“Όπου ο Θεός είναι πιο πολύ,
εκεί βρίσκεται και ο αντίπαλος του...”
Γκράχαμ Γκρην (Καναδός ηθοποιός)
Σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα, υπάρχει ένας αποδιωγμένος άγγελος, παραμορφωμένος, καταραμένος, που ο πολύς κόσμος προφέρει καθημερινώς τα ποικίλα ονόματά του, γνωρίζοντάς τον όμως κατά βάση, μόνο εξωτερικά. Πολύ περαιτέρω αγνοεί αυτός ο κόσμος, ότι ζει ως επί το πλείστον, κάτω από την κυριαρχία του.
Κάποιοι στο παρελθόν επεδίωξαν να τον λησμονήσουν και να τον διαγράψουν, μη αναφερόμενοι σε αυτόν παντελώς. Μήπως τελικά αυτή η φαινομενική ανυπαρξία– αφάνεια του έκπτωτου αγγέλου, ήταν μία ευκαιρία ανασύνταξης των δυνάμεών του για την τελική πνευματική αναμέτρησή του, με ένα έκαστο εξ' ημών; Αυτό ειδικά στις μέρες μας καθίσταται καταφανέστατο, καθότι ο μέγας Αντίπαλος ξαναπήρε τα δικαιώματά του ως υπηκόου, μέσα στη δημοκρατία του πνεύματος.
Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του παρελθόντος αιώνος, “κοσμούμενοι” από υπέρμετρο μίσος και πολλαπλή αγριότητα, αποκάλυψαν την δύναμη και την επιρροή του Σατανά, καθιστώντας τον, έναν από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Με αυτόν τον πρωταγωνιστή, φλερτάρουν στις μέρες μας τραγουδιστές, υμνώντας τον‧ θεατρίνοι, υποδυόμενοι τον ρόλο του και τις πράξεις του‧ δημοσιογράφοι, προπαγανδίζοντες την ιδεολογία του‧ πολιτικοί, επιδιώκοντες να αναδειχθούν ξοανοφόροι της σατανολατρίας‧ έτεροι “βαθυστόχαστοι” διανοούμενοι, ξερνώντας το δυσώδες είναι τους. Άπαντες φτηνοί κουλτουριάρηδες, κύμβαλα αλαλάζοντα. Τανυόμενοι νάνοι κατά τον Παπαδιαμάντη, μέχρι να ξεχειλώσουν και τα μυαλά τους, ξεσπώντας σε Αιάντειο γέλωτα. Έτσι λοιπόν η λατρεία του πραγματικού Θεού στις μέρες μας, κατέπαυσε και πήρε την θέση της η δοξολογία του αοράτου και πανταχού παρόντος Διαβόλου. Του διαβολέα, του απατεώνα, του αλαζόνα, του συκοφάντη. Αυτού που ο Χριστός δέχτηκε το φίλημά του, μέσω του οργάνου του‧ του Ιούδα.
Κι όμως ο Χριστός στην έρημο, για 40 μέρες, βρισκόταν συντροφιά με τον Διάβολο, επικοινωνώντας μαζί του.
Παρ΄ όλα τα πρότερα, υπάρχει μία μερίς ανθρώπων που αναιρεί την ύπαρξη του Διαβόλου, ίσως γιατί έτσι τους βολεύει. Σε αυτούς δίνει μία αποστομωτική απάντηση ο ποιητής Charles Baudelair (1821–1867) λέγοντας‧ “Η πιο μεγάλη επιτυχία του Διαβόλου είναι, όταν μας πείθει πως δεν υπάρχει πια”.
Αλλά για τον καθαρόαιμο Χριστιανό, η ύπαρξη του Σατανά, είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Είναι μία πραγματικότητα. Όμως το μέλημά του δεν πρέπει να παραμείνει σε μία επιφανειακή γνωριμία. Πρέπει να εισέλθει στον πειρασμό, να γνωρίσει σε βάθος τον Πειρασμό. Όσο καλύτερα γνωρίζεις τον αντίπαλό σου, τόσο αποτελεσματικώτερα τον αντιμετωπίζεις. Άρα είναι επιτακτική μία βαθειά γνωριμία με τον ηγεμόνα αυτού του κόσμου, που ολονέν και περισσότερο κάνει την κυριαρχία του αισθητή. Γνωριμία όμως γόνιμη, που δεν θα μας πλέξει στα πλοκάμια του περαιτέρω, ούτε θα μας καταστήσει συνένοχους, αλλά θα μας φανερώσει τα όπλα του, για να μπορέσουμε εμείς να φυλαχθούμε. Τόσο απ' αυτόν, όσο πολύ περισσότερο από τα όργανά του. Τους ποικιλόμορφους ηγέτες που εγκαταβιούν στην πληρότητα της αθεΐας. Γιατί εδώ ακριβώς συνίσταται η διαφορά του Διαβόλου με τους διαβολοανθρώπους. Ο Διάβολος δεν είναι άθεος. Γνωρίζει περισσότερο από όλους μας την ύπαρξη του Θεού, επειδή τον αντίκρυσε από κοντά και είδε και το δημιουργικό του έργο. Ενώ τα όργανά του είναι αρνητές του Θεού. Τον αρνούνται με την ίδια την ζωή τους, τα έργα τους και την κατάλυση της ιερής νομοθεσίας του. Κατά συνέπεια δεν “φοβούνται” τον Θεό...
