Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Ζαχαριάδης, Καθηγητὴς Θεολόγος – Συγγραφεύς
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες ἀφουγκράζοντας, τὶς δικές σας ἀπαιτήσεις, ἀπὸ τὰ τηλεφωνήματά σας, ποὺ ἀρκετοὶ ὅπως μοῦ λέτε, δὲν διαβάζετε ἁπλῶς τὰ ἄρθρα μου ἀλλὰ τὰ μελετᾶτε… Στὰ συνεχόμενα ἄρθρα μου, κατ’ ἀπαίτησιν δική σας θὰ μιλήσουμε.
α) Γιὰ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα
β) Τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα
γ) Γιὰ τὴν Παπικὴ αἵρεση τοῦ FILIOQUE = Φιλιόκβε.
Γι’ αὐτὸ ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ καταπιαστεῖ μὲ θέματα πίστεως καὶ ἀληθείας, κινδυνεύει νὰ διωχθεῖ… καὶ συκοφαντηθεῖ… Ὅσοι εὐαγγελιζόμεθα τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀνεξαρτήτως κόστους… δὲν λέμε τίποτε τὸ δικό μας, ὅ,τι λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοσή μας.
Δυστυχῶς στοὺς διαλόγους ποὺ γίνονται μὲ τοὺς παπικοὺς (τὰ εἶπα καὶ σὲ συνέδρια), δὲν συζητοῦν τὶς μεγάλες διαφορές τους μὲ τοὺς ὀρθοδόξους (Παπικὸ πρωτεῖο – Ἀλάθητο – Φιλιόκβε – Κτιστὴ Χάρη – Παποκαισαρισμός).
Προσπαθῶ νὰ μιμηθῶ καὶ τὶς σύγχρονες ὁμολογιακὲς ὁσιακὲς μορφές, ποὺ μιλοῦσαν γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος ἐφώναζε ὅτι «τρεῖς ὑπῆρξαν οἱ πτώσεις στὴν ἀνθρωπότητα. Ἀδὰμ – Ἰούδα καὶ Πάπα». Σεμνύνομαι καὶ στοὺς διακεκριμένους μὲ παρρησία καὶ θάρρος ὁμολογητάς τῆς Ὀρθοδοξίας:
Ἀείμνηστο μέγα διδάσκαλό μας π. Γεώργιο Μεταλληνὸ, Ἀρχιμανδρίτη ἀείμνηστο Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, μέγα κανονολόγο τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἀρχιμανδρίτη καὶ ἡγούμενο τῆς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεώργιο Καψάνη, τὸν ἀσυμβίβαστο σὲ θέματα Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, καὶ τοὺς Ρῶσο καὶ Ρουμάνο, ἀείμνηστους πρεσβύτερους. Γεώργιο Φλωρόφσκι καὶ Δημήτριο Στανιλοάε καὶ ἄλλους πολλούς.
Μισοῦμε τὴν αἵρεση. Ἀγαποῦμε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς καλοῦμε σὲ μετάνοια.
Ἂν ὁ παπισμός ἀρνηθεῖ τὰ αἱρετικά του δόγματα, λένε οἱ πατέρες, θὰ τὸν δεχθοῦμε. Ἀλλὰ κρατοῦν ἑκατομμύρια χριστιανοὺς ἔξω τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκφράζεται μὲ σαφήνεια, ἡ στάση, ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς. Γι’ αὐτὸ ὅσοι δὲν ἔχουν ἁγιοπνευματικὲς ἐμπειρίες, δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα νὰ αὐτοσχεδιάζουν, σὲ θέματα πίστεως καὶ νὰ δίνουν νοθευμένη ὁμολογία τῆς ἀλήθειας ἀπὸ «ἀγάπη» δῆθεν καὶ «διάκριση».
Μοῦ γράφετε καὶ ἀπάντησα καὶ γραπτῶς σὲ ἀναγνώστη μας ἀπὸ τὸ Βόλο (Α.Ν.), ἂν πρέπει νὰ διακόψουμε τὸν διάλογο μὲ τοὺς αἱρετικούς.
Ἀπαντῶ: 25 χρόνια συζητοῦμε, βγῆκε τίποτα;
Ὅσες φορὲς φιγουράρει ὁ Πάπας μὲ ὀρθοδόξους μὲ τὰ κροκοδείλια δάκρυά του, τὴν συγγνώμη του – πετύχαμε τίποτα;
Ἀγαπητοὶ καὶ προσφιλεῖς μου ἀναγνῶστες. Πιστεύω καὶ τὸ ἐτόνισα καὶ στὴν ἀρχή, ὅτι ὁ διάλογος πρέπει νὰ διεξάγεται κατὰ τρόπον δογματικὰ καὶ κανονικὰ ἀνεπίληπτο… Ἔτσι θέλω νὰ πιστεύω ὅτι μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς τοῦ διαλόγου προβάλλεται ἡ ἀλήθεια, στοὺς αἱρετικοὺς ἀδελφούς μας τῆς Δύσεως.
Ὅμως ὁ διάλογος γιὰ νὰ διεξαχθεῖ, θὰ πρέπει νὰ κατευθυνθεῖ στὶς βασικὲς κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ, ποὺ εἴπαμε πιὸ πάνω. – (Πρωτεῖο, Ἀλάθητο, Φιλιόκβε – Κτιστὴ Χάρη – Παποκαισαρισμός). Ὁ παπισμὸς ἂν εἶναι διατεθειμένος, νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὶς βιβλικὲς καὶ πατερικὲς προϋποθέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας, τότε συζητᾶμε καὶ τὰ ὑπόλοιπα θέματα καὶ τελευταία τὴν Θεία Εὐχαριστία ποὺ κατὰ τὴ γνώμη μου ἄστοχα καὶ ἄστροφα καὶ ἀθεολόγητα μπῆκε σὰν πρῶτο θέμα στοὺς διαλόγους.
