AΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ «ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ» (σελ. 79- 85)
3. – ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΠΠΟΣ
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΦΡΑΓΙΣ
«Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν δευτέραν, ἤκουσα τοῦ δευτέρου ζώου λέγοντος˙ ἔρχου. Καὶ ἐξῆλθεν ἄλλος ἵππος πυρρός, καὶ τῷ καθημένῳ ἐπʼ αὐτὸν ἐδόθη αὐτῷ λαβεῖν τὴν εἰρήνην ἐκ τῆς γῆς καὶ ἵνα ἀλλήλους σφάξωσι, καὶ ἐδόθη αὐτῷ μάχαιρα μεγάλη» (Ἀποκ. 6, 3-4)
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄.
Ἡ δευτέρα σφραγίδα Αποκαλυψεως
Ἡ προθεσμία λήγει –
Λέγεται, ὅτι ἀρχαῖος τις βασιλεὺς τῆς Ἀνατολῆς προκειμένου νὰ ὑποτάξῃ
ἐχθρικήν τινα πόλιν μετεχειρίζετο τὸν ἑξῆς τρόπον: Μὲ τὰ στρατεύματά του
ἐξεστράτευσε καὶ ἐπολιόρκει τὴν πόλιν καὶ πρὶν κατʼ αὐτῆς ἐνεργήσῃ
γενικὴν ἔφοδον, ἔκ τινος λόφου ὕψωνε πελωρίαν λευκὴν σημαίαν. Αὕτη ἦτο
σημεῖον, ὅτι ὁ βασιλεὺς φειδόμενος τῆς ζωῆς τῶν κατοίκων ἐκάλει αὐτοὺς
νὰ παραδώσουν εἰρηνικῶς τὴν πόλιν. Ἔτασσε προθεσμίαν καὶ περιέμενεν. Ἐὰν
ἡ προθεσμία ἐξέπνεε καὶ ἡ πόλις δὲν παρεδίδετο, τότε ὁ βασιλεὺς
διέτασσε καὶ κατεβιβάζετο ἡ λευκὴ σημαία καὶ ἀντʼ αὐτῆς ὑψώνετο μία ἄλλη
σημαία χρώματος κοκκίνου, καὶ ἦτο ἡ σημαία αὐτὴ σημεῖον ὅτι ἤρχιζεν ὁ
πόλεμος, ἡ διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου καταστροφὴ τῆς ἐχθρικῆς πόλεως.
Ἀλλὰ πρὸς τί τὸ παράδειγμα τοῦτο ἐν ἀρχῇ τῆς ἑρμηνείας τῆς νέας δράσεως;
θὰ εἴπῃ τις. Μήπως θέλετε πρὸς τὸν βασιλέα αὐτὸν νὰ συγκρίνετε τὸν
Χριστόν; Πρὸς βασιλεῖς καταστρέφοντας διʼ ἰδιοτελεῖς καὶ ἐγωϊστικοὺς
σκοποὺς πόλεις καὶ χώρας καὶ ἐπὶ τῶν πτωμάτων πυργώνοντας τοὺς θρόνους
των οὐδεμία σύγκρισις δύναται νὰ γίνῃ τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ. Ἄλλου
πνεύματος εἶνε ἡ βασιλεία Του. Ἀνοίξατε τὸ Εὐαγγέλιον καὶ θὰ ἴδετε. Ὅταν
εὑρίσκετο ἐπὶ τῆς γῆς καὶ οἱ κάτοικοι μιᾶς κωμοπόλεως τῆς Σαμαρείας,
τὴν ὁποίαν ἐπισκέφθη πρὸς διδασκαλίαν, δὲν ἐδέχθησαν οὔτε Αὐτόν, οὔτε
τοὺς μαθητάς Του, ἀλλʼ ἀπέπεμψαν αὐτοὺς ἀγροίκους, καὶ οἱ δύο ἐκ τῶν
μαθητῶν Του, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, ἐξωργίσθησαν καὶ ἐζήτησαν παρʼ
αὐτοῦ, ὅπως καταβιβάσῃ πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατακαύσῃ ἐκ θεμελίων τὴν
