Γράφει ὁ κ. Διογένης Δ. Βαλαβανίδης,
Πρόεδρος Κέντρου Προστασία τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητας
Στὸ πλαίσιο αὐτό, ὁ διάσημος Ἀμερικανὸς γεωπολιτικὸς Zbigniew Brzezinski εἶπε: «Ὁ κομμουνισμὸς τελείωσε, ἦλθε ἡ ὥρα νὰ καταστρέψουμε τὴν Ὀρθοδοξία». Ἡ ὑλοποίηση αὐτοῦ τοῦ σχεδίου σχεδιάζεται σὲ πολλὰ ἐπίπεδα. Τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ ἐπίπεδο ἀλλοίωσις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διαδικασία τοῦ κατακερματισμοῦ, δηλ. κατακερματισμὸς τῶν τοπικῶν ὀρθοδόξων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, καθὼς καὶ πολυάριθμα παραδείγματα συνεργασίας Ἐκκλησίας-κράτους, ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὸν χειρότερο τρόπο παραβίασης τῆς τάξης τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ δεν ἐγκρίνουν τέτοιες ἐνέργειες. Ὅλες οἱ ἀναφερόμενες δραστηριότητες εἶναι συγχρονισμένες καὶ σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν ἀγγλοσαξονικὴ ἐπιδίωξη τοῦ γεωπολιτικοῦ χάρτη τοῦ κόσμου.
Ὅταν πρόκειται γιὰ ἄμεση ἐπίθεση στὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὰ παραδείγματα παρατάσσονται σὰν σὲ μεταφορικὴ ταινία: ἡ μὴ κανονικὴ ἀνακήρυξη τῆς σχισματικῆς, λεγομένης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας (OEU), ἀπὸ τὸν παραβάτη τῶν κανόνων, τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο Α΄. Στὴ συνέχεια ἡ Λετονία, ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὁ πρόεδρος μίας χώρας (Eglis Levits) ὑπέβαλε στὸ ἐθνικὸ κοινοβούλιο (Sejm) σχέδιο νόμου γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ καθεστῶτος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Λετονίας, ἡ ὁποία μέχρι τότε εἶχε αὐτονομίαν ἐντός τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Μητροπολίτη Kurdyashov. Ἡ προσπάθεια δυναμικῆς ἐκδίωξης τῆς ἀδελφότητας τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου στὸ Ἅγιο Ὄρος, λόγω τῆς ἀντίθεσής τους στὴν ἐπιρροὴ τῶν οἰκουμενιστικῶν παπικῶν ἀπὸ τοὺς Φαναριῶτες. Στὴ Σερβικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπου ὁ ἐπίσκοπος Μπάτσκας Δρ. Εἰρηναῖος, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Πατριάρχη Πορφυρίου ἐνεργεῖ παρόμοια μὲ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο Α, καὶ μὲ τὸν τόμο γιὰ τὸ αὐτοκέφαλο σπᾶνε τὴν ἑνότητα καὶ τὴ συλλογικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (δίνοντας τὸν Τόμο γιὰ αὐτοκεφαλία στὴ λεγόμενη Μακεδονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδας, καταχρώμενοι τὸ ὄνομα τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ποὺ ὁδήγησε στὴν ἀγανάκτηση τῶν τοπικῶν ἑλληνοφώνων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν).
Ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου τῆς Βουλγαρίας γιὰ τὴ δυνατότητα ἐγγραφῆς παράλληλης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὴ λεγόμενη «Βουλγαρικὴ Παλαιοημερολογιακὴ Ἐκκλησία» (BΠΕ), ἡ ὁποία συμφωνεῖ πλήρως μὲ τὶς οἰκουμενιστικὲς-παπικὲς-φιλελεύθερες-σατανικὲς τάσεις τῆς Ἀγγλοσαξονικῆς Δύσης γιά διάσπαση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὡς τῆς μόνης ἱκανῆς δύναμης νὰ ἀντισταθεῖ στά παγκοσμιοποιητικά, σατανικά, παθολογικὰ καὶ ἀποκλίνοντα φαινόμενα στὴ σημερινὴ ἐποχή.
