“ἐπί ξυροῦ γάρ ἀκμῆς ἔρχεται ἡμῖν τά πράγματα”
Ἡρόδοτος ΣΤ,11
Ο σώφρων άνθρωπος πάντοτε πρέπει να έχει μπροστά του, ως πεπειραμένο οδηγό, τα πολύτιμα διδάγματα της ιστορίας. Ως ιστορία όμως προσδιορίζεται η έννοια της πλήρους αληθείας. Όχι μόνο της γνωστής, της ευχάριστης και ένδοξης πλευράς, αλλά προπάντων της καταπτώσεως, των μικροτήτων, του ξεπεσμού και της λοιπής κατάντιας. Η εν λόγω ιστορία διδάσκει και αυτή χαράσσει τη νέα δημιουργία. Τη νέα ζωή, που πρέπει να θεμελιώνεται πάνω στην αλήθεια, χτυπώντας αλύπητα το ψέμα, όσο και αν έχει καταστεί πια κοινότοπο τραγούδι. Ένα τραγούδι που δεν ψυχαγωγεί πλέον, καθότι τα πάντα τριγύρω συνθέτουν το θέαμα ενός συντετριμμένου κόσμου. Ενός κόσμου κατακλυσμένου από κάθε είδος παραλογισμό και παρά φύση αμαρτίες. Ενός κόσμου καταποντισμένου στο απύθμενο βάθος της ηθικής λύμης, που δεν εμφανίζει ούτε ένα κλωνάρι γυμνό, να βρει και να καθίσει επιτέλους, το περιστέρι του κατακλυσμού. Τελικά είναι δύσκολο πράγμα να υποχωρήσουν τα λύματα. Τα συντηρούν αγρύπνως, οι λυμεώνες της αγνότητος. Αυτοί που έριξαν το σύνθημα: “Κάτω η παρθενία”. Αυτή, που τους ελέγχει!
Με λίγα λόγια, με την κάθαρση της αληθείας επιτελείται η ιστορική καθοδήγηση, που κρατά τον άνθρωπο προσεδαφισμένο, ταπεινό, και όχι προκλητικό υπερόπτη και ύπουλο σφετεριστή της δόξας. Μιας δόξας που είναι προνόμιο μοναδικό του Θεού. Γιατί όσοι έτεροι πονηροί και γόητες, την επεδίωξαν και την κατεδίωξαν εμμανώς, προς ίδιον όφελος,... έσβησαν, με τους πιο εντίμους να αναφωνούν “νενίκηκάς με”. Παρ' όλα αυτά όμως και η παραδοχή της ήττας, μετά από έναν ανέντιμο αγώνα, αποτελεί μία διαφορετική “δόξα”, η οποία είναι αποδεκτή από τον ταπεινό Θεό.
Κάπως έτσι καθίσταται εμφανές, ότι η καθαρόαιμη δόξα αποτελεί μία απήχηση, λόγω κάποιου σημαντικού έργου. Τοιούτο έργο όμως μόνο ο Θεός εποίησε και επομένως δικαιούται και το αποκλειστικό μονοπώλιο της δόξας και των παρελκομένων αυτής. Δηλαδή της αίγλης, της λάμψης, της ακτινοβολίας, της λαμπρότητος, του ιδιάζοντος γοήτρου και ετέρων αναριθμήτων στοιχείων.
Ο άνθρωπος, κατά κύριο λόγο, είναι συνώνυμος της πτώσης, της κατάπτωσης, του ξεπεσμού, της κατάντιας. Της παρακμής, όπως “ευγενικά” κατονομάζεται η γενική πτώση σε χαμηλό επίπεδο, υλικό και προπάντων ηθικό. Στιγμές δόξας–ακμής γνώρισε ο άνθρωπος σαν άτομο, σαν μικρά κοινότης, σαν έθνος, για ελάχιστο χρονικό διάστημα και μετά επήλθε η μονιμότης της παρακμής. Και αυτό συνέβη, γιατί ο δοξασμένος άνθρωπος, προσηλωμένος στα γήινα, έχασε την επαφή με την ψυχή του. Απορροφήθηκε από τα έξω, τα δελεαστικά, και αποξενώθηκε από τα μέσα, που απαιτούν διερεύνηση. Ο άνθρωπος και ο εαυτός του καταντήσανε δύο ξένοι. Ο ένας δεν γνώριζε πλέον τον άλλο ή κάποιοι ντρεπόντουσαν να αντικρυσθούν. Τραγική διάσπαση της προσωπικότητος, σύμπτωμα και αυτό του απολίτιστου πολιτισμού μας. Μία μόνο εξαίρεση έρχεται να προσκρούσει στην πρότερη θεώρηση, αυτή των ακμηνών ανθρώπων. Ποιοι είναι οι τοιούτοι; Αυτοί που ανεδείχθησαν και παράμειναν ένδοξοι και αλησμόνητοι, καθότι διετέλεσαν υπηρέτες του θεϊκού θελήματος. Οι άπειροι ομολογητές και μάρτυρες, που απέκτησαν την εν λόγω δόξα, θυσιαζόμενοι για την δόξα του Κυρίου. Που απεκεφαλίσθησαν, για να φιμωθεί η αλήθεια. Ως πότε όμως, όταν άπαντα φωτίζονται αλλά και θερμαίνονται από τον ήλιο; Όταν ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον; Ειδικά όταν αυτός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης!
