“Δῶσε κάτι καί θά ἠδύνασο
νά λάβης κάτι ὡς ἀντάλλαγμα”.
Πλάτων
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η ζωή είναι μία διαρκής συναλλαγή. Μία παροχή επί αντιπαροχή. Μία ανταλλαγή, αλληλοεξάρτηση, αλλά και αλληλοσυμπλήρωση και αλληλοβοήθεια, όπως καταγράφεται στο λεξιλόγιο του Χριστού. Ο λαός, “μιλώντας” στην γλώσσα του λέει‧ “το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυό το πρόσωπο”.
Αυτό επιτάσσει και ο νόμος της αντιδόσεως και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το γράμμα του νόμου, γιατί, “Αυστηρός νόμος, αλλά νόμος”. (Ρωμαϊκό αξίωμα).
Καθότι όμως άπαντα έλκονται από τη σφαίρα του χρήματος, αποκωδικοποιούνται και βάσει αυτού. Κάπως έτσι η ζωή αποτελεί ένα φαινόμενο “οικονομικό”, χωρίς όμως να δύναται να ξεφύγει και αυτή η ίδια της ρευστότητος των πραγμάτων, αφού “τα πάντα ρει”. Κι όμως μέσα στην εν λόγω ρευστότητα και τον εν γένει “πληθωρισμό”, έστω και πλέων ο άργυρος, στέκει κυρίαρχος, ρυθμίζοντας, μάλλον κουμαντάροντας καταστάσεις. Πουλώντας συνειδήσεις, καταστρέφοντας έθνη και υποδουλώνοντας ψυχές.
Να θυμηθούμε την συμβουλή της Πυθίας, που εδόθη στον Φίλιππο βασιλιά της Μακεδονίας. “Ἀργυραῖς λόγχαις μάχου καί πάντων κρατήσεις”. Δηλαδή να πολεμάς με λόγχες από “άργυρο” και θα νικήσεις τους πάντες. Δια του “ἀργυραῖς λόγχαις”, υπονοούνται τα αργύρια, δηλαδή τα χρήματα, δια των οποίων επιτυγχάνεται η εξαγορά και η διαφθορά των εχθρών, εξασφαλιζομένης τοιουτοτρόπως ευκόλως της νίκης. Αυτή είναι η “ισχύς” του χρήματος, που σύμφωνα με τον Πίνδαρο, προ του βήματος του και αυτή η σοφία κάμπτεται. Στη Σοφ. Σειράχ 20,29, εκφράζεται πιο ωμά η επίδραση του χρήματος, καθότι το εν λόγω γίνεται φίμωτρο στο στόμα των ελεγκτών, με αποτέλεσμα να παύει ο έλεγχος των ασεβών και λοιπών παρανομούντων, Να επέρχεται μία ένοχη βουβαμάρα.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο των ημερών μας· να μη μιλάνε ούτε οι εισαγγελείς. Οι εκφραστές του νόμου, σιωπούν μυστηριωδώς, παρ' όλη την πολύμορφη εγκληματικότητα και παρ' όλη την προκλητική ανευθυνότητα, των ιθυνόντων, με αποκορύφωμα την αδυναμία (γράφε αδιαφορία και ανικανότητα) ορθής διαχείρισης των πραγμάτων. Τι συμβαίνει; Προφανέστατα εξαγοράστηκε η σιωπή!
Επιστρέφοντας όμως στο κύριο μέρος του θέματός μας, ότι δηλαδή τα πάντα χαράσσονται με γνώμονα το χρήμα, κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο να δεχόμαστε αποκλειστικά και μόνο την μονοσήμαντη ερμηνεία κάποιας εννοίας. Ενώ δηλαδή οι ποικίλες λέξεις τελούν πολυσήμαντες, δραπετεύοντας από το κελλί της άχαρης κυριολεξίας, η συμφεροντολογική απαίτηση της μονομερούς θεώρησής τους από πλευράς χρήματος, επιβάλλει την φίμωση των ετέρων. Κάπως έτσι κατήντησε ο άνθρωπος μονόγλωσσος, κάνοντας χρήση αποκλειστικά και μόνο της πάμπτωχης διαλέκτου του αργύρου. Αφού αυτός κυβερνά!
