ἀμιγὲς Ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μας. Καὶ πολλὴ-πολλὴ προσοχὴ εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Θὰ τὸ ὑπερασπισθῶμεν πανσθενῶς. Καὶ ἀπὸ τὰ Οὐκρανικὰ μολύσματα. Καὶ ἀπὸ πᾶσαν, κοσμικὴν, καὶ μή, ἐπιβουλὴν.
Τελευτῶν τὸν πενιχρὸν τοῦτον λόγον: Φαντασθῆτε, Παναγιώτατε, ἄν, τιμῶντες τὴν μεγάλην ἐπέτειον τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως, ἡ πράγματι μεγάλη καὶ ἱστορικὴ ἐπέτειος τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τῆς Νικαίας, κατεστέφετο, τῇ πρωτοβουλίᾳ Ὑμῶν, ἀπὸ ἕνα ἀδελφικὸν συνεορτασμὸν μὲ ὅλα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα καὶ Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες εἰς Πόλιν, Νίκαιαν ἢ Ἅγιον Ὄρος. Μνήμη Νικαίας μὲ ἀποῦσαν τὴν πλειονότητα τῶν Ὀρθοδόξων καί, δυστυχῶς, ἐναγκαλισμὸν μὲ Αἱρετικοὺς καὶ «σχισματικούς», ἀποτελεῖ ἐκτροπὴν, σκάνδαλον. Καὶ «οὐαὶ τῷ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται». Ἐμερίσθη ἡ Ἐκκλησία εἰς Ὀρθοδόξους καὶ λοιπούς, ὑπαιτιότητι τῶν Ἀντορθοδόξων. Ἠφανίσθη, ὄχι ἁπλῶς δὲν ἐνισχύθη, μένουσα ἀνεφάρμοστος, ἡ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ ΕΝΟΤΗΤΟΣ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀπετέλεσε τὴν βασικὴν προτεραιότητα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Τώρα μερίζεται ἡ Ὀρθοδοξία. Καὶ δοκιμάζεται ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς μόνης γνήσιας πρὸς Κύριον Πίστεως. Ἀλλά: «Βασιλεία μερισθεῖσα, οὐ σταθήσεται καθ’ ἑαυτῆς». Ἀρνούμεθα κάθε μερισμόν. Καί, βεβαίως, ἐπιμόνως ὑποστηρίζομεν ὅτι ἡ Διοίκησις τῆς συνόλης Ὀρθοδοξίας εἶναι συνοδική, καὶ ὄχι ἀτομική. Ἑνὸς ἀνδρὸς ἀρχὴν συνιστᾶ ὁ Πάπας, ἀντορθοδόξως καὶ ἀντιθέως. Εἰς Ὑμᾶς ἀπόκειται ἡ ἀνάληψις εἰλικρινοῦς προσπάθειας ἰάσεως, εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου μας καὶ ἄρσεως τοῦ μερισμοῦ, ΜΟΝΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ. Τὴν ΕΝΩΣΙΝ ἅπαντες ἐπιθυμοῦμε. Ἀλλὰ μὲ ἐπιστροφὴν τῶν πλανηθέντων. Καὶ ἐπειδὴ ἔρχεται ἡ Ἀνάστασις: «Ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν».
Ἐν Ἀθήναις τῇ 6/03/2025
Μετὰ πολλοῦ σεβασμοῦ, ἀσπαζόμενος τὴν δεξιὰν Ὑμῶν καὶ ἐξαιτούμενος τὰς ἁγίας εὐχάς Σας.
Ὁ ἐν Ὀρθοδόξοις ἐλάχιστος
Διονύσιος Ἀλ. Πελέκης
Υ.Γ. Ο.Τ.: Ἄν καὶ ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἐκοιμήθη καὶ ἡ προσπάθεια διὰ τὴν ἕνωσιν ἀπεφεύχθη πρὸς τὸ παρὸν τὸ πρόβλημα συνεχίζει νὰ ὑπάρχη, διότι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος παραμένει ἀμετανόητος.