Όμως ας προσεγγίσουμε στην σκηνή μιας πρωτότυπης τραγωδίας.
Σύμφωνα με τον Τζοβάνι Παπίνι (1881-1956), υπάρχει μία τραγωδία που άρχισε μαζί με τον κόσμο. Με την δημιουργία του ανθρώπου και φυσικά βρίσκεται σε εξέλιξη. Στην τραγωδία αυτή δεν στεκόμαστε σαν άνθρωποι, θεατές. Είμαστε ένας από τους πρωταγωνιστές μαζί με τον Θεό και τον Σατανά. Τα τρία μεγάλα θέατρα στα οποία προβάλλεται η εν λόγω τραγωδία, είναι ο διάπυρος ουρανός, η γη και η άβυσσος. Όπως δε όλες οι τραγωδίες, έχει και αυτή πέντε πράξεις.
1η πράξη: Ο Σατανάς εναντιώνεται στον Δημιουργό,
2η πράξη: Ο Σατανάς νικιέται και κατακρημνίζεται στην άβυσσο.
3η πράξη: Ο Σατανάς για να εκδικηθεί, σαγηνεύει τον άνθρωπο και γίνεται κύριος του.
4η πράξη: Ο Θεάνθρωπος με την ενσάρκωσή του, νικά τον Σατανά και προσφέρει στους ανθρώπους τα όπλα για να τον νικήσουν και αυτοί με την σειρά τους.
5η πράξη: Στο “τέλος του χρόνου”, ο Σατανάς, προσπαθεί να εξασφαλίσει την νίκη με τον Αντίχριστο.
Όπως καθίσταται αντιληπτό, βρισκόμαστε πλέον στην 5η πράξη,
η οποία παίζεται επί παγκοσμίου σκηνής.
Από τους τρεις πρωταγωνιστές, Θεό, Διάβολο και άνθρωπο, ο τελευταίος είναι ο πιο αδύνατος και πιο εφήμερος. Αυτός όμως ο αδύνατος, καλείται με την ατομική του κάθαρση να δώσει το τέλος της τραγωδίας. Αυτός έχει τον τελευταίο λόγο. Η μειονεκτική του θέση αυτή την εποχή είναι, ότι δεν βρίσκεται στη σκηνή πάνω με τον Διάβολο, αλλά με τα όργανά του. Τους ποικίλους αντιχρίστους, που δεν πιστεύουν σε Θεό και ως εκ τούτου καθίστανται άκρως επικίνδυνοι και εγκληματικοί, καθότι δεν έχουν φραγμό στις προθέσεις τους. Το σπουδαιότερο είναι, ότι τα εν λόγω όργανα απαρτίζονται από μισθοφόρους όλων των τάξεων. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, ρασοφόροι και ο ατελείωτος όχλος συνθέτουν ένα στρατό ιδεολογικών κατσαπλιάδων. Κι όμως, ό,τι κι αν συμβαίνει, ο Χριστιανός πρέπει να κονταροχτυπηθεί με τον Πειρασμό για να τον εξοντώσει, εξασφαλίζοντας περήφανη νίκη επί γης, που θα τον ανεβάσει στο βάθρο του ουρανού.
Τον δρόμο, τον άνοιξε ο ίδιος ο Χριστός. Για σαράντα ολόκληρες μέρες ο Διάβολος, προσπαθούσε να διαφθείρει τον Υιό του Θεού. Ο ερημίτης Χριστός δέχτηκε άγριες επιθέσεις σε πνευματικό επίπεδο από τον Αντίπαλό του. Όμως αυτή ήταν η προϋπόθεση και ο όρος για να ξεκινήσει το έργο του, το ιερό. “Τότε ο Ιησούς ανήχθη εις την έρημον υπό του πνεύματος πειρασθήναι υπό του διαβόλου...” (Ματ. 4,1). Οι πειρασμοί που δέχθηκε ο Χριστός σύμφωνα με τους ευαγγελιστές, ήταν στάδιο προετοιμασίας των όπλων, πριν ξεκινήσει για την κατάκτηση των ψυχών.