Γιατί, τι άλλο ενσάρκωνε ο Παύλος, όταν κήρυξε στους Αθηναίους τον άγνωστο Θεό; Ένα νοητό ήλιο, που διείσδυσε μυστηριωδώς μέσα στο σκότος της παρακμής των απογόνων των Μαραθωνομάχων και των Σαλαμινομάχων, για να τους υπενθυμίσει την δόξα των πατέρων τους. Προπάντων να τους καταδείξει με εύσχημο τρόπο την δεινή κατάντια τους, αλλά και τον τρόπο της ανάδυσής τους εξ' αυτής.
Να επισημάνουμε στοιχεία τινά ενδεικτικά της εν λόγω κατάντιας. Η μεγαλύτερη κοιτίδα του αρχαίου πολιτισμού, υποκείμενη σε εσωτερικές ολέθριες συρράξεις, όπως αυτή του Πελοποννησιακού πολέμου. Ενός πολέμου που ξεσκεπάζει την ηθική κατάπτωση των “ζώντων” με την δόξα των πατέρων τους. Οι απόγονοι των Σαλαμινομάχων, εκείνων που ορθώθηκαν άλλοτε σαν γίγαντες μπροστά στον βάρβαρο επιδρομέα και αγωνίστηκαν για την λευτεριά με αφάνταστο ηρωισμό, τώρα φτάνουνε στο σημείο να καλούνε μόνοι τους στο ιερό χώμα της πατρίδος τους τον άγριο κατακτητή και να προδίδουν την Ελλάδα στους Ρωμαίους τυράννους. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι δεν υποδούλωσαν οι Ρωμαίοι τους Έλληνες, αλλ' οι Έλληνες υποδουλώθηκαν μόνοι τους στους Ρωμαίους. Και υπάρχει και κάποια διαφορά. Οι μισοί Έλληνες ζητούσαν την συμμαχία των Ρωμαίων, για να εξοντώσουν τους άλλους μισούς. Και ύστερα από λίγο, όσοι έμειναν από τους δευτέρους, συμμαχούσαν και αυτοί με την σειρά τους, για να εξοντώσουν τους πρώτους. Και φυσικά οι Ρωμαίοι δεν είχαν καμμία αντίρρηση για τα πρότερα. Τους βόλευαν. Έτσι Έλληνες και Ρωμαίοι συναγωνίσθηκαν για την καταστροφή της Ελλάδος, προς όφελος της Ρώμης.
Ας αναφέρουμε μερικά στοιχεία της εν λόγω καταστροφής. Ο στρατηγός των Ρωμαίων, Παύλος Αιμίλιος, ελεηλάτησε την Ήπειρο, κατέστρεψε 70 πόλεις, έσφαξε και πήρε σκλάβους 150.000 ανθρώπους. Η καταστροφή των Αθηνών από τον Σύλλα, ήταν ακόμη πιο τραγική. Ο Πλούταρχος (40-120 μ.Χ.) αναφέρει ότι οι Αθηναίοι έτρωγαν τα υποδήματά τους από την πείνα. Η Σπάρτη είχε πέσει στα χέρια κακούργων, που είχαν συμμαχήσει με τους πειρατές της Κρήτης και λεηλατούσαν όλη την Πελοπόννησο. Το ίδιο οι Αιτωλοί δεν είχαν άλλο έργο εκτός από ληστείες και κακουργήματα. Ο Στράβων αναφέρει ότι οι πρότερον πολυάριθμες πολιτείες κατήντησαν έρημες. Στο ίδιο συνηγορεί και ο Παπαρηγόπουλος (1815-1891) αναφέροντας ότι σύμπασα η Ελλάς δεν ηδύνατο να δώσει 3.000 οπλίτες, ενώ η πόλη των Μεγάρων άλλοτε μόνη της είχε στείλει τόσους στη μάχη των Πλαταιών.
Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα της καταστροφής, χάθηκε το εθνικό φρόνημα και κάθε γνήσιο ελληνικό αίσθημα και οι Αθηναίοι, οι απόγονοι των πρωταγωνιστών της ελευθερίας, έσκυβαν τώρα δουλικά προς στους τυράννους και αγωνίζονταν ποιός να στεφανώσει πρώτος και ποιός να ονομάσει ημίθεο και Θεό, τον Δημήτριο τον πολιορκητή, τον Πομπήϊο, τον Αντώνιο τον διαβόητο για τις ακολασίες του, ώσπου θεοποίησαν και αυτόν ακόμη τον Νέρωνα. Το ανθρωπόμορφο τέρας που κατέσφαξε την Ελλάδα, την έκαψε, λεηλάτησε και οργίασε πολλαπλώς, στεφανώθηκε από τους απογόνους του Περικλή με 75 στεφάνια!
Το παράξενο όμως είναι ότι σε όλη αυτή την αθλιότητα, πρωτοστατούσαν οι “διανοούμενοι” της εποχής. Βρισκόμαστε στην εποχή των σοφιστών με αποτέλεσμα τα γράμματα στην Ελλάδα να γνωρίσουν την χειρότερη παρακμή των αιώνων. Ανάξιοι Γραικύλοι, φουσκωμένοι και κομπορρήμονες, με λόγια παχειά και τιποτένιο μυαλό, ερπετά που εξευτελίζονταν για ένα ασημένιο νόμισμα μπροστά στις ρωμαίες δέσποινες, είχαν για ασχολία τους “την τελειοποίησιν της αρχαίας σοφιστικής περί πάσαν αγυρτείαν” και κατάφεραν να παρουσιάσουν αυτό που θεωρήθηκε “ως η μάλλον άσκοπος και άγονος του λόγου ενάσκησις αφ' όσας αναφέρει η ιστορία της ανθρωπότητος” (Παπαρηγόπουλος).
Ύστερα από τα πρότερα γενικά στοιχεία, γεννάται ένα εύλογο ερώτημα. Πού βάδιζε ο τότε αρχαίος κόσμος και που οδηγούνταν η Ελλάδα από τους “σοφούς” της; Υπήρξαν λαοί εκείνη την περίοδο που σήμερα είναι γνωστά μόνο τα ονόματά τους. Αυτοί χάθηκαν, έσβησαν. Τι συνέβη όμως με τους Έλληνες, τους χωρίς εθνικό φρόνημα, χωρίς λαχτάρα για λευτεριά, τους δουλόφρονες και χωρίς τίποτε το ανώτερο μέσα τους; Το έθνος που είχε αρχίσει να ατενίζει το χάος της αβύσσου το γλύτωσε τελευταία στιγμή ο Χριστιανισμός. Η ιστορία είναι ο μάρτυς αυτής της σωστικής ενεργείας.
Μόλις ο Ελληνισμός δέχτηκε το φως του Χριστιανισμού, καινούργια ζωή, καινούργιο αίμα μπαίνει στις ελληνικές φλέβες. Όσο διαβάζουμε την ιστορία της Ελλάδος προ Χριστού, δεν βλέπουμε για 300 χρόνια τίποτα άλλο, εκτός από την παρακμή. Μόλις όμως άρχισε η χριστιανική εποχή, η γνήσια ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, άρχισαν να εμφαίνονται και νέες έννοιες όπως “αναγέννηση του Ελληνισμού”, “ανάπλαση του έθνους”, “συνέχιση της αναμορφώσεως”, “θαυμαστή του Ελληνισμού αναβίωση”. Οι λέξεις αυτές δηλώνουν μία νέα πραγματικότητα και αυτή υπαγορεύει, κατά τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο (1815-1881), ότι ο Χριστιανισμός προκάλεσε μία πνευματική επανάσταση, που χωρίς αυτήν το όνομα της Ελλάδος δεν θα υπήρχε σήμερα. Μόνο εντός των βιβλιοπωλείων και στις αναφορές τινών σοφών θα βρισκόταν.
“Τό Ἑλληνικό ἔθνος δέν διεσώθη, εἰ μή διά τῆς μετά τοῦ Χριστιανισμοῦ συμμαχίας...” (Παπαρηγόπουλος).
