Χάσμα μέγα χωρίζει το πνεύμα των Πατέρων, μ’ αυτό που λέγεται σήμερα νεοελληνική Παιδεία. Τους ονομάζουμε προστάτες μας, όμως τους τιμούμε τόσο, ώστε να καταργήσουμε την γιορτή τους.
Ανύπαρκτοι ακόμη στα σχολικά βιβλία οι μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, καθώς οι μαθητές του δημοτικού σχολείου, δεν συναντούν στα αναγνωστικά τους ούτε ένα κείμενο των Τριών Ιεραρχών γιατί έτσι έκρινε η «προοδευτική» διανόηση.
Συναθροίζονται και ξανασυναθροίζονται οι ταγοί, για να λύσουν, να συμμαζέψουν τα της Παιδείας. Τόμοι ολόκληροι γράφονται με παχιές αναλύσεις και διαπιστώσεις, όμως…άλυτο το πρόβλημα. Νόσημα ανίατο, κακοφορμισμένο. Ουδείς τολμά να θέσει τον δάκτυλόν του «ἐπί τὸν τύπον των ἥλων».
Η παιδεία μας σήμερα, εγκατέλειψε την ψυχή του παιδιού και στράφηκε στον εγκέφαλο του. “Παιδεία ἐστὶ οὐ τὴν ὑδρία πληρῶσαι, ἀλλὰ ἀνάψαι αὐτήν” έλεγε ο Πλούταρχος. Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του. Ουδέποτε υπήρχαν στον κόσμο και στον τόπο μας τόσοι εγγράμματοι και τέτοια φτώχεια πνευματική. Γεμίσαμε διπλωματούχους και εξαφανίστηκαν οι πνευματικοί άνθρωποι. “Εἴχαμε τζιβαϊρικὸν πολυτίμημον καὶ παίρνομεν ἀσκιὰ μὲ ἀγέρα καὶ κούφια καρύδια. Ἔτζι θὰ γίνωμεν παλιόψαθα τῶν λαῶν” βροντοφωνάζει ο στρατηγός Μακρυγιάννης, που έβλεπε με θλίψη την περιφρόνηση της παράδοσης μας. Παιδεία σημαίνει μόρφωση, μεταμόρφωση του ανθρώπου, η παιδεία οφείλει να δημιουργεί άνθρωπο με πίστη, δηλαδή αγωνιστή. «Παιδεία», εν τέλει, «ἐστί μετάληψις ἁγιότητος», κατά τον άγιο Χρυσόστομο. Ας μην απορούμε που αγρίεψαν τα παιδιά μας…