Ἡ ἐπιβεβαίωση μίας τέτοιας ὑπόθεσης ἦλθε σύντομα σὲ ἐμᾶς, ὄχι λιγότερο, ἀπὸ τὸ Ἀτλαντικὸ Συμβούλιο τῆς Βουλγαρίας, τὸ ὁποῖο ἀπάντησε στὴν προαναφερθεῖσα ἐγγραφὴ μὲ ἕνα μήνυμα στὸ προφίλ του στὸ Facebook: «Ὁ Ντανιὴλ δὲν εἶναι ὁ Πατριάρχης μας καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, κάλεσε διάσωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό, δῆθεν, Ρώσους σφετεριστές».
Στὸ πλαίσιο αὐτό, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τονιστεῖ ὅτι εἶναι περισσότερο ἀπὸ σαφὲς ὅτι μὲ τὴν παράλληλη ἄσκηση δικαιοδοτικῶν ἐξουσιῶν στὴν ἴδια Τοπικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οἱ δικαιοδοσίες δύο ἢ περισσότερων ἐπισκόπων ἀναπόφευκτα ἀλληλοκαλύπτονται, κάτι ποὺ ἀντίκειται στὸν 2. κανόνα τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381), ὁ ὁποῖος λέει: «Οἱ ἐπίσκοποι ἂς μὴ περνοῦν τὰ σύνορα τῶν περιοχῶν τους προκειμένου νὰ ἐκτελέσουν κάποια ἐργασία ἐκεῖ, ἐκτὸς ἂν προσκληθοῦν ἀπὸ τὸν τοπικὸ ἐπίσκοπο. Τὶς ὑποθέσεις κάθε ἐπισκοπῆς νὰ τὶς διαχειρίζεται τὸ ἐπισκοπικὸ συμβούλιο».
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἄδεια τοῦ Ἀνώτατου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου τῆς Βουλγαρίας νὰ καταχωρίσει μία ἄλλη, παράλληλη, «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» ἐντὸς τῶν νόμιμων συνόρων τῆς Δημοκρατίας τῆς Βουλγαρίας, ἔρχεται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τοὺς ἱεροὺς κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Στὸ σημεῖο αὐτό, παραθέτουμε μέρος ἀπὸ τὴ δήλωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας σχετικὰ μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου, περὶ δυνατότητας ἐγγραφῆς παράλληλης «Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».
Στὴ ἀνακοίνωση τονίζεται: «…ὅτι μετὰ ἀπὸ ἕνα πλήρως ξεπερασμένο, πολιτικὰ ἐμπνευσμένο σχίσμα (1991-1998-2009), ἡ Βουλγαρικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε ξανὰ τὸν κίνδυνο διχασμοῦ λόγω δικαστικοῦ προηγουμένου, ἀνοίγοντας τὸ ἐνδεχόμενο ἐμφάνισης πολλῶν ὀργανώσεων ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι λεγόμενες «Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες». Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος τῆς Βουλγαρίας, ἡ παραδοσιακὴ θρησκεία στὴ χώρα εἶναι ἡ ὀρθόδοξη, καὶ σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 10 τοῦ Νόμου περὶ θρησκειῶν, ἀναφέρεται ὅτι ἐκπρόσωπος τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀποκλειστικὰ – ἡ Βουλγαρικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – τὸ Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας”.
Ἀναζητήσαμε τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν F. M. Ντοστογιέφσκι, στὸ ἐρώτημα ποιοὶ λόγοι ὁδήγησαν σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σήμερα. Αὐτὸς πιστεύει ὅτι σὲ ἀντάλλαγμα γιὰ τὸν Χριστό, ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἐπινόησε ἀμέτρητες θεωρίες, ἰδέες, ὑποθέσεις, ψευδαισθήσεις καὶ παρηγορίες. Μεταξὺ αὐτῶν εἶναι ὁ ὑλισμός, ὁ ἀθεϊσμὸς καὶ ὁ σοσιαλισμός. Ὁ Ντοστογιέφσκι ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία «πώλησε πρὸ πολλοῦ τὸν Χριστὸ γιὰ ἐπίγεια κυριαρχία», καὶ ἔτσι ἀνάγκασε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὁ σοσιαλισμός, ἑπομένως, γεννήθηκε φυσικὰ στὴν Εὐρώπη, ὡς ὑποκατάστατο τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ σκοπὸ νὰ λύσει τὸ πεπρωμένο τῆς ἀνθρωπότητας, ὄχι μὲ τὸν Χριστό, ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Χριστό.