Σε αυτή τη διάλεκτο αναγκάζεται και ο ίδιος ο Χριστός να μιλήσει στην παραβολή των ταλάντων (Ματ. 25,14), προτάσσοντας το “χρήμα”, ως δέλεαρ του απλήστου ανθρώπου, προκειμένου να τραβήξει και την ανάλογη προσοχή του, αποσκοπώντας όμως στο βάθος να αναδείξει την ανεκτίμητη αξία κάποιων ετέρων πνευματικών αγαθών.
Στην συγκεκριμένη παραβολή, θίγεται η έννοια της διαχείρισης και φυσικά προβάλλεται η αξία και σοβαρότητά της.
Αν προτάξουμε την λέξη αυτή, στη σημερινή κοινωνία οι πλείστοι των ανθρώπων θα παρασυρθούν από την οικονομική χροιά της. Αυτή δηλαδή, που δηλώνει τον τρόπο μέσω του οποίου ρυθμίζονται τα οικονομικά θέματα. Οπότε διαχειριστής είναι αυτός που διευθετεί οικονομικές υποθέσεις για λογαριασμό κάποιων. Κατ' επέκταση εννοούμε και την διαχείριση άλλων πραγμάτων, όπως εθνικών θεμάτων, κρατικών υποθέσεων και λοιπών κρίσεων.
Στην πρότερη παραβολή του Κυρίου μας όμως, προβάλλει η έννοια της διαχείρισης καθαρά από πνευματικής χροιάς, προτάσσοντας επένδυση στην τράπεζα αρετών του Θεού. Οπότε τα τάλαντα, αποτελούν τα πνευματικά “αργύρια”, τα εφόδια, που απαιτούν σωστή διαχείριση για να τοκισθούν αναλόγως και να αποδώσουν “κερδοφορία”, όχι μόνο στον κάτοχό τους, αλλά και σε όλη την κοινωνία. Γιατί οι αρετές πληθυνόμενες, σκορπούν την θαλπωρή τους σε όλη την χειμάζουσα κοινότητα, παρέχοντας στίγμα ανέλκυσης από το χάος.
Έτσι λοιπόν, οι προφήτες του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν οι καθ' εαυτού διαχειριστές του λόγου του και των προσταγών του προς τον λαό. Ήταν οι εντολοδόχοι του Θεού και όσοι απ' αυτούς δεν έκαναν ορθή διαχείριση αυτών των εντολών, τιμωρούνταν από τον Θεό, όπως συνέβη με τον Ιωνά. Έτεροι δε, ψευδοπροφήτες, που νόθευαν και διέφθειραν το θέλημα του Θεού, δωροδοκούμενοι από τον κόσμο της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας, τους κατέσφαξε ο Θεός μέσω του προφήτου Ηλία.
Μέγας διαχειριστής του Θεού, διακρινόμενος, στάθηκε και ο προφήτης του Μωυσής, ο οποίος διαχειρίσθηκε έναν ολόκληρο λαό και δη δυσκυβέρνητο, χωρίς φυσικά να εκλείψουν φαινόμενα πνευματικής κακοδιαχείρισης και λοιπών “δωροδοκιών”, υπαιτιότητι των υφισταμένων του, αλλά και απειθαρχίας του ιδίου του λαού.
Όμως το αποτέλεσμα προσμέτρησε: Η τελική κερδοφορία, μέσω της κατάκτησης της γης της επαγγελίας.
Εξ' ίσου άξιος διαχειριστής των σχεδίων του Θεού, στάθηκε και ο Νώε, ο οποίος επί 100 χρόνια που κατασκευαζόταν η κιβωτός, με έναν ξεχωριστό τρόπο κήρυττε μετάνοια. Δια της κατασκευής της!
