Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης, διδάσκαλος
Ἕνα βασικὸ ἐπιχείρημα αὐτῶν, ποὺ ἀντιτίθενται στὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωὴ εἶναι ὅτι ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία περὶ ἁγνότητας καὶ ἐγκράτειας εἶναι ἀδύνατη. Ἡ θρησκεία λένε, ζητᾶ ἀκατόρθωτα πράγματα καὶ δημιουργεῖ ἀπαράδεκτες ἐνοχὲς σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ἀπολαύσουν τὸν ἐλεύθερο ἔρωτα. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι ὑπερβολή, ἂν ποῦμε, ὅτι ὁ βασικότερος λόγος ἀπόρριψης τῆς πίστης καὶ ἀντίδρασης ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς ζωῆς προέρχεται κυρίως ἐξαιτίας τῆς διδασκαλίας της γιὰ ἁγνότητα πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο καὶ γιὰ μονογαμία μετὰ ἀπὸ αὐτόν. Καὶ ναὶ μέν, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἐγκράτεια εἶναι δύσκολη, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶναι ἀκατόρθωτη. Στὴν πραγματικότητα ἡ ἐγκράτεια εἶναι ἀδύνατη μόνο ἀπὸ ἐκείνους πού… δὲν θέλουν νὰ τὴν ἐφαρμόσουν!
Βεβαίως ὅσοι ἰσχυρίζονται τὸ ἀνεφάρμοστο τῆς ἐγκράτειας ἔχουν ἄγνοια ἐμπειρίας τῆς χριστιανικῆς ἐμπειρίας, διότι χωρὶς τὴ θεία χάρη, ἡ ἐγκράτεια εἶναι πραγματικὰ ἀνεφάρμοστη (Ἰωάν. ιε΄ 5). Ὁ νέος καὶ ἡ νέα, γιὰ νὰ παραμείνουν ἁγνοὶ πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο, θὰ πρέπει νὰ ἔχουν μία πολὺ συνειδητὴ σχέση μὲ τὸ χῶρο τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς προσευχή, χωρὶς ἐκκλησιασμό, χωρὶς μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ἄλλων χριστιανικῶν βιβλίων καὶ περιοδικῶν, χωρὶς καλοὺς φίλους, χωρὶς γονεῖς ποὺ δίνουν τὴν σωστὴ συμβουλὴ καὶ τὸ σωστὸ παράδειγμα, χωρὶς ἀγῶνα πνευματικό, χωρὶς ἐπιλογὴ στούς τόπους ψυχαγωγίας, χωρὶς προσοχὴ στὸ διαδίκτυο, χωρὶς ἀποχὴ ἢ ἔστω σωστὴ χρήση τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης, χωρὶς τακτικὴ ἐξομολόγηση σὲ πνευματικὸ πατέρα, καὶ προπαντὸς χωρὶς συχνὴ θεία μετάληψη, ἡ ἁγνότητα εἶναι ὄντως ἀδύνατη. Ἑπομένως μόνο μὲ ἀγῶνα πνευματικὸ ἐπιτυγχάνεται ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἐνδυναμώνει ἰδιαίτερα τοὺς νέους, γιὰ νὰ ὑπερνικήσουν τὴ δύναμη τοῦ ἐνστίκτου. Ὅσοι λοιπὸν ἀρνοῦνται τὸ κατορθωτὸ τῆς ἁγνότητας προφανῶς ἔχουν ἀσυγχώρητη ἄγνοια ὅλων τῶν παραπάνω προϋποθέσεων.
