Μόνον ἀπὸ αὐθεντικὰ ντοκουμέντα
Εἶναι γεγονὸς ὅτι μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια, μὲ τὴν διπλωματία καὶ τὸν πόλεμο, ἀκόμη καὶ μὲ σκοτεινὲς συνωμοσίες οἱ μεγάλες δυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου ἐπιδιώκουν τὴν εὐρύτερη – ἢ καὶ τὴν παγκόσμια- κυριαρχία τους.
Ἔτσι λοιπὸν ἔγινε -καὶ γίνεται- καὶ στὴν ἤπειρό μας. Ἡ ἀποκληθεῖσα «Λευκὴ Δαιμονία»1, δηλαδὴ ἡ Εὐρώπη μας, ἤθελε τὴ Μεσόγειο νὰ εἶναι μιὰ κλειστὴ θάλασσα, μιὰ ἐλεγχόμενη «λίμνη», ὅπου τὰ καράβια τοῦ ἀποικιοκρατικοῦ κόσμου2 καὶ οἱ σχετικὲς «συμμαχίες» του θὰ ἁλώνιζαν, θὰ κυριαρχοῦσαν καθ’ ὅλα.
Ἡ λεγόμενη ἔτσι κάθοδος τῶν Σλαύων στὴ λεκάνη τῆς Μεσογείου ἀπαγορευόταν -πάντα- διὰ ροπάλου. Τὸ ἴδιο καὶ περισσότερο ἡ κάθοδος τῆς Ρωσίας. Τῆς Ρωσίας εἴτε ἦταν Τσαρικὴ εἴτε ἦταν τῶν μπολσεβίκων εἴτε ἡ Ρωσία τῆς σήμερον, ἀδιάφορο, παρὰ τὰ ἑκάστοτε προβαλλόμενα προσχήματα, τὰ πολλάκις εὐλογοφανῆ, ἀρκεῖ ἡ Ρωσία – ΚΑΙ τῶν σημερινῶν Ὀρθοδόξων -νὰ βρισκόταν μακριά, περιορισμένη στὶς στέπες καὶ τοὺς πάγους της…
Μιὰ σχετικὴ «προφητεία» – κατάρα «εὐχὴ» κατὰ τῆς Ρωσίας…
Μιὰ ἰσχυρή, ὑπόκωφη ἀπειλὴ γιὰ τὶς ἐπερχόμενες πικρὲς ἐπαναστάσεις ἐναντίον τῆς «Ἁγίας Ρωσίας» διεδίδετο κατὰ τὰ τέλη τοῦ ΙΘ΄ αἰώνα παρὰ τῶν Ἑβραίων τῆς Ρωσίας. Ἔλεγαν ἀκριβῶς τὰ παρακάτω, ὑπόπτως «προφητικά», λὲς καὶ τὰ ἤξεραν ἐκ τῶν προτέρων οἱ Ἑβραῖοι ἐκεῖνοι:
«… Ὅταν Νικόλαος βασιλεύση ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν [τῶν Ἑβραίων τῆς Ρωσίας] πλησιάζει», εἶναι ἄλλη μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων παράδοσις (…) Σύμπας ὁ Ἰούδας θὰ ἀκούση καὶ θὰ ἴδη τὴν πτῶσιν Νικολάου, Αὐτοκράτορος τῆς Μοσχοβίας ἐξ αἰτίας τῆς καταθλίψεως τῶν υἱῶν Ἰούδα…» (Πηγή, παράθεμα ἀπὸ τὸν Κήρυκα τῆς Νέας Ὑόρκης – New York Hezala – στὸ βιβλίο ὑπὸ τὸν τίτλο Γραφικαὶ Μελέται, τόμος Γ΄ σελ. 298, παρὰ τοῦ Καρόλου Ρῶσσελ. Ἔτος συγγραφῆς 1891, στὶς ΗΠΑ, ἔκδοση εἰς τὰ ἑλληνικὰ τὸ ἔτος 1923).
