Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
Ἡ κατ’ οὐσίαν «χιλιαστικὴ» διδασκαλία περὶ τὴν «Θείαν Λειτουργίαν», τοῦ Μητρ. Περιστερίου Γρηγορίου
«Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ἐνεργήσω κι ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν» (Φωνὴ Μακρυγιάννη)
Ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ «Θεία Λειτουργία» καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ΦΩΤΟ-στιγμιότυπα ἀποτυπώνουμε ἐκείνη τὴν εἰκόνα ὅπου ὁ νῦν Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στέκεται στὸ (τριπρόσωπο) Σύνθρονο, ἐντός τοῦ κυρίως «Ναοῦ», ἔχοντας στὰ δεξιά του, μᾶλλον, τὸν Μακ. Ἀρμένιο Πατριάρχη τῆς Τουρκίας κ. Sahak Masalyan, καὶ στὰ ἀριστερά του… Ἀλλὰ τί λέμε; Ὁ «Παναγιώτατος» «ἀνταποκρινόμενος σὲ σχετικὴ πρόσκληση… παρέστη στὴ Θεία Λειτουργία»! Ναί, καὶ ΚΑΝΕΙΣ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος τῆς Δ.Ι.Σ ἢ τῆς Ι.Σ. -ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὁμιλοῦν- δὲν ΕΝΕΡΓΕΙ… «Τὸ βλέπετε, τὸ βλέπετε;» (Φωνὴ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου), ἡ προδοσία τῆς Πίστεως ἐνεργεῖται καὶ οἱ Σκοποὶ κοιμοῦνται! Ἢ κάτι ἄλλο συμβαίνει;
ΕΙΣΑΓΩΓΗ [Η ΧΙΛΙΕΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ]
«Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» (Ματθ. 3,2). (Φωνὴ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ Προφήτου:) «Μετανοεῖτε, ἀλλάξατε φρονήματα καὶ ζωήν, διότι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (τὴν ὁποίαν θὰ μᾶς φέρη ὁ Μεσσίας) ἔχει πλέον πλησιάσει».
Ἀγαπητοί, μία ἡμέρα τῶν ἡμερῶν κι αὐτὴ ἡ «Φωνὴ» πρόκειται νὰ διαστραφεῖ, κυρίως ἀπὸ Ἑβραιόφιλους, τύπου Πάπα καὶ λοιπῶν Οἰκουμενιστῶν. Ὅμως ΕΜΕΙΣ ποὺ ἀκούσαμε τὸν π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο νὰ μᾶς λέγει: Ὅτι «κάθε παραποίηση, κάθε κακοποίηση μέσα στὸ χῶρο τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἕνα αὐτόχρημα ἔγκλημα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας»[2], καὶ ἐπιπλέον ὅτι ΠΑΡΑΔΟΣΗ: «Εἶναι ὁ χρόνος, εἶναι ἡ κατάστασις ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ Δευτέρα του Παρουσία… [Καὶ πάλι ὅτι] ὁ προσανατολισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας εἶναι· Ὁ Χριστὸς ξανάρχεται , «Ἄχρι ἃ οὐ ἤξει», ἕως ὅτου ἔλθει πάλι. Ἔτσι ὅταν κοινωνοῦμε (θὰ τὸ ἐπαναλάβω, λέγει, γιατί πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε), ζοῦμε μέσα σ’ αὐτὰ τὰ δύο ΟΡΟΘΕΣΙΑ: Τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ Δευτέρα του Παρουσία» [3]… Ἂς φυλαχθοῦμε, ἂς ὀχυρωθοῦμε! Πῶς;
Καθὼς ἀκούσαμε, ὁ π. Ἀθανάσιος ὁμιλεῖ γιὰ «χρόνο» (ἀνάμεσα στὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ Δευτέρα του Παρουσία), ἀλλὰ καὶ ὅπως ἐξηγεῖ ὁ π. Χαράλαμπος Βασιλοπουλος, ὁ ΧΡΟΝΟΣ αὐτὸς σχετίζεται ἄμεσα μὲ τὴ «Χιλιετῆ Βασιλεία» τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, καθὼς συμπεριλαμβάνει ἐντός του ἀφενὸς τὴν ἔκπτωση τοῦ μεγάλου μονάρχη καὶ πρωτόθρονου ἀποστάτη τῆς τοῦ Θεοῦ Βασιλείας, τοῦ Διαβόλου ( ἀπὸ τὸν ὑψηλὸ ἐν οὐρανοῖς θρόνο του στὸν ἐπὶ τῆς γῆς), καὶ ἀφετέρου τὴν ἐπὶ τῆς γῆς «ἐνθρόνιση» τοῦ Μεσσία καὶ Βασιλέως Χριστοῦ (ἐντός τῆς Ἁγίας κοιλίας τῆς Ὑπαραγίας καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας). Ἂς ἀκούσουμε λοιπόν, τί ἄλλο ἔχει νὰ μᾶς πεῖ ὁ καλὸς Σύμβουλός μας, ὁ π. Χαράλαμπος (ἐφόσον τὰ λόγια τῶν ἁγίων μας ὁμοιάζουν μὲ τὰ ὑψηλὰ τείχη μίας πόλης, ὅπου ἐκεῖ βασιλεύει ἡ εἰρήνη, λόγῳ ἀσφάλειας) ἔχοντας πάντα καὶ διαρκῶς στὸ νοῦ μας τὸ νεοορθόδοξο ὑπὸ τῶν νεοχριστιανῶν ἐρώτημα: «Ποιὸς ἀπὸ μᾶς -τοὺς εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ ἐπισκόπους- εἶναι ὁ Μεσσίας;»!
