Θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθῶ στὶς ἐκπομπὲς τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὴν ἐκπομπὴ «Ἐκκλησία καὶ κόσμος» ποὺ παρουσιάζει ὁ καθηγητὴς κύριος Μάριος Μπέγζος κάθε Σάββατο ἀπόγευμα. Στὴν ἐν λόγῳ ἐκπομπὴ παρουσιάζεται ἡ Ἐκκλησία ὡς θεσμικὴ καὶ ἀντιθεσμικὴ καὶ οἱ πιστοὶ ὡς συμβατικοὶ καὶ ἀντισυμβατικοί. Οἱ ἰσχυρισμοὶ αὐτοὶ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ὁρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος Χριστοῦ, καθόσον σύμφωνα μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση, τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ συνοδικὸ σύστημα δὲν ὑπάρχουν οἱ ὡς ἄνω διαχωρισμοί.
Ἑπομένως οὔτε ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ κάνει μέσα στὸ Σῶμα της διαχωρισμὸ σὲ συμβατικοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν καὶ ἀντισυμβατικοὺς ποὺ πιστεύουν, γιατί ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι Ἱερὰ Ἐξέταση, ὅπου κατὰ τὴν Αὐγουστίνεια θεολογία χωρίζονται οἱ πιστοὶ σὲ σῳζομένους καὶ μὴ σῳζομένους κατὰ τὴν ἀντιστοιχία ποὺ παρουσιάζει ὁ κύριος Καθηγητὴς σὲ συμβατικοὺς καὶ μή.
Ἐπίσης γίνεται ἀπὸ τὸν κ. Καθηγητὴ παραλλαγὴ τῆς Πατερικῆς θέσης ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι θρησκεία, μὲ τὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι «θεσμὸς», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργεῖται σύγχυση. Καθώς ὑπάρχουν θεσμικὰ ὄργανα ποὺ τὰ ταυτίζει μὲ τὴν ὀργάνωση ἑνὸς Σωματείου, μέ ἀποτέλεσμα τὴ μετατροπὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ Σωματεῖο καὶ ὄχι χῶρο Σωτηρίας.
Τὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι θρησκεία φανερώνεται ἀπὸ τὸν ὁμολογιακό της χαρακτῆρα τῶν μαρτύρων, τῶν ὁσίων, τῶν ἀπολογητῶν ὡς μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπου «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος συγχαίρει πάντα τὰ μέλη» (Α΄ Κορ. ΙΒ 26), πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δείχνει τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴ στήριξη ποὺ εἶχαν οἱ Χριστιανοὶ ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ πρὸς διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκτὸς αὐτοῦ ἔχουμε καὶ τὴν ἐκλογὴ τῶν ἑπτὰ διακόνων ὡς πολιτικὴ διακονία, ὅπου τὸ ἔργο τῶν ἑπτὰ διακόνων συνεχίσθηκε νὰ ἐπιτελεῖται κατά τὴ διαμόρφωση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας σὲ Χριστοπολιτεία ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Πολιτεία. Ἑπομένως ἡ ἐκκλησιολογικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου εἰσήχθη μέσα στὴν ἴδια τὴν Πολιτεία καὶ στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦσε (γιὰ αὐτὸ ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καὶ ἡ Ἁγία Ἑλένη θεωροῦνται Ἰσαπόστολοι). Ἐπίσης δὲν ἀποκλείονταν ἀπὸ τὴν πολιτεία οἱ μὴ Χριστιανοί. Ἀντιθέτως ἡ αἵρεση ἦταν ποὺ μόλυνε τὴν ὕπαρξη τῆς πολιτείας- διασποῦσε τὴν ἑνότητα. Ἔτσι ὄχι μόνο ὑπῆρχε νομικὴ ἀναγνώριση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἡ Πολιτεία ἦταν σῶμα ἐκ τοῦ Σώματος, ὅπου ἡ Ἐκκλησία εἶναι ποιμαίνουσα καὶ διοικοῦσα μέσα ἀπὸ τὸ πνευματικὸ καὶ διοικητικό της ἔργο ὡς Τοπικῆς Ἐκκλησίας καί κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὅλοι καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ γίνεται καθεστὼς (καὶ ὄχι θεσμὸς κατὰ τὸν κ. Καθηγητή), δηλαδὴ νὰ δέχεται ἐπεμβάσεις (καὶ νὰ τίς ἐκτελεῖ) ἀπὸ τὴν Πολιτεία ποὺ ὑπονομεύουν τὶς ἐλευθερίες καὶ τὰ Συνταγματικὰ δικαιώματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἂν ἡ παροῦσα ἀνάλυση τοῦ κυρίου Καθηγητοῦ ποὺ ἔγινε στὸ Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας τὴν 19/8 καὶ 26/8 στὴν ἐκπομπὴ «Ἐκκλησία καὶ κόσμος» ἀνταποκρίνεται στὴν Πνευματικὴ ὠφέλεια τοῦ πιστοῦ λαοῦ πρέπει νὰ ἐξετασθεῖ ἀπὸ τὴ Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς ἁρμοδία.
