– Εἶναι «ἀρσενοθήλυκο» τὸ «ὄνομα» (Γιαχβὲ) τοῦ Θεοῦ;
– Ἦταν «ἀρρενόθηλυς» ὁ Ἀδάμ;
– Τί ἦταν ἡ πτῶσις τῶν Πρωτοπλάστων;
– Ὑπάρχει συνάφεια πρὸς τὸ νομοσχέδιον τοῦ γάμου τῶν ὁμοφύλων;
2ον
Τὸ τυχὸν «ἀρσενικοθήλυκο» φῦλο ἔτσι κάποιων σημερινῶν ἀνθρώπων ὡς Σοδομισμὸς «δὲν εἶναι κακό», ἀλλὰ εἶναι ἡ «θεϊκὴ» τους κληρονομιά, τάχα!
Αὐτὴ εἶναι ἡ λογικο-παράλογη συνέπεια τῶν σκοτεινῶν αὐτῶν διδασκαλιῶν τοῦ χθές, ποὺ κρατοῦν ἕως σήμερα.
Συνεπεῖς ὡς πρὸς τὰ ἀνωτέρω κάποιοι τέκτονες ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ γράψουν στὰ βιβλία τους τὰ παρακάτω ἐξόχως βλάσφημα, ἑρμηνεύοντες -δῆθεν- τὴ Γένεση στὴν Ἁγία Γραφή. Ἰδοὺ καὶ τοῦτα αὐτολεξεί:
…Τὸ ἀνδρικὸν καὶ τὸ γυναικεῖον αἰδοῖόν εἰσιν ἡ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ ἤτοι τῆς ἀφθάρτου ἐκείνης ζωτικῆς δυνάμεως ἥτις πανταχοῦ καὶ πάντοτε ἐκδηλοῦται ὡς πρωτεῦον στοιχεῖον τοῦ ὅλου ἀπείρου Σύμπαντος. (Στὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας ἔτους 1884, τεῦχος 4, σελ. 126 ὡς συνέχεια ἄρθρων μὲ τίτλο «Στοὰ Κανονικῶς Συγκεκροτημένη», μετάφραση «ἐκ τοῦ Ἀμερικανικοῦ Περιοδικοῦ MASONIC REVIEW»).
Τὸ ἐκπληκτικὸ ἐπίσης εἶναι ὅτι ἡ βέβηλη αὐτὴ «τριάδα» τοῦ «Θεοῦ», ὅπως ἀναφέρεται, συμβολίζεται στὸ ἴδιο τεκτονικὸ κείμενο ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἀνώτερους μασόνους ἀξιωματικούς, ποὺ κυβερνοῦν, λειτουργοῦσα, κάθε τεκτονικὴ Στοὰ παγκοσμίως, δηλαδὴ τὸν «Σεβάσμιο» – πρόεδρο-, τὸν Πρῶτο καὶ τὸν Δεύτερο Ἐπόπτη αὐτῆς. Καὶ οἱ τρεῖς δὲ αὐτοὶ μασόνοι Στοᾶς ἐν λειτουργίᾳ συμβολίζουν τὸ ὅλο ἀνδρικὸ γεννητικὸ ὄργανο! Ἔτσι διαβάζουμε τὸ ὡς ἀνωτέρω τεκτονικὸ ἔντυπο.
