(Διατ. Ἁγ. Ἀποστ. βιβ. Β΄, §19, σελ. 88)
Γράφει ὁ Δρ. Διομήδης Χ. Σταμάτης,
Καθ. Παν/ου και παγκόσμιος σύμβουλος ποιότητος
«Βαδίζοντες δὲ τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μὲν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα· μὴ τὸν αἰσθητόν, ἀλλὰ τὸν νοητόν· οἷον ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. Ὁμοίως καὶ ἡ χεὶρ ὁ διάκονος, ἐὰν ἀνάξιάν τι πράττη χωριζέσθω τοῦ θυσιαστηρίου» (Μέγας Ἀθανάσιος P.G. 35,33 – BEΠΕΣ 33,199: ἀλλὰ καὶ ὁ Θεωδ. Στουδίτης, ἀκολουθώντας τὸ Μ. Ἀθανάσιο, ἀπαγορεύει τὴν «κοινωνία» ὄχι μόνο μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐκείνους ποὺ ἐπικοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς. Τὰ λόγια του εἶναι: «τοῦ τε Ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν» (Ἐπιστολαί, 466, l.17-18).
Πάντοτε εἴχαμε αἱρέσεις, καὶ ξέρουμε ὅτι πάντοτε οἱ αἱρέσεις θὰ ὑπάρχουν (2 Πέτ. 2:1-3). Ξέρουμε ἐπίσης ὅτι μία μέρα πολλοὶ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ποὺ διοικοῦν τὴν Ἐκκλησία θὰ γίνουν λύκοι καὶ θὰ πέσουν σὲ ἀποστασία. Γιαυτό, ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Ἱερὰ Παράδοση, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς πίστεώς μας μᾶς προετοιμάζουν γιὰ αὐτὲς τὶς ὀλέθριες περιπτώσεις. Ναὶ τὸ ξέρουμε ὅτι ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας εἶναι ὁ κυβερνήτης πάντων τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, καὶ ἔχει κάποιον σκοπὸ τὸν ὁποῖον ἐμεῖς ὡς θνητοὶ ἄνθρωποι δὲν τὸ γνωρίζουμε. Τὰ ἀκριβεῖς λόγια τοῦ θεόπνευστου Παύλου εἶναι: «ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. διὸ γρηγορεῖτε».
Μέτρο Ὀρθοδοξίας καὶ μιμήσεως λοιπόν, εἶναι γιὰ κάθε ὀρθόδοξο πιστό, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Πατέρες καὶ τὰ κείμενα τῶν Οἰκουμενικῶν/Τοπικῶν Συνόδων. Ἂν φεύγουμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ μέτρο, ἔχουμε πρόβλημα. Μερικὰ ἀπὸ τὰ πολυάριθμα ρητὰ Ἁγίων Πάτερων ποὺ ἀναμφισβήτητα μᾶς ἐνημερώνουν γιὰ αὐτὸ εἶναι:
• Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, ὁ ὁποῖος ὑποδεικνύει ὡς ἀντιτασσόμενους στὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθόδοξη θεσμοθεσία ὡς ἑξῆς: «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα (δηλαδὴ ἀντίθετα ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων), κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, (δηλαδὴ θαύματα) κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος» (ΒΕΠΕΣ 2, σελ. 330).
• Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει πώς: «Ὁ πίπτων (σὲ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία) οὐχὶ τοῦ ἰδίου πτώματος δίδωσι μόνον δίκην, ἀλλ’ ὅτι καὶ ἄλλους ὑποσκελίζων κολάζεται». (Ε.Π.Ε. 34, σελ. 124). Δηλαδή, ὁ ἁμαρτάνων δὲν τιμωρεῖται μόνον γιὰ τὴν πτώση του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ὅτι ἀνατρέπει (παρασύρει) καὶ ἄλλους.
• Ἀλλὰ καὶ τὰ καυτερὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ, εἶναι σαφέστατα γιὰ αὐτοὺς ποὺ προβάλλουν διαφορετικὲς ἰδέες, φιλοσοφίες καὶ πράξεις: «…Φευκτέον αὐτούς, (δηλαδὴ τοὺς λατινόφρονες ἐπισκόπους), ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς (δηλαδὴ τοὺς ὄφεις) ἐκείνους (δηλαδὴ τοὺς λατινόφρονες)… τοὺς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους…». Καὶ ἀλλοῦ: «…Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. οἱ γὰρ τοιοῦτοι, (δηλαδή, οἱ φιλενωτικοὶ λατινόφρονες), ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ…». (Patrologia Orientalis,Tome XV, Au Concile de Florence, σελ. 318-320).
Ὅσο γιὰ τὴν ἀποστασία (προδοσία, ἐπανάσταση κατὰ τῆς ἀληθινῆς πίστεως) τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι θὰ γίνει. Αὐτὸ τὸ διαβάζουμε στὰ λόγια τοῦ Παύλου: «ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας» (2 Θεσ. 2:1-3).