Γιατί ὅμως οἱ Ἑβραῖοι τῆς Ρωσίας «κατεθλίβοντο» στὴν χώρα ἐκείνη;
Τὴν ἀπάντηση τὴν παίρνουμε ἀπὸ τὸ προαναφερθὲν βιβλίο τοῦ Καρόλου Ρῶσσελ, σελ. 307, ὡς ἀκολούθως:
«… Ἡ καταδίωξις τῶν Ἰουδαίων ἐν Ρωσίᾳ καὶ Πολωνίᾳ δὲν προέρχεται ἐκ θρησκευτικῶν ἢ ἐθνικῶν αἰτίων…» [Ἀλλὰ διότι] «…Λάβετε ὑπ’ ὄψιν ὅτι οἱ Ἰσραηλῖται κατέχουν ἐπὶ ὑποθήκῃ μέγα μέρος τῆς κτηματικῆς περιουσίας! Ὅτι μέγα μέρος τῶν χωρικῶν, καὶ πλεῖστοι ὅσοι καταστηματάρχαι, ἀνὰ σύμπασαν τὴν αὐτοκρατορίαν, διατελοῦσιν εἰς αὐτοὺς [τοὺς Ἑβραίους Τοκιστὲς] χρεωφειλέται…». «Κατέθλιβον, ἔτσι οἱ Ρῶσοι τοὺς δανειστές τους, μήπως καὶ ἀποφύγουν νὰ πληρώσουν τὰ χρέη των. Ἡ ἐκδίκηση ἔτσι τῶν τοκιστῶν θὰ ἐρχόταν ὑπὸ μορφὴν πικρῆς «προφητείας»…
Πῶς ἐπραγματοποιήθη ἡ πικρὰ ἐκείνη «προφητεία» τῶν Ἰουδαίων Τοκιστῶν εἰς Ρωσίαν;
Πράγματι εἰς τὰ 1917-18 οἱ Ρωμανὼφ Τσάροι τῆς Ρωσίας ἀνετρέποντο καὶ ἐτυφεκίζοντο! Μία μορφὴ Μαρξισμοῦ – Λενινισμοῦ ἐγκαθίστατο στὴν χώρα τῶν Ὀρθοδόξων, Ἐκκλησιὲς κατεκρημνίζοντο καὶ μουσεῖα μασονικὰ ἀνεγείροντο ἐκεῖ3. Ναί, οἱ πρῶτοι ἐκεῖνοι ἡγέτες τῶν ἀνατροπῶν καὶ Πατέρες, Μάρξ4, Κερένσκυ, Βλόφ5, Λένιν6 κ.λπ. ἦσαν ὅλοι τους μασόνοι! Τὸ πλῆγμα στὴν χριστιανικὴ Ρωσία ἦταν βαρύ. Κάποιοι εἶχαν πάρει τὴν ἐκδίκησή τους…
Ὁ Δυτικὸς κόσμος ὀργανώνει συνωμοσία, διὰ νὰ πληγοῦν τὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντα τῆς Ρωσίας
Τῆς συνωμοσίας ἐκείνης (περὶ τὸ ἔτος 1885) ἡγεῖτο ὁ Ἕλλην Τραπεζίτης τῆς Πόλης Κλεάνθης Σκαλιέρης, ὁ Ἄγγλος Πρεσβευτὴς σὲρ Τζὼρτζ Ἔλλιοτ, ὁ μετέπειτα δήμαρχος Παρισίων Λ. Ἀμιὰμπλ καὶ ὁ πρεσβευτὴς τῆς Περσίας (ὑποτελοῦς στὴν Ἀγγλία) Μοσχὶν Χάν7. Ὁ βαθὺς σκοπὸς αὐτῆς τῆς σκοτεινῆς ἐνέργειας γιὰ τὴ δημιουργία Τοῦρκο – ἑλληνικῆς Αὐτοκρατορίας εἶχε ἀφετηρία τὴν Ἀγγλία, ἡ ὁποία ἀπέβλεπε «εἰς τὴν ἰσχυροποίησιν τῆς Τουρκίας πρὸς περιστολὴν τῆς ρωσικῆς βουλιμίας…»8.
Ἐντέλει ἡ συνωμοσία ἐκείνη δὲν ἐπῆγε τόσο καλά, διότι τὴν πῆρε εἴδηση ὁ τότε πρεσβευτὴς τῆς Ρωσίας στὴν Τουρκία, ὁ Ἰγνάτιεφ9, καὶ στὸ τέλος ἔφτασε νὰ γίνει ἕνα φιάσκο… Οἱ Νεότουρκοι ἔκαναν ὡστόσο τὴ ζημιὰ στὴν Ἑλλάδα, ἐνισχύοντας τοὺς Τούρκους εἰς τὰ 1922 στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ἄξιον πολλῆς προσοχῆς εἶναι ὅτι «…Τὸ κίνημα τῶν Νεοτούρκων [τὸ ἐχθρικὸ πρὸς τὴν Ἑλλάδα] εὗρε θαλπωρὴν εἰς τὰς τεκτονικὰς Στοὰς τῆς Θεσσαλονίκης10…»!
