«Καὶ στραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα τῷ Σίµωνι ἔφη· βλέπεις ταύτην τὴν γυναῖκα; Εἰσῆλθόν σου εἰς τὴν οἰκίαν, ὕδωρ ἐπὶ τοὺς πόδας µου οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ τοῖς δάκρυσιν ἔβρεξέ µου τοὺς πόδας καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέµαξε» (Λουκ. ζ΄, 44). (Δηλ.: Καὶ ἀφοῦ ἔστρεψε πρὸς τὴν γυναῖκα, εἶπε πρὸς τὸν Σίµωνα· Βλέπεις αὐτὴν τὴν γυναῖκα; Ἐµβῆκα εἰς τὸν οἶκον σου καὶ δέν µοῦ ἔρριψες νερό, διὰ νὰ πλύνω τοὺς πόδας µου· αὐτὴ ὅµως ὄχι µὲ κοινὸν νερό, ἀλλὰ µὲ αὐτὰ τὰ δάκρυά της µοῦ ἔβρεξε τοὺς πόδας καὶ µοῦ τοὺς ἐσπόγγισε µὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της).
«-Βάπτισε ὁ Μωϋσῆς, ἀλλὰ βάπτισε στὸ νερὸ καὶ πρὶν ἀπὸ αὐτὸ στὴ νεφέλη καὶ τὴ θάλασσα. Αὐτὸ ὅμως τὸ βάπτισμα ἦταν συμβολικό… Ἡ θάλασσα ἦταν τύπος τοῦ νεροῦ καὶ ἡ νεφέλη τοῦ Πνεύματος.
-Βάπτισε καὶ ὁ Ἰωάννης (ὁ Πρόδρομος), ἀλλὰ ὄχι ἐντελῶς ἰουδαϊκά, ἐπειδὴ δὲν βάπτισε μόνο στὸ νερό ἀλλὰ καὶ στὴ μετάνοια. Ὄχι ὅμως καὶ ἐντελῶς πνευματικά, ἐπειδή δὲν προσθέτει καὶ τὸ «εἰς τὸ Πνεῦμα».
– Βαπτίζει καὶ ὁ Ἰησοῦς, ἀλλὰ εἰς τὸ Πνεῦμα. Αὐτὸ εἶναι ἡ τελειότητα. Καὶ πῶς δὲν εἶναι Θεὸς γιὰ νὰ γίνω καὶ λίγο παράτολμος — ἐκεῖνος ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ γίνης καὶ σὺ θεός:
– Γνωρίζω καὶ τέταρτο βάπτισμα, τὸ βάπτισμα τοῦ μαρτυρίου καὶ τοῦ αἵματος, στὸ ὁποῖο βαπτίσθηκε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, καὶ τὸ ὁποῖο εἶναι πολὺ περισσότερο ἄξιο σεβασμοῦ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, διότι δὲν μολύνεται ἀπὸ μεταγενέστερα ἁμαρτήματα.
– Γνωρίζω ἀκόμη καὶ πέμπτο βάπτισμα, τὸ βάπτισμα τῶν δακρύων, ποὺ εἶναι ἀκόμα πιὸ κουραστικό, ὅπως ἐκεῖνος ποὺ «λούζει κάθε νύκτα τὸ κρεβάτι του καὶ τὰ στρώματά του μέ δάκρυα»…, ὁ ὁποῖος «πενθεῖ καὶ βαδίζει σκυθρωπός» καὶ μιμεῖται… τὴν ταπείνωση τῶν Νινευϊτῶν, ποὺ τοὺς ἐξασφάλισε τὴ συγχώρηση, ποὺ λέει ἀκόμα καὶ αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ τελώνης στὸ ναὸ καὶ κέρδισε τὴ συγχώρηση.
Τὸ πέμπτο βάπτισμα! Πού, ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἀρκεῖ γι’ αὐτὸ ἕνα μονάχα δάκρυ.
«Καὶ δάκρυον στάξαν, ἰσοδυναμεῖ τῷ λουτρῷ».
Ἕνα δάκρυ ἀληθινῆς μετάνοιας καὶ κατάνυξης μετράει ἰσοδύναμο μὲ τὸ λουτρὸ τοῦ βαπτίσματος».
- Λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «Τίποτα ἄλλο δὲν μᾶς κάνει ἕνα μὲ τὸν Θεό, ὅσο τὰ δάκρυα».
Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε (Λουκ. στ, 21) «ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω» (Ψαλμ. στ΄ 7).
- Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει στὸ βιβλίο του «Δὲν φτάνει μόνο ἡ πίστη…», (Ἐπιστολὲς Β΄, ἐκδ. ἐν πλῷ), γιὰ τὰ δάκρυα τοῦ κοινοῦ Λυτρωτοῦ μας:
«Ὄντως ἔκλαιγε ὁ Χριστός, κι ἐσὺ δείχνεις εὔσπλαγχνη ψυχή, ὅταν σταματᾶς στὰ δάκρυά Του. Ὁ Χριστὸς ἔκλαιγε γιὰ τοὺς φίλους καὶ γιὰ τοὺς ἐχθρούς Του. Ἔκλαιγε πάνω ἀπὸ τὸν νεκρὸ Λάζαρο: «Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς» (Ἰωάν. 11, 35). Ἔκλαιγε καὶ ἀντικρύζοντας τὰ Ἱεροσόλυμα προβλέποντας τὴ μελλοντικὴ καταστροφή τους: «Καὶ ὡς ἤγγισεν, ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ’ αὐτῇ» (Λουκ. 19, 41). Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις Αὐτὸς ἔκλαψε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις τὸ κλάμα Του εἶναι ἀσυνήθιστο. Διότι, ἐνῶ ὁ λαὸς ἔκλαιγε γιὰ τὸν Λάζαρο, ἐπειδὴ ἐκεῖνος εἶχε πεθάνει, ὁ Χριστὸς ἔκλαιγε ὄχι λόγῳ τοῦ θανάτου τοῦ Λαζάρου (ἀφοῦ Αὐτὸς ἦλθε νὰ τὸν ἀναστήση), ἀλλὰ λόγῳ τῆς τυραννίας τοῦ θανάτου, ποὺ καταπίεζε ὅλους τοὺς παρευρισκόμενους. Πῶς οἱ ἄνθρωποι, φτιαγμένοι κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση τοῦ ζῶντος Θεοῦ, στοῦ Ὁποίου τὴ βασιλεία δὲν ὑπάρχουν νεκροί, πῶς ἔγινε νὰ χάσουν τὴν πίστη στὴ ζωὴ καὶ στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στὸν θάνατο; Πῶς κι ἔχουν γίνει τόσο κακόμοιροι σκλάβοι τοῦ θανάτου, θεωρώντας τον παντοδύναμο; Βλέποντας τοὺς ἀνθρώπους τόσο ὑποταγμένους στὴν τιμωρία τοῦ θανάτου «ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς».
Στὴν ἄλλη περίπτωση ὁ Κύριος ἔκλαψε πάνω ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν ἁγία πόλη, βλέποντάς την, ὅπως θὰ ἦταν σὲ λίγα χρόνια, κατεστραμμένη καὶ τὰ παιδιά Του ὑποταγμένα καὶ σφαγμένα. Γιὰ ποιὸ λόγο; Λόγῳ τῆς ἀδικίας τῶν ἀνθρώπων πρὸς Αὐτόν. Πρὸς τὸν Δίκαιο τῶν δικαίων. Διότι ἡ ἀρρώστια τῆς ἀδικίας κατατρώγει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων, τῶν πλασμένων ἀπὸ τὸν δίκαιο Θεό! Στὴν πρώτη περίπτωση ἔκλαψε ἐπάνω ἀπὸ τὸν νεκρό, ἐδῶ ἐπάνω ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀκόμα δὲν εἶχαν γεννηθῆ.
Ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὲς τὶς δύο περιπτώσεις, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μαρτυρεῖ καὶ γιὰ μία τρίτη περίπτωση, ὅταν ὁ Κύριος ἔκλαιγε πικρὰ γιὰ ὅλη τὴ γενιὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἕως τὸ τέλος τοῦ χρόνου: «Καὶ δακρύων προσενέγκας» (Ἑβρ. 5, 7). Τοῦτο συνέβη στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, στὴ δύσκολη μάχη Του, ὅταν «ἐγένετο δὲ ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος καταβαίνοντες ἐπὶ τὴν γῆν» (Λουκ. 22, 44).
Τοῦτες εἶναι οἱ τρεῖς περιπτώσεις ποὺ ἀγγέλθηκαν καὶ γράφτηκαν. Τὸ ὅτι ὁ Κύριος ἔχυνε δάκρυα γιὰ τὴν γενιὰ τῶν ἀνθρώπων, μυστικά, στὶς νυκτερινὲς προσευχὲς πρὸς τὸν Πατέρα Του, τοῦτο παρέμεινε γνωστὸ μόνο στοὺς οὐράνιους ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι σὰν στρατὸς γύρω ἀπὸ τὸν βασιλιά τους, φύλαγαν σκοπιὰ γύρω Του. Καὶ στὶς τρεῖς ἐκεῖνες τὶς περιπτώσεις, ὅπως καὶ σὲ ὅλες τὶς ἄλλες, ὁ Κύριος δὲν ἔκλαιγε ἕνεκεν τοῦ ἑαυτοῦ Του, ἀλλὰ ἕνεκεν τῶν ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὰ τὰ πεντακάθαρα δάκρυά Του, ὅπως καὶ τὸ αἷμα Του ἐπάνω στὸν σταυρό, εἶναι ἡ θυσία γιὰ τὴν κάθαρση καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Μνημονεύοντας αὐτὰ τὰ ἅγια δάκρυα τοῦ Ἰησοῦ ἂς μᾶς βοηθάη ὁ Θεός, γιὰ νὰ γίνουμε καλύτεροι καὶ νὰ ζοῦμε πιὸ κοντὰ στὸν Χριστό.
