Τοῦ κ. Γεωργίου Ἐμμ. Δημητράκη
Ἐδῶ καὶ 14 χρόνια ἡ Πατρίδα μας εὑρίσκεται σέ ἕνα ἐπικίνδυνο ἀδιέξοδο καὶ ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς σὲ μία κατάσταση ἀπόλυτης παραλυσίας, ἀπελπισίας, ἀπόγνωσης, ἀπίστευτης ἔνδειας ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ διεθνοῦς ἀπομόνωσης. Ἀποκλειστικὴ εὐθύνη φέρει τὸ Πολιτικὸ Σύστημα τῆς χώρας μας. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἔχω ἀναφερθεῖ στὴν ἐπικίνδυνη συμπεριφορὰ του ἀπέναντι τῆς Πατρίδας μας. Ἀλλὰ καὶ ὅτι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ Ἔθνους εἶναι ἡ ἄμεση ἀποκαθήλωσίς του ἀπὸ τὸν Λαὸ καὶ μόνο. Ὅμως γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ συνείδηση ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ ὡς ἐκ τούτου πράξη, πρέπει νὰ κάνουμε μία ἱστορικὴ ἀναδρομὴ στὸ παρελθόν. Γιὰ νὰ ἐπισημάνουμε ὄχι μόνον τὰ σφάλματα καὶ τὶς ἀποτυχίες τοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀλλεπάλληλες ἐθνικὲς συμφορές, προδοσίες, ἐθνικὲς ντροπές, χρεωκοπίες, καὶ τώρα τὰ θανατηφόρα μνημόνια τῆς κοινωνικῆς γενοκτονίας ποὺ ἔχει προκαλέσει. Διότι ἡ σημερινὴ κρίση ποὺ διέρχεται ἡ χώρα, ὁ Λαὸς καὶ τὸ Ἔθνος μας, ἡ ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ ἡ οἰκονομικὴ ὑποδούλωση εἶναι πράγματι μία νέα ἐθνικὴ συμφορά.
Αὐτὰ εἰς τὰ ὁποῖα ἀναφέρομαι εἰς τὸ παρὸν ἄρθρο μου ἴσως θεωρηθοῦν ἀπὸ μερικοὺς ὡς μία ἀναθεώρηση τῆς Ἱστορίας τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος. Ὅμως πράγματι περὶ αὐτοῦ καὶ μόνο πρόκειται. Κεντρικὴ ἰδέα τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 ἦταν ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους ἀπὸ τὸν μακροχρόνιο τουρκικὸ ζυγό. Αὐτὴ ἡ Ἰδέα τῆς Ἐλευθερίας ἀναπτέρωσε τὶς δυνάμεις του γιὰ μία ἐπιτυχῆ ἔκβαση τοῦ ἀγώνα του, παρὰ ὅλες τὶς μεγάλες δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπισε. Ὅμως ἡ τότε μερικὴ ἀνεξαρτησία τῆς Πατρίδος μας καὶ αὐτὴ ἡ Ἰδέα τῆς Ἐλευθερίας, τὰ ὄνειρα καὶ τὰ συναισθήματα τοῦ Λαοῦ μας γιὰ τὴν σύσταση ἑνὸς Σύγχρονου Κράτους, κατὰ τὰ πρότυπα τῶν ἄλλων λαῶν τῆς Εὐρώπης, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς Ἀναγέννησης καὶ παράλληλα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1789, δυστυχῶς καπηλεύθηκαν ἀπὸ τὴν πρώτη ἤδη στιγμὴ ἀπὸ τοὺς Κοτζαμπάσηδες. Οἱ ὁποῖοι στὴν οὐσία ἀντικατέστησαν τὴν Τουρκικὴ Διοίκηση, μετατρέποντας τώρα τὴν Πατρίδα μας σὲ Οἰκογενειακὰ Φέουδα καὶ τοὺς Ἕλληνες σὲ ταπεινοὺς ὑποτελεῖς των. Στὴν πραγματικότητα, ἂν καὶ δὲν θέλουμε νὰ τὸ παραδεχθοῦμε, ἡ τότε ἵδρυση κομμάτων εἶναι προπέτασμα τῆς ἐπιβολῆς τῶν Κοτζαμπάσηδων ἐπὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, ἐκμεταλλευόμενοι τὶς δῆθεν «δημοκρατικὲς διαδικασίες καὶ τὴν ἐλεύθερη ψῆφο τοῦ Λαοῦ»!.