Νὰ ἀνασταλοῦν οἱ ἀποφάσεις τῆς Δ.Ι.Σ., οἱ ὁποῖες συρρικνώνουν τὸ αὐτοδιοίκητο τῶν Μητροπόλεων στὴν εὐθύνη καὶ ποιμαντικὴ φροντίδα ποὺ ἔδειχναν οἱ οἰκεῖες Μητροπόλεις ὡς πρὸς τὴν πνευματικὴ ἐπικοινωνία μέ πνευματικὲς μορφές, Ἁγίους καθηγουμένους, ἱερομονάχους, μοναχοὺς ὅπου ἡ ἐν Χριστῷ Ἀγάπη, ἡ φιλοξενία, τὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, ἡ τέλεση τῶν θείων μυστηρίων, ἡ μετάδοση τῶν θείων ἐμπειριῶν τῆς ἄσκησης καὶ τῆς ἐν γένει ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἦταν στὴν πρόσκληση καὶ στὴν ἔγκριση τοῦ οἰκείου Μητροπολίτη, γιά τὴν Πνευματικὴ ὠφέλεια τοῦ πιστοῦ λαοῦ, διότι μόνο ὁ οἰκεῖος Ἐπίσκοπος ὡς Πνευματικὸς Πατὴρ γνωρίζει τὶς ἀνάγκες καθὼς καὶ τὴν πνευματικὴ πρόοδο τῶν πιστῶν ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἡ Θεία Χάρη. Τὸ ὅ,τι μὲ ἐγκύκλιό της ἡ Δ.Ι.Σ. τὸ 2017 στερεῖ τὸ δικαίωμα στὸν οἰκεῖο Μητροπολίτη γιὰ τὰ ὡς ἄνω, ὁ ὁποῖος χορηγοῦσε τὴν σχετικὴ ἄδεια, καὶ ἀποφασίζει ἡ ἴδια ἡ Δ.Ι.Σ. γιὰ τὴν ἔγκριση καὶ τὴ χορήγηση ἀδείας καὶ ὄχι ὁ Ἐπίσκοπος θέτει τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία ὑπὸ ἔλεγχο εἰς βάρος τοῦ πιστοῦ λαοῦ.