Ἄς μᾶς συγχωρήσουν οἱ ἀναγνῶσται μας…
Ἐπειδὴ ὅμως ὅλ’ αὐτὰ μοιάζουν ἀπίστευτα, καὶ γιὰ νὰ μὴ μᾶς κατηγορήσουν ὡς «πνευματικοὺς συνωμοσιολόγους» ἤ «ρατσιστές», εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ παραθέσουμε αὐτολεξεὶ τὸ σχετικὸ τεκτονικὸ κείμενο, ἀδυνατοῦντες νὰ «προστατεύσουμε» ἀκόμα καὶ τὴν αἰσθητικὴ τῶν θρησκευόντων ἀναγνωστῶν μας. Ἄς μᾶς συγχωρήσουν γιὰ τοῦτο. Ἰδοὺ τὸ ἐξοργιστικὸ αὐτὸ τεκτονικὸ κείμενο αὐτολεξεί:
… Οἱ τρεῖς ἀνώτεροι [τέκτονες] ἀξιωματικοί, οἱ κυβερνῶντες τὴν Στοάν [«Σεβάσμιος», Α΄καὶ Β΄ ἐπόπτες], παριστῶσι συμβολικῶς τὴν Ἁγίαν Τριάδα (…)
(…) Ἀλάνθαστος προκύπτει ἐνταῦθα ἔνδειξις τοῦ φύλου εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκει ὁ Πατήρ. Σαφὲς γεγονὸς ἐκτυλισσόμενον, ἀποδείκνυσιν ὅτι τὰ ὄργανα τοῦ φύλου, ἀφ’ ἑαυτῶν διακρίνουσι τὸ πρῶτον καὶ τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Τριάδος, ἤτοι τοὺς ἀξιωματικοὺς οἵτινες ἵστανται ἐν τῇ Ἀνατολῇ καὶ ἐν τῇ Δύσει, ἐνῶ ὁ Τρίτος, ἐν τῇ Μεσημβρίᾳ τυγχάνων [λειτουργικὲς θέσεις ἐντὸς ἑκάστης Στοᾶς], θεωρεῖται ἡ ἐνσάρκωσις τῆς ἀλληλοδιαδόχου ἐγειρομένης καὶ κατευναζομένης ἐν μέσῳ αὐτῶν δυνάμεως [!]. Ὅτι δὲ ἡ θεωρία αὕτη δὲν εἶναι ἐσφαλμένη, μαρτυρεῖ ἡ Γέν. Α΄ 26-27. «Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμῶν καὶ ὁμοίωσιν. Οὕτως ἔπλασεν (ἐγέννησεν) ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα αὐτοῦ, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἔπλασεν αὐτόν· ἄρρεν καὶ θῆλυ ἔπλασεν αὐτούς. Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς αὐτοὺς καὶ εἶπεν αὐτοῖς. Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε…». Ὅτι οὐδεμία χωρεῖ ἐνταῦθα παρανόησις περὶ τῆς ἀκριβοῦς σημασίας τοῦ χωρίου τούτου τῆς Γραφῆς μαρτυρεῖ τὸ Ἑβραϊκὸν κείμενον ,ἔνθα ἡ μεταφρασθεῖσα λέξις διὰ τῆς λέξεως ἄνθρωπος εἶναι «ἔσ» τουτέστι ἀνδρικὸν μόριον, ἡ δὲ τῆς λέξεως γυνὴ μεταφρασθεῖσα εἶναι ἡ λέξις «ἔσε» ἤτοι γυναικεῖον αἰδοῖον. Ὥστε πράγματι [καταλήγει τὸ μασονικὸ κείμενο] τὸ ἀνδρικὸν καὶ τὸ γυναικεῖον αἰδοῖον εἰσὶν ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἤτοι τῆς ἀφθάρτου ἐκείνης ζωτικῆς δυνάμεως ἥτις πανταχοῦ καὶ πάντοτε ἐκδηλοῦται ὡς πρωτεῖον στοιχεῖον τοῦ ὅλου ἀπείρου σύμπαντος [!] (πηγή=ὅπ. π. σσ. 124 – 126).
Τὸ ἡμέτερον μικρὸν σχόλιον…
Ποιὲς εἶναι τώρα οἱ συνέπειες, τὰ ἐπακόλουθα τῶν περιλαμβανομένων εἰς τὰ καββαλιστικὰ – μασονικὰ αὐτὰ κείμενα ὡς πρὸς τὸν ἐκτραχηλισμὸ τῶν γενετησίων ἠθῶν τῆς ἐποχῆς μας δὲν εἶναι δύσκολο νὰ τὸ καταλάβει κανείς. Ὅλα βλέπετε ἔχουν τὴν θεωρητική τους ψευδοθεμελίωση, τὶς ρίζες τους, τὶς πηγές τους, τὶς ἑωσφορικές τους καταβολές.
Ἐλάτρευσαν – ἔκαναν χρήση- στρεβλῶς καὶ καθ’ ὑπερβολὴν τὴν κτίσιν παρὰ τὸν κτίσαντα, εἶδαν τὸ φῶς ὡς σκοτάδι καὶ τὸ σκοτάδι ὡς φῶς, ἔνιωσαν τὸ γλυκὺ ὡς πικρὸ καὶ τὸ πικρὸ ὡς γλυκὺ (ἡ Βίβλος)…
Τὰ βαθύτερα τοῦ σκοτεινοῦ κόσμου καὶ τὸ ἀπαίσιον σύμβολον αὐτοῦ τοῦ «θεοῦ»…
Ἄν οἱ θεοσεβεῖς ἀναγνῶστες τῆς καλῆς μας ἐδῶ ἐφημερίδας «ἀντέχουν» νὰ ρίξουν μιὰ ματιὰ στὰ βαθύτερα τοῦ Σκοτεινοῦ Κόσμου γιὰ μιὰ πληρέστερη ἐνημέρωσή τους περὶ αὐτοῦ (γιὰ τὸ τί γίνεται σχετικῶς γύρω μας), ἄς συνεχίσουν τὴν ἀνάγνωση τῶν γραμμῶν αὐτῶν.