Ἐκτὸς ὅμως ὅσων ἀναφέραμε, θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἀνεξέλεγκτη ἱκανοποίηση τοῦ σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου ἀντιτίθεται στὴ φρόνηση τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ λέμε ὅτι ἀντιτίθεται στὴ λογική τοῦ ἀνθρώπου, διότι ποιὸς δὲν γνωρίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος γινόμενος ἕρμαιο τῶν παθῶν του ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ πληρώσει μικρὸ ἢ μεγάλο τίμημα; Καὶ τὸ τίμημα αὐτὸ μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλοτε ἡ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη ποὺ σχεδὸν πάντα ὁδηγεῖ στὸ φοβερὸ ἁμάρτημα τῆς ἐκτρώσεως καὶ τὸ συνειδησιακὸ σμπαράλιασμα ποὺ τὴ συνοδεύει, ἄλλοτε στὰ ἀφροδίσια νοσήματα ποὺ ταλαιπωροῦν τὴν σωματικὴ ὑγεία καὶ καταρρακώνουν τὸν ψυχισμὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἄλλοτε στὴν ἀπαξίωση καὶ τὸν κοινωνικὸ ἐξευτελισμό. Ὁ ἐρωτύλος, ὁ πόρνος, ὁ μοιχός, ὁ ἀσελγής, ὁ διαστροφικός, ἀργὰ ἢ γρήγορα βγαίνει στὴν ἐπιφάνεια καὶ γίνεται καταγέλαστος καὶ ἀξιόμεμπτος ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἀντίθετα μὲ ὅλα αὐτά, ἡ κυριαρχία πάνω στὸ ἔνστικτο καθιστοῦν τὸν ἄνθρωπο ἠθικὰ ἀδιάβλητο, ἐνάρετο, σεβαστό, ἔντιμο καὶ ὑπολογίσιμο ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο μέσα στὴν κοινωνία.
Ἀλλὰ ἡ παράδοση τοῦ ἀνθρώπου στὸ θεὸ τοῦ σὲξ συγκρούεται καὶ μὲ τὴν ἔμφυτη ἠθικὴ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τοῦτο διότι μετὰ τὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας ἡ συνείδηση ἐξεγείρεται καὶ διαμαρτύρεται, προκαλώντας τύψεις γιὰ τὴν ἠθικὴ παράβαση. Φυσικὰ κάθε ἀνηθικότητα συγκρούεται καὶ μὲ τὸ ἔμφυτο συναίσθημα τῆς ντροπῆς. Μόνο ἡ ἤρεμη συνείδηση εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐξασφαλίζει στὸν ἄνθρωπο τὸν γαλήνιο ψυχικὸ βίο καὶ τὸν κάνει νὰ εἰρηνεύει μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τοὺς ἄλλους. Ἑπομένως ὁ λογικὸς καὶ ἠθικὸς ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ κυβερνᾶ τὸ ἔνστικτο κι ὄχι τὸ ἔνστικτο νὰ κυβερνᾶ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἡγεμονικὸς νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ ἐπιβάλλεται στὰ κατώτερα ἔνστικτα καὶ νὰ τὰ τιθασεύει. Δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μὲ τὸν ἀναβάτη ἑνὸς ἀλόγου. Κρατάει γερὰ τὰ γκέμια καὶ ὁδηγεῖ τὸ ἄλογο, ὅπως πρέπει. Ἂν ὅμως παρατήσει τὰ γκέμια, τὸ ἄλογο θὰ καλπάζει ἀνεξέλεγκτο, ὁπότε ὑπάρχει κίνδυνος νὰ ρίξει κάτω τὸν ἀναβάτη. Ποιὸς δὲν καταλαβαίνει ὅτι τὸ ἄλογο εἶναι τὸ ἔνστικτο, ὁ ἀναβάτης εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ τὰ γκέμια ὁ νοῦς, ἡ συνείδηση καὶ σὲ τελικὴ ἀνάλυση ὁ ἴδιος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ;
Ἂς μὴ γελιόμασθε! Πάνω καὶ πέρα ἀπὸ ὅλα τὰ λογικά μας ἐπιχειρήματα, στέκει πάντα ἀξεπέραστος καὶ ἀδιάψευστος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Καὶ τὰ ἀποτελέσματα αὐτὰ εἶναι ἡ ἀποξένωσή μας ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὁ πνευματικὸς θάνατος, ἂν βέβαια δὲν συναισθανθοῦμε τὸ λάθος μας καὶ δὲν μετανοήσουμε εἰλικρινά. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ λειτουργεῖ ὡς πολύτιμος ὁδοδείκτης, ὡς ἀπαραίτητο φρένο, ὡς προστατευτικὴ πινακίδα καὶ μᾶς σῴζει ἀπὸ κάθε ἠθικὴ κατρακύλα, ἀπὸ κάθε καταστροφικὸ ἀποτέλεσμα καὶ αὐτὴ τὴ φορά: «Μὴ πλανᾶσθε, ἀδελφοί, οὔτε πόρνοι οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται (…) βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. στ΄ 9) καὶ «τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας (αὐτὰ ποὺ ψωνίζουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἶναι) θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23).
