Δυστυχῶς καὶ Κληρικοὶ ἀμφισβητίαι
Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Νεκταρίου Ζιόμπολα
Ἐνῶ πλησιάζουμε πρὸς τὸ Πάσχα ποικίλος ὁ λόγος καὶ διὰ τὸ Ἅγιον Φῶς. Δεσπόζει κάθε φορὰ ἡ πανηγυρικὴ θαυματουργικὴ ἐμφάνισή του μὲ ἐπίκεντρο τὸ ἱερὸ Κουβούκλιο τοῦ Παναγίου Τάφου.
Διάβασα τὸ σχετικὸ κείμενο εἰς τὸ φύλλον τῆς 5ης Ἀπριλίου, ὅπου καὶ ἡ φωτογραφία τοῦ μακαριστοῦ π. Μάρκου. Σὲ ἐκεῖνο τὸ προσκύνημα εἴμεθα ἐκεῖ μαζί. Συγκινητικὴ ἡ ἐκεῖ παρουσία μας.
Ἡ φωτογραφία εἰς τὴν εἴσοδον τοῦ Παμμεγίστου Ναοῦ, θυμίζει ἔντονα τὸ τί ἔλαβε χώρα, ἱσταμένου ἐκεῖ τοῦ Πατριάρχου, τὸν ὁποῖον βιαίως ἀπώθησαν καὶ ἐντὸς εἰσῆλθε «κληρικὸς» αἱρετικός. Εἰς τὴν κατάλληλον δὲ στιγμὴν τὸ Φῶς «ἀπειθάρχησε» καὶ ἄναψε τὴν δέσμη κηρίων του, μετὰ ἰσχυροῦ κρότου, τὸ ὁποῖον ἐξῆλθε ἀπὸ τὴν μεσαίαν κολόνα καὶ τὸ ἔντονο ράγισμα παρέμεινε καὶ θυμίζει τὴν θαυματουργικὴ προέλευση τοῦ Φωτός. Συνάμα καὶ τὴν αἱρετικὴ ποδάγρα. Εἰς τὴν παπικὴν αἵρεση φανερὸν ὅτι δέν πειθαρχεῖ ὁ Οὐρανός. Τὸ αἴτιον ἡ ποικίλη θεολογικὴ κατάντια τους, κ.λπ. Ἀνάβουν δικό τους φῶς σὲ ἄλλη Ἡμέρα, ὁπότε κρύα ἡ ἐκδήλωσή τους καί ἀναχωροῦν ταπεινωμένοι.
Κληρικὸς τοῦ Πατριαρχείου σιωπηλῶς ἔχει τονίσει ὅτι, μὲ τὴν ὅλη ἐκεῖ παρουσία τους καὶ μάλιστα σὲ ἔμψυχο ὑλικὸ θὰ εἶχαν κυριαρχήσει. Ἡ μὴ παρουσία τοῦ φωτὸς σὲ αὐτοὺς, τοὺς ἐμποδίζει, τοὺς μηδενίζει, ὡς μή ὄντως Ἐκκλησία Χριστοῦ.
Γνωστὸ πλέον ὅτι κληρικὸς τοῦ Πατριαρχείου, ἀπορίας ἄξιον, ἀμφισβήτησε τὴν παρουσία τοῦ φωτός.
Μὲ τὴν εὐκαιρία νὰ θυμίσουμε ὅτι ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος, πρὸ διετίας τολμηρὰ καὶ ἐπίσημα ἀρνήθηκε τὴν κάθοδο- παρουσία καὶ μὲ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τὴν ἀκαΐα τοῦ Ἁγίου Φωτός:
Δεῖτε: «Τὸ λεγόμενον Ἅγιον Φῶς εἶναι ὅμοιον μὲ τὸ φῶς, ὅπου οἱ ἱερεῖς λαμβάνουν ἀπὸ τὸ καντήλιο ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης καὶ τὸ προσφέρουν εἰς τοὺς πιστοὺς καὶ ψάλλουν ὅ,τι καὶ εἰς τόν Πανάγιον Τάφον «Δεῦτε λάβετε Φῶς…». Πρόκειται λοιπὸν διὰ τὸ ἴδιον Φῶς». Ἡ δημοσιογράφος εὐγενής, τόνισε ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ πάρη θέση τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Ὡσὰν νὰ ὁλοκλήρωσε τὴν παράβασή του καὶ μάλιστα ὡς Ἀρχιερεὺς μὲ ποίμνιο, ἔδωσε συνέντευξη εἰς τὴν ΕΡΤ 2, ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ τιμώμενος ἐκ μέρους Ἐκκλησίας καὶ πιστῶν, ἀψήφισε καὶ τίς ἀντιδράσεις εἰς βάρος του.