Τὰ σύμβολα λοιπὸν τοῦ «θεοῦ», ὅπως περιγράφεται παραπάνω, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁλόκληρο τὸ φάσμα τοῦ παγκόσμιου θεοσκότεινου κόσμου εἶναι πολλά, γραμμικὰ τὰ περισσότερα καὶ εὐκολοερμήνευτα. Τὸ χειρότερο ὅλων εἶναι πάντως ἐκεῖνο τοῦ διαβόητου Μπαφομέτ!
Ὑπενθυμίζουμε ἐδῶ, στοὺς παλαιότερους ἀναγνῶστες τῶν σπουδαίων κειμένων τοῦ ἀλησμόνητου πατρὸς Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, ὅτι ὁ καλὸς ἐκεῖνος παπὰς καὶ δημιουργὸς τοῦ (ἀναντικατάστατου) Ὀρθοδόξου Τύπου εἶναι ὁ ΠΡΩΤΟΣ στὴν Ἑλλάδα, ποὺ ἐδημοσίευσε τὴν εἰκόνα τοῦ τέρατος Μπαφομέτ. Ὁ Μοναχὸς Ἀβέρκιος, ὡς ἐρευνητής, παρουσιάζει σήμερα ἐδῶ κάτι περισσότερο γιὰ τὸ φρικῶδες αὐτὸ δημιούργημα.
Ἡ εἰκόνα λοιπὸν τοῦ Μπαφομὲτ εἶναι ἔργο τοῦ -κατὰ τοὺς μασόνους- «μασόνου» καὶ «πραγματικοῦ μύστη» Ἐλιφὰς Λεβί, δημοσιευθεῖσα γιὰ πρώτη φορὰ στὸ φοβερὸ βιβλίο του μὲ τὸν εὔγλωττο τίτλο Τυπικὸν τῆς Ὑψηλῆς Μαγείας (στὴ γαλλικὴ γλώσσα). Αὐτὸ ἔγινε κατὰ τὸν προπερασμένο αἰώνα. Τὸ βιβλίο αὐτὸ μὲ τὸν ἴδιο τίτλο μετέφρασε καὶ δημοσίευσε στὴν Ἑλλάδα (τὸ 1955) ὁ τέκτων ἐπίσης Πέτρος Γράβιγγερ.
Ἰδοὺ τώρα τί ἔγραψε ὁ Ἐλιφὰς Λεβὶ περὶ τοῦ τερατώδους «θεοῦ» Μπαφομὲτ κατὰ τὴν ὡς ἄνω μετάφρασή του.
Διαβάστε τα (μετὰ τῆς ἀναπόφευκτης -βεβαιότατα- βδελυγμίας):
…Εἰσερχόμεθα εἰς τὴν ἐξέτασιν τοῦ φαντάσματος ὅλων τῶν φόβων, τοῦ δράκοντος πασῶν τῶν θεογονιῶν, τοῦ Ἀρειμὰν τῶν Περσῶν, τοῦ Τυφῶνος τῶν Αἰγυπτίων, τοῦ Πύθωνος τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἀρχαίου ὄφεως τῶν Ἑβραίων, τοῦ μεγάλου θηρίου τοῦ Μεσαίωνος, ἔτι πλέον τοῦ Μπαφομὲτ τῶν Ναϊτῶν, τοῦ Πωγωνοφόρου εἰδώλου τῶν ἀλχημιστῶν, τοῦ ἀσελγοῦς [!] Θεοῦ τοῦ Μένδητος, τοῦ τράγου τῶν σαββατισμῶν…
Καὶ τώρα ἄς εἴπωμεν [συνεχίζει ὁ Ἐλιφὰς Λεβὶ μέσῳ τοῦ Ἕλληνα Πέτρου Γράβιγγερ], διὰ τὴν ἐποικοδόμησιν τοῦ κόσμου [!], διὰ τὴν δικαιολόγησιν τοῦ δαιμονολόγου BOΔIN καὶ διὰ τὴν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας [ἐδῶ εἰρωνεύονται], ἡ ὁποία ἐβασάνισε τοὺς Ναΐτας, ἔκαυσε ζῶντας μάγους, ἀνεθεμάτισε τοὺς Ἐλευθεροτέκτονας [μασόνους] κ.λπ. κ.λπ., ἄς εἴπωμεν θαρραλέως καὶ ὑψηλοφώνως ὅτι ὅλοι οἱ μεμυημένοι καὶ οἱ κάτοχοι τοῦ Μεγάλου Ἀπορρήτου, ἐλάτρευσαν, λατρεύουν καὶ θὰ λατρεύουν πάντοτε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο συμβολίζεται διὰ τῆς φοβερῆς ταύτης συνθέσεως [τοῦ Μπαφομέτ].
