“Υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα,
αὐτοί δέ με ἠθέτησαν”
Ησ. 1,2
Γράφει ο Έλλην ιστορικός Πολύβιος (200 – 120 π.χ.)‧
“Στην εποχή μας η Ελλάδα ολόκληρη, υποφέρει από ατεκνία και καθολική ολιγανθρωπία, ένεκα της οποίας και οι πόλεις ερημώθηκαν και έλλειψη παραγωγής συμβαίνει, μολονότι δεν έγιναν ούτε πόλεμοι συχνοί, ούτε επιδημίες. Αν λοιπόν κανείς θα είχε συμβουλεύσει να στείλουμε στα μαντεία να ρωτήσουμε, τι τέλος πάντων θα έπρεπε να κάνουμε, για να γινόμαστε πολυαριθμότεροι και να κατοικούμε ορθολογικότερα στις πόλεις, δεν θα φαινόταν αυτό ανόητο, αφού η αιτία είναι ολοφάνερη και η επανόρθωση εξαρτάται από μας; Έτσι, αφού βέβαια οι άνθρωποι έχουν στραφεί στην υπεροψία, την φιλοχρηματία και την τεμπελιά και θέλουν να μην τελούν γάμο, μήτε όσα παιδιά γεννιούνται εξώγαμα να τ' ανατρέφουν, αλλ' από πλείστα γεννώμενα, μόλις ένα ή δύο, για να τ' αφήσουν πλούσια και να τ' αναθρέψουνε με σπατάλη, πολύ γρήγορα, χωρίς να το αντιληφθούν, μεγάλωσε το καλό της ερημώσεως”! (Πολυβίου Ιστορία βιβλίο ΧΧΧVII, 4).
Στο ανωτέρω κείμενο ο μέγας ιστορικός, διατυπώνοντας την δημογραφική ανησυχία του για εκείνα τα χρόνια και στηλιτεύοντας τους υπαίτιους της επικρατούσης ανεπαρκείας, καταλήγει σε μία προκλητική-ειρωνική διαπίστωση‧ “μεγάλωσε το καλό της ερημώσεως”!
Είναι γεγονός, ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας λάτρευαν την ποιότητα έναντι της ποσότητος. Επίσης είναι γνωστό ότι ο Ελληνισμός, ενώ προσέφερε στην κοινωνία μεγάλους μαθηματικούς και γεωμέτρες, δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με την... αριθμητική. Ειδικά με την αναφορά του σε αριθμούς μεγάλης ποσοτικής αξίας.
Για να καταστούμε πιο σαφείς, εννοούμε ότι η φυλή μας δεν ξεπέρασε σε καμμιά περίοδο της ιστορίας της, τα 10, 12, βαριά τα 15 εκατομμύρια ανθρώπων. Τόσοι ήταν πάνω–κάτω οι Έλληνες, όταν κατέκτησαν τον κόσμο με τις αποικίες τους, τον Μέγα Αλέξανδρο και τον πολιτισμό τους, ο οποίος και κατέστη ανεπανάληπτος μέχρι σήμερον.
Εν προκειμένω όμως ο Πολύβιος, ανησυχώντας πραγματικά για την ολιγανθρωπία και φυσικά θεωρώντας και τον παράγοντα της ποιότητος, ως ανύπαρκτο εκείνη τη χρονική περίοδο, ευελπιστεί από το ''καλό'' της ερημώσεως, ότι θα επέλθει μία αλλαγή πορείας. Μέσω δηλαδή της οδού της αναζήτησης της ποιότητος, όπως αυτή εκφράσθηκε στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στους Μακεδόνες του Μ. Αλεξάνδρου και στο πνεύμα τους, όπως και στα αθάνατα έργα και μνημεία που άφησαν οι πρότεροι, ευελπισθεί ότι θα επέλθει μία αναγέννηση.
Μία βιβλική μονομαχία Γολιάθ και Δαυίδ, από την οποία θα εξέλθει και πάλι νικητής ο μικρόσωμος Δαυΐδ.