Α) «ΠΡΩΤΕΙΟΝ» ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ
(Φωνὴ π. Χαραλάμπους)
«Τί ἔγινε ὅμως, ὁ ἀρχικακοῦργος, ὁ ἀρχιληστής, καὶ βδεληρὸς ἀποστάτης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὁ Διάβολος; (αὐτὸς ποὺ) ἐθεμελίωσε στὴν γῆ τὴν δυναστεία καὶ τυραννία του; Αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ δοῦμε τώρα. (καὶ στὸ τέλος θὰ ἀναφερθοῦμε στὶς βλάσφημες κακοδοξίες τοῦ Χιλιασμοῦ, ποὺ ἔρχονται σ’ ἀντίθεσι μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ προσπαθοῦν νὰ πολεμήσουν τὸ πνευματικὸ καὶ ἐσχατολογικὸ περιεχόμενο τῆς χιλιετοῦς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὀρθῶς τὸ δέχεται καὶ τὸ ἑρμηνεύει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία)
Ὁ δράκων αὐτὸς συνετρίβη στὴ γῆ, ρίχθηκε στὴ γῆ. Ἐδῶ τώρα (Ἀπ. 20, 1), βλέπομε σὰν συνέχεια, τὴν τιμωρία του. Ἐναντίον του κατεβαίνει ὁ ἄγγελος τοῦ Οὐρανοῦ. Ἔρχεται νὰ τὸν δέση. Ἔρχεται, κρατώντας «τὴν κλεῖδα τῆς ἀβύσσου καὶ ἅλυσιν μεγάλην». Ἔρχεται μὲ ἐφόδια ἀνάλογα τῆς φύσεως τοῦ μεγάλου κακούργου.
…Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα σχετικὰ χωρία τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ μιλᾶνε γιὰ τὸ δέσιμο τοῦ Σατανᾶ ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Πῶς δύναταί τις εἰσελθεῖν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τὰ σκεύη αὐτοῦ ἁρπᾶσαι, ἐὰν μὴ πρῶτον δ ή σ ῃ τ ὁ ν ἰ σ χ υ ρ ό ν; καὶ τότε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσει» (Ματθ. ΙΒ΄ 29). Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ὁ Κύριος κατενίκησε, ἔδεσε τὸν μέχρι τότε ἀνίκητον διάβολον, ἐρήμωσε τὴν βασιλεία του καὶ ἅρπαξε αὐτούς, ποὺ κρατοῦσε αἰχμαλώτους.
…Τὸν περιορισμὸ τῆς δυνάμεως καὶ τῆς κυριαρχίας τοῦ Διαβόλου ὑπογράμμισε ὁ Κύριος λίγο πρὸ τῆς σταυρικῆς του θυσίας μὲ τοῦτα τὰ λόγια: «Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω» (Ἰωάν. ΙΒ’ 31). Δηλαδή: Τώρα, ποὺ θὰ σταυρωθῶ, κρίνεται ὁ κόσμος καὶ θὰ ξεχωρίσουν οἱ πιστοὶ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους. Τώρα ὁ ἄρχοντας τοῦ ἁμαρτωλοῦ τούτου κόσμου θὰ πέση ἀπὸ τὴν ἐξουσία (=θρόνο) του, θὰ πάψη νὰ εἶναι τύραννός του, θὰ πεταχθῆ καὶ θὰ χάση τὴν δύναμί του.» [4/σ. 125-130).
Β) ΤΑ «ΧΙΛΙΑ ΕΤΗ» ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ… ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – ΤΑ ΔΥΟ ΟΡΟΘΕΣΙΑ
(ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ)
Ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ βιβλίο «Ταμεῖον Ὀρθοδοξίας» καὶ συγκεκριμένα τὴν ἀρχὴ τῆς ἀπάντησης τοῦ «Γέροντα» στὸ ἐρώτημα τοῦ ὑποτακτικοῦ: «Ἐπεῖπερ ὁ λόγος ἡμῖν περὶ Θείας Λειτουργίας, ἑρμήνευσόν μοι τί δηλοῦσι τὰ σημεῖα καὶ σύμβολα ὁπού βλέπομεν ἐν αὐτῇ»,
Ἀπάντηση: «Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἀνάμνησις ὅλου τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τῆς Θείας αὐτοῦ Γεννήσεως ἕως…» (σ. 41), ἐρχόμαστε καὶ πάλι στὸν θαυμαστό μας σύμβουλο, τὸν π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ποὺ ἑρμηνεύει τὸ ρητό: «Ἔδησαν αὐτὸν χίλια ἔτη». Ἂς ἀκούσουμε καὶ τούτη τὴν ἀποκαλυπτικότατη διδαχή:
«Τὰ χίλια ἔτη εἶναι ἀριθμὸς ἀλληγορικός. Δὲν εἶναι ἀριθμὸς ἀπόλυτος, στρογγυλὸς καὶ συγκεκριμένος, ἀλλὰ ἐννοεῖ ἄγνωστη σὲ μᾶς χρονικὴ περίοδο. Δὲν εἶναι χίλια ἔτη ἀκριβῶς, ἀλλὰ χρόνια πολλά. Εἶναι ἡ χρονικὴ περίοδος ἀπὸ τότε, ποὺ ἦλθεν ὁ Χριστὸς στὴν γῆ, ὥς τὸ τέλος τοῦ κόσμου.» [4/σ. 130)
Καὶ τὰ δύο Ὁροθέσια τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Καισαρείας;
«Κατὰ τὸν Ἀνδρέα Καισαρείας τὰ «χίλια ἔτη» εἶναι: «Ὁ ἀπὸ τῆς ἐνανθρωπήσεως, μέχρι τῆς τοῦ Ἀντιχρίστου ἐλεύσεως χρόνος» ἢ «ὁ τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος χρόνος»…» [4/σ. 153]
1. «Ἡ Παράδοση δὲν εἶναι συντηρητική», ὅπως ἡ ἐν λόγῳ καθεστωτικὴ Ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ.!