Μὲ τὸν ἴδιο τόνο, ὁ Ντοστογιέφσκι ἐξηγεῖ ὅτι ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία ἀνακοίνωσε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ ἰδέα του δὲν μποροῦν νὰ πραγματοποιηθοῦν χωρὶς κυριαρχία σὲ ὅλες τὶς χῶρες καὶ τοὺς λαούς, τουλάχιστον ὄχι μὲ τὴν πνευματικὴ ἔννοια, ἀλλὰ μὲ τὴν κρατικὴ ἔννοια.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὁ 20ός αἰώνας εἶναι ὁ αἰώνας, στὸν ὁποῖο ὁ ἀθεϊσμὸς πῆρε ἀπίθανες καὶ ἀδικαιολόγητες διαστάσεις, καὶ ἱστορικὰ κρίνοντας εἶναι ὁ αἰώνας τῆς ἀνοησίας καὶ τῆς ἀπελπισίας, ὁ αἰώνας τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς βίας, τῶν θαλάμων ἀερίων καὶ τῶν στρατοπέδων συγκέντρωσης, τῶν μαζικῶν δολοφονιῶν τῶν ἰδεολογικῶν ἀντιπάλων.
Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι εἶναι ἀποπροσανατολισμένοι, φοβισμένοι, ἀβέβαιοι γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς ἄλλους, ἔχουν γίνει «νομάδες τοῦ πνεύματος». Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ζεῖ στὴν ἀγωνία τοῦ πνεύματος παρὰ στὴν εὐημερία καὶ τὴν ἱκανοποίηση. Πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ μόνο ἀπὸ τὴ γνώση ἢ τὴν εὐημερία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὴν πίστη σὲ αὐτὸ τὸ νόημα. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ σημαίνει ἀγώνας χωρὶς ὑποχώρηση, γιὰ κάθε ἀξία τῆς ζωῆς, γιατί ἡ ζωὴ ἔχει νόημα, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει πίστη στὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικές του ἀξίες. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ μᾶς λέει ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα δῶρο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ταυτόχρονα ἕνας ἀνθρώπινος σκοπὸς, ὅπου τὰ ταλέντα ποὺ λαμβάνονται κατὰ τὴ γέννηση πολλαπλασιάζονται καὶ ἐπιστρέφονται στὸν Δημιουργό τους.
Ὁ Θεὸς ξέρει καλύτερα γιατί τὰ βάσανα εἶναι ἀπαραίτητα καὶ δὲν εἶναι δικό μας νὰ τὸ σκεπτόμαστε, ἀλλὰ νὰ μετατρέψουμε τὸν πόνο μας σὲ θρίαμβο τοῦ καλοῦ. Κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἀδικεῖ, οὔτε αὐτὸς, ποὺ τὴν ἀδικία ὑπέστη. Χρειαζόμαστε τὸν Θεό, γιὰ νὰ σώσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν κόσμο γύρω μας. Χρησιμοποιώντας τὴν ἰδέα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστη στὸν Θεό, ὁ Ντοστογιέφσκι βγῆκε ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ «νεκροῦ σπιτιοῦ», στράφηκε στὴ ζωὴ καὶ τὶς ἀξίες της καὶ βρῆκε τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Στὴν ἱστορία, συμβαίνει συχνὰ τὰ ἀβοήθητα θύματα νὰ νικοῦν τοὺς σκληροὺς βασανιστὲς (ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐπὶ τοῦ Πιλάτου, ὁ Σωκράτης ἔναντι τῶν τυράννων, ὁ Σενέκας ἔναντι τοῦ Νέρωνα).
Τὸ νόημα τῆς ζωῆς τραβάει τὸν ἄνθρωπο μπροστά, προάγει τὴ δημιουργικότητα καὶ τὴν ἐπιτυχία, ἐπιτρέπει τὴν εὐτυχία, λύνει τὰ προβλήματα τῆς κατάστασης τῆς ζωῆς, δίνει σοβαρότητα στὴ ζωή μας καὶ ἀξιοπρέπεια στὸν ἄνθρωπο καὶ ἀνατρέπει τὴν ἄποψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ἀσήμαντο καὶ τυχαῖο ὄν. Χωρὶς Θεὸ καὶ πίστη στὸν Θεό, ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα περίεργο ἐπεισόδιο στὴ ζωὴ τῆς Γῆς, ἕνα τυχαῖο γεγονὸς στὸν φλοιό της, γιατί ὁ ἄνθρωπος χωρὶς Θεὸ δὲν ἔχει βαθύτερο νόημα καὶ ἀνώτερη γνώμη.