Στα χρόνια του πατριάρχου Αθηναγόρα, όταν για πρώτη φορά ο Πάπας τότε επεσκέφθη το Φανάρι, οι συνοδοί καρδινάλιοι, γνωρίζοντας τις άγριες διώξεις των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων της Κων/πόλεως, ρώτησαν τον πατριάρχη πόσοι είναι οι Έλληνες εκεί. Τότε ο τελευταίος απήντησε “Πόσοι είμαστε, είπατε; Λίγοι και αμέτρητοι”.
Τότε πραγματικά, μπορεί να ήταν λίγοι αριθμητικά, αλλά καθίσταντο αμέτρητοι, καθότι ανερχόταν η αξία τους στα ύψη λόγω των σθεναρών αντιστάσεων που προέβαλαν στον κατακτητή, καίτοι περίοδος οδύνης και αιχμαλωσίας. Αλλά τότε υφίσταντο οι θεσμοί και αυτοί άνοιγαν τους ορίζοντες του μεγαλείου της ψυχικής αρίθμησης. Κρατούσε στιβαρά η ιερά παράδοση, που καθοδηγούσε το Γένος μας μέσα σε μία πνευματική ακμή. Μέχρι το 1940 και αρκετά μετέπειτα, δούλευαν οι εν λόγω πνευματικές αντιστάσεις, θέτοντας την αριθμητική στο περιθώριο.
Ξάφνου όμως στα χρόνια μας, άρχισε το πρότερο μάθημα να λαμβάνει πρωτεύουσα θέση στα σύγχρονα γραικυλικά εκπαιδευτήρια. Κατά πρώτον, καταγράφοντας τα πάτρια εδάφη που παραδίδουμε εδώ και χρόνια από μόνοι μας στους “Μήδους”, κατά δεύτερον βιώνοντας την αισθητή αριθμητική μείωση του λαού μας και κατά τρίτον εισάγοντας αρίθμηση “φυλακισμένων” στο κεφάλαιο της οικογενείας, επιβάλλοντας την αναίρεση θεόσδοτων λεκτικών όρων. Κάπως έτσι συντόμως θα απαγορευθεί η έκφραση Θεός πατήρ, Θεός υιός, Μητέρα Θεού.
Ορατή πλέον καθίσταται η άγρια επέλαση της αριθμοποίησης, κόντρα στην μοναδική αξία του ανάριθμου Ελληνισμού. Συν τοις προτέροις, για να διακριθούμε στην παγκόσμια κοινότητα, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στις βομβαρδισμένες ηθικά κοινωνίες, ανατινάξαμε εσχάτως ολοσχερώς την δημογραφική πυριτιδαποθήκη, αναγνωρίζοντας την συμβίωση των ομοφυλοφίλων και αποκαλώντας την “γάμο”, αφού πλέον δεν υφίσταται έτερος γάμος, βυθίζοντας την υπογεννητικότητα του έθνους μας στο μείον.
Σύμφωνα με στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, αυτή τη στιγμή σαν λαός, αφαιρουμένων των πολιτογραφημένων αλλοεθνών, αριθμούμαστε χοντρικά στα 10 εκατομμύρια. Το ερώτημα που γεννάται είναι‧ αυτή η αριθμητική ταυτότης, εμπεριέχει κάποια υποθάλπουσα ψυχοπνευματική ισχύ;
Κάποτε ένας Μάρκος Ευγενικός, μέσω της άρνησής του, ανέκοψε τις ορδές της ένωσης των εκκλησιών, αναγκάζοντάς τον Πάπα να αναφωνήσει: “Αφού δεν υπέγραψε ο Μάρκος, δεν κάναμε τίποτα”. Κι όμως όλοι οι έτεροι “εταίροι”, είχαν υπογράψει. Όμως για να επιτύχουμε ένα συσχετισμό της ποιότητος έναντι της ποσότητος, ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα απόφθεγμα του Στάλιν: “Ο θάνατος ενός ατόμου είναι τραγωδία, ενώ ο θάνατος εκατομμυρίων αποτελεί στατιστική”.