Ἀγαπητοί, χωρὶς νὰ ἀγνοοῦμε τὴν κατ’ οὐσία «χιλιαστικὴ» διδασκαλία περὶ τὴν «Θεία Λειτουργία», τοῦ ἐπισκόπου Περιστερίου Γρηγορίου (ἀλλὰ καὶ τοῦ Φλωρίνης Εἰρηναίου;) ἐπαναλαμβάνουμε στὴν ἀγάπη σας, συνοπτικὰ ὅ,τι ἀκούσαμε…
Ὁ π. Ἀθανάσιο, μᾶς εἶπε ὅτι «ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τήν καρδίαν τῆς Ὀρθοδοξίας» καὶ πὼς ὅταν κοινωνοῦμε (ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ) «ζοῦμε μέσα σ’ αὐτὰ τὰ δύο ΟΡΟΘΕΣΙΑ: Τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ Δευτέρα του Παρουσία», καὶ ὅτι ἡ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ (τοῦ Μυστηρίου τῆς ὑπὸ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου καταστρωμένης Θείας Εὐχαριστίας;) εἶναι «ὁ χρόνος εἶναι ἡ κατάσταση ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ Δευτέρα του Παρουσία.»… Καὶ ὁ π. Χαράλαμπος; Ὅτι τὰ χίλια ἔτη εἶναι «ἡ χρονικὴ περίοδος ἀπὸ τότε, ποὺ ἦλθεν ὁ Χριστὸς στὴν γῆ, ὥς τὸ τέλος τοῦ κόσμου». Δηλαδή, ὅ,τι ζοῦμε μέσα στὴν «ΜΙΑ» ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας; Λοιπόν,
«Ἡ Παράδοση δὲν εἶναι συντηρητική», ὅπως ἡ ἐν λόγῳ καθεστωτικὴ Ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ.! «Ἡ παράδοσις εἶναι δυναμική», θὰ μᾶς πεῖ ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. Ὁ Χριστιανὸς δὲν εἶναι συντηρητικὸς ἀλλὰ κινεῖται-ἐνεργεῖ δυναμικά…
Πράγματι: «(Ὁ συντηρητικὸς Χριστιανὸς) Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ζεῖ ἕνα κοκκάλωμα, μία παγίωση, μία συντήρηση· ὅπως μέσα σὲ μία κονσέρβα, ὅταν βάλουμε ἕνα φαγητό, ἕνα τρόφιμο καὶ βάλουμε συντηρητικὰ καὶ τὸ κλείσουμε δὲν γίνεται τίποτε ἄλλο, οὔτε Α οὔτε Β, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ κλείσαμε μέσα στὸ κουτί. Ἔτσι λοιπόν, οἱ συντηρητικοί μας Χριστιανοὶ εἶναι τελματωμένοι στὴν πραγματικότητα. Σιγὰ σιγά, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε ἐπέρχεται αὐτὸ ποὺ λέμε «καθεστώς», καθεστηκυῖα κατάστασις…». (Ἀλλ’ ὅμως, ἡ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ εἶναι «ἡ κατάστασις ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ Δευτέρα του Παρουσία.») «Ἂν εἴχαμε – πῶς νὰ τὸ πῶ τώρα, πρακτικά, πῶς τὸ καταλαβαίνουμε αὐτό-, ἂν εἴχαμε ΠΙΣΤΟΥΣ, ἂν εἴχαμε πιστοὺς ποὺ μένουν μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἐξομολογοῦντο, κοινωνοῦσαν καὶ ἦσαν σὲ διαρκῆ μετάνοια καὶ ζοῦσαν τὸ ἐσχατολογικὸ στοιχεῖο· «Ὁ Χριστὸς ἔρχεται», κι αὐτοὶ ἦσαν ὅλοι Ἕλληνες! Τί νὰ ἀλλάξουμε; Τί θὰ πεῖ «καθεστὼς» πιά! Ἀφοῦ ἔρχεται ὁ Χριστός! Ὅταν λέμε «Ἔρχεται ὁ Χριστός», δὲν εἶναι καθεστώς, εἶναι κάτι ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ. Καθεστὼς θὰ πεῖ κάτι ποὺ ἔγινε, κάτι ποὺ στέκεται, κάτι ποὺ δὲν κουνάει, κάτι ποὺ εἶναι κοκκαλωμένο, ὅπως σᾶς εἶπα προηγουμένως» [5].