Ὡστόσο, ἂν ἀναλύσουμε τὴ σημερινὴ στιγμή, προκύπτει ἕνα ἀδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ὅτι «ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος Α΄ θέλει νὰ ὑψώσει τὴν προσωπική του θέση στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ γίνει ἕνα εἶδος Πάπα τῆς Ἀνατολῆς». Ἐπίσης, ὁ Τζὶμ Τζάτρας, Ἀμερικανὸς πολιτικὸς ἀναλυτής, πρώην διπλωμάτης, σύμβουλος ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ λόμπι τῆς ἑταιρείας Venable, δήλωσε ὅτι ὑπάρχουν κάποιοι ἄλλοι παράγοντες σὲ αὐτὴ τὴν ὑπόθεση, οἱ σημαντικότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντα τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ, καθὼς καὶ ἡ ἐπέκταση «τοῦ πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ σὲ ὁλόκληρο τὸν κυβερνῶντα μηχανισμὸ τῆς Ἀμερικῆς, ὁ ὁποῖος θέλει νὰ σπάσει τὴ σπονδυλικὴ στύλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας». Συμπερασματικά, ὁ Τζὶμ Τζάτρας εἶπε κυριολεκτικά: «Ἔχουμε μία ὁλοκληρωμένη ἰδεολογικὴ δομὴ καθὼς καὶ ἐπιχειρήσεις, χρήματα, εἰδικὲς ὑπηρεσίες, ποὺ συνδυάζουν μία ἰδεολογία ποὺ στρέφεται κατὰ τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας».
Σὲ σχέση μὲ τὸ ἴδιο θέμα ἀντέδρασε καὶ ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι πρόσφατα μὲ πρωτοβουλία τῆς Ἀμερικῆς «χειραγωγεῖται ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ νὰ καταστρέψει τὴν Ὀρθοδοξία». Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ρωσικῆς διπλωματίας πρόσθεσε ὅτι «εἶναι γνωστὸ τί καταστροφικὲς δραστηριότητες ἀναλήφθηκαν στὴν Οὐκρανία σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας». Δημιουργήθηκε μία οἱονεί δομὴ ποὺ ὀνομάζεται «Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας». Τὸ σχέδιο εἶναι προφανὲς καὶ δύσκολο νὰ κρυφθεῖ, γιατί τώρα προσπαθοῦν νὰ σχίσουν τὴ Συριακὴ καὶ τὴ Σερβικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τοῦτο εἶναι μέρος τῆς σημερινῆς πορείας τῆς Δύσης, ποὺ ἔχει στόχο νὰ ὑπονομεύσει ὁτιδήποτε συνδέεται μὲ τὴ Ρωσία, τοὺς Σλάβους καὶ τὴν Ὀρθοδοξία».
Οἱ δημιουργοί τοῦ γεωπολιτικοῦ χάρτη τοῦ κόσμου, εἴτε πρόκειται γιὰ τὴν Ἀμερικὴ εἴτε γιὰ τὸ «βαθὺ κράτος» ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὸ μεγάλο κεφάλαιο μὲ τὴ μορφὴ ἐκπροσώπων τῶν Rothschild καὶ Rockefeller, Golden Sachs, Black Rock, Wall Street, τῶν μεγαλύτερων πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν καὶ τοῦ παγκόσμιου τραπεζικοῦ τομέα κοινοπραξίες, κλπ, ὁ ἐκπρόσωπος τῶν ὁποίων ἀντικατοπτρίζεται μὲ τὴ μορφὴ τοῦ ἀπόφοιτου τοῦ Χάρβαρντ Klaus Schwab ποὺ εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς Οἰκονομικῆς Συνελεύσεως στὸ Νταβὸς τὸ 1971, συνειδητοποίησαν ὅτι σήμερα δὲν ἔχει ἀπομείνει σχεδὸν τίποτα ἀπὸ τὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία.