Ἡ Δύσις ἐπιστρατεύει ἀκόμη καὶ Κληρικοὺς διὰ τὴν προώθησιν τῶν γεωπολιτικῶν της σχεδίων ἔναντι τῆς Ὁμοδόξου Ρωσίας
Τὸ μεγάλον πρόσχημα…
Ὅταν ὁ λεγόμενος Ψυχρὸς Πόλεμος μεταξὺ τῆς Δύσεως καὶ τοῦ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας – Ρωσίας- ἦταν στὸ κατακόρυφό του (περὶ τὸ ἔτος 1948-1962) καὶ ὁ κόσμος ὅλος περιήρχετο ὑπὸ τὴν «προστασίαν» ὄχι πλέον τῆς παρηκμασμένης Ἀγγλίας ἀλλὰ τῆς Ἀμερικῆς, τότε εἶναι ποὺ τὸ γενικότερο σχέδιο τοῦ Δυτικοῦ κόσμου – ΚΑΙ διὰ τῆς Μασονίας- νὰ «ἑνωθοῦμε» ὅλοι – θρησκεῖες, κράτη κ.λπ. – «ἐνώπιον τῆς ἀνόδου τῶν ὑλιστικῶν δυνάμεων τῆς μαρξιστικῆς πλημμυρίδος»11, ὅπως ἔγραψαν οἱ μασόνοι ἄρχισε νὰ γίνεται πράξη.
Ἐδῶ, ἔτσι, στὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴ ἐπιστρατεύθηκε ὁ εἰς τὶς ΗΠΑ εὑρισκόμενος Τέκτων12 Ἀθηναγόρας, ἐπιβιβάσθηκε στὸ προσωπικὸ ἀεροπλάνο τοῦ Μασόνου13 ἐπίσης Προέδρου τῶν ΗΠΑ Χάρρυ Τρούμαν καὶ ἦλθε στὴν Πόλη ὡς Πατριάρχης.
Γιατί τὸν ἔστειλαν Ἐδῶ;
Μὰ γιὰ νὰ προσεγγίσει, τρόπον τινά, τὴν Ὀρθοδοξία, τὸν Παπισμὸ καὶ τὸ Ἰσλάμ14 ὡς ἑνιαῖο μπλὸκ κατὰ τῶν γεωπολιτικῶν συμφερόντων τῆς Ρωσίας. Τὰ περὶ τῆς «μαρξιστικῆς πλημμυρίδος» ἦταν ἕνα εὐλογοφανὲς πρόσχημα…
Εἰς τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα Ρωσίας καὶ Οὐκρανίας
Κατὰ τοὺς τελευταίους καιροὺς ἡ παρέμβαση τῆς εὐρύτερης ἑλληνόφωνης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας εἰς τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα Ρωσίας – Οὐκρανίας ἦταν ἑνωτικὴ ἢ διχαστική; Ἦταν σύμφωνη μὲ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας;
Τὴν ἀπάντηση ἔδωσεν ἐπαρκῶς κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ θέματος αὐτοῦ ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος καὶ οἱ ἄξιοι συνεργάτες του.
Ἐπίλογος τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου
«Ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν», ναί, κατὰ τὴν γνωστὴ δήλωση τοῦ Κων/νου Καραμανλῆ – τοῦ «παπποῦ».
«Ἀνήκομεν» ὅμως εἰς τὴν Δύσιν αὐτὴν ὡς «σύμμαχοι» ἢ ὡς βαρβαρίζοντες ὑποτελεῖς;
Ἡ σχετικὴ ὡστόσο «συμφωνία» μεταξὺ τοῦ Τσῶρτσιλ καὶ τοῦ Στάλιν εἰς τὴν Γιάλταν τηρεῖται εὐλαβικῶς…
Ὕστερα ἑκατομμύρια Ἑλλήνων ζοῦν καὶ εὐημεροῦν εἰς αὐτὴν τὴν Δύση. Ναὶ ἀλλὰ ἂς εἶμαι ἄξιος κάπου – κάπου, ὡς Ἑλλαδίτης νὰ λέω ἕνα «ὄχι», βρὲ ἀδελφέ, εἰς τοὺς ἀφέντες τοῦ κόσμου τούτου, ὅταν μοῦ ζητοῦν νὰ εἶμαι κραυγαλέα, μετὰ φωνῶν καὶ τυμπάνων, ἐχθρὸς τοῦ συμπαγοῦς μεγάλου κράτους τῶν χριστιανῶν ὁμοδόξων μου. Πότε; τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἑλληνικὴ νησιωτικὴ χώρα δὲν βλέπει καμιὰ προσπάθεια τοῦ Δυτικοῦ κόσμου γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση μεγάλου μέρους τῶν ἐδαφῶν της ἀπὸ τὴν μακροχρόνια κατοχή… Δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά. Τῆς ἀδικίας. Στὴν Κύπρο!