Δηλαδή, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες Ἕλληνες, ὅ,τι ἀκριβῶς διδάσκει ὁ ψευδοδιδάσκαλος ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς Περιστερίου Ἐπισκοπῆς, Γρηγόριος; Ἰδοὺ οἱ ἀποδείξεις:
«Ὁ «Ἐσταυρωμένος τῆς Μ. Παρασκευῆς» εἶναι ὁ στιγμιαῖα 3ήμερος νεκρὸς Χριστὸς ἐπάνω στὸν Τίμιο Σταυρό. Ἔτσι, ἔχουμε ἕνα νοητὸ καὶ ἀόρατο Τριαδικὸ Θεὸ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ὅπως μᾶς προσφέρονται καὶ βεβαιώνουν οἱ Θ. Λειτουργίες ποὺ τελοῦμε καί, ἀπὸ τὴν ἄλλη, συνυπάρχοντα στὸ ἴδιο σημεῖο ἕνα ὁρατὸ νεκρὸ Χριστὸ “Ἐσταυρωμένο” τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ εἶναι ἐκεῖ ὁ Ἴδιος Ἀναστημένος καὶ Ἐρχόμενος ἀπὸ τὴν Βασιλεία: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…», αὐτὸ λέμε. Ὁ “Ἐσταυρωμένος” δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει, γιατί εἶναι νεκρὸς ἐπάνω στὸν σταυρό, καὶ ὡς ἐκ τούτου στατικὸς καὶ ἀκίνητος ὁλόκληρο τὸν χρόνο… Λέμε ποτὲ σὲ ἀκίνητο καὶ νεκρό, «Ἔλα!»; Ἀστεῖα πράγματα! Ἔρχεται Αὐτὸς ποὺ κινεῖται καὶ μάλιστα, ὅπως λέει ὁ Ἴδιος ζωντανά, «Ἔρχομαι ταχύ»! (Ἀποκ. 22, 20). Ἡ λανθασμένη αὐτὴ τοποθέτηση δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι μόνιμα νεκρὸς καὶ πεθαμένος, ὅπως προβάλλεται σὲ μόνιμη βάση ἀπὸ τὴν Δυτικὴ Χριστιανοσύνη, καὶ τὸ μιμηθήκαμε πρόσφατα στὴν Ἑλλάδα. Τραγικὸ καὶ ἄδικο καὶ σὲ βάρος τῆς Ἐμπειρίας τῆς Ἀνάστασης καὶ τῆς Βασιλείας δὲν εἶναι αὐτὸ πού ζοῦμε μόνον στὴν Ἑλλάδα; Καὶ ἐπὶ πλέον, ἡ ὁρατὴ θέα τοῦ “Ἐσταυρωμένου” γιὰ τοὺς βλέποντες πρὸς αὐτὸν ἐκμηδενίζει τὴν νοητὴ καὶ ἀόρατη παρουσία τῆς Ἁγίας Τριάδος πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα! Πόσο ἆραγε δύσκολο εἶναι ἀκόμη αὐτό, γιὰ νὰ γίνει κατανοητό;» [6]. Λοιπόν,
– Διατὶ οἱ συνοδικοί τῆς Δ.Ι.Σ. σιωποῦν ἔναντι τῆς τοῦ Περιστερίου παράνομης ἐπέμβασης-μεταμόσχευσης καρδίας εἰς τὸ Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας (ὅταν «ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὴν καρδίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς δόξης, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς Πίστεως·»);
– Διατὶ οἱ Ἕλληνες πιστοὶ σιωποῦν ἔναντι τῆς τῶν 12 σὺν ἕνα «συντηρητικῆς Ἀπόφασης», καὶ δὲν μιλοῦν, καὶ δὲν ἐνεργοῦν, ἀλλὰ συρρέουν, ὅταν καὶ ὅπου οἱ φανερὰ αἱρετίζοντες, Βαρθολομαῖοι, Ἐλπιδοφόροι καὶ Γρηγοριάτες, ἐνεργοῦν τὰ τῆς Ὀρθοδοξίας Μυστήρια;
– Ἀλλὰ καὶ ΕΜΕΙΣ, σήμερα, καθρεπτιζόμενοι μέσα εἰς αὐτὰ τὰ ὁποῖα μᾶς διασώζουν οἱ Γραφὲς τῶν Ἁγίων μας, ἐν σχέσει μὲ τὸν πυρήνα τῆς Λατρείας (Πράξ. 2,42), ΔΕΝ μποροῦμε νὰ συγκρίνουμε καὶ νὰ λέμε ἂν ἔχομε Ὀρθοδοξία ἢ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ;
Ἀπόδειξη ὅτι «μποροῦμε»! ἀποτελεῖ ἡ παρακάτω μαρτυρία τοῦ ἀδελφοῦ Ἰωάννη Λίτινα, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τὸν «πυρήνα» τῆς τοῦ Περιστερίου Γρηγορίου ἀνορθόδοξης ἢ καλύτερα οἰκουμενιστικῆς- νεοορθόδοξης «Θείας Λειτουργίας», ποὺ ὡς ἀρχὴ καὶ τέλος ἔχει τὴν «χιλιετῆ βασιλεία-Ἐκκλησία», δηλ. τὴν «Ἐκκλησία τῶν ἐσχάτων» ἡ ἀλλιῶς τὴν «ἐσχατολογικὴ Ἐκκλησία» μὲ κέντρο τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ πού αὐτὴν τὴν ὥρα βρίσκεται στὸν οὐρανὸ καθὼς παραστέκεται εἰς τὸ ΣΥΝΘΡΟΝΟ τῆς Οὐράνιας Βασιλείας, δηλαδὴ στὰ δεξιὰ τοῦ Θρόνου τοῦ Θεοῦ Πατρός! Προσοχή, ὄχι ὡς ΟΜΟΘΡΟΝΟΣ τοῦ Πατρός, ἀλλ’ ἁπλὰ ὡς ΣΥΝΘΡΟΝΟΣ Αὐτοῦ! Ὁ δὲ Ἐσταυρωμένος, ποῦ;
