Τὸ ὁσιακὸν τέλος τοῦ κυρ- Ἀλέξανδρου
Γράφει ὁ Δρ. Χαραλάμπης Μ.Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Τὸ νησί του πάντοτε ἔθελγε τὸν κυρ-Ἀλέξανδρο. Ἴσως καὶ νὰ προγνώριζε ὅτι «τὸ τέλος ἐγγύς» καὶ ἤθελε νὰ ἀφήσει τὸ σκήνωμά του εὐλογία στὴν γῆ τῶν προγόνων του, στὸ Κολλυβαδικὸ νησὶ μὲ τὴν μεγάλη ἁγιότητα. Ἔτσι, ἐγκατέλειψε τὸν κοσμοκαλογερικὸ βίο τῆς Ἀθήνας καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν Σκιάθο, ὅπου ἔγραψε τὰ ὄψιμα διηγήματά του καὶ ὅπου πέρασε τὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ἤρεμα καὶ ἁπλᾶ, γνωρίζοντας ὅτι ὁ «καιρὸς τῆς αὐτοῦ ἀναλύσεως ἐφέστηκε» (Β΄ Τιμόθ. δ΄ 6).
Ὁ νοῦς του μέχρι τὴν τελευταία του στιγμὴ ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Θεό. Κοιμήθηκε ἐξομολογημένος καὶ χριστοφόρος. Πρὶν παραδώσει τὴν ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου μας προσευχήθηκε καὶ μὲ ταπείνωση καὶ κατάνυξη ἔψαλλε μὲ πόνο τὸ δοξαστικὸ τῆς Παραμονῆς τῶν Θεοφανείων, «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην τὴν ἀκήρατον Κορυφὴν τοῦ Δεσπότου, μεθ᾿ ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτὸν ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτόν, Βαπτιστά, ὡς παῤῥησίαν ἔχων πολλήν». Τὸ Ὀρθόδοξο τέλος του ἦταν μιὰ ἀκόμη ἀπόδειξη τῆς ζωῆς του καὶ τῆς βιωματικῆς του Ὀρθοδόξου παραδόσεως. Ἡ Ἁγία του ψυχὴ φτερούγησε, γιὰ νὰ τὴν στεφανώσει ὁ Χριστός μας, τοῦ ὁποίου τὴν πτωχεία ἀγάπησε, καὶ νὰ τὸν εἰσαγάγει στὴν οὐράνια Βασιλεία Του, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Ἦταν δύο ἡ ὥρα μετὰ τὰ μεσάνυκτα, ξημερώνοντας ἡ τρίτη Ἰανουαρίου τοῦ 1911. Ὁ Φτωχὸς Ἅγιος, στὸ ὁμώνυμο διήγημά του ἔζησε στὶς ἐρημιὲς τῆς Σκιάθου, ἐνῶ ὁ φτωχὸς Παπαδιαμάντης ἔζησε στὴν πολυάνθρωπη ἔρημο τῆς Ἀθήνας. Ἡ γῆ τῆς Σκιάθου μυρόβλυσε ἐκεῖ ποὺ δέχθηκε τὸ σκήνωμα τοῦ Φτωχοῦ Ἁγίου. Ἡ πνευματικὴ γῆ τῆς Ἑλλάδος μοσχοβόλησε μὲ τὰ λογοτεχνικὰ κείμενα τοῦ φτωχοῦ κυρ Ἀλέξανδρου. Αὐτοῦ ποὺ ἂν δὲν πέθαινε ἀπὸ ἀσθένεια, τὸ κρύο ἐκεῖνο γεναριάτικο ξημέρωμα στὴ Σκιάθο, θὰ πέθαινε ἀπὸ πεῖνα, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ κοινὴ μοῖρα αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴ ζωὴ τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς χρηστοηθείας.