Αν αναγνώσουμε το εν λόγω κείμενο με την προοπτική του Στάλιν είναι κτηνώδες. Αν όμως το αναλύσουμε σε σχέση με το θέμα το οποίο διαπραγματευόμαστε, θα διαπιστώσουμε τελικά, ότι ενέχει σοβαρότητα η πρότερη ρήση. Για να το αντιληφθούμε στην πράξη, θα φέρουμε ένα παράδειγμα.
Ο θάνατος του Ιωάννη Καποδίστρια απετέλεσε και αποτελεί μία τραγωδία, καθότι μαζί με τον πρότερο, κηδεύτηκε και ολόκληρη η Ελλάς. Εν προκειμένω λοιπόν ο θάνατος Ενός ατόμου (όχι όμως οποιουδήποτε αναρχοαλήτη) αποτελεί πράγματι τραγωδία.
Κάτι ανάλογο συνέβη με τον Παύλο Μελά. Ο θάνατος του απετέλεσε μία μεγάλη τραγωδία για την Μακεδονία μας, καθότι μέσω αυτού εξέλειψε ΕΝΑΣ από τους πρωτεργάτες και βαθείς εμπνευστές του Μακεδονικού αγώνα. Φτερούγισε η ψυχή του ήρωα, αφήνοντας την ελευθερία ως νεοσσό, κρυμμένη στη φωλιά της, λόγω μη ουσιαστικής ανάπτυξης. Φυσικά η ελευθερία επετεύχθη μετά την εν λόγω τραγωδία, μέσω των ετέρων πρωταγωνιστών, για να ξαναεπιστρέψει στις μέρες μας έγκλειστη στο δεσμωτήριο των εθνοπροδοτών.
Κάπως έτσι περνάμε στο δεύτερο σκέλος της Σταλινικής ρήσης του θανάτου εκατομμυρίων, ας πούμε, ανθρώπων. Μάλλον για να είμαστε ειλικρινείς, πίσω από τα εκατομμύρια θέτουμε τον όχλο. Τον όχλο που πάντοτε από άποψη διανοητική είναι κατώτερος από τον μεμονωμένο άνθρωπο. Γιατί ο μεμονωμένος άνθρωπος μπορεί και κυριαρχεί στα αντανακλαστικά του, ο όχλος όμως όχι. Μέσα στον όχλο ο σοφός και ο ηλίθιος εξισώνονται. Οι πράξεις τους επηρεάζονται περισσότερο από τον νωτιαίο μυελό, παρά από τον εγκέφαλο. Γι' αυτό οι όχλοι είναι ανίκανοι και για διαρκή θέληση και για σκέψη. Γι' αυτό, δεν δίψασαν ποτέ για αλήθειες!
Αποστρέφονται τα ολοφάνερα πράγματα που τους δυσαρεστούν και προτιμούν να θεοποιούν την πλάνη, αν η πλάνη τους γοητεύει... Κυριεύονται προπάντων από τα ένστικτα και λοιπά αισθήματα κατωτερότητος, κατεβαίνοντας έτσι πολλά σκαλιά στην κλίμακα του πολιτισμού και τελικώς γίνονται παίγνιο του τυχαίου “ανέμου”. Των επιτηδείων κουμανταδόρων του ελεεινού πραιτωρίου. Να φέρουμε και εδώ ένα παράδειγμα.
Σταυρώνεται ο Χριστός μας... Ας δούμε τι καταγράφει ο ποιητής:
“... Τα πλήθη! Ω, ναι δεν μπόρεσαν να ιδούν το μυστικό Σου. Μα ένας ληστής που ξεψυχά με πόνους στο πλευρό Σου, μόνος αυτός της δίψας Σου το μυστικό θα νιώση, και την ψυχή του σα δροσοσταλίδα θα Σου δώση”.