Ἀγαπητοί, σύμφωνα μὲ τὴν τοῦ Περιστερίου (αἱρετικὴ) διδαχὴ εἰς τὸ ΣΥΝΘΡΟΝΟΝ, δηλ. δεξιὰ καὶ ἀριστερά τοῦ μονάρχη Θεοῦ Πατέρα, σαφῶς πιὸ κάτω (σύμφωνα καὶ μὲ τὰ τοῦ Ζηζιούλα «ἀμαθέστατα δόγματα») παραστέκονται ὁ μὲν «Ἀναστημένος Χριστὸς» ἐκ δεξιῶν, τὸ δὲ Ἅγιο Πνεῦμα ἐξ ἀριστερῶν! Ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξη, ὅπως αὐτὴ δημοσίως κατατέθηκε καὶ καταλλήλως σχολιάστηκε ἀπὸ τὸν ἐν λόγῳ ἀδελφό:
«Καὶ πάλι, εἶναι σημαντικὸ νὰ τονισθῆ, ὅτι τὸ ὑπὸ ἐξέτασιν ἐπιχείρημα, ὅπως ὅλα ἄλλωστε στὴν Ἐγκύκλιο, ὄχι μόνο στερεῖται Πατερικῆς συμμαρτυρίας καὶ κατοχύρωσης, ἀλλὰ καὶ ἐναντιοῦται στὴν Πατερικὴ παράδοση. Θεωροῦμε δέ, ἐπιεικῶς ἀσεβῆ τὴν διδασκαλία ὅτι ὁ Ἐσταυρωμένος «καταλαμβάνει θέση ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκει, καθὼς ἐκεῖ (σ.σ. πίσω ἀπὸ τὴν ἁγία Τράπεζα) εἶναι ἀποκλειστικὰ καὶ μοναδικὰ ἡ θέση τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἤτοι τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ, τοῦ Ἀναστημένου καὶ ὄχι τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» [7].
Ἑπομένως,
Καὶ ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς εἶναι κατώτερος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς (Ζηζιούλιος διδαχή), ἀλλὰ καὶ ὁ Ἐσταυρωμένος «κατώτερος» τοῦ Ἀναστημένου! καὶ κατ’ οὐσία «ἀποξενωμένοι» ἀπὸ τὴν ΟΥΣΙΑ τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ δὲ Ἐσταυρωμένος, ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ τελείως ἐξαφανισμένος-ἀπορροφημένος, θὰ λέγαμε, ἀπὸ τὸ Ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!
Λοιπόν, «καθεστωτικὸς» ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός, «στατικὸς καὶ ἀκίνητος»! «Δυναμικός», ὁ Ἀναστημένος!
Καὶ ἰδοὺ τὸ πρῶτο μεγάλο ἐρώτημα: «Ποιὸς ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Μεσσίας;», ἐφόσον ἤγγικε τὸ «κοινὸ Πάσχα» τῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ ἑπομένως «Ἡ ἐπὶ τῆς γῆς χιλιετῆ βασιλεία», δηλαδὴ «ἡ ἐσχατολογικὴ Ἐκκλησία» (ἡ μόνη ἀληθινὰ «Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἐκκλησία», σύμφωνα μὲ τὸ «εὐχαριστηριακὸ γράμμα» τοῦ Περιστερίου, ἀλλὰ καὶ τὸ «ἑνωτικὸ πονηρὸ πνεῦμα» τῆς Συνόδου Κρήτης τὸ 2016);
Ἀλλὰ ὅμως, «Καθεστωτικοὶ» καὶ ΕΜΕΙΣ οἱ Ἕλληνες πιστοί, ὅσοι πιστὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό, καὶ μαζί, τοὺς «συντηρητικοὺς-μισαλλόδοξους- ἀλαζόνες» φίλους Του! Δηλ. στατικοὶ καὶ ἀνίκανοι; νὰ δημιουργήσουμε τέχνη «Ζαραλίκου», πολιτισμὸ «Πρασινωπό» , εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια «Ἠλεκτρονικὴ» καὶ σαφῶς ἑνότητα «ἐν τῇ ποικιλίᾳ», καὶ τὰ ὅμοια. Καὶ ἱκανοί; μόνο γιὰ νὰ μιλοῦμε (συντηρητικά), ὄχι νὰ ἐνεργοῦμε (δυναμικά)… Σωστὸ ἢ λάθος;
Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες,
Οἱ ἐχθροί τοῦ Σταυροῦ δὲν τολμοῦν νὰ κάνουν τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ βάση τὸν Σταυρό, δηλ. μὲ μοναδικὴ βάση τὴν δογματικὴ Παράδοση τῆς μίας ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Τὸ «κοινὸ Ποτήριο» δὲν εἶναι στὰ σχέδιά τους, τὸ φοβοῦνται, τὸ τρέμουν… Ἐξάλλου, Σκοπὸς τους εἶναι νὰ πλανήσουν ἂν εἶναι δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς! κι αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ γίνει μὲ τὸ «κοινὸ ποτήριο», ἀλλὰ μὲ τὶς ἀπὸ κοινοῦ ἀναστάσιμες συμΠροσευχὲς – Θρονικὲς Ἑορτές! Οἱ ἀκόλουθοι τοῦ μεγάλου Καταστροφέα, τοῦ Σατανᾶ, ΕΝΕΡΓΟΥΝ ὁμοίως μ’ αὐτὸν ποὺ ὡς σκοπὸ του ἔχει «νὰ συκοφαντεῖ τὸν Θεὸ καὶ νὰ παρασέρνη στὴν πλάνη τὴν οἰκουμένη». Διαστρέφουν, λοιπόν, γιὰ μία ἀκόμη φορά «τὸ πνευματικὸ καὶ ἐσχατολογικὸ περιεχόμενο τῆς χιλιετοῦς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ», ἀλλὰ αὐτὴ τὴ φορὰ ἐν τῇ θεολογίᾳ τῆς Θείας Εὐχαριστίας… Διαστρέφουν τὴν ὀρθόδοξη Θεία Λατρεία, τὴν Θεία Λειτουργία, τὴν Θεία Εὐχαριστία… Ἀλλ’ ὅμως,
Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ «ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ»
(Φωνὴ π. Χαραλάμπους)
«Ὁ Σατανᾶς μπορεῖ νὰ ὁδηγῆ στὴν πλάνη ἐκείνους, ποὺ μένουν ἀδρανεῖς μπροστὰ στὴν μεγαλειώδη νίκη τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν φροντίζουν νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν νίκη αὐτή, γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ εἶναι νίκη πραγματοποιηθεῖσα «ἐν δυνάμει». Εἰς τὸν Σταυρὸν ἀπεγύμνωσε τὰς πονηράς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας τῶν δαιμόνων ὁ Κύριος. Ἐκεῖ (εἰς τὸν Σταυρὸν) ἐξηυτέλισε καὶ διεπόμπευσε φανερὰ καὶ ἔσυρε νικημένους τοὺς δαίμονας (Κολασ. Β΄ 15). Τὴν νίκην αὐτὴν καλοῦνται ἄτομα καὶ ἔθνη, νὰ τὴν μετατρέψουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους σὲ νίκη «ἐν ἐνεργείᾳ». Σὲ νίκη δηλ. μὲ ἀγῶνες καὶ προσπάθειες, μὲ χριστιανικὴ ἀρετὴ καὶ αὐταπάρνησι. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε, ὅτι «ὁ δράκων… ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν» (ΙΒ’ 9) καὶ ὅτι «πλανᾶ τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τὰ σημεῖα, ἃ ἐδόθη αὐτῷ ποιῆσαι ἐνώπιον τοῦ θηρίου» (ΙΓ’, 14). «Ἄχρι τελεσθῆ τὰ χίλια ἔτη»…» (σ. 130-132).
[σ.σ. ἐννοεῖτε ὅτι θὰ εἶναι ἀπόλυτη ἡ δέσμευση τοῦ Σατανᾶ, τότε ποὺ θὰ ριχθεῖ στὴν «λίμνην τοῦ πυρὸς» (Ἀπ. 20, 10)]. Ἀλλ’ ὅμως,
Ὁ Θεὸς σφραγίζει τοὺς δικούς Του «διὰ νὰ τύχουν προστασίας ἀπὸ τῶν πλανῶν τῶν ψευδοχρίστων… Διότι κάθε τι ποὺ ἔρχεται νὰ μυήσει τὸν ἄνθρωπον ἔξω ἀπὸ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ σφραγίδα τοῦ Διαβόλου». (Φωνὴ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου)
«Ἐνθυμεῖσθε -λέγει- ὅτι ὅταν ἀρχίζει τὸ Α΄ Διάψαλμα, τὸ πρῶτον μέρος τοῦ διπλοῦ Διαψάλματος κατὰ τὸ ἄνοιγμα καὶ τὴν λύσιν τῆς ἕκτης Σφραγίδος, τέσσερις Ἄγγελοι κρατοῦν τὰ 4 σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος νὰ μὴ πνεύσει ἄνεμος, ἕτοιμοι ὅμως, νὰ ἐπιφέρουν ζημίες εἰς τὴν γῆν. Δηλαδή, Ἄγγελοι ποὺ ὑπηρετοῦν τὴν Βουλὴ τοῦ Θεοῦ προκειμένου νὰ τιμωρήσουν τοὺς ἀνθρώπους διὰ τὴν ἀποστασίαν των.
Πρὶν ὅμως προβοῦν εἰς τὴν τιμωρίαν ἕνας Ἄγγελος μὲ πολὺ μεγάλη φωνὴ ἔκραξε καὶ λέγει: Σταθεῖτε! Σταθεῖτε, μὴ ἐπιφέρετε ἀδικίαν, καταστροφὴν ἐπὶ τῆς γῆς ἕως ὅτου σφραγίσομε τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ – ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι πιστοὶ στὸ Θεὸ- ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, ἐπάνω εἰς τὰ μέτωπά των.»
Ἡ σφραγίς τοῦ Διαβόλου!
«Τὸ βλέπετε, τὸ βλέπετε;»…
«Διότι κάθε τι ποὺ ἔρχεται νὰ μυήσει τὸν ἄνθρωπον ἔξω ἀπὸ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ σφραγίδα τοῦ Διαβόλου. Καὶ ἐφ’ ὅσον ἔχουμε «ἄλλη» θεότητα, ἄλλη θρησκεία (=Οἰκουμενισμὸς), ἡ ὁποία πλανᾶ τοὺς πιστούς τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς θέλει δικούς της – διότι βαπτισμένοι Χριστιανοὶ πηγαίνουν ἐκεῖ-, αὐτὸ εἶναι πολὺ βαρύ ἁμάρτημα. Ἔτυχον τὴν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. 4, 30) καὶ τώρα τὴν ἀποβάλλουν καὶ δέχονται τὴ σφραγίδα τοῦ Σατανᾶ.
