Ο π. Ιωάννης Iovan(1922-2008) έμεινε στις κομμουνιστικές φυλακές για εννιά χρόνια. Το 1955, την ημέρα της συλλήψεως του κατεσχέθη το πετραχήλι του ως ενοχοποιητικό στοιχείο. Ο π. Ιωάννης όμως το περίμενε και είχε ράψει το αντιμήνσιο -απαραίτητο για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας- στο μέσα μέρος της φανέλας του. Έτσι είχαν μέσα στα κελιά ένα αντιμήνσιο. Με ένα Ποτήριο που είχε φτιάξει από ένα κούτι φαρμάκων, όλα τα κελιά από τα οποία πέρασε έγιναν φωτεινοί ναοί.
«Δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεχάσω την φυλακή. Εκεί έζησε τις πιο ανυψωτικές πνευματικές στιγμές της ζωής μου. Εκεί γεννήθηκα για δεύτερη φορά και έζησα αναρίθμητα θαύματα» έλεγε ο π. Ιωάννης όταν γύρισε στην Μονή Recea.
«Την μεγαλύτερη ταπείνωση», θυμάται ο π.Ιωάννης, την έζησα την πρώτη μέρα του Πάσχα, όταν μετά την Θεία Λειτουργία που τελέσαμε στα κρυφά, άρχισα να μιλάω στους συγκρατούμενούς μου για την Ανάσταση του Χριστού.
Ένας φύλακας, Ταταρικής καταγωγής, που τον είχαμε ονομάσει ''τετράγωνο κεφάλι'', με άκουγε πίσω από το ''ματάκι''της πόρτας. και με ''κάρφωσε'' στον αξιωματικό υπηρεσίας. Εκείνος διέταξε να μου ξυρίσουν το μούσι. Μάταια προσπάθησα να αμυνθώ υποστηρίζοντας ότι οι κρατούμενοι άλλων ομολογιών είχαν δικαίωμα να φέρουν μούσι. Δύο φύλακες με άρπαξαν και με πήγαν στον αξιωματικό ο οποίος μου έκοψε το μούσι με ένα ψαλίδι.
Η χειρονομία του με αναστάτωσε βαθιά και χωρίς φόβο του είπα:
«Εσύ δεν είσαι χριστιανός Ορθόδοξος, ένα χωριατόπαιδο από το Minteiu Gherlei; Πώς είσαι ικάνος να καταφρόνεις κάποιον με αυτόν τον τρόπο ανήμερα το Πάσχα;
«Έκλαψα μετά με τους αδελφούς μου στο κελί, όχι τόσο για τον πόνο, όσο για την ταπείνωση που μπορούσε να προκαλέσει ένας συμπατριώτης. Ο αξιωματικός δεν ξέχασε το γεγονός ότι του αντιμίλησα και διέταξε να με τιμωρήσουν. Με μετακίνησαν στο χειρότερο κελί της Gherla, όπου έτρεχε νερό ασταμάτητα από τους τοίχους. Τα άχυρα πάνω στα οποία καθόμουν σε λίγες μέρες είχαν μουχλιάσει. Κανονικά κανείς δεν μπορούσε να υποφέρει εκείνο το κρύο και την υγρασία. Το ότι ζω το θεωρώ ένα θαύμα»
Εκοιμήθη στις 17 Μαΐου 2008
«Δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεχάσω την φυλακή. Εκεί έζησε τις πιο ανυψωτικές πνευματικές στιγμές της ζωής μου. Εκεί γεννήθηκα για δεύτερη φορά και έζησα αναρίθμητα θαύματα» έλεγε ο π. Ιωάννης όταν γύρισε στην Μονή Recea.
«Την μεγαλύτερη ταπείνωση», θυμάται ο π.Ιωάννης, την έζησα την πρώτη μέρα του Πάσχα, όταν μετά την Θεία Λειτουργία που τελέσαμε στα κρυφά, άρχισα να μιλάω στους συγκρατούμενούς μου για την Ανάσταση του Χριστού.
Ένας φύλακας, Ταταρικής καταγωγής, που τον είχαμε ονομάσει ''τετράγωνο κεφάλι'', με άκουγε πίσω από το ''ματάκι''της πόρτας. και με ''κάρφωσε'' στον αξιωματικό υπηρεσίας. Εκείνος διέταξε να μου ξυρίσουν το μούσι. Μάταια προσπάθησα να αμυνθώ υποστηρίζοντας ότι οι κρατούμενοι άλλων ομολογιών είχαν δικαίωμα να φέρουν μούσι. Δύο φύλακες με άρπαξαν και με πήγαν στον αξιωματικό ο οποίος μου έκοψε το μούσι με ένα ψαλίδι.
Η χειρονομία του με αναστάτωσε βαθιά και χωρίς φόβο του είπα:
«Εσύ δεν είσαι χριστιανός Ορθόδοξος, ένα χωριατόπαιδο από το Minteiu Gherlei; Πώς είσαι ικάνος να καταφρόνεις κάποιον με αυτόν τον τρόπο ανήμερα το Πάσχα;
«Έκλαψα μετά με τους αδελφούς μου στο κελί, όχι τόσο για τον πόνο, όσο για την ταπείνωση που μπορούσε να προκαλέσει ένας συμπατριώτης. Ο αξιωματικός δεν ξέχασε το γεγονός ότι του αντιμίλησα και διέταξε να με τιμωρήσουν. Με μετακίνησαν στο χειρότερο κελί της Gherla, όπου έτρεχε νερό ασταμάτητα από τους τοίχους. Τα άχυρα πάνω στα οποία καθόμουν σε λίγες μέρες είχαν μουχλιάσει. Κανονικά κανείς δεν μπορούσε να υποφέρει εκείνο το κρύο και την υγρασία. Το ότι ζω το θεωρώ ένα θαύμα»
Εκοιμήθη στις 17 Μαΐου 2008
Απόδοση στα ελληνικά proskynitis.blogspot
