.JPG)
“Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας πόλεμος εν σμικρογραφία.”
Γερμανός στρατηγός Λούντερντορφ
Ως ορισμός της εννοίας “επανάσταση”, καταγράφεται, η εξέργερση του λαού ενάντια στις αρχές και εξουσίες της χώρας του και η απόπειρα μεταβολής του πολιτικού ή κοινωνικού καθεστώτος.
Πέρα όμως από τις αιφνίδιες πολιτικές αλλαγές στις οποίες στοχεύει μία επανάσταση, ενίοτε αποβλέπει και στην εισαγωγή στην κοινωνία ετέρων νέων δοξασιών. Για το ακριβές του λόγου, αποσκοπεί στην προώθηση νέων θεσμών και μεθοδεύει την μύηση σε νεοφανή δόγματα.
Όλα αυτά φυσικά αποτελούν στοιχεία των επαναστάσεων, που δεν πραγματοποιούνται για να ανεβάσουν απλά στη σκηνή της εξουσίας ένα νέο ηγεμόνα. Ένα νέο παλιάτσο. Αλλά στις καθαρόαιμες επαναστάσεις, που πατούν στιβαρά πάνω σε υψηλά οράματα· που άρχισαν μεν, αλλά δεν τελειώνουν ποτέ, καθότι η τελείωση δεν έχει τέλος και η άνοδος δεν ανακόπτεται στον τρίτο ουρανό· οι εν λόγω επαναστάσεις, εμφορούνται από την ιερή απληστία της κατακτήσεως όλων των ουρανών. Του Θεού!
Αποκαλέσαμε στην αρχή, την εξέγερση του λαού κινητήριο δύναμη της επανάστασης. Αυτός ο λαός όμως, κατ' ουσίαν είναι η κατάληξη μιας επανάστασης, χωρίς να αποτελεί το σημείο αφετηρίας της.
Ειδικά ο όχλος, δηλαδή το κατώτερο στοιχείο του λαού, το κατακάθι που αποτελεί και το μείζον μέρος, αντιπροσωπεύει ένα άμορφο όν, που δεν έχει την δύναμη να κάνει τίποτα και δεν επιδιώκει τίποτα, αν δεν αναφανεί στον ορίζοντα ο ιθύνων νους, που θα τον καθοδηγήσει. Όταν δε ο πρότερος νους τυγχάνει να είναι ένας χυδαίος δημαγωγός, μία ανήθικη και άκρως ανώμαλη διοίκηση, τότε φλερτάρει περιπαθώς με τον εξ' ίσου χυδαίο όχλο, που αποτελεί την ανατρεπτική κοινωνική υποστάθμη, προκειμένου να επιβάλλει από θέσεως “ισχύος”, ήθη καταπτώσεως και γενικής ηθικής διαφθοράς. Με άλλα λόγια, φλερτάρει ο “ηγεμών”, με το κατακάθι εκφυλισμένων και απροσάρμοστων στο κοινωνικό περιβάλλον, που έχουν προσβληθεί από λογής-λογής κακές τάσεις, καθότι ηγεμονεύονται αποκλειστικά και μόνο από τα ζωώδη ένστικτά τους. Απατεώνες, φυγόδικοι, κατάδικοι, κλέφτες, δολοφόνοι, κοινοί ζήτουλες και λοιποί εξαθλιωμένοι, που ζουν χωρίς να φροντίζουν για την άλλη μέρα, αποτελούν τον εγκληματικό συρφετό που συνεργάζεται αρραγώς με τους πρότερους εγκεφάλους. Τον ηγεμόνα και το συνάφι του.
Όλοι δε αυτοί, μαζί με ετέρους καλοταϊσμένους ομοϊδεάτες, τους διορισμένους σε θέσεις κλειδιά, συνθέτουν τον επαναστατικό στρατό των προαναφερθέντων υψηλά ισταμένων. Τους “πραιτωριανούς”, που επευφημούν τους καίσαρες που ακούνε στο όνομα Καλιγούλας, Νέρων, Μαρά, Ροβεσπιέρος και στις μέρες μας, το κατακάθι που συνουσιάζεται ιδεολογικά, αλλά και σωματικά, σε ένα πολυτελή οίκο ανοχής στα βόρεια της Ευρώπης.