Παρ' όλο τον εμβολισμό των ηθικών αξιών του πνευματικού χρηματιστηρίου τότε, από πλευράς του πληθωρισμού των διαβολικών επιθέσεων, η διαχείριση επετεύχθη, όπως ακριβώς την σχεδίασε ο ίδιος ο Θεός. Διεσώθη θεία χάριτι το ανθρώπινο γένος, μεθ' ολοκλήρου του ζωικού βασιλείου της γης.
Θίξαμε επί του παρόντος, μερικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους τραπεζίτες του θεϊκού ρευστού, δηλαδή τους διαχειριστές του λόγου του Θεού. Αυτούς που μετέφεραν στην πράξη την ερμηνεία του ρήματος “διαχειρίζω”, που δηλώνει, έχω ανά χείρας, μεταχειρίζομαι διευθύνω, διοικώ, κυβερνώ! Πώς; Όπως προέταξε ο ίδιος ο Θεός! Ο μέγας Διαχειριστής!
Αναφερθήκαμε σε αυτούς που αποτελούν τους αγαθούς δούλους και πιστούς, οι οποίοι αξιοποίησαν το πεπυρωμένο αργύριο του Θεού, δηλαδή τα ιερά λόγια του και τα μετέφεραν ο καθένας με τον τρόπο του και την δύναμή του, στους κληρονόμους τους.
Ας πλησιάσουμε όμως τώρα, την σύγχρονη “οικονομική” κοινότητα, η οποία μαστίζεται αγρίως από τους ποικίλους “τοκογλύφους”, ανώνυμους “δανειστές” και ύποπτους διακινητές βρόμικου “χρήματος”. Αυτούς τους πονηρούς δούλους, που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν το κεφάλαιο της ευφυΐας τους, το αξίωμα και την υψηλή θέση τους σε ποικίλες δολιότητες και όνειρα θερινής νυκτός. Κατ' ουσίαν, τους ευτελείς θαμώνες του “αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου”. Τους σύγχρονους ιδιόρρυθμους χρυσοθήρες, που το μόνο που τους απασχολεί είναι η διαχείριση της τσέπης τους. Τους διώκτες του πλούτου, χωρίς κατ' ουσίαν να τον συλλαμβάνουν ποτέ, γιατί αποθνήσκοντες, δεν μπορούν να τον πάρουν μαζί τους. “Ένα οβολό φέρουν και τούτο μέχρι του πορθμείου”, από εκεί και πέρα έπεται η εξορία‧ “καί τόν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων” (Ματ. 25,30).
Ποιοί όμως είναι όλοι αυτοί οι κάκιστοι διαχειριστές που προσπάθησαν να εξαπατήσουν τον Δωρητή και να τον εκδικηθούν μέσω της ένοχης απραξίας τους; Είναι οι κρύψαντες το τάλαντο. Οι ράθυμοι, οι άθλιοι, οι μοχθηροί φονιάδες του υιού του Πιστωτού. Είναι ένας έκαστος εξ' ημών των ευεργετηθέντων πολλαπλώς και άμεσα λησμονησάντων τον ευεργέτη, γενόμενοι αχάριστοι‧ πονηροί, συμφεροντολόγοι και τομαριστές. Κάκιστοι διαχειριστές του θεϊκού πλούτου.
Ας προβούμε όμως σε κάποια περαιτέρω διασάφηση.
Πονηροί δούλοι και οκνηροί είναι άπαντες οι παιδαγωγοί.
Πρώτα απ' όλα οι γονείς, που δεν διεχειρίσθησαν σωστά το κεφάλαιο των παιδιών τους, κρατώντας το αναξιοποίητο, λόγω απαγόρευσής τους να προσεγγίσουν τον Κύριο, την ώρα ειδικά που αυτός φωνάζει‧ “ἄφετε τά παιδιά καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με” (Ματ. 19,14).
Γνώριζαν όμως οι πρότεροι, οι άθλιοι, να τα εγκαταλείψουν προθύμως στους ποικίλους τοκογλύφους και άτεγκτους δανειστές, τους διακινητές του μαύρου πνεύματος.