Ποιμένας σὲ γεωγραφικό σημεῖο ὅπου βάλλεται ἐξ ἀνατολῶν, ὅλα στὸ χῶρο του βαίνουν καλῶς καὶ τόσο προκλητικὰ τὰ ἔβαλε μὲ γεγονὸς ἐκεῖ ὅπου ἡ Ὀρθοδοξία κυριαρχεῖ – τιμᾶται ἰδιαιτέρως ἕνεκα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς;
Βέβαια τὸν κύριο λόγο δι’ αὐτὴν τὴν πρόκληση διὰ γεγονὸς καθιερωμένο τὴν ἔχει πρωτίστως ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος. Ὡς κεραυνὸς θὰ ἀναμένετο νὰ πάρη τὸν πρέποντα λόγο νὰ καυτηριάση – ταπεινώση τὸ δεσπότη Ἄνθιμο, διὰ τὴν ἀπαράδεκτη παρουσία του νὰ θίξη ἱερὰ καὶ ὅσια. Ἀπ’ ὅ,τι εἶναι γνωστὸν οὐδὲν ἠκούσθη, τ.ἔ. παραμένει ὑπόλογος στὸν πιστὸ λαό. Ὁ δὲ κ. Ἄνθιμος παραμένει ἀχαρακτήριστος. Τέτοια θιγόμενα θέματα δὲν λαμβάνουν χρονικὸ τέλος, καὶ μὲ τὸ δεδομένο ὅτι ἔδωσε ὑλικὸ σὲ ἀθέους, μασόνους, ἀδιαφόρους, εἴρωνες τῆς Ἐκκλησίας, νὰ χύνουν τὴν ἀποδοκιμασία τους. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς θίξεώς του μήπως θὰ εἶχε τὸ ἠθικὸ – ψυχικὸ σθένος νὰ ἀνακαλέση ἐπίσημα; Πρῶτος θὰ ἔχαιρε ἀλλὰ καὶ τὸ ποιμνιό του.
Ὡς γνωστὸν στὸν ἀερολιμένα παραλαμβάνει ἐπίσημα τὸ Ἅγιο Φῶς ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης. Φυσικὰ οὔτε αὐτὸν ἐσεβάσθη.
Στὰ Ἱεροσόλυμα Μ. Σάββατο προηγεῖται ἡ πανηγυρικὴ τελετὴ πέριξ τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου. Μεσολαβοῦν τρεῖς περιφορὲς σὲ πλήρη πνευματικὴ ἔξαρση, σὲ σπάνιο ἱερὸ ἐνθουσιασμό. Πάραυτα ὁ Πατριάρχης μὲ δύο δεσμίδες κηρίων εἰσέρχεται στὸν ἱερὸ χῶρο καὶ τὸν ἀκολουθεῖ «κληρικὸς» τῶν Ἀρμενίων ὡς πάγια θέση αἰώνων καὶ ὡς εἶδος παρατηρητοῦ. Αὐτὴ ἡ εἴσοδος τοῦ Ἀρμενίου ὑπάρχει σὲ ντοκυμανταὶρ καὶ πλέον κυκλοφορεῖ σὲ DVD, ἄγνωστο στοὺς πολλούς.
Τὸ Φῶς κάνει τὴν ἐμφάνισή του στὸν ἱερὸ μεγάλο χῶρο, ὡς εἶδος ἀστραπῶν, ὅπου συγκινεῖ τὰ μέγιστα σὲ ἱερὰ μεγέθη καὶ κάτω συνοδεύει ψαλτικὰ παμμέγιστη χορωδία.
Ὁ Πατριάρχης ἐντὸς γονατιστὸς διαβάζει καθιερωμένες εὐχὲς καὶ ἐξέρχεται κρατῶν τὶς δύο δεσμίδες ἀναμμένες, βαδίζοντας, δὲ δίδει φῶς στὰ πλήθη. Ὑπάρχουν παρόντες, ἀπὸ ὅλα τὰ Ὀρθόδοξα κράτη. Ἡ μὴ καύση ἤ ἀκαΐα δεσπόζει, δηλ. φωτιὰ ποὺ δὲν καίει, ἰδοὺ θαῦμα ὁμαδικὸ, μοναδικὸ ποὺ ἔχει συνέχεια.