πόλιν τῶν ἀσεβῶν, ὁ Χριστός, λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, «στραφεὶς ἐπετίμησεν αὐτοῖς καὶ εἶπεν αὐτοῖς˙ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν ψυχὰς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλὰ σῶσαι» (Λουκ. 9,56). Ὁ
Χριστὸς κῆρυξ ἀγάπης, ἄρχων εἰρήνης, ἀποστρέφεται τὰ αἵματα καὶ τοὺς
πολέμους. Δὲν ζητεῖ διὰ μαχαίρας, ὡς αὐτή, τὴν ὁποίαν κρατοῦν οἱ
βασιλεῖς καὶ οἱ ἡγεμόνες τῆς γῆς, νὰ κατακτήσῃ τὸν κόσμον. Ἄλλοι
ἐκυριάρχησαν σφαγιάζοντες λαούς. Αὐτὸς ἐκυριάρχησε διʼ ὅλως ἀντιθέτου
πρὸς αὐτοὺς μέθοδον. Ἐκυριάρχησε σφαγιασθείς. Εἶνε, ὠς εἴδομεν, τὸ
Ἐσφαγμένον Ἄρνίον. Ποία σύγκρισις δύναται νὰ γίνῃ πρὸς βασιλεῖς, οἱ
ὁποῖοι κατὰ μᾶλλον καὶ ἦττον ἀχώριστον σύντροφων τῶν θρόνων ἔχουν τὴν
μάχαιραν, τὸ ξῖφος, τὰ ποικίλα φονικὰ ὅπλα;
Ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶνε ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Διὰ τοῦτο τʼ
ἀνωτέρῳ παράδειγμα δὲν δύναται νὰ ἐφαρμοσθῇ εἰς τὴν φύσιν καὶ τὸν
χαρακτῆρα τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλʼ ἀναφέρεται διʼ ἕν καὶ μόνον
σημεῖον συγκρίσεως, ὡς μία εἰκὼν τῆς μακροθυμίας, τῆς φιλανθρωπίας Του.
Τῆς φιλανθρωπίας, τῆς ὁποίας ἄπειρα δείγματα καθημερινῶς παρέχει τῷ
κόσμῳ ὁ Σωτήρ. Ὁ Κύριος βλέπει τὰ χωρία, τὰς πόλεις, τὰς κοινωνίας, τὰ
ἔθνη καὶ τοὺς λαούς, βλέπει νὰ ζοῦν μακρὰν Αὐτοῦ καὶ θὰ ἠδύνατο
ἐφαρμόζων τὴν δικαιοσύνην Του, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ νὰ κατακαύση τὴν γῆν καὶ
τοὺς κατοικοῦντας ἐπʼ αὐτῆς, ἀλλὰ δὲν τὸ πράττει. Ἀντιθέτως! Ἀποστέλλει
εἰς ὅλας τὰς χώρας τοὺς κήρυκάς Του, ὑψώνει τὴν λευκὴν σημαίαν Του καὶ
προσκαλεῖ ἕνα ἕκαστον, ἀλλὰ καὶ ὅλους μαζὺ νὰ προσέλθουν καὶ ἐκουσίως νὰ
ὑποταχθοῦν εἰς Αὐτόν. Αὐτὸς εἶνε, Ὅστις ἐν μὲν τῇ Παλ. Διαθήκῃ διὰ τοῦ
στόματος τοῦ σοφοῦ Σειρὰχ προσκαλεῖ νὰ ἐκλέξωμεν μεταξὺ ὕδατος καὶ
πυρός, μεταξὺ ἀρετῆς καὶ κακίας λέγων: «Ἐὰν θέλῃς, συντηρήσεις ἐντολὰς
καὶ πίστιν ποίησαι εὐδοκίας. Παρέθηκέ σοι πῦρ καὶ ὕδωρ˙ οὗ ἐὰν θέλῃς
ἐκτενεῖς τὴν χεῖρά σου. Ἔναντι ἀνθρώπου ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος, καὶ ὅ ἐὰν
εὐδοκήσῃ δοθήσεται αὐτῷ» (Σοφία Σειρὰχ, 15, 15-17 πρβλ. Δευτερ. 11,
26/27 καὶ 30, 15-20). Ἐν δὲ τῇ Καινῇ Διαθήκῃ διὰ τοῦ στόματος τοῦ
Ἀποστόλου Παύλου λέγει ἐντονώτερον: «ἰδοῦ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθ. 6, 2). Διὰ μυρίων πνευματικῶν μέσων πολιορκεῖ τὸ φρούριον, ὅπερ λέγεται ἀνθρωπίνη καρδία. «Ἄνθρωπε, παραδόθητι εἰς Ἐμέ. Ἐγὼ εἶμαι ὁ Κύριός Σου, ὁ Βασιλεύς Σου, ὁ Σωτήρ Σου…».