Έτσι λοιπόν κάποια στιγμή λόγω νηστείας, ο Χριστός πείνασε. Τότε ο Διάβολος εκμεταλλευόμενος την πείνα του, τον κάλεσε να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμιά. Όμως ο Χριστός αρνήθηκε, προτάσσοντας την πνευματική τροφή του ανθρώπου σαν πρώτη ανάγκη. Λίγο αργότερα όμως απήντησε στον Διάβολο με πρωτότυπο τρόπο. Έθρεψε τα πλήθη στην έρημο πολλαπλασιάζοντας τους άρτους, στο δε γάμο της Κανά μετέτρεψε το νερό σε κρασί. Το αποκορύφωμα της αποστομωτικής απάντησης του Χριστού στον Διάβολο ήταν, όταν το ψωμί το μετέβαλε στο τίμιον σώμα του και το κρασί στο τίμιον αίμα του. Υπέδειξε περιτράνως την πληρέστατη τροφή προς κορεσμό της ψυχοσωματικής ανθρώπινης πείνας.
Το θέμα όμως δεν περιορίζεται μόνο στον λιμό. Υπάρχει και ο λοιμός, της ψυχικής ασθενείας, που επισύρει την ανθρώπινη ύπαρξη στην πτώση, στον ξεπεσμό και εκεί απεγνωσμένα αναζητάται συνένοχος καθότι η μοναξιά είναι πολύ φρικτό πράγμα. Κάπως έτσι ο πεπτωκώς Διάβολος λόγω της ανταρσίας του κατά του Θεού, ψάχνει για συνένοχο και έχει την απαίτηση και υψηλή προσδοκία να είναι ο τοιούτος, ο ίδιος, ο γιός του Θεού. Του ζητάει λοιπόν να πέσει κάτω και να τον σηκώσουν οι άγγελοι. Μπορούσε κάλλιστα να του προτείνει να ανέβει ψηλά στον ουρανό, για να αποδείξει την θεότητα του. Αλλά η κάθοδος είναι το ποθούμενο υπό του Διαβόλου για όλους μας. Η πτώση ειδικά που δεν αναιρείται με την έγερση. Ο Χριστός φυσικά, αφού συνέστησε στον Διάβολο “να μη πειράζεις Κύριον τον Θεόν σου”, του απήντησε αργότερα, όταν μέσω της ανάληψής του, ανυψώθηκε στους ουρανούς. Δίδαξε με λίγα λόγια ότι ο άνθρωπος πρέπει να επιζητά τα υψηλά, τα ανώτερα και ότι το πολίτευμα του ανθρώπου βρίσκεται στους ουρανούς.
Τελικά όμως ο Σατανάς ως άπληστος που είναι απαιτεί λατρεία. Ο μονάρχης της γης δεν αρκείται στην βασιλεία του επί γης. Απαιτεί και λατρεία από τον ίδιο τον γιο του Θεού. Απαιτεί υπόκλιση, γονάτισμα, οσφυοκαμψία. Ο Χριστός όμως ανταπαντά, πως λατρεία δικαιούται μόνο ο Θεός. Συν τοις άλλοις ο Χριστός δεν θέλησε ποτέ να γίνει μονάρχης. Κάποια στιγμή που θέλησε ο λαός να τον κάνει βασιλιά (Ιω. 6,15), εκείνος κρύφθηκε και έφυγε. Στον δε Πιλάτο απήντησε, πως “το βασίλειο μου δεν είναι σε αυτόν τον κόσμο”. Παρ' όλα αυτά ο Χριστός πόθησε να γίνει αυτοκράτορας όλων των λαών, διατάσσοντας τους μαθητές του να κηρύξουν τον λόγο του σε όλη τη γη. Αποσκοπούσε στην κατάκτηση του βασιλείου των ψυχών, αφήνοντας κατά μέρος σκήπτρα, στέμματα και λοιπές δόξες για κάποιους άλλους επίδοξους.
Αυτό το οποίο θα πρέπει να κρατήσουμε από την “γνωριμία” του Χριστού με τον Διάβολο, είναι η ήρεμη αντιμετώπιση του πρώτου και η ακριβής απάντηση σε όσα του έθετε ο δεύτερος. Υπέμεινε για 40 μέρες την συντροφιά του Πειρασμού, ενώ κάλλιστα μπορούσε σαν Θεός να τον κεραυνοβολήσει με μία μικρή κίνηση του χεριού του. Όμως αργότερα στο επί γης έργο του, περιφρόνησε, εγκατέλειψε, αλλά και κεραυνοβόλησε λεκτικά με καυστικότατα λόγια τους φαρισαίους. Επίσης εξεδίωξε με μαστίγιο τους εμπόρους από τον ναό. Και αυτοί οι πρότεροι ήταν κατ' ουσίαν σατανάδες. Γιατί το έκανε αυτό ο Χριστός; Επιείκεια στον ίδιο τον Διάβολο και σκληρότητα στα όργανά του; Γιατί τελικά τα όργανά του είναι πιο επικίνδυνα από τον ίδιο τον εγκέφαλο.