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Σημειώσεις:
1. Κατὰ τὸν Βελιμίροβιτς καὶ τὸν Πόποβιτς. 2. Τοῦ ἀποικιοκρατικοῦ κόσμου, ποὺ ἐλεηλάτησε τὸν κόσμον ὁλόκληρον… 3. Γράφουν σχετικῶς οἱ μασόνοι: «Ἀπὸ τοῦ 1926 ἱδρύθη εἰς τὴν Σοβιετικὴν Ρωσσίαν Μουσεῖον Τεκτονικόν, εἰς τὸ ὁποῖον φυλάσσονται τὰ διάσημα καὶ τὰ λοιπὰ ἀντικείμενα τῶν Σεπτῶν Στοῶν, τῶν μετασχουσῶν εἰς τὴν σοσιαλιστικὴν αὐτὴν ἐπανάστασιν…». Τεκτ. Περιοδ. Πυθαγόρας, ἔτους 1930, τόμος ὄγδοος, σελ. 13. 4. Μασόνος ὁ Μάρξ, τ. περιοδ. Ὁ Διαβήτης ἔτους 2005, τεῦχος 16, σελ. 30. 5. Κερένσκυ καὶ Βόλφ, οἱ πρῶτοι μετεπαναστατικοὶ Πρωθυπουργοὶ ἦσαν Τέκτονες, Τεκτ. Δελτίον 1974, σελ. 183. 6. Καὶ ὁ Λένιν μασόνος ἦταν, τεκτ. Δελτίον 1989, τεῦχος 29, σελ. 377. 7. Τεκτ. Δελτίον 1972, τεῦχος 101, σελ. 10 καὶ ἀλλοῦ. 8. Τεκτ. Δελτ. 1972, τεῦχος 101. 9. Τεκτ. Δελτ. 1972, τεῦχος 101, σελ. 11. 10. Ὅπως παραπάνω, σελ. 14. 11. Παράθεμα στὸν ΙΛΙΣΟ, τεῦχος 48 (1966, 317-321 ἀπὸ τὸ παρισινὸ περιοδικὸ Observateur (τ. 97 τῆς Ἑβδομάδος 21-27 Σεπτεμβρίου 1966), ἄρθρο ὑπὸ τὸν τίτλο «Οἱ ἐλευθεροτέκτονες μεταξὺ Μόσχας καὶ Βατικανοῦ». 12. «Ἐφημερὶς τῶν τεκτόνων» φ. 20.3.1977, σελ. 70 καὶ ἀλλοῦ πολλὲς φορὲς ὡς τέκτων. 13. Μασόνος ὁ Τρούμαν, τεκτ. Δελτίον 1973 καὶ ΤΔ 1967, Τ. 7, σελ. 300. 14. Στὸ μασονικὸ/θεοσοφικὸ περιοδικὸ ΙΛΙΣΟΣ ἔτους 1959, τεῦχος 6, σελ. 345 διαβάζουμε ἔκπληκτοι τὰ ἑξῆς, σχετικῶς: «…Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης [Ἀθηναγόρας!] ἐπισκεφθεὶς τὸ τέμενος τοῦ Ὀμάρ, εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸ γυμνόπους καὶ προσηυχήθη μετὰ τῶν ἱερέων τοῦ Προφήτου». Τὰ ἀνάλογα στὸν ΙΛΙΣΟ, 1982, τ. 148, σελ. 184. Ὅλα ἐτοῦτα γίνονται ἀρχικῶς κατ’ ἐντολὴν τῶν ἐνδιαφερομένων γιὰ τὴν δημιουργία μονομπλὸκ ἐναντίον τῆς Ρωσίας πρὸς δημιουργία μίας παγκόσμιας θρησκείας, καὶ μὲ «ποιμένα» ἐντέλει αὐτῆς ἕνα ἀντι-χριστό, ἢ καὶ τὸν προφητευμένο Ἀντίχριστο! Τὰ αὐθεντικὰ ντοκουμέντα εἶναι πλῆθος μέγα, καὶ ἀδιάψευστα.