Ἀλλʼ ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὴν λευκὴν σημαίαν, ἀκούει τὴν πρόσκλησιν – μίαν
μόνον πρόσκλησιν; – ἀλλὰ δὲν ἐννοεῖ νὰ ἔλθῃ καὶ νὰ ὐποταχθῇ. Φοβεῖται
τὴν ὑποταγὴν ὁ ἄθλιος, ἐνῷ ὑποτάσσεται εὐκόλως εἰς πρόσωπα, συστήματα,
πάθη καὶ κακίας, ποὺ αὔριον θὰ τὸν μεταβάλουν εἰς ἕνα ράκος. Ἀγνοεῖ, ὅτι ἕνας εἶνε ὁ ἐλεύθερος: ὁ δοῦλος τοῦ Κυρίου, ὡς ἦτο ὁ Παῦλος ἔχων ὑπὲρ πάντα ἄλλων τίτλον εὐγενείας τὴν ὀνομασίαν ταύτην: «Παῦλος δοῦλος Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 1, 1). Οἱ
ἀμετανόητοι προβάλλουν πείσμονα ἀντίστασιν μυρίων ἡμιόνων. Ἐκ τοῦ
βάθους τῆς ψυχῆς ἐκ τῶν φρουρίων ἀγρίου ἐγωϊσμοῦ, εἰς τὰ ὁποῖα μένουν
ἐγκεκλεισμένοι, ἀκούονται βραχναὶ φωναὶ μεθυόντων καὶ κραιπαλούντων ἐκ
τῶν μεθυστικῶν ποτῶν τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Νόμος Σου, οἱ λόγοι τῶν
κηρύκων Σου – ἀπαντοῦν μὲ ἀναίδειαν – καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ ἦχοι τῶν
κωδώνων τῶν Ναῶν Σου μᾶς ἐνοχλοῦν. Ἡ θέα τῶν ἱερέων μᾶς ταράσσει. Σοῦ τὸ
λέγομεν καθαρά. Εἴμεθα ἐκ τῆς γενεᾶς ἐκείνης τῶν ἀνθρώπων τῆς
παραβολῆς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν πρόσκλησιν τῶν δούλων Σου ἀπήντησαν: «οὐ θέλομεν τοῦτον βασιλεῦσαι ἐφʼ ἡμᾶς».
Πνευματικῶς συγγενεύομεν μὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, ὅτε ἐδικάζεσο ἐν τῷ
Πραιτωρίῳ τοῦ Πιλάτου ἠρνήθησαν τὴν βασιλείαν Σου καὶ ἐφώναζον: «Οὐκ ἔχομεν βασιλέα, εἰμὴ Καίσαρα» (Ἰωάν. 19, 15).
Τοιαύτη ἀντίστασις τοῦ σκώληκος κατὰ τοῦ Παντοδυνάμου; Καὶ ὁ
Παντοδύναμος Κύριος δὲν συντρίβει τὸν σκώληκα; Ὦ Κύριε, δόξα τῇ
Μακροθυμία Σου! Νέαν προθεσμίαν, νέαν παράτασιν τοῦ ἐλέους Του καὶ μετὰ
τὴν ἐκπνοὴν ταύτης καὶ πάλιν νέαν, διότι δὲν θέλει τὸν θάνατον τοῦ
ἁμαρτωλοῦ, ὠς λέγει διὰ τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ: «Μὴ θελήσει θελήσω τὸν
θάνατον τοῦ ἀνόμου, λέγει Κύριος, ὡς τὸ ἀποστρέψαι αὐτὸν ἐκ τῆς ὀδοῦ τῆς
πονηρᾶς καὶ ζῆν αὐτόν;» (Ἰεζ. 18, 23). Καὶ ὅταν πλέον ἴδῃ, ὅτι ἐπʼ
οὐδενὶ λόγῳ ἐννοεῖ νὰ ἐπιστραφῇ καὶ ὑποταγῇ τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, τότε
σεβόμενος τὴν ἐλευθερίαν, τὴν ὁποίαν ὁ Ἴδιος ἔδωκεν, ἀπέρχεται καὶ τὸν
ἀφήνει νὰ ὑποστῇ τὰς συνεπείας τῆς ἐκλογῆς του. Δὲν ἐξέλεξε τὴν δρόσον
τοῦ Οὐρανοῦ. Ἐξέλεξε τὸ πῦρ τοῦ Ἅδου; Θὰ τὸ ἔχῃ. Τίς πταίει; Ἐξ αἰτίας
αὐτοῦ καὶ μόνον τὸ λευκὸν ἀπέρχεται καὶ ἔρχεται τὸ κόκκινον. Ἔρχεται ὁ πυρρὸς ἵππος!