Μὲ ἀλλὰ λόγια ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας εἶπε καθαρά καὶ ξάστερα ὅτι αὐτὴ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα δὲν ἔχει τίποτα ἐναντίον τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν καὶ μάλιστα τὰ εὐλογεῖ. Τὸ καθολικὸ πρακτορεῖο εἰδήσεων τῆς Αὐστρίας, kathpress.at, ἀνέφερε τὸ 2023 ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀγγλίας εἰσήγαγε ἐπίσης μία δοκιμαστικὴ εὐλογία τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων καὶ ἔλαβε συγκεκριμένα μέτρα, γιὰ νὰ εἰσάγει τὴν τελετὴ εὐλογίας ὁμοφυλοφιλικῶν ζευγαριῶν. Ἀκόμη καὶ ἡ Γενικὴ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἀγγλικανικοῦ Κράτους ψήφισε μὲ 227 ψήφους ὑπὲρ καὶ 203 κατὰ αὐτοῦ τοῦ πειραματικοῦ ἔργου. Ὁ Stephen Croft, Ἐπίσκοπος τῆς Ὀξφόρδης καὶ ἐμπνευστὴς τοῦ ἔργου, τόνισε ὅτι κανένα μέλος τοῦ κλήρου δὲν εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ παρέχει τέτοιες ὑπηρεσίες. Μετὰ ἀπὸ ἐνδελεχῆ ἐξέταση, θὰ ληφθεῖ ἀπόφαση τὰ ἑπόμενα χρόνια, ἐὰν οἱ εὐλογίες γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους θὰ μποροῦσαν νὰ γίνουν ἐπίσημο μέρος τοῦ κανονικοῦ δικαίου αὐτῆς τῆς ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, προτάθηκε ἡ ἀνάπτυξη μίας «περιεκτικῆς ποιμαντικῆς προσφορᾶς» γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῶν LGBTQ+ ἀτόμων, δηλαδὴ λεσβιῶν, ὁμοφυλόφιλων, ἀμφιφυλόφιλων, τρανσέξουαλ, ἰντερφυλόφιλων, queers καὶ ἀτόμων ἄλλης ταυτότητας φύλου. Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ εἰσαχθοῦν εἰδικὲς προσευχές, ἐκκλησιαστικὲς λειτουργίες καὶ εὐλογίες – σὲ ἐθελοντικὴ βάση.
Εἶναι ἀπολύτως σαφὲς ὅτι μετὰ ἀπὸ αὐτὴν καὶ παρόμοιες ἀποφάσεις στὴν ἐκκλησία τῆς Ἀγγλίας, ὁποιοσδήποτε Ἀγγλικανο-Ορθόδοξος θεολογικὸς διάλογος, ποὺ διεξάγεται ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ ’70 τοῦ περασμένου αἰώνα, ἔχει καταστεῖ χωρὶς νόημα.
Ἂν σὲ αὐτὸ προσθέσουμε τὴν προφανῶς καλοπροαίρετη στάση ἀπέναντι στὸ μεγαλύτερο κακὸ καὶ αἵρεση ποὺ μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς στὸν ὀρθόδοξο κόσμο, ποὺ εἶναι ὁ σατανισμός, ἡ ἐπικύρωση καὶ ἡ ἄνοδός του στὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία, τότε ἡ πρόθεση τῶν γεωπολιτικῶν δημιουργῶν γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ μοναδικοῦ ὑγιοῦς ἱστοῦ, μὲ τὴν ἐκκλησιολογικὴ ἔννοια, εἶναι ἀπολύτως κατανοητή, καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ θεολογική της σκέψη. Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισαν νὰ δράσουν μέσῳ τοῦ «πιὸ ἀδύναμου κρίκου», δήλ. τοῦ παραβάτη τῶν κανόνων, τῆς Κωνσταντινούπολης – Πατριάρχη Βαρθολομαῖο Α’. Οἱ ὑπηρεσίες πληροφοριῶν τῶν ΗΠΑ τοὺς ἄνοιξαν οὕτως ἢ ἄλλως τὸν δρόμο, καὶ τοῦτο στὰ τελευταῖα 100 περίπου χρόνια, μέσῳ τῶν Πατριαρχῶν – τοῦ Μελετίου, τοῦ Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ χειρότερου τοῦ σημερινοῦ Βαρθολομαίου Α΄.
Γιὰ νὰ μὴ ἐπαναληφθεῖ ποτὲ ἡ ἐξωτερικὴ ἐπιρροὴ τῶν γεωπολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν στοὺς θεσμοὺς μίας ἀνεξάρτητης καὶ κυρίαρχης χώρας, ὅπως ἡ Βουλγαρία ἐν προκειμένῳ, πρέπει νὰ ἐνεργήσουμε μὲ τόλμη καὶ στὸ πνεῦμα τῶν κανόνων τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαίτερα γιὰ τὶς τοπικὲς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, ποὺ δὲν ἀντιτίθενται στὶς καταστροφικὲς συμπεριφορὲς τοῦ Προκαθημένου τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ τῶν ὁποίων οἱ Προκαθήμενοι ἔχουν πέσει στὸν πειρασμὸ τῶν αἱρέσεων τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ παπισμοῦ, τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ μοντερνισμοῦ καὶ τοῦ σατανισμοῦ, καὶ οἱ ὁποῖοι ἐνεργώντας ὡς ὑποτελεῖς ἢ ὄχι, ὁδηγήθηκαν στὸ νὰ βρεθοῦν σὲ σχέση ὑποτελείας μὲ τὶς κρατικὲς ἀρχὲς τῶν χωρῶν τους.