Βάσει των όσων προαναφέραμε, μία επανάσταση, κατ΄ ουσίαν συλλαμβάνεται ως ιδέα και κηρύσσεται, από τον ένα, τον ιθύνοντα νου, τον επαναστάτη. Όταν λοιπόν ο εν λόγω, σε αντίθεση με τον προαναφερθέντα, τυγχάνει να είναι ανιδιοτελής και ακέραιος άνθρωπος, μία προσωπικότητα, μία εικόνα του Θεού, όπως π.χ. ο Καποδίστριας, τότε, σαν εμπνευσμένος κήρυκας, μέσω του όπλου της γλώσσης του, κηρύσσει μία μοναδική επανάσταση στην κοινωνία των ηθών και των ιδεών. Όταν δε πλησιάζει η ώρα και υψώνει τον τόνο της φωνής του, ανακοινώνοντας την “έναρξη πολέμου”, τότε κατ' ουσίαν δίδει το σύνθημα για την προσβολή του στόχου. Την κατάρριψη ενός αθλίου κατεστημένου. Κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στα εχθρικά ήθη καταπτώσεως και καθολικής ηθικής διαφθοράς, που αντιπαρατάσσει μία αλλοτριωμένη ξενόδουλη διοίκηση. Που επιβάλλει μία πανάθλια ηγεσία, άκρως δικτατορικά, με δημοκρατικό όμως μανδύα, όπως η παρούσα, που απαρτίζεται από ψυχρούς μισθοφόρους δημαγωγούς, που μοναδικό στόχο τους έχουν θέσει τον ολοκληρωτικό εκμαυλισμό του αγνού λαού. Του ειρηνικού και νομοταγούς. Του δημιουργικού και στην πλήρη έννοια της λέξεως, παραγωγικού. Του περιουσίου λαού του Θεού. Όμως κάποια στιγμή, φωνή λαού, οργή Θεού. Και τότε, ο χείμαρρος που βγαίνει έξω από την κοίτη του, δεν ξαναγυρνάει σε αυτήν πριν να σπείρει την καταστροφή. Τότε ακόμη και οι πραιτωριανοί, στρέφονται ενάντια στον “λαομίσητο μονάρχη” και τον αποτελειώνουν. Τότε καταργείται η πρότερη δουλοπρέπεια, αντικαθιστάμενη με την βία.
Η επανάσταση του Αγίου Τριαδικού Θεού
Αλλά, έχουμε φθάσει στο σημείο, όπου γίνεται αντιληπτό, ότι οι μεγάλες επαναστάσεις αρχίζουν από τα “πάνω” και όχι από τα κάτω. Ειδικά στην περίπτωσή μας, η επανάσταση πάνω στην οποία θα διατρίψουμε επ΄ ολίγον, έχει αρχίσει από πολύ πιο ψηλά, από το απλό “πάνω”. Από τους ουρανούς! Κηρύχθηκε από τον ίδιο τον Θεό, με στόχο να ανυψώσει τα ανθρώπινα ήθη και να βελτιώσει τους “καιρούς”, επιδρώντας ευεργετικά στους υπάρχοντες πολιτισμούς,
Κάπως έτσι, στην εν λόγω επανάσταση, ο ιθύνων νους, ο Θεός, αποφασίζει και στέλνει ψηλά από τους ουρανούς, κάτω στη γη, τον Υιό του, με στόχο αφ' ενός μεν, να μαθητεύσει τον αναλφάβητο πνευματικά λαό, αλλά κατά τα άλλα ευγενή και αφ' ετέρου να δαμάσει τον χυδαίο όχλο, μέσω της κατάδειξης των αθλίων δημαγωγών του και του δολιοφθορικού έργου των.
Το θεϊκό σχέδιο επιτάσσει την γέννηση του υιού του Θεού πάνω στη γη, κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες. Όμως ένας θεόσταλτος επαναστάτης, πρέπει να συστηθεί στην κοινωνία μέσω της ίδιας της μαρτυρικής ζωής του. Μέσω των άθλων του. Ένας επαναστάτης της εν λόγω καταγωγής πρέπει να διέλθει πρώτα από την βασική εκπαίδευση της ερήμου και μετά να κηρύξει την επανάστασή του, στην έρημη πνευματικά κοινωνία, εμπνέοντάς την με το μοναδικό κύρος του. Ένας καθαρόαιμος επαναστάτης ακόμη, πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει μία συνάντηση γνωριμίας με τον αντίπαλό του, προκειμένου να ανακαλύψει την αχίλλειο πτέρνα του και μετέπειτα να του κηρύξει τον πόλεμο. Αυτό ακριβώς συνέβη στην έρημο. Πραγματοποιήθηκε μία συνάντηση κορυφής ανάμεσα στο “πάνω” και στο “κάτω”. Στο φως και στο σκοτάδι. Στην αρετή και στην κακία. Στην τιμιότητα και στην ατιμία. Στον βασιλέα και στον τύρρανο. Στον Υιό του Θεού και στον Διάβολο. Μετά από αιματηρή πάλη και σκληρή δοκιμασία για τον ασκούμενο επαναστάτη, “οὗτος ἐξῆλθεν νικῶν” και “τότε ἀφίησιν αὐτόν ὁ διάβολος...”.
