Φαίνεται ὅτι ἡ, κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καλὰ κρατεῖ καὶ ἁπλώνεται καὶ διαδίδεται ὅπως κάθε λοιμικὴ ἐπιδημία. Καὶ ἔχει ἐπινοηθῆ μία νέα ὁρολογία, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποία ἀνδρώνεται ἀνενόχλητη ἡ πλάνη, ὅπως νεωτερικότητα, μετανεωτερικότητα, ἀνεκτικότητα, ἑτερότητα, ἐκσυγχρονισμός, προοδευτικότητα, κ.ἄ.π. Καὶ ἐπίσης διακρίνεται μία τάσις, μία σχεδὸν μανία, νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὰ παλαιὰ καὶ νὰ δώσουμε νέες ἑρμηνεῖες παραμερίζοντας τὴν πατερικὴ παράδοσι. Διότι ὄχι μόνον οἱ Πατέρες μπορεῖ νὰ ἔκαναν λάθη, ἀλλὰ καὶ στὴν ἁγία Γραφὴ δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν τὴν ἴδια ἀξιοπιστία τὰ λόγια τοῦ Παύλου μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Δημιουργεῖται ἔτσι ἕνα κλῖμα χαλαρό, γιὰ νὰ χωρέσουν ὅλες οἱ αἱρετικὲς διδασκαλίες σὲ μία ἑνότητα, ἴσως καὶ σὲ μία ἐκκλησία, ὄχι τῆς πίστεως ἀλλὰ τῆς ἀνοχῆς, ἔτσι ὅπως χωρᾶνε σὲ μία φωτογραφία ἐκπρόσωποι ὀρθοδόξων, καθολικῶν, παντοίων προτεσταντικῶν ἀποχρώσεων, μονοφυσιτῶν, κοπτῶν, μωαμεθανῶν, περιβαλλοντικῶν ὁμάδων, κτλ. Στὴν ἴδια προσπάθεια τοποθετεῖται καὶ ἡ ἰδέα ἑνότητας τῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, λὲς καὶ μπορεῖ νὰ βρεθῆ ποτὲ κοινὸ πιστεύω μεταξὺ Ἰουδαίων, Χριστιανῶν καὶ Μωαμεθανῶν.
Γιὰ νὰ μὴ μακρύνω τὸν λόγο. Ἡ πίστις μας, ὅπως τὴν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος, γιὰ κανένα λόγο καὶ καμμία σκοπιμότητα, δὲν ἐπιδέχεται ἀπόκλισι οὔτε κατὰ «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία», καὶ μάλιστα ἔχει συνέπειες «ὃς ἐὰν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους» (Μθ. 5,18.19). Πιστεύω ὅτι εἶναι πλάνη μεγάλη ὁ νεωτερισμὸς καὶ ἡ χαλάρωσις στὴν προσήλωσι πρὸς τὴν πατρώα καὶ ἀποκεκαλυμμένη πίστι, ἐνῶ ἔχομε χρέος οἱ ὀρθόδοξοι νὰ καλοῦμε τοὺς πλανεμένους πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνσι μέχρι οἱ πάντες νὰ «καταντήσωμεν εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως» (Ἐφεσ. 4,13), καὶ τότε βεβαίως θὰ βρεθοῦμε ἑνωμένοι. Ἄλλα σχήματα, τρόποι, μέθοδοι, ἐπινοήματα, χαλαρότητες τάχα γιὰ τὴν εἰρήνη, δὲν φέρνουν τὴν ποθητὴ ἑνότητα, πρῶτα βεβαίως τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, καὶ μετὰ ὅλων τῶν ἄλλων.
Ἡ ἑνότητα βρίσκεται στὴν πίστι καὶ ὄχι στὴν ἁβροφροσύνη.
Δημήτριος Π. Ρίζος