Νὰ ἀποκατασταθεῖ τὸ δικαίωμα ποὺ ἔδινε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας στόν πιστὸ λαὸ νὰ ἐπικοινωνεῖ διὰ ἐπιστολῶν γιὰ δογματικὰ θέματα μὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, διότι ἀπὸ τὸ 2010 διὰ ἀποφάσεως τῆς Δ.Ι.Σ. ἡ διαβίβαση τῶν ἀναφορῶν γίνεται κατόπιν μεσολαβήσεως τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἀλλά ὁ Μητροπολίτης (οὔτε γιὰ τὰ θέματα τῆς Μητροπόλεώς του, καθώς) δὲν ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη, καθώς ἀπὸφαση τῆς Δ.Ι.Σ. ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἄρθρο 55 παρ. 3 τοῦ καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Στὴν τελευταία του ἐκπομπὴ ὁ κύριος Καθηγητὴς ἐπιμένει στοὺς διαχωρισμοὺς τῶν πιστῶν σὲ συντηρητικοὺς καὶ προοδευτικοὺς. Αὐτὴ τὴ φορὰ ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ ὡς Σωματεῖον καθόσον Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν Πιστῶν. Δὲν λέει ὅμως ὁ κύριος Καθηγητὴς ποία ἡ θέση τοῦ Ἐπισκόπου μέσα στὴν Ἐκκλησία. Κατὰ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος· ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος· σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 3 καὶ 13 τηρεῖ τὶς ἱερὲς παραδόσεις ἑπομένως δὲν ἔχουμε συντήρηση καὶ πρόοδο, ἀλλὰ συντήρηση καὶ παράδοση. Ἂν μιλήσουμε γιὰ πρόοδο καὶ συντήρηση, στὸ χῶρο τῆς Ἐκκοσμικευμένης Δύσης ἐννοοῦμε τὸν Καθολικισμὸ καὶ τὴ Διαμαρτύρηση, δηλαδὴ τὸν προτεσταντισμό, ποῦ εἶναι ἡ Πρόοδος ἐκτὸς ἐκκλησιολογίας, ὅπου ὁ καθένας ἑρμηνεύει τὴν Πίστη ὅπως θέλει. Ἑπομένως ὁ σεβαστὸς κ. Καθηγητὴς ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτὸ ποὺ εἶχε κάνει μεγάλη αἴσθηση στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ ὄχι μόνο ποὺ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χριστοδούλου παραλληλίζοντας τὴν παράδοση μὲ τὶς κινήσεις ποὺ ἔπρεπε, γιὰ νὰ μὴ προσκρούσει ὁ Τιτανικὸς στὸ παγόβουνο (νὰ κάνει ὁ καπετάνιος τοῦ Τιτανικοῦ), δηλ. νὰ διατάξει «πίσω ὁλοταχῶς». Πίσω ὁλοταχῶς στὴν Παράδοση, γιὰ νὰ μὴ προσκρούσουμε στὸ παγόβουνο τῆς Ἀθεΐας, ὅπου κάποιοι σύμφωνα μὲ τοὺς εὐρωχαρακτηρισμοὺς τοῦ Μακαριστοῦ Χριστοδούλου ἐπιδιώκουν.
Ἕνα ἐρώτημα ποὺ προκύπτει σύμφωνα μὲ τὶς ἀναλύσεις τοῦ κ. Καθηγητῆ, στὸ ὁποῖο καὶ πρέπει νὰ ἀπαντήσει εἶναι ἂν τὴν εὐθύνη λειτουργίας τῶν Μητροπόλεων ἔναντι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς τὴν ἔχει μόνο ὁ Μητροπολίτης ἢ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα ὑπὸ τὸν Ἐπίσκοπο; Ὁ Καποδίστριας (σύμφωνα μὲ τὴν ἔρευνα καὶ τὴ διδακτικὴ πρὸς τοὺς φοιτητάς τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ πατρὸς Γεωργίου Μεταλληνοῦ) ἔλεγε «Μὴ πέσει ἡ ὑπόθεση εἰς Φράγκων χεῖρας, γιατί τότε ἐχάθημεν – καὶ ἔπεσε».
Ἑπομένως πιστεύω, γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ μία κατάσταση αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται Συνοδικὰ. Ἡ ἐνορία δὲν πρέπει νά νοεῖται ὡς στατικὸς χῶρος, ἀλλὰ ἡ πνευματικὴ ἐπικοινωνία τῶν θεουμένων μὲ τὸν κόσμο καὶ δὴ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἀποτελεῖ τὴν ὀργάνωση τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας. Ἂν γιὰ ὅλα ἀποφασίζει ἡ Πολιτεία κατὰ τὴ ρήση τῆς Ἐπίσημης Ἐκκλησίας τότε ποῦ ἡ Ἐκκλησία;