Ας θυμηθούμε τους αρχισατανάδες στην πατρίδα μας, όταν εν μέσω κορονοϊού και με το πρόσχημά του, πέταξαν την προβειά του προβάτου από πάνω τους και αποκάλυψαν το σιχαμερό σώμα τους. Το γένι τους και τα τραγοπόδαρά τους. Τα κέρατά τους προπάντων. Απείλησαν τους Χριστιανούς ότι θα τους εγκαταλείψουν λιμοκτονούντες, αν δεν ενδώσουν στην πτώση και κατάπτωση των ηγετών τους. Ειδικά αν δεν τους λατρεύσουν. Αυτοί δε που τότε έκλεισαν τους ναούς, τιμώρησαν σεμνούς κληρικούς για απειθαρχία στα κελεύσματά τους, άλλαξαν την αναστάσιμη ώρα, νομιμοποίησαν την ομοφυλοφιλία αλλάζοντας την φύση της κοινωνίας, αυτοί που σκότωσαν την ηθική μέσα στον ναό της πολιτείας, αυτοί σήμερα φορούν σταυρούς επιδεικτικά και εκκλησιάζονται. Τότε, οι σταυροφόροι με τον σταυρό στην πλάτη σκότωναν, τώρα οι σύγχρονοι σταυροφόροι με τον σταυρό μπροστά, εμπαίζουν τον Θεό. Μήπως τελικά αυτό αποτελεί δαιμονισμό;
Όσοι εναπομείναμε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, στώμεν καλώς. Θα πρέπει να δώσουμε λήξη στην τραγωδία με την προσωπική μας κάθαρση. Ας καταδείξουμε όμως και τους αντίχριστους που βρίσκονται πάνω στην σκηνή, ώσπου να αναφανεί και ο κύριος Αντίχριστος, για να γνωρίζουμε από που να φυλαχθούμε.
Πέρα από την αγέλη των λυσσασμένων κυνών του γνωστού κυνοστασίου, μέσα στο οποίο σιτίζονται από τα ξεράματά τους και μετέπειτα εν σπείρουν την μόλυνσή τους στους εξώτερους· πέρα από τις στρατιές των δαιμονισμένων που κυκλοφορούν ημίγυμνοι με σχισμένα τα ιμάτιά τους μέσα στα σοκάκια των νεκρών πολιτειών, προβάλλοντας τα κάλλη· τους υπάρχουν και οι κρυπτόμενοι μέσα και κάτω από το ράσο αντίθεοι. Οι Ιούδες, που έδωσαν προδοτικό φίλημα στους πιστούς, παραδίδοντάς τους αμαχητί ένεκα ποταπών αργυρίων στον αδηφάγο καίσαρα αλλά και έτεροι πεμπτοφαλλαγγίτες επιμελώς κρυπτόμενοι μέσα στο δούρειο ίππο της υποκριτικής ιεροπρεπείας.
Οι πρώτοι, «πιστοί» στην προσταγή του Χριστού, έκαναν γρήγορα αυτό που λογάριαζαν (Ιω. 13,27). Τώρα εναπομένει η φυγή και η αγχόνη... Τι θα κάνουν; “ Ἑταῖρε, ἐφ' ὧ πάρει;” (Ματ. 26,50).
Οι δεύτεροι, οι πεμπτοφαλλαγγίτες, με αφορμή το φίλημα, συνεχίζουν με μαστιγώσεις, εμπτυσμούς, εμπαιγμούς, ακάνθινα στεφάνια, δόρατα, ήλους, όξος. Θα φθάσουν ως την σταύρωση ή θα την ανακόψουν μετανοούντες;
Ό,τι και αν γίνει η τραγωδία κάποια στιγμή θα λάβει τέλος. Ο ίδιος ο Θεός σαν πρωταγωνιστής και αυτός στην εν λόγω, θα βρίσκεται σε αγωνία ως το τέλος του κόσμου. Ειδικά υποφέρει φριχτά βλέποντας πως εκείνοι που τον αναφέρουν και τον παρακαλούν, τον αρνούνται με την ψυχή και την ζωή. Υποφέρει ανείπωτα όταν βλέπει πως οι ίδιοι που λέγουν, πως τον υπηρετούν και τον διερμηνεύουν, δεν είναι άλλο παρά πηγάδια με νεκρό νερό αντί πίδακες, ηχώ του λόγου του και απόστολοι της φωτεινής αγάπης του. Τώρα γνωρίζουμε από που πρέπει να φυλαχθούμε.
Αρίσταρχος
