ΕΙΝΑΙ γνωστὸ πὼς ὁ «φροϋδισμὸς» εἶναι γνήσιο τέκνο τοῦ ἄθεου εὐρωπαϊκοῦ
οὑμανισμοῦ καὶ ἐπινοήθηκε καὶ προωθήθηκε ὡς δῆθεν «ἐπιστήμη», γιὰ τὸν
ἐκμαυλισμὸ τῆς ἀνθρωπότητας στὸν ἄκρατο αἰσθησιασμὸ καὶ τὴν χωρὶς ὅρια
ἀκολασία. Ὅμως εἶναι σημαντικὸ νὰ γνωρίζουμε τί γνώμη εἶχε ὁ Φρόυντ γιὰ
τὸν ἄνθρωπο. Δεῖτε τί ἔγραψε στὸ ἔργο του «Ὁ Πολιτισμὸς Πηγὴ Δυστυχίας»
(1930):
«Οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι εὐγενῆ πλάσματα, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ
ἀγαπηθοῦν, ποὺ τὸ πολὺ ἀμύνονται ἂν δεχθοῦν ἐπίθεση. Ἀντιθέτως, εἶναι
ὄντα μεταξὺ τῶν ἐνστικτωδῶν προικισμάτων, τῶν ὁποίων πρέπει νὰ
ἀναγνωρισθεῖ ἕνα ἰσχυρὸ μερίδιο ἐπιθετικότητας. Ὡς ἀποτέλεσμα, ὁ πλησίον
τους εἶναι γιὰ αὐτοὺς ὄχι ἕνας δυνητικὸς βοηθὸς ἢ ἀντικείμενο ἔρωτα,
ἀλλὰ ἐπίσης κάποιος ποὺ τοὺς θέτει σὲ πειρασμὸ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν
ἐπιθετικότητά τους ἐπάνω του, νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸ ἐργασιακό του
δυναμικὸ χωρὶς ἀποζημίωση, νὰ τὸν χρησιμοποιήσουν σεξουαλικὰ χωρὶς τὴ
συγκατάθεσή του, νὰ πάρουν τὰ ἀγαθά του, νὰ τὸν ἐξευτελίσουν, νὰ τοῦ
προκαλέσουν πόνο, νὰ τὸν βασανίσουν καὶ νὰ τὸν σκοτώσουν. Homo homini
lupus. Ποιός, μὲ δεδομένη ὅλη τὴν ἐμπειρία του τῆς ζωῆς καὶ τῆς
Ἱστορίας, θὰ ἔχει τὸ θάρρος νὰ ἀμφισβητήσει αὐτὸ τὸ συμπέρασμα;»
(el.wikipedia.org)!
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ τραγικὸς ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖο τιμᾶ ἡ
ἄθεη καὶ διεφθαρμένη σύγχρονη ἐπιστήμη, ὡς «πρωτοπόρο ψυχολόγο», γιὰ τὴν
«θεραπεία» τῆς ψυχικῆς ὑγείας τῶν ἀνθρώπων, θεωροῦσε τὸν κάθε ἄνθρωπο,
πέρα ἀπὸ ἀντικείμενο ἡδονῆς, ὡς ἄγριο θηρίο καὶ γιὰ τοῦτο κατασκεύαζε,
μὲ τὶς ἀλλόκοτες καὶ δαιμονικὲς θεωρίες του, ἀνθρώπινα ἄγρια θηρία,
διψασμένα γιὰ ἡδονή! Ἔτσι φτάσαμε στὴν σύγχρονη ἔσχατη ἠθικὴ
καταβαράθρωση, χωρὶς ἐλπίδα ἐπιστροφῆς στὶς ὑγιεῖς ἠθικὲς ἀξίες!