Κόμματα τὰ ὁποῖα δυστυχῶς λόγῳ τῆς οἰκογενειακῆς τους ὑπόστασης καὶ τοῦ συγκρουσιακοῦ χαρακτήρα τῶν ἡγεσιῶν τους, ἀφενὸς μὲν ἀπέτρεπαν τὴν ἵδρυση ἑνὸς σύγχρονου κράτους – πρῶτο παράδειγμα: ἡ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια τὸ 1831 – , ἀλλὰ ταυτόχρονα ἐμπόδιζαν ἔκτοτε καὶ τὴν ὁμαλὴ δημοκρατικὴ πορεία, τὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐξέλιξη τῆς Πατρίδας μας. Αὐτὲς οἱ μακροχρόνιες ἔριδες τῶν φεουδαρχικοῦ τύπου κομμάτων ἐμποδίζουν τὴν ἀναγέννηση καὶ μετεξέλιξή τους σὲ σύγχρονα πολιτικὰ σχήματα, ἐφάμιλλα τῶν ἄλλων χωρῶν. Παράλληλα ἐξουσιάζουν καὶ ἐλέγχουν τὸν Κρατικὸ Μηχανισμὸ μετατρέποντάς τον σὲ ὑποχείριό τους, οἱ δὲ ἔριδες τῶν ἡγεσιῶν τους γιὰ τὸν ἔλεγχο τοῦ Κράτους ἐμποδίζουν τὴν σύσταση μακροπρόθεσμης ἑνιαίας ἐθνικῆς στρατηγικῆς, ἀπαραίτητη γιὰ τὴν χάραξη οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς πολιτικῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ ἐθνικῶν συμφορῶν. Συμφορὲς τὶς ὁποῖες πληρώνει ἡ Πατρίδα καὶ ὁ Λαός μας. Οἱ χρεωκοπίες τῆς χώρας μας τοῦ 1827, 1843, 1893, 1898 καὶ 1932. Οἱ στρατιωτικὲς ἧττες τῆς Πατρίδας μας τὸ 1854 καὶ τὸ 1897 κατὰ τῆς Τουρκίας.
Ἡ μεγάλη νίκη τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους (1912-13), ποὺ μετατράπηκε λίγο ἀργότερα σὲ ὀδυνηρὴ ἧττα καὶ ἐθνικὴ συμφορὰ τῆς Ἑλλάδος τὸ 1920-22 μὲ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Διότι τὸ Πολιτικὸ Σύστημα δὲν ἐκμεταλλεύθηκε τὴν μεγάλη εὐκαιρία τῆς νίκης τῆς Πατρίδας μας κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους, ὥστε μετὰ τὸ 1913 νὰ προχωρήσει σὲ μία ἀνασυγκρότηση καὶ ἐνίσχυση τῆς Πατρίδας. Ἀλλὰ λόγῳ διαφωνιῶν τῶν κομμάτων καὶ τῶν ἡγεσιῶν τους, ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῆς ἄγνοιας τῶν τότε συσχετισμῶν τῶν Εὐρωπαϊκῶν Δυνάμεων καὶ τῶν διαθέσεών τους, μὴ ἔχοντας ἐξασφαλίσει τὶς σχετικὲς Συμμαχίες, ὁδήγησαν τὴν ἐξασθενημένη καὶ ἀποδυναμωμένη Πατρίδα μας ἀπὸ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ τὸν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στὴν μεγάλη περιπέτεια καὶ ἐθνικὴ ἀπώλεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
Ἡ μεγάλη ἐθνικὴ ἐπιτυχία μὲ τὸ Ἔπος τοῦ 1940/41, ἡ ὁποία μετὰ τὴν ἧττα τῆς Γερμανίας, δυστυχῶς ὄχι μόνον ἔμεινε παντελῶς ἀνεκμετάλλευτη σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, ἀλλὰ ταυτόχρονα μετατράπηκε ἀπὸ τὸ Πολιτικὸ Σύστημα, καὶ πάλιν λόγῳ διαφωνιῶν καὶ συγκρούσεων τῶν ἡγεσιῶν τους, σὲ ἐθνικὴ τραγῳδία τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου. Μόλις λίγα χρόνια ἀργότερα, οἱ ἐκ νέου διενέξεις τοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος καὶ ἡ ρήξη μὲ τὴν ἡγεσία τῆς Κύπρου ἐπέφερε τὴν ἀποδυνάμωση τῆς Κύπρου καὶ τὴν Κυπριακὴ Τραγῳδία. Μία νέα ἐθνικὴ συμφορά, καὶ ταυτόχρονα καὶ μία νέα ἀλλὰ συνεχῆ σύρραξη καὶ ἐχθρότητα μὲ τὴν γείτονα χώρα Τουρκία, ἡ ὁποία ἀποτυπώνεται στὸν ἀνηλεῆ καὶ πολυδάπανο ἀνταγωνισμὸ τῶν ἀμυντικῶν δαπανῶν, μὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικὲς συνέπειες καὶ πάλιν εἰς βάρος τῆς Πατρίδας μας.