Ἔρχομαι στὴν ἐκεῖ παρουσία μου, τὸ πῶς ἔζησα – πλούσια τὸ ἱερὸ γεγονὸς τοῦ Φωτός. Εἰς τὸ δεξί μου χέρι βαστῶ τὴν δέσμη τῶν 33 κεριῶν φουντωμένη, καὶ τὸ ἀριστερὸ μὲ ἀνοικτὴ τὴν παλάμη πάνω στὴν φλόγα. Κοιτάζω τὴν παλάμη κατακόκκινη χωρὶς κἄν πληγὴ καὶ νοιώθω ἔντονα ἡ θερμότης ὅλο νὰ αὐξάνεται, ὁπότε ἀναγκαστικὰ ἀπέσυρα τὸ χέρι καὶ ἔσβησα τὴν λαμπάδα. Τὰ συναισθήματα ἔντονα, ποικίλα, δὲν λέγονται εὔκολα, δὲν γράφονται, τὰ ἀφήνω. Ὡς πρὸς τὴν ἰδική μου πεῖρα ὀφείλω νά ἀναφέρω καὶ τοῦτο. Ἐκ τῶν ὑστέρων ἄναψα ἄλλη δέσμη 33 κεριῶν καὶ μέχρι ἡ καύση νὰ γίνη καί πάλι αἰσθητή, χρονομέτρησα, εἶχαν περάσει 2 ὁλόκληρα λεπτὰ μὲ τὴν ὅλη λαμπάδα στὴν παλάμη μου. Θαῦμα θαυμάτων καὶ ἀνάγκη νὰ διαιωνίζεται ἀφοῦ ὁ λόγος του, ὅταν ἀκούγεται, διδάσκει.
Ξέχωρα τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς ἀπὸ τὴν πλευρὰ του διαιωνίζει τὸ κορυφαῖο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως.
«…πάλιν ὁ Ἰησοῦς ἤρξατο λέγων εἰς τοὺς δώδεκα τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται» (Μᾶρκ. ι΄ 32-34).
«… Εἰς μίαν σαββάτων… ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον… Ἦν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών… Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί· μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε·… ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε… ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος». (Ἄγγελος σήκωσε τὴν πλάκα καὶ βλέποντες οἱ ἄνδρες ἄδειο τάφο, «τὸ ἔβαλον στὰ πόδια»).
«ταχύ… εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν… ὡς δὲ ἐπορεύοντο… ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· χαίρετε. Αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ. Τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβεῖσθε· ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου…» (Ματθ. κη΄ 1-10).
Ὑπῆρξε ἐκ μέρους του ἰδιαίτερη τιμὴ στὸ γυναικεῖο φῦλο. «Μακάριαι δι’ αὐτὴν αἱ γυναῖκες, οὐκ ἔτι τὸ θῆλυ ἐν κατάρᾳ…» (Χρυσ. P.G. τ. 59 σ. 709).
Σύντομα ἂς τιμήσουμε τὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, δὲν ἦτο οὔτε ἑβραῖος οὔτε ἐθνικὸς καὶ ὅμως τοῦ χρεωστοῦμε ἄπειρα. Ὑπάρχει καὶ πατερικὸς λόγος: Χωρὶς Λουκᾶ ἰατρὸ ἡ Κ. Διαθήκη θὰ ἦτο ἀκόμη πτωχική.
Δίδει ἀπάντηση τὸ γιατί οἱ Μαθητὲς Του ἔγιναν ἕνα ἐμπόδιο γιὰ τὸ πάθος καὶ θάνατό Του. «Καὶ ἦν τὸ ρῆμα τοῦτο κεκρυμμένον ἀπὸ αὐτῶν, καὶ οὐκ ἐγίνωσκον τὰ λεγόμενα» (Λουκ. ιη΄ 33-34).
«Ἐξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας εὐλόγησεν αὐτούς. καί ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ’ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν… ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. κδ΄ 50-53).
«…Κύριε, εἰ δέ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν; Εἶπε πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιροὺς οὕς ὁ Πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ, ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ὑμᾶς καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες… ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς…» (Λουκ. πράξεις Ἀποσ. Α΄ 4-9). «Οἱ δὲ ἕνδεκα μαθηταὶ προσεκύνησαν αὐτῷ καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἐγὼ ἰδοὺ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 16-20).
Ἕως τὴν δευτέραν παρουσίαν δεσπόζει – κυριαρχεῖ ὁ Υἱὸς· τότε θὰ παραδώσει εἰς τὸν Πατέρα διὰ παντός. Δόθηκε τέλος διὰ τῆς Ἀναλήψεως.