Βεβαίως ὅπως θὰ δεῖτε, θὰ σφραγίσει ὁ Διάβολος τοὺς δικούς του στὸ μέτωπο καὶ στὸ χέρι. Ὅποιος δὲν ἔχει αὐτὴν τὴν σφραγίδα, λέγει, θὰ τύχει οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ. Τὸ λέγει τὸ Βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως. Δὲν θὰ μπορεῖ οὔτε νὰ ἀγοράζει οὔτε νὰ πουλᾶ. Αὐτὸ δὲν γίνεται τώρα; Ἐὰν δὲν ἔχεις τὸ χρίσμα τῆς Μασονίας δὲν σκαρφαλώνεις (σ.σ. ὁ νοῶν νοείτω!), δὲν ἀνεβαίνεις (σὲ θρόνους Καντιωτικοὺς καὶ ἄλλους). Τὸ βλέπετε, τὸ βλέπετε; Στὴν πραγματικότητα ὑπάρχει ἕνας οἰκονομικὸς ἀποκλεισμός, ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶτε! Ὅτι αὐτὰ ἔχουν μερικὴ μορφὴ τώρα. Τότε, ὅταν θὰ φθάνουμε στὶς ἡμέρες τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ἰδίως στὶς ἡμέρες αὐτοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου, τότε, τὸ πρᾶμα θὰ εἶναι ὅ,τι λέει ἡ ΛΕΞΗ. Ἐὰν δὲν ἔχεις τὴν ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ (σ.σ. π.χ. τὸν Προσωπικὸ Ἀριθμό;) ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο, ὢ τότε, ἀγαπητοί, οὔτε θὰ πουλᾶς οὔτε θὰ ἀγοράζεις. Θὰ σοῦ κάνει ὁ Ἀντίχριστος, τότε, οἰκονομικὸν κατὰ κυριολεξία, οἰκονομικὸν ἀποκλεισμόν.»
Ποῖος εἶναι ὁ σκοπὸς αὐτῆς τῆς τοῦ Θεοῦ Σφραγίσεως;
Προσέξτε ἕνα σημεῖο. Βεβαίως ὄχι ἡ ἀποφυγὴ τοῦ μαρτυρίου. Δὲν σφραγίζει ὁ Θεὸς τοὺς δικούς Του, γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο. Ἀντιθέτως τὸ μαρτύριο, τότε, θὰ πυκνώσει. Ὄχι! Ἀλλὰ σφραγίζει ὁ Θεὸς τοὺς δικούς Του, διὰ νὰ τύχουν προστασίας ἀπὸ τῶν πλανῶν τῶν ψευδοχρίστων (σ.σ. ἢ ἀλλιῶς τῶν φανερῶν καὶ κρυφῶν Οἰκουμενιστῶν) καὶ κυρίως ἀπὸ τοῦ Ἀντίχριστου ποὺ τότε θὰ πλανᾶ τὴν οἰκουμένην (σ.σ. ἐννοεῖται μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ)….» [8]. Ἂλλ΄ὅμως,
«Ἐὰν καταφέρουν οἱ ἐχθροί της Πίστεως νὰ καταστρέψουν ὅ,τι νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ καταστρέψουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, μόνο ἐὰν διατηρηθεῖ ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας ὅπως ἔχει! εἶναι αὐτός, ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἱκανὸς νὰ συγκρατήσει τὴν Ὀρθοδοξία! καὶ σὲ καιροὺς καλύτερους, ὅταν ἔλθει (καιρὸς ποὺ ὁ Κύριος θὰ ἀναζητήσει νὰ εὕρει τὴν ΠΙΣΤΗ ἐπὶ τῆς γῆς) ποὺ θὰ ἔχουν πλέον ἐξαφανισθεῖ οἱ ἐχθροί, νὰ ἀποδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία (=ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ = ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ)»… Ἀμήν!
[Γιατί ἡ Δ.Ι.Σ. σιωπᾶ, ἐνῶ σαφῶς οἱ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ τοῦ νεοορθοδόξου Ἐπισκόπου Περιστερίου Γρηγορίου διασποῦν «ἕνα» Μυστήριο, δηλαδὴ ΟΛΑ;
Γιατί ἡ Δ.Ι.Σ. σιωπᾶ, ἐνῶ σαφῶς σαφέστατα οἱ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ τοῦ Πατριάρχη-Ἐπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως διασποῦν, ὄχι ἕνα Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τὴν «Μία» ἀληθινὰ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του; Ἐν τέλει σὲ πιὰ «ἐποχὴ» ζοῦμε ΕΜΕΙΣ, ἀγαπητοὶ Συνοδικοί τῆς Δ.Ι.Σ.;
Μήπως ἔχει δίκιο; ὁ νῦν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὅταν λέγει -πρὸς τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ- ὅτι:
«Ἡ ἐκκλησιαστικὴ θεολογία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοῆ τὰς ἐμπειρίας τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. [ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ:] Οἱ σύγχρονοι χριστιανοὶ δὲν ζοῦν εἰς τὴν ἐποχὴν τοῦ Χριστοῦ (!!!), οὔτε εἰς τὴν περίοδον τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, οὔτε εἰς τὴν «ἐποχὴν τοῦ Ἀντιχρίστου».» [9]!!!