Δυστυχῶς σήμερα ὀφείλουμε νὰ δηλώσουμε ὅτι ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ παπισμός, καθὼς καὶ ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν σατανισμό, ἔχουν ἐξαπλωθεῖ σὰν μολυσματικὴ ἀσθένεια, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀρρώστησαν πολλοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἀξιωματοῦχοι τῶν τοπικῶν ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν.
Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐκδοθεῖ δημόσια ἔκκληση σὲ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες γιὰ ἀπομόνωση ὅλων τῶν πνευματικὰ ἀσθενῶν ἐπισκόπων (πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, μητροπολίτες, ἐπίσκοποι κλπ) γιὰ χάρη τῆς ἑνότητας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας – τῆς μοναδικῆς μας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπειλεῖται σήμερα, περισσότερο ἀπὸ ποτὲ στὴ μακρὰ ἱστορία της.
Ἔχοντας κατὰ νοῦ ὅτι ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Κωνσταντινούπολης, Βαρθολομαῖος Α΄, ὅπως καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς προκατόχους του, εἶχε τὴ φιλοδοξία νὰ εἶναι «πρῶτος χωρὶς ἴσο» – (Primus sine paribus), εἶναι σημαντικὸ νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι ἀκόμη καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου (+604), ὅταν δὲν γινόταν λόγος γιὰ εἰσαγωγὴ τέτοιων δογμάτων καὶ καινοτομιῶν στὴ χριστιανικὴ θεολογικὴ σκέψη, ὅπως τὸ λεγόμενο παπικὸ ἀλάθητο, ὁ ἴδιος δηλαδὴ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Μέγας ἔγραψε στὸ Βιβλίο VII, Ἐπιστολὴ 33: «…ὅποιος ἀποκαλεῖ τὸν ἑαυτό του, ἢ θέλει νὰ λέγεται, Οἰκουμενικὸς Ποιμένας, ἀπό ὑπερηφάνεια εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ Ἀντίχριστου, γιατί ὑπερήφανα τοποθετεῖ τὸν ἑαυτὸ του πάνω ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους».
Ἐπίσης, ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος τοῦ Τσέλιε εἶπε ὅτι οἱ τρεῖς μεγαλύτερες πτώσεις στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι: ἡ πτώση τοῦ Ἀδάμ, ἡ πτώση τοῦ Ἰούδα, ἡ πτώση τοῦ Πάπα καὶ σὲ αὐτὰ μπορεῖ νὰ προστεθεῖ ἡ πτώση τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. «Ὅποιος ἀναγνωρίζει τὸν πάπα εἴτε τοῦ δυτικοῦ εἴτε τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, ἀπαρνεῖται τὸν Χριστὸ καὶ ὁ πνευματικός του πατέρας εἶναι δαίμονας», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος.
Πρέπει νὰ ἔχουμε κατὰ νοῦ ὅτι τὰ πνευματικὰ ρεύματα τῶν δυτικῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὸν Δαρβινισμὸ ἕως τὴ Νέα Ἐποχή, προκαλοῦν πραγματικὸ ὄλεθρο στὴ ζωή τους. Καθὼς καὶ τὴν γνώση ὅτι τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ μᾶς διακρίνει ὡς πραγματικοὺς ἀνθρώπους εἶναι τί κάνουμε καὶ πῶς συμπεριφερόμαστε, ὅταν «ἔρχεται ἡ καταιγίδα», ὅπως τώρα, ὅταν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπειλεῖται περισσότερο ἀπὸ ποτὲ στὴ μακρὰ ἱστορία της.
Γιὰ νὰ μὴ ὑποκύψουμε στὸν πειρασμὸ νὰ πέσουμε ἠθικὰ τόσο χαμηλά, ποὺ καὶ ὁ ἴδιος ὁ διάβολος θὰ χαιρόταν γιὰ ἐμᾶς, γινόμενοι σκλάβοι τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἀπαραίτητο εἶναι νὰ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ, ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΥ.
