«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
141. Ὁ ἀσάλευτος νόμος τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ προκαλεῖ ἐπάνω στό κεφάλι σου, ὅ,τι καί ἐσύ προκάλεσες στό κεφάλι τοῦ πλησίον σου. Ὅ,τι ἔκανες θά συμβῆ καί σέ σένα· ὅ,τι εἶπες γιά τούς ἄλλους θά τό ἀκούσης· ὅ,τι ἐφόρτωσες στόν ἄλλον θά τό φορτωθῆς μετά καί ἐσύ.
Ὅταν ἡ δικαιοσύνη
τοῦ Θεοῦ ἐπανέρχεται ἐπάνω μας, αὐτό σημαίνει ὅτι ἔφθασε ὁ καιρός τῆς πληρωμῆς
ἤ τιμωρίας μας. Ἡ τιμωρία δέν εἶναι μία παίδευσις ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἕνα μέσον
σωφρονισμοῦ, μία σκληρότερη δικαιοσύνη. Καί, ἐπειδή ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ
κρατεῖ πάντοτε σέ ἰσορροπία ἔργο καί πληρωμή, ἠμποροῦμε νά μιλήσουμε ἀκόμη καί
γιά νόμο δικαιοσύνης, σάν ἕνα νόμο εὐσπλαγχνίας, διά τοῦ ὁποίου καθαριζόμεθα
ἀπό τά ἀνθόφυλλα τῶν κακῶν μας ἔργων. Στόν καιρό τῆς τιμωρίας, ὅταν ἔρχωνται
κατεπάνω μας οἱ δυσχέρειες, ἐάν τίς ὑπομένουμε μέ καλωσύνη, μή βαδίζοντας σέ
παρακαμπτήριους δρόμους, μᾶς βοηθεῖ τότε ὁ Θεός. Ἐάν, ὅμως δέν θέλουμε νά
δεχθοῦμε αὐτά πού ἔρχονται ἐναντίον μας, διότι δέν τά καταλαβαίνουμε, τότε δέν
μᾶς βοηθεῖ ὁ Θεός, παρότι Αὐτός θά ἤθελε.
142. Ὁ Θεός δέν παιδεύει τήν κακία ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐδῶ καί τώρα· καθώς ἐπίσης δέν δοξάζει τήν καλωσύνη ὅλων ἐδῶ καί τώρα. Ἀκόμη κι ἄν θά ἔκανε ἔτσι, τότε οἱ ἄνθρωποι θά ἔκαναν τό κακό ἀπό φόβο, ἡ σωτηρία θά ἦτο ἐκβιαστική, καί ὄχι ἕνα ἔργο ἐλευθερίας καί ἀγάπης. Κατόπιν, ἐάν ἐπαίδευε ὁ Θεός τό κάθε κακό ἀμέσως, τότε ὁ Θεός θά ἦτο φοβερός, ἕνας ἀδύνατος καί μικρός στά ἀνθρώπινα μέτρα ἤ πολύ περισσότερο στά ἀγγελικά καί θά μᾶς ἔδινε νά καταλαβαίνουμε ὅτι φοβᾶται τό κακό καί προστατεύει τήν δυναστεία, ὅπως δηλαδή κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ἀλλά τό γεγονός ἀκριβῶς ὅτι ἀνέχεται τό κακό νά γίνεται «μέχρι τό κεφάλι» καί ἀφήνει τούς ἀνθρώπους, χωρίς νά τούς προκαλεῖ κάποιον ἐνδεχόμενο φόβο τιμωρίας τους, αὐτό μᾶς ἀποδεικνύει τήν παντοδυναμία Του, τήν ὑπομονή του ἐπάνω στό κακό. Ἡ παντοδυναμία Του μᾶς δίνει τήν δυνατότητα, διά τῆς ἀρετῆς τῆς πίστεως νά μένουμε καί ἐμεῖς ἥσυχοι δεχόμενοι τά χαστούκια καί τούς ἐξευτελισμούς τῆς κακίας σάν μερικές μαρτυρίες τῆς ἀδυναμίας ἐκείνου, ἐνώπιον τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐνισχύει μέ τήν πραότητά Του.
Μέ τό γεγονός ὅτι δέν μᾶς παιδεύει ἡ κακία ἐδῶ καί τώρα, ξεσπᾶ δυνατός πειρασμός γιά νά συμπληρώση κι αὐτός τήν μοναδική παίδευσι πού θά γίνη τήν ἐσχάτη ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἐάν, ὅμως ἐνίοτε μᾶς παιδεύει ἀπροσδόκητα κάποια παρανομία μας, τό κάνει ὁ Θεός γιά νά βάλη κάποιο φρένο στήν κακία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί προπαντός νά μή ἐλαττωθῆ ἡ πίστις στούς ἀρχαρίους καί γιά νά μή χαθῆ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ἡ γνῶσις τῆς ἀνταποδόσεως τῶν ἔργων.
Ὁπότε, εἴτε πληρώνεται, εἴτε δέν πληρώνεται, εἴτε τό καλό εἴτε τό κακό, ἕνα πρᾶγμα εἶναι σίγουρο: ὅτι ἔρχεται μία πληρωμή μοναδική καί αἰώνια καί ὅτι νικᾶ καί ἐπικάθηται τό καλό ἐπάνω στό κακό. Κατόπιν, μέ τήν ὑπομονή μερικῶν ἁπλῶν, ταπεινῶν καί ἀγραμμάτων ἀνθρώπων, ἡ παντοδυναμία καί δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, συντρίβει πάντοτε τίς πύλες τῆς κολάσεως μέ τήν δύναμι τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου Ἐκκλησίας.
143. Ὅταν κάποιος μέ τ᾿ ἁμαρτωλά του ἔργα πίπτει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός του, παραδίδεται στήν δικαιοσύνη Του, τόν ὁποῖον σάν ἕνα σκλάβο θά τόν ἐπαναφέρη στήν ὁδό διά τῆς βίας. Τοῦ παρέχεται καί ὁ χρόνος, μόλις θά αἰσθανθῆ νά ἐπανέλθη μέ καλωσύνη· ἐάν ὅμως δέν δίνη σημασία, τοῦ παίρνει καί τόν χρόνο πού τοῦ προσέφερε γιά ἐπιστροφή καί πίπτει ξαφνικά στά χέρια τῆς δικαιοσύνης Του.
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (+1910-1989) «ΜΕΓΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ ΨΥΧΩΝ», ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΣΟΦΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΛΟΓΩΝ ΣΕ 500 ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