Φιλεύσπλαχνε Κύριε! Ἡ ὁπτασία αὕτη μᾶς φοβίζει. Κράτησε ἀκόμη ἐπʼ ὀλίγον
τὴν λευκήν Σου σημαίαν. Παράτεινον τὸ ἔλεός Σου. Δὸς νέαν προθεσμίαν
μετανοίας. Ἴσως καὶ μετανοήσουν οἱ λαοὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι φέρουν τὸ
ὄνομά Σου καὶ σπεύσουν, ἵνα ὄχι μόνον ἐν λόγοις, ἀλλὰ καὶ ἐν ἔργοις
ὑποταχθοῦν εἰς Σὲ καὶ γίνουν ὑπόδειγμα μετανοίας καὶ διὰ τοὺς ἄλλους
λαούς.
Ἡ προθεσμία λήγει. Ὦ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί! Ὅσοι τρέχετε νὰ εὑρεθῆτε
ἐντὸς τῶν προθεσμιῶν, τὰς ὁποίας διὰ τὰς διαφόρους ὑποθέσεις σας ὁρίζει ἡ
ἐπίγειος βασιλεία, πῶς μένετε ἀμετακίνητοι καὶ δὲν σπεύδετε νὰ
ἐκμεταλλευθῆτε τὴν εὐκαιρίαν καὶ νὰ εὑρεθῆτε ἐντὸς τῆς προθεσμίας, τὴν
ὁποίαν διὰ τὴν σωτηρίαν σας ὁρίζει ὁ Κύριος; Ἐντὸς ὀλίγου ἡ λευκὴ τῆς
μετανοίας σημαία ὑποστέλλεται. Τὸ κόκκινον ἔρχεται. Δὲν φοβεῖσθε;
* * *
Ἀλλʼ ἰδοὺ ἡ προθεσμία ἔληξε. Δὲν δίδεται
πλέον ἄλλη προθεσμία. Ἀλλοίμονον! Τὸ Ἀρνίον ἀνοίγει τὴν δευτέραν
σφραγῖδα. Ἕν ἐκ τῶν ἑξαπτερύγων, ἕν ἐκ τῶν ἀνωτάτων πνευμάτων τοῦ
ἀγγελικοῦ κόσμου, τὸ δεύτερον ἐκ τῶν 4 ζώων, τὸ ὅμοιον μὲ μόσχον,
φωνάζει. Ἔρχου. Καὶ ἀμέσως ἐπάνω εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ
παγκοσμίου θεάτρου ἐμφανίζεται ἵππος πυρός. Τὸ χρῶμά του κόκκινον ὡς ἡ
φωτιά, ὡς τὸ αἷμα. Ὁ ἐπῖ τοῦ ἵππου καθήμενος ἄγριος. Μάχαιραν κρατεῖ.
Σφάζει ἀνηλεῶς. Ρύακες τρέχουν, ποὺ δὲν ἀργοῦν νὰ ἐξογκωθοῦν καὶ νὰ
μεταβληθοῦν εἰς φοβερὸν ποταμὸν ἀνθρωπίνου αἵματος. Καὶ πίνουν ἐξ αὐτοῦ
πολλοί… Ὁ ἵππος κολυμβᾷ εἰς τὸ αἷμα. Τὸ αἷμα ἔφθασε μέχρι τῶν χαλινῶν,
ἀλλʼ ὁ ἱππεὺς δὲν ἐννοεῖ νὰ σταματήσῃ. Θέλει ἀκόμη νὰ προχωρήσῃ. Διψῇ
αἷμα περισσότερον καὶ ὁ ποταμὸς νὰ γίνῃ ἄπλευστος.
Αὐτὴ εἶνε ἡ δευτέρα ὁπτασία. Τίς εἶνε ἐκεῖνος, ὅστις εἰς τὴν ὁπτασίαν
αὐτὴν τοῦ ἐπὶ πυρροῦ ἵππου καθημένου καὶ καλπάζοντος καὶ σφάζοντος
ἀνθρώπους καὶ δῃώνοντος χώρας καὶ βασίλεια, τίς δὲν διακρίνει τὸν
πόλεμον; Ἐάν, ὅπως εἴδομεν, τὸ λευκὸν εἶνε τὸ σύμβολον τῆς εἰρήνης, τὸ
ἐρυθρόν, τὸ κόκκινον, εἶνε σύμβολον τοῦ πολέμου.
Διὰ τοῦ ἵππου τούτου εἰς θεωρίαν τοῦ πολέμου καλούμεθα. Ἄς προσπαθήσωμεν
νὰ ἐξετάσωμεν τὴν φύσιν καὶ τὸν χαρακτῆρα αὐτοῦ. Ἄς πλησιάσωμεν καὶ
ἴδωμεν πόθεν προέρχεται, ποῖα τὰ ἀποτελέσματά του καὶ κατὰ ποῖον τρόπον
θὰ ἐκβληθῇ ἐκ τῆς σκηνῆς τοῦ κόσμου ὁ πυρρὸς οὗτος ἵππος.
Συνεχιζεται