Ἐν τέλει, «Ποιὸς ἀπὸ ἐσᾶς -τοὺς ἐπισκόπους- εἶναι ὁ Μεσσίας»; Ὅταν καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, οἱ δύο σύγχρονες μεγάλες προκλήσεις διὰ τὴν θεολογία τοῦ 21ου αἰώνα τοῦ ἀπατεώνα εἶναι: α) ἡ θρησκειολογικὴ πρόκληση καὶ β) ἡ τῆς νέας ἀνθρωπολογίας (ἐνν. σὲ συνάρτηση «πρὸς τὸν πολιτισμὸν τῆς νεωτερικότητας»);
Ἀλήθεια, Τί ἐστὶ «νέα ἀνθρωπολογία»; καὶ ποῦ πῆγε «ἡ Χριστολογία»; δηλαδὴ «Ἡ Τριαδολογία», σεβαστοί μας Πατέρες;
Ἐφόσον καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Πατριάρχη-Ἐπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως: «Ἡ μαρτυρία τῆς χριστιανικῆς θεολογίας δίδεται σήμερον εἰς ἕνα κόσμον, ἡ μεγάλη πλειονότης τῶν κατοίκων τοῦ ὁποίου δὲν ἀνήκει εἰς τὸν Χριστιανισμόν»…, πῶς γίνεται ΕΜΕΙΣ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ κηρύττουμε στὰ ΕΘΝΗ, ΕΝΑ Χριστὸ χωρὶς Πατέρα τὸν Θεὸ καὶ Μητέρα Του τὴν Παναγιά μας, δηλαδὴ ἕνα Ἀναστημένο Χριστό, ἁπλὰ δεδοξασμένο, καὶ ὄχι ἕνα τέλειο Θεο-ταπεινωμένο, τουτέστιν τὸν Ἐσταυρωμένο; Ἐν τέλει ἀπὸ ποῦ πήγασε-πηγάζει ὁ ἁγιασμὸς τῶν πιστῶν καὶ ἡ Σωτηρία τοῦ γένους ἡμῶν;
ΕΝ ΤΕΛΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΝΙΚΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΣΕ ΤΟΝ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΞ ΑΔΑΜ ΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΥΨΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΔΗΛ. ΟΤΑΝ ΚΑΘΙΣΕ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ…Ή ΟΤΑΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΣΤΟΝ ΑΔΗ, ΔΗΛ. ΟΤΑΝ ΥΨΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ; Ή ΜΗΠΩΣ ΟΤΑΝ ΑΝΑΣΤΗΣΕ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΝ (ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟΝ) ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟ! Λοιπόν, σεβαστοί μας Πατέρες;
«Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. 6:67). Μήπως θέλετε ν’ ἀπομακρυνθεῖτε κι ἐσεῖς ἀπὸ κοντά Του; Καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ἐννοεῖται τοῦ Λαζάρου, στὶς 12 Ἀπριλίου 2025 [ὅταν δηλ. ἡ Ἐκκλησία ψάλλει τὸ Ἀπολυτίκιο: «Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.»],
Μήπως θέλετε κι ΕΣΕΙΣ νὰ συνεορτάσετε τὸ «Πάσχα» τὸ Νομικὸ μετὰ τῶν φίλων σας τῶν Παπικῶν πού τόσο τιμοῦν τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων; Πού κατὰ εὐτυχῆ συγκυρία πέφτει ἀκριβῶς στὶς 12 Ἀπριλίου 2025, καὶ διαρκεῖ μία Ἑβδομάδα, δηλ. τελειώνει ὄχι τὸ Μεγάλο Σάββατο τὸ Βράδυ, ἀλλὰ τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς 20 Ἀπριλίου 2025!
ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΛΕΗΣΟΝ ΚΑΙ ΣΩΣΟΝ ΠΑΝΤΑΣ ΗΜΑΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.
ΕΙΘΕ Η Δ.Ι.Σ. μία ἡμέρα νὰ καταδικάσει -πρώτη αὐτὴ- τὴν κατ’ οὐσία «χιλιαστικὴ» διδασκαλία περὶ τὴν «Θεία Λειτουργία», τοῦ ἐπισκόπου Περιστερίου Γρηγορίου. Ἀμὴν γένοιτο!
Μὲ τιμὴ
Σύλλογος «Στρατηγὸς Μακρυγιάννης». Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Πρόεδρος. Χρῆστος Ἐλευθεριάδης, Γραμματέας. Γρηγόριος Γρηγοράκης, Μέλος.
Πτολεμαΐδα 1 Ἀπριλίου 2025,
Σημειώσεις:
[1] orthodoxtimes.gr [2] arnion.gr [3] youtube.com [4] «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (ΤΟ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ)», ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», ΕΝΑΤΗ ΕΚΔΟΣΗ [Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ]. [5] «Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας (A΄ Νηστειῶν) – π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος» youtube.com [6] «Προτεσταντικὴ ἡ «θεολογία» τοῦ Μητρ. Περιστερίου», τοῦ κ. Παν. Δ. Παπαδημητρίου orthodoxostypos.gr [7] (Μικρὰ συμβολὴ στὸ ἔργο τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Νομοκανονικῶν καὶ Δογματικῶν Ζητημάτων – Α΄ Μέρος) ethnegersis.substack.com [8] youtube.com [9] «Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία στὸν 21ο αἰώνα: Προκλήσεις καὶ προοπτικὲς» ageliaforos.com [10] ec-patr.org