Τέλος, μετὰ ἀπὸ πολλὲς καὶ ἐπίπονες προσπάθειες, αὐτὴ ἡ πλήρης ἔνταξη τῆς χώρας μας τὸ 1981 εἰς τὴν Ε.Ο.Κ/ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἡ ὁποία ἦταν εὐκαιρία, μετατράπηκε ἀπὸ τὸ Πολιτικὸ Σύστημα μὲ τὴν χρεωκοπία καὶ τὰ ἐπαχθῆ Μνημόνια σὲ μία νέα καὶ ἀνυπολόγιστη ἐθνικὴ συμφορά. Λόγῳ τῆς μάστιγας τῆς διαπλοκῆς, τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀτιμωρησίας καὶ τῆς ὑπεξαίρεσης, πολλῶν δεκάδων δισεκατομμυρίων εὐρὼ ποὺ προορίζονταν γιὰ τὴν οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνάπτυξη τοῦ Λαοῦ μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς χώρας μας ἐντός τῆς Εὐρώπης καὶ εἰς τὸ διεθνὲς στερέωμα.
Ὅμως ἡ ἀπροθυμία καὶ παντελὴς ἀδράνεια τοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος, ὅπως μὲ τὸ ξέσπασμα τῆς κρίσης τὸ 2008/09 ἀντιμετωπίσει ἀμέσως μὲ ριζικὲς μεταρρυθμίσεις καὶ διαρθρωτικὲς ἀλλαγὲς τὰ δημοσιονομικὰ ἐλλείμματα, γιὰ νὰ ἀποφύγει ἡ Πατρίδα μας τὴν ὁλοκληρωτικὴ χρεωκοπία, τὰ ἐπαχθῆ Μνημόνια καὶ τὴν ἐθνικὴ ταπείνωση, καίτοι εἶχαν γίνει αὐστηρὲς συστάσεις ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους Ἑταίρους, ἐπιδείνωσε σὲ ἐπικίνδυνο βαθμὸ τὴν κρίση, μὲ τὶς γνωστὲς ἤδη βαρύτατες συνέπειες. Αὐτὸ ἀποδεικνύει γιὰ μία ἀκόμη φορά ὄχι μόνον τὴν φεουδαρχικὴ ὑπόσταση, τὸν συγκρουσιακὸ χαρακτῆρα καὶ τοὺς ὑπόγειους μηχανισμοὺς ὅλων τῶν κομμάτων, μὲ τὶς προσωπικὲς ἔριδες καὶ διαφωνίες τῶν ἡγεσιῶν τους, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐπακόλουθο τούτων τὴν ἀντεθνικὴ συμπεριφορά τους.