Προσοχή!! Τονίζω τὸ ἀθεολόγητα, γιατί στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, δὲν ὑπῆρξε, ποτὲ μέσον ἀλλὰ πάντοτε σφραγίδα καὶ ἐπιστέγασμα τῆς ΕΝΟΤΗΤΑΣ ποὺ εἶχε ἐπιτευχθεῖ προηγουμένως στὰ θέματα Πίστεως καὶ Ὀρθοδόξου φρονήματος.
Πάνω σ’ αὐτὸ ἐπιθυμῶ νὰ τονίσω ὅτι ὁ «μόσχος ὁ σιτευτός», δὲν παρετέθη, στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου, γιὰ νὰ προσκαλέσει τὴν ἐπάνοδο τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ, στὴν Πατρική του ἑστία, ἀλλὰ γιὰ νὰ πανηγυρίσει τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιστροφῆς του. (τὰ σχόλια δικά σας).
Ὁ καρδινάλιος Μπέα ἔγραφε ὅτι: «Τὸ Πρωτεῖο καὶ τὸ Ἀλάθητο εἶναι ἀλήθειες ποὺ διατυπώθηκαν συνοδικὰ καὶ ἑπομένως, δὲν μποροῦν μὲ κανένα τρόπο οὔτε καὶ ἀπὸ κανένα νὰ ἀναιρεθοῦν ἢ νὰ ἀλλοιωθοῦν».
Βλέπετε ὅτι οἱ παπικοὶ ἐμμένουν στὶς κακοδοξίες τους, ἂν καὶ γνωρίζουν τὴν ἀλήθεια.
Ἐρωτῶ τώρα, σὲ τί ἀποβλέπει ὁ διάλογος;
Θέλω νὰ κλείσω μὲ τὸ ἑξῆς συγκλονιστικὸ γεγονός. Ὁ Σχολάρχης Μητροπολίτης τῆς σχολῆς τῆς Χάλκης, ἐκεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐπισκέφθηκε τὸν Ἅγιο Πορφύριο καὶ τοῦ εἶπε: «Γέροντα οἱ Τοῦρκοι μᾶς ἔκλεισαν τὴν Θεολογικὴ σχολὴ τῆς Χάλκης».
Τί ἀπάντησε παρακαλῶ ὁ πεφωτισμένος – προορατικὸς καὶ διορατικὸς Ἅγιος Πορφύριος;
«Σεβασμιώτατε, δὲν τὴν ἔκλεισαν τὴ σχολὴ οἱ Τοῦρκοι. Τὴν ἔκλεισεν ὁ Θεός, γιατί; Γιατί ἀπὸ τὴν μεγάλη αὐτὴν σχολὴν τοῦ γένους μας, βγάζατε θεολόγους μπολιασμένους, στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, τοὺς στέλνατε στὴ Δύση γιὰ μεταπτυχιακὲς σπουδές. Παπίζοντες ἐρχόμενοι στὴν Ἑλλάδα πολεμοῦσαν τὴν Ὀρθοδοξία. (Ἂς προβληματισθοῦμε).
Ἕνωση τῶν Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων μὲ παπικοὺς – προτεστάντες κ.λπ. ἄλλους αἱρετικούς, σημαίνει τὴν παγκόσμια ἐπιστροφή τους στὴν Ὀρθοδοξία, στὴν ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.
Ὁ ὅρος καθολικὸς κακῶς ἀνήκει στοὺς παπικούς. Ἀνήκει μόνον στὴν Ὀρθοδοξία. Νὰ λέμε οἱ παπικοί, ὄχι οἱ καθολικοί.
Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ὁ μαρτυρικὸς θάνατος ὅλων ποὺ ὑπέστησαν τὰ πάνδεινα ἀπὸ τὸν παπισμό, ποὺ εἶναι μία μεγάλη ὁμολογία, διαλαλεῖ σὲ ὅλες τὶς γενιὲς ὅτι ἡ διαφορὰ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ΠΑΠΙΣΜΟΥ, δὲν εἶναι καθόλου παρωνυχίδα, ὅπως πολλοὶ θέλουν νὰ τὴν παρουσιάσουν. Ἀπὸ θεολογικῆς καὶ σωτηριολογικῆς ἀπόψεως, ἡ διαφορά, εἶναι τεράστια, ὅση ἀκριβῶς ἡ ἀπόσταση ποὺ χωρίζει τὸν Παράδεισο ἀπὸ τὴν Κόλαση.
Χρονικὴ σύμπτωση συνεορτασμὸς τοῦ ΠΑΣΧΑ τὸ 2025. Ἐκεῖ θὰ μείνουμε ἢ θὰ πᾶμε μὲ τοὺς παπικοὺς ἢ θὰ ἔλθουν αὐτοὶ στὴν Ὀρθοδοξία ποὺ ἀπεκόπησαν, ἀφοῦ ἀφήσουν τὶς πλάνες – αἱρέσεις καὶ κακοδοξίες τους, στὴ χωματερὴ τοῦ παρελθόντος. Ὀψόμεθα!!…
«Μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, καλὸν δὲ καὶ ἐλέγχετε» φωνάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς (Ἐφεσίους ἐπιστολή, κεφ. 5ο στίχ. 11).