Καιρός πλέον για την έναρξη της επανάστασής του. Πρώτο βήμα, η έκδοση του μανιφέστου του επαναστατικού αγώνος, που γνωστοποιείται στον λαό πάνω από το έδρανο της επί του όρους ομιλίας του με βασικά άρθρα, τους μακαρισμούς του. Η διακήρυξη βρίσκει κατάληξη στα λόγια‧ “Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς” (Ματ.7,12).
Και επειδή η πειθαρχία αποτελεί το κύριο στοιχείο επιτυχίας μιας επανάστασης, καθορίζεται αυστηρά η αναγνώριση του Χριστού ως αρχηγού, προς κατάρριψη του κατεστημένου της αμαρτίας. Το σύνθημα της έναρξης του αγώνος δίδεται με το “πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν” (Λουκ. 12,49). Μία επανάσταση όμως, απειλεί την ίδια την ειρήνη. Μία επανάσταση αποτελεί πόλεμο, εμπεριέχει θύματα και επιφέρει καταστροφές. Προπάντων προξενεί διαιρέσεις, διχασμό. “Νομίζετε ότι ήλθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Λάθος‧ ήλθα για να προξενήσω διαιρέσεις”. Κι όμως ο συνήθης χαιρετισμός, το σύνθημα αναγνώρισής του, ήταν το “Εἰρήνη ὑμῖν”. Τι πράγμα λοιπόν τον ωθούσε και έπιανε το φραγγέλιο και τα έκανε όλα γυαλιά καρφιά; Γιατί εγκατέλειπε την γλυκύτητα του προσώπου του και ενδυόταν με τον χιτώνα του σκληρού κριτού; Η απάντηση είναι μία: τον ανάγκαζαν οι άθλιοι δημαγωγοί, που χειραγωγούσαν τον όχλο άγρια, για να βρίσκονται αυτοί πάνω στην εξουσία. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Οι υποκριτές, οι ανόητοι, οι τυφλοί, οι άνομοι, τα φίδια, τα γεννήματα οχιάς. Αυτοί που επιφέρουν θανατηφόρα δήγματα.
Ήδη ο Χριστός μετά την κατάδειξη των ενόχων και μέσω της εμβληματικής ζωής του, κέρδισε το βασιλικό χρίσμα. Ο λαός ενθουσιασμένος, απαιτεί να τον στέψει βασιλέα. Όμως όπως προείπαμε, μία γνήσια επανάσταση, δεν στηρίζεται στην απλή αλλαγή ηγεσίας. Απαιτεί καθαίρεση του δυνάστου της αμαρτίας και των παθών. Με λίγα λόγια, απαιτεί αλλαγή τρόπου ζωής σαν άτομο, με πλεύση προς ανατολάς. Με ανύψωση της σκέψης στα ουράνια, άσχετα ποιός είναι ο επιβήτωρ της κοσμικής εξουσίας. Απαιτεί, ο όχλος, να μετατραπεί σε λαό του Θεού, με ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και όχι εύκολη επίρριψη ευθυνών στους εξουσιαστές.
Αυτό το μήνυμα θέλησε να περάσει ο Χριστός και αμέσως εξηφανίσθη, γιατί δεν ποθούσε γήινα σκήπτρα.
Ο ευγενής λαός το αντελήφθη και το απεδέχθη. Ο όχλος, υποκινούμενος από τους δημαγωγούς του, των οποίων άρχιζε να τρίζει η καρέκλα, εύκολα έστειλε στο ικρίωμα τον «πλάνο» και επικαλέσθηκε νέο μεσσία. Τον “Βαρραβά”.
Γράφει ο Αδόλφος Θιέρσος (1797-1877) για τον χυδαίο όχλο:
“Απ΄ τον καιρό που ο Τάκιτος τον είδε να χειροκροτεί τα εγκλήματα των αυτοκρατόρων, ο χυδαίος όχλος δεν άλλαξε. Οι βάρβαροι αυτοί, που πληθαίνουν μέσ' στα σπλάχνα της κοινωνίας, είναι πάντα έτοιμοι να την ρυπάνουν με όλα τα εγκλήματα, να ακολουθήσουν κάθε εξουσία και έτσι να ατιμάσουν όλες τις αιτίες μιας επανάστασης...”.
Αυτό κάνουν στις μέρες μας οι σύγχρονοι δημαγωγοί, ο ιθύνων νους, μαζί με τον όχλο, ατιμάζοντας ό,τι ιερό και όσιο εναπέμεινε πάνω στη γη, ανοίγοντας τον δρόμο για τον Αντίχριστο.
“Ο Αννίβας προ των πυλών!” Παρακαλώ υποδεχθείτε τον.
ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ!
Αρίσταρχος