Μάλιστα [συνεχίζει ὁ Ἐλιφὰς Λεβὶ μέσῳ τοῦ Ἕλληνα Πέτρου Γράβιγγερ], συμφώνως πρὸς τὴν βαθεῖαν ἡμῶν πεποίθησιν, οἱ πραγματικοὶ διδάσκαλοι τοῦ Ναϊτικοῦ Τάγματος [=ἀδελφὸν τοῦ Μασονικοῦ Τάγματος Σῶμα, δεόντως τιμώμενο ἕως σήμερα παρ’ αὐτῶν] ἐλάτρευον τὸν Μπαφομὲτ καὶ ἐδίδασκον τοὺς νεομύκτους νὰ τὸν λατρεύουν· μάλιστα ὑπῆρξαν καὶ δύνανται εἰσέτι νὰ ὑπάρχουν συγκεντρώσεις προεδρευόμενες ὑπὸ τῆς μορφῆς ταύτης [τοῦ Μπαφομέτ!] καθημένης ἐπὶ θρόνου καὶ φερούσης τὴν πυρίνην δάδα μεταξὺ τῶν κεράτων· μὲ μόνην τὴν διαφορὰν ὅτι οἱ λάτρεις τοῦ ἐμβλήματος τούτου δὲν ἐσκέπτοντο, ὅπως ἄλλως τε καὶ ἡμεῖς [συνεχίζουν οἱ μασόνοι, συγγραφέας καὶ μεταφραστής], ὅτι δι’ αὐτοῦ [τοῦ τέρατος Μπαφομὲτ] παρίστατο ὁ Διάβολος, ἀλλ’ ὁ Θεὸς Πάν, ὁ θεὸς τῶν νεωτέρων ἡμῶν φιλοσοφικῶν σχολῶν, ὁ θεὸς τῶν θεουργῶν [μάγων] τῆς Σχολῆς τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ τῶν νεοπλατωνικῶν μυστικιστῶν τῶν ἡμερῶν μας, ὁ θεὸς τοῦ Λαμαρτίνου καὶ τοῦ Βίκτωρος Κουζέν, ὁ θεὸς τοῦ Σπινόζα καὶ τοῦ Πλάτωνος, ὁ θεὸς τῶν πρωταρχικῶν γνωστικῶν σχολῶν [καί, ὤ τῆς φρικτῆς βλασφημίας!], ὁ Χριστὸς ἀκόμη τῆς σχισματικῆς ἱερωσύνης [τῆς ἱερωσύνης ὁλόκληρης τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας! πού, κατ’ αὐτούς, εἶναι σχισματική]!
Καί:
…Διὰ τῶν χειρῶν του [τὸ τέρας αὐτὸ τοῦ Μπαφομέτ!] ἐκτελεῖ τὴν ἱερατικὴν χειρονομίαν καὶ δεικνύει πρὸς τὰ ἄνω τὴν λευκὴν σελήνην τῆς Σεφιρὰ καὶ πρὸς τὰ κάτω τὴν μαύρην σελήνην τῆς Γκεμπουρὰ [τῶν καββαλιστῶν]. Ὁ ἕνας τῶν βραχιόνων [τοῦ Μπαφομὲτ αὐτοῦ] εἶναι θήλεος γένους, ὁ ἕτερος ἄρρενος… (Πηγή: Ἐλιφὰς Λεβί, ψευδώνυμο τοῦ Γάλλου Alph. Louis Constant, ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ, κατὰ τὴν ἔκδοση τῆς «Βιβλιοθήκης τῆς Σφιγγός», πρώτη Ἔκδοσις Εἰκονογραφημένη, Ἀθῆναι, 1955, σσ. 126-128 κατὰ τὴ μετάφραση τοῦ Ἕλληνα Τέκτονα Πέτρου Γράβιγγερ).
(Σὲ ἑπόμενο φύλλο: Ἦταν ἀρρενόθηλυς ὁ Ἀδάμ; Τί ἦταν ἡ Πτώση τῶν πρωτοπλάστων – καί, ὑπάρχει συνάφεια πρὸς τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων τῶν καιρῶν μας;).