Μελετώντας λοιπόν σήμερα όλη αυτή την αληθινή και ειλικρινή πορεία της Ελλάδος, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι βρισκόμαστε σε καιρούς παραλλήλους, γιατί ο ξεπεσμός του πνευματικού πολιτισμού μας και σήμερα είναι δεδομένος, όπως και η εθνική οσφυοκαμψία μας, έναντι των “φιλελλήνων” της Ευρώπης και λοιπής Αμερικής, είναι εμφανής.
Οι άρχοντες του τόπου μας, εδώ και χρόνια, κατέστησαν επιλήσμονες του ζωοποιού γάλακτος της μάνας Εκκλησίας. Της μάνας που γαλούχησε και αντρείωσε γενεές γενεών Αθανάτων. Θέτοντες οι ίδιοι ως στόχο μοναδικό την αλλοίωση της πολιτιστικής ταυτότητος του τόπου, ως βάρβαροι εικονοκλάστες, αφανίζουν μέρα με τη μέρα το πρόσωπο της ελληνοχριστιανικής υποστάσεως του γένους και αρχιτεκτονούν μία άθεη και άκρως υλιστική Ελλάδα, που δεν έχει καμμία σχέση με την ψυχή του λαού μας. Η άρνηση της θρησκείας στις μέρες μας αποτελεί δείγμα ανωτερότητος πλέον.
Όλοι οι αδέξιοι χειριστές των προβλημάτων του τόπου, ειρωνευόμενοι αναιδώς τις παραδόσεις και τις ρίζες του λαού μας, έχουν καταστρέψει σε μεγάλο μέρος την πνευματική δομή της πατρίδος μας. Γκρέμισαν όλους τους θεσμούς, οι οποίοι εδράζονται επί των παραδόσεων της ορθοδόξου πνευματικότητος. Κυνήγησαν απεινώς τον θεσμό της οικογενείας και στοχοποίησαν την νεολαία κάνοντάς την πόλο έλξεως των πλέον απειθάνων και ασυνειδήτων πειραματισμών. Αποπροσανατόλισαν το νεανικό πάθος από την ουσία και το περιόρισαν παλιότερα στους αρρωστημένους κομματισμούς των αθλίων γελαδάρηδων και αφού μπαγιάτεψε το εν λόγω έδεσμα, προσφέρθηκε το φρέσκο. Η οχύρωση πίσω από συνθήματα αθεϊστικά, αντεθνικά, αντιοικογενειακά, γενιτσαροποιητικά με το πρόσχημα της προόδου και της αλλαγής. Βγήκαν μπροστάρηδες οι πολύχρωμοι νονοί της σκοταδιστικής πολιτικής ζωής και ευαγγελίστηκαν κάλπικους παραδείσους που επέτασσε η κουλτουριάρικη αρρωστημένη φαντασία τους. Έτσι κατήντησε η ελληνική φυλή στις μέρες μας κτήμα των εφιαλτών, των γενιτσάρων, των δικαιωματιστών, των μισθοφόρων των σκοτεινών λεσχών και λοιπών νεοταξικών παρακλαδίων.
Εσχάτως –αυτό έλειπε μόνο– σημειώνεται και η έγερση της αναιδούς κεφαλής της ομοφυλοφιλίας. Αυτών που προΐστανται σε επισήμους συλλόγους, πραγματοποιούν αναιδείς δημόσιες συγκεντρώσεις, προβάλλοντας το δίκαιο των αιτημάτων τους. Αυτών που προωθούνται και συνδράμονται από πολιτικούς πυροβολημένους και επικυρώνονται από υπερκίτρινες δημοσιογραφικές γραφίδες.
Αν λοιπόν θυμηθούμε τα όσο προαναφέραμε για την αληθή ιστορία, μία μόνο ελπίδα μας απομένει, για να αποτινάζουμε τον ζυγό της εγχώριας σαπίλας που μας έχει ξεπουλήσει στους συγχρόνους Ρωμαίους. Η Ορθόδοξη εκκλησία μας. Αυτή αποτελεί την μοναδική ανασχετική δύναμη έναντι στην λάβα του Βεζούβιου της αλλοίωσης της πνευματικής ταυτότητος του τόπου. Οι επίσημοι εκφραστές της, ας αναλάβουν το έργο της πνευματικής παλινόστησης πριν εκδηλωθεί κάποιος σεισμός και ισοπεδώσει την σύγχρονη Πομπηΐα.