Ὅσοι ἀρνοῦνται πεισματικὰ τὶς παραπάνω ἀλήθειες, ἀντικαθιστοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ λόγο τοῦ…Φρόιντ! Γι’ αὐτοὺς θεὸς εἶναι ὁ Φρόιντ πού τούς… λευτέρωσε, ἀντὶ νὰ ποῦν βέβαια, ὅτι τοὺς ὑποδούλωσε στὸν κατώτερο ἑαυτό τους. Καὶ γιὰ νὰ ντύσουν μὲ τὴ φωνὴ τῆς «ἐπιστήμης» τὸ λόγο τους, λένε ὅτι ἡ ἀπώθηση τῆς σεξουαλικῆς ἐπιθυμίας ὁδηγεῖ σέ…νευρώσεις! Ἀλλὰ οἱ νευρώσεις (π.χ. ἡ κατάθλιψη) προκαλοῦνται ἀπὸ ψυχολογικὰ αἴτια, ὅπως εἶναι τὸ ἄγχος, ἡ μοναξιά, οἱ ἐνοχὲς κ.λπ… κι ὄχι ἀπὸ τὴν ἤρεμη ἠθικὴ συνείδηση. Ἑπομένως, οἱ νευρώσεις ὁδηγοῦν στὴν ἔλλειψη ἐρωτικῆς ἐπιθυμίας καὶ ὄχι τὸ ἀντίστροφο.
Τέλος, μόλις καὶ χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἀποχὴ ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ γενετήσιου ἐνστίκτου δὲν σημαίνει ὅτι θὰ εἶναι ἰσόβια. Ἡ φυσιολογική του ἱκανοποίηση βρίσκει διέξοδο στὸ πλαίσιο τοῦ γάμου καὶ τῆς νόμιμης συζυγίας. Τότε ποὺ ἕνας ἄνδρας καὶ μία γυναῖκα ὥριμοι πλέον ψυχικά, σωματικὰ καὶ πνευματικὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ τελεσιουργήσουν μαζὶ τὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς ζωῆς. Ἡ ἰσόβια παρθενία δίδεται ὡς χάρισμα, μόνο σὲ μία πολὺ μικρὴ κατηγορία ἀνθρώπων (ἱεραπόστολοι καὶ μοναχοὶ), ποὺ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη καὶ ἔχουν τὴ θεία κλήση νὰ ἀφιερώσουν τὴ ζωή τους ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεό.
Ἂς παραμερίσουμε λοιπὸν τὶς σειρῆνες τοῦ κόσμου ποὺ ζητοῦν ἐπίμονα νὰ θυσιάσουμε τὴν ψυχή μας στὸ βωμὸ τοῦ ἀχαλίνωτου σὲξ κι ἂς ἀναλάβουμε μὲ πίστη, χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία τὸν ἀγῶνα μας, ἔχοντας σταθερὴ τὴν πεποίθηση ὅτι μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ τέλος τοῦ ἀνήφορου θὰ μᾶς βρεῖ νικητές!