Στη συνέχεια είναι όλοι οι παιδαγωγοί, που δεν ανέπτυξαν το κεφάλαιο της διαπαιδαγώγησής τους, σύμφωνα με τους νόμους του Θεού και κατά συνέπεια δεν μετέδωσαν θεϊκή σοφία στους νέους μαθητές. Κι όμως το δάνειο εκ Θεού και η επιθυμία του και εδώ εκκρεμούν ανεκμετάλλευτα. “Δράξασθε παιδείας, μήποτε ὀργισθῆ Κύριος” (Ψαλ. 2,12).
Να προχωρήσουμε όμως, αναβαίνοντες την κλίμακα των κακών διαχειριστών και προσεγγίζοντες τα υψηλά αξιώματα. Εδώ συναντάμε τους ανωτέρους ταγούς της εκκλησίας, οι οποίοι έχοντες “βοῦν ἐπί τῆς γλώσσης” των, (ορισμένα νομίσματα των αρχαίων Αθηνών απεικόνιζον τον βούν), έφραξαν τα στόματά τους και έριξαν σε πολλές περιπτώσεις τα άγια, στα σκυλιά τα μαύρα. Δωροδοκήθηκαν; Καθόλου περίεργο, αφού από αρχαιοτάτων χρόνων και αυτοί οι θεοί κατηγορούντο επί δωροδοκία. Όμως λησμόνησαν ότι “τό ἀργύριόν σου σύν σοί εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισαν διά χρημάτων κτᾶσθαι” (Πραξ. 8,18-20). Δυστυχώς, αντί να μιμηθούν τον Σίμωνα Πέτρο, επέλεξαν τον Σίμωνα τον Μάγο. Τον πρώτο αιρεσιάρχη και εχθρό του χριστιανισμού. Μάλλον μάγοι πόθησαν να γίνουν... Αλλά “ὑπάρχων μαθητής, γίνεται προδότης‧ ἐν ἤθει φιλικῶ δόλον ὑποκρύπτει καί προτιμᾶται τῆς τοῦ Δεσπότου ἀγάπης τριάκοντα ἀργύρια...” (Μ. Πέμπτη).
Πριν όμως καταλήξουμε στο ύψιστο σκαλοπάτι των κοσμοκρατόρων, των διαχειριστών εθνών και ολοκλήρου του πλανήτου, ας κάνουμε μία στάση σε μία ιδιάζουσα κατηγορία διαχειριστών του λόγου, που αποτελούν και το παρακράτος. Είναι οι δημοσιογράφοι. Εν προκειμένω, έχει καθίσει τόσο βαρύ “βόδι” στην γλώσσα των εν λόγω, με αποτέλεσμα να “γονατίσουν” έμπροσθεν μιας άνευ προηγουμένου λογοδιαρροίας, η οποία έχει καταργήσει κάθε στοιχειώδη κανόνα διαχείρισης λόγου, καθότι κατήντησε μία χαμερπής προπαγάνδα υπέρ της παντοειδούς απάτης και ετέρας διαφθοράς.
Αλλά ας ολοκληρώσουμε την έρευνα μας με τους διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας.
Αυτοί πάντοτε, καλή τη διαθέσει και αποσκοπούντες “εἰς τό δέον”, με απλά λόγια στην εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, αλλά και “διαφθαρέντες γάρ ἀργυρίω τινές, ὅλην τήν πόλιν ἀπώλεσαν” (Αριστ. Πολιτικά). Κάπως έτσι απωλέσαμε την πατρίδα μας, πότε στα Ίμια, πότε στις Πρέσπες και τώρα στο Αιγαίο. Το ότι οι πρωτεργάτες και κύριοι διαχειριστές αυτής της εθνοπροδοσίας δέχτηκαν πολλαπλά “BRAVO” από την αντίπερα όχθη, προδίδει την “δωροδοκία” τους.