Δυστυχῶς, αὐτὴ ἡ ἀτιμωρησία, ἡ ἀδράνεια, ἀνικανότητα, ἀναποφασιστικότητα, ἀμέλεια, ἡ παντελὴς ἔλλειψη πολιτικῆς στρατηγικῆς καὶ Ἐθνικοῦ Σχεδίου Σωτηρίας, ἀλλὰ καὶ ἔλλειψη εὐθύνης καὶ φιλοπατρίας τοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος ὄχι μόνον ἐπιδείνωνε τὴν κατάσταση, ἀλλὰ ἔφερε τὴν ΤΡΟΪΚΑ μὲ τὰ ἐπαχθῆ 3 Μνημόνια τῆς κοινωνικῆς γενοκτονίας, τὴν ἀναξιοπιστία, τὴν διεθνῆ ἀπομόνωση, τὴν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ ταπείνωση τοῦ Λαοῦ καὶ τῆς Πατρίδας μας.
Ἡ νέα τώρα μεγάλη διαστάσεων ἐθνικὴ συμφορὰ μὲ τὶς τεράστιες πυρκαγιές, ποὺ καταστρέφουν ταυτόχρονα σὲ πολλὲς περιοχὲς τὸν φυσικὸ καὶ παραγωγικὸ πλοῦτο τῆς χώρας μας, ἐξαιτίας τῆς ἀνικανότητας καὶ τῆς ἐπὶ πολλὲς δεκαετίες παντελοῦς ἔλλειψης ἑνὸς «Σχεδίου Προστασίας, Πρόληψης καὶ ἄμεσης, ἀκαριαίας Ἀντιμετώπισης τῶν πυρκαγιῶν καὶ ἄλλων αἰτιῶν», ἔχει ὡς συνέπεια ὄχι μόνο τὴν ἀπελπισία, τὴν ἀπογοήτευση, τὴν ὁλικὴ φτωχοποίηση τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ τὴν μεγάλη ἔκθεση τῆς Πατρίδας μας σὲ ἐθνικοὺς κινδύνους ἀπέναντι ὅλων ἐκείνων καὶ κυρίως τῶν γειτόνων μας ποὺ ἀπειλοῦν τὴν χώρα μας. Διότι οἱ συνεχιζόμενες ἐπὶ ἑβδομάδες πυρκαγιὲς εἶναι ἔγκλημα καὶ ὄχι φυσικὴ καταστροφή. Οἱ βασικοὶ ὑπαίτιοι εἶναι ἐντὸς καὶ ἐκτός τῆς Ἑλλάδος!
Αὐτὴ ἡ νέα μεγάλη ἐθνικὴ συμφορὰ ποὺ βιώνει τώρα ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων, πρέπει ἐπιτέλους καὶ τάχιστα νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νὰ ἀποκαθηλώσει τὸ Πολιτικὸ Σύστημα γιὰ ἐσχάτη προδοσία, ὡς κύριο ὑπεύθυνο γιὰ τὴν κατάρρευση τῆς χώρας μας. Πρὸς ἀποφυγὴ νέας ἐθνικῆς συμφορᾶς, τρισχειρότερης τῶν προηγούμενων.
Ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς (1859-1943) εἶπε: « Κι ἂν πλῆθος τ’ ἄσχημα, κι ἂν τὰ ἄδεια ἀφέντες, φτάνει μία σκέψη, μία ψυχή, φτάνεις ἐσύ, ἐγὼ φτάνω, νὰ δοθεῖ νόημα στῶν πολιτῶν τὴν ὕπαρξη, ἕνας φτάνει!».
Ὁ Ρήγας Φεραῖος (1757-1798) εἶπε: «Καιρὸς εἶν’ τῆς Πατρίδος ν΄ἀκοῦστε τὴν λαλιά!»
Ὑποσημείωση: Ὁ ἀρθρογράφος κρητικῆς (Μαριοὺ Ν. Ρεθύμνης) καὶ θρακικῆς καταγωγῆς γεννήθηκε καὶ διαμένει εἰς τὴν Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές, Οἰκονομικὲς Ἐπιστῆμες καὶ Κοινωνιολογία εἰς τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βόννης, ὅπου διέμενε πολλὰ χρόνια, καὶ ἐν συνεχείᾳ Ἱστορία, Πολιτιστικὴ Κληρονομιὰ καὶ Ἀρχαιολογία στὴν Ἀθήνα. Διετέλεσε ἐπὶ 30-ετία Διπλωματοῦχος Ξεναγὸς γιὰ ὅλη τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια.