Με λίγα λόγια, όλοι τριγύρω στο σταυρό –ο όχλος– βλασφημούν και αναθεματίζουν, ρίχνοντας περαιτέρω λάδι στη φωτιά και μόνο το βλέμμα του ληστή –του Ενός– σκορπίζει ένα μοναδικό φως εκείνη την ώρα του σκότους, του “άρον άρον, σταύρωσον αυτόν” (Ιω. 19,15). Η έμψυχη μονάδα και ο άψυχος όχλος. Η στατιστική του όχλου... Ο όχλος που νομίζει ότι εκείνη την ώρα θανατώνει την Αλήθεια, κατ' ουσίαν πνέει τα λοίσθια ο ίδιος. Ένας ακόμη αριθμός καταγράφεται στο βιβλίο της άψυχης αριθμοποίησης. Τι είχαμε, τι χάσαμε!
Προ ημερών, “175” ασχήμονες βουλευτές του “ελληνικού” κοινοβουλίου, απήτησαν εμμανώς και κατά διαταγή του υπερόπτου καίσαρος και λοιπών κομματοζαγαρίων, να παραμείνει το σώμα του Εσταυρωμένου Ιησού πάνω στο σταυρό, ασχέτως αν τότε οι Ιουδαίοι απήτησαν να κατεβεί, λόγω της μεγάλης ημέρας του Σαββάτου. Οι σύγχρονοι Ιουδαίοι δεν πτοούνται έναντι κανενός πρωτοκόλλου. Το είπαν και το έκαναν και συν τοις άλλοις οι καραγκιόζηδες, για να γελοιοποιήσουν το ξύλο του Σταυρού, ανέβασαν πάνω σε αυτό ένα γυμνόστηθο γύναιο, προβάλλοντας το πιστεύω τους και αποκαλύπτοντας την ηθική γύμνια τους. Τα χαμένα τα κορμιά. Οι υιοί της απωλείας. Το σημαντικό όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτούς τους “175”, τους έθεσε εντός του ανόμου βουλευτηρίου ο όχλος που τους ψήφισε, για να τον σταυρώνουν μετέπειτα οι πρότεροι με τους σοδομικούς ήλους.
Αυτή τη στιγμή ο εν λόγω όχλος τελεί νεκρός από πλευράς πνευματικής. Αν κάποια στιγμή, και μάλλον συντόμως, νεκρωθεί και σωματικά, τότε ο θάνατός του υπεισέρχεται στα οικόπεδα της στατιστικής, σύμφωνα με τον Στάλιν.
Όμως οι στατιστικές γενικώτερα, είναι για τους Δαρείους, τους Χίτλερ, τους Στάλιν, τους Μουσολίνι, με τα τόσα εκατομμύρια λόγχες, που τελικά υποκλίνονται μπροστά στον ένα Τσολιά. Οι στατιστικές για την ακρίβεια, ανήκουν στους σύγχρονους τυράννους που επιθυμούν να κουμαντάρουν αριθμούς, γιατί είναι ανίκανοι να ελέγξουν τον Έλληνα, που δεν είναι αριθμός.
Αλλά τελικά τα ευλογημένα έθνη μισούνε τους αριθμούς. Τέτοιο ήταν κάποτε το έθνος μας και τέτοιο πρέπει να ξαναγίνει συντόμως, ανακόπτοντας την επέλαση των γραικυλικών αριθμών. Μία μόνο αρίθμηση είναι δεκτή ειδικά στις μειονοτικές, αλλά άκαμπτες υπάρξεις, του Ενός ανθρώπου. Τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Ο Πατήρ, ο Υιός, το Άγιο Πνεύμα!
Η Αγία Τριάς στις μέρες μας ενοικεί μέσα στον ιερό ναό των πολυτέκνων οικογενειών. Αυτές πολεμάει με τους εκτρωματικούς νόμους του ο σύγχρονος Ηρώδης. Υποχρέωση των “λίγων” εναπομεινάντων, να συνδράμουν τους “λίγους αμέτρητους” πολυτέκνους.
Γιατί‧ “Οι πολλοί είναι ο όχλος. Ο όχλος είναι πρόβατα. Τα πρόβατα μπορείς να τα τρομάξεις με το χτύπημα ενός τενεκέ. Αρκεί να 'ναι δυνατό. Τον έναν ποτέ. Γιατί ο ένας, δεν είναι κοπάδι. ΓΙΝΕ ΕΝΑΣ”!