Όσον αφορά το κάστρο της Ορθοδοξίας, το εκπόρθησαν μανιωδώς, τη αδεία τινών σιμωνιακών και ως μέγιστοι αρχι-Τέκτονες σχεδιάζουν την ανέγερση του δικού τους ναού και της διεστραμμένης δόξης τους. Κι όμως ο Πλούταρχος, αποκαλούσε τον άρχοντα εικόνα του Θεού. “ἄρχων δέ εἰκών Θεοῦ”. Μάλλον θα εννοούσε του Διαβόλου, καθότι αυτόν έχουν Θεό οι νυν. Να μιλήσουμε για την ταχύτητα ψήφισης νόμων ανόμων εν μια νυκτί; Περιττεύει! Τελικά ο ζήλος του οίκου του πατρός τους, Διαβόλου τους κατέφαγε, και οι ίδιοι κατατρώγουν τον λαό.
Ως προς τα άλλα, αργόσυρτοι, άνευροι, απαθείς, αδαείς, ψυχροί μπρος στις φλόγες που κατασπαράσσουν τα πάντα. Αλήθεια που βρίσκονται οι οικολόγυφτοι; Ξεροί επίσης, κατάξεροι μπρος στους πλημμυροπαθείς και λοιπούς πνιγμένους, με ανίσχυρα τα ηχηρά κατά τα άλλα σχέδια αντιμετώπισης ακραίων φαινομένων, που μόνο στα χαρτιά υπάρχουν, επιρρίπτουν ευθύνες στον “φονιά” της κλιματικής αλλαγής, αυτόν που έθρεψαν οι ίδιοι. Τέλος εξαιρετικά ευαίσθητοι και λεπτοί στους τρόπους τους ψηφίζουν τάχιστα νόμους υπέρ της διαστροφής, με παράλληλη έκδοση νέων ταυτοτήτων, όπου θα αριθμούνται οι ανωμαλίες του καθενός. Δικαιολογημένα για το τελευταίο, αφού απολέσαμε τις πρότερες γνήσιες ταυτότητές μας. Χάσαμε τα μυαλά μας και καταφεύγουμε στην τεχνητή νοημοσύνη να μας τα επαναφέρει. Οπότε γι' αυτό χρειαζόμαστε Νέα Τάξη μέσα στην ολάκερη αταξία μας. Νέα Εποχή για να αναπληρώσει τις τέσσερις απωλεσθείσες φυσικές εποχές. Νέο “Θεό” για να αντικαταστήσει αυτόν που σκοτώσαμε.
Αυτό και αν λέγεται διαχείριση από καπεταναίους που μπατάρισαν ολόκληρη την κοινωνία. Κατά τα άλλα μας απασχολεί ιδιαζόντως η διαχείριση τοξικών αποβλήτων από τις ποικίλες βιομηχανίες. Κι όμως τα μεγαλύτερα και φονικότερα τοξικά απόβλητα είναι οι διεστραμμένοι άρχοντες και ο μισθωμένος όχλος που τους κρατάει στην εξουσία. Γιατί τα πρώτα σκοτώνουν μόνο το σώμα, ενώ τα δεύτερα την ψυχή. Έχουν φλομώσει τον κόσμο στις οικολογικές παρεμβάσεις, για να αποκρύψουν την δική τους τοξικότητα. Γιατί “τό δέ ἔσωθεν ὑμῶν γέμει ἁρπαγῆς καί πονηρίας” (Λουκ. 11,39).
Όμως δεν αργεί ο κύριος Διαχειριστής να ξεκαθαρίσει τα πράγματα όπως εκείνος γνωρίζει. “πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῶ διαβόλω καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ” (Ματ. 25,41).
Πριν απ΄ αυτό όμως έχουμε τις δέκα πληγές, που ήδη έχουν αρχίσει και τις αποκαλούν “οι έχιδνες” κλιματική αλλαγή. Αυτές όμως αποτελούν την οργή του Θεού! Αλλά και αυτή έπεται της φωνής του λαού. Εν προκειμένω φωνή είναι η προσευχή, που αποτελεί την υψίστη πνευματική διαχείριση, καθότι κρατά τις ψυχές σε υψηλή αξία στην τράπεζα του Θεού.
Καιρός όμως να αλλάξει και διαχείριση ο ίδιος ο Φαραώ, γιατί κινδυνεύουν τα πρωτότοκα πλέον και είναι των Αιγυπτίων...