Ἴσως κάποιος νὰ ἀναρωτιέται γιὰ ποιὸν λόγο ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας ἀναβάλλει καὶ ἀργοπορεῖ νὰ διορθώσει τὴν ἀποστασία. Νομίζω ὅτι τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μὲ τὰ λόγια: «οὐ βραδύνει ὁ Κύριος τῆς ἐπαγγελίας, ὥς τινες βραδύτητα ἡγοῦνται, ἀλλὰ μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι» (2 Πετ. 3:9). Δηλαδή, μᾶς δίνει τὸν χρόνο νὰ μετανοήσουμε! Καὶ νὰ γυρίσουμε στὶς νουθεσίες Του! Ἂν προσέξει κανεὶς στὸ ἐδάφιο 2 Πετ. 3:15 ἀναγνωρίζει αὐτὴν τὴν μακροθυμία τοῦ Κύριου καὶ Θεοῦ μας μὲ τὰ λόγια: «καὶ τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν μακροθυμίαν σωτηρίαν ἡγεῖσθε, καθὼς καὶ ὁ ἀγαπητὸς ἡμῶν ἀδελφὸς Παῦλος κατὰ τὴν αὐτῷ δοθεῖσαν σοφίαν ἔγραψεν ὑμῖν».
Βλέπετε ὅτι αὐτοὶ ποὺ ζητοῦν διάλογο, συγκεντρώσεις, συναυλίες μέσα σὲ ἱεροὺς ναοὺς (ὅπως οἱ συναυλίες στὸν Ἅγ. Παντελεήμονα Ἀθηνῶν στὶς 10 Δεκεμβρίου, 2010) καὶ ἄλλα τέτοια μὲ τὴν πρόφαση τῆς ἀγάπης καὶ εἰλικρινῶν συζητήσεων εἶναι μάσκες τοῦ οἰκουμενισμοῦ ποὺ θερίζει τὴν σημερινὴ Ὀρθοδοξία. Ἡ ἐμπειρία μᾶς δείχνει κάτι τὸ ἀντίθετο. Δηλαδή, τέτοιες «εἰλικρινεῖς συζητήσεις» τὶς ζητοῦν αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι εἰλικρινεῖς καὶ ποὺ ἀποφεύγουν τὶς συζητήσεις! Δύο ἀπὸ τὰ πάμπολλα παραδείγματα εἶναι οἱ ψευτοσύνοδοι τῆς Φεράρρας καὶ τῆς Κρήτης.
Καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ ἀναρωτιόμασθε: Ἂν οἱ ταγοί μας βίωναν τὴ δύναμη τῆς εὐσέβειας, τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ λόγος τους δὲν θὰ ἦταν πιὸ πειστικός; Ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ λένε δὲν τὰ ἐφαρμόζουν. Ἐπὶ πλέον δὲν διδάσκουν τὴν σωστὴ καὶ ἀκριβῆ Ὀρθοδοξία! Μιλᾶνε, ἀλλὰ πολλοὶ γελοῦν περιφρονητικά, διότι τὰ μηνύματά τους δὲν ἐμπνέουν. Βέβαια, ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις. Ἐπίσης, πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι ὅσο καὶ καλοὶ νὰ εἶναι ὁ κλῆρος καὶ οἱ θεολόγοι μας δὲν ἐννοεῖται ὅτι ἡ κοινωνία θὰ ἄλλαζε. Ἐδῶ πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι καὶ τὸν Χριστὸ «πλάνο» τὸν εἴπανε, τὸ κήρυγμά του ἀκούστηκε ὡς «σκληρὸς λόγος… καὶ οὐκέτι περιπατοῦν μὲ αὐτόν». Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει πάντοτε αὐτοί, ποὺ διδάσκουν τὴν πίστη μας, νὰ θυμοῦνται ὅτι τὰ πιὸ κοντινὰ στὸ στόμα τους αὐτιά, εἶναι τὰ δικά τους. Οἱ πρῶτοι ποὺ πρέπει νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ πιστέψουν στὸ κήρυγμά τους εἶναι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. Δυστυχῶς, πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀκολουθοῦν τὴν λαϊκὴ παροιμία «δάσκαλε ποὺ δίδασκες καὶ νόμο δὲν ἐτήρησες.» Ὁ κόσμος καὶ ἰδιαίτερα ἡ νεολαία διψάει, ἀλλὰ δὲν βρίσκει ἄφθονο νερὸ γιὰ παρηγοριά. Τὰ λόγια τους εἶναι σὰν νὰ μιλᾶνε ξένη γλῶσσα. Δὲν ὑπάρχει συνεννόηση μεταξὺ λαοῦ καὶ αὐτῶν ποὺ διδάσκουν. Ἴσως αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ δὲν μαζεύουμε τοὺς πιστούς. Ἀλλά, γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τοῦτο τὸ σοβαρὸ ζήτημα, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ΜΟΝΟ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Τίποτα ἄλλο. Γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο στὴν σημερινὴ ἐποχή μας εἶναι μέγιστη ἀνάγκη νὰ ἐξαλείψουμε τὶς λεγεῶνες τῶν αἱρέσεων, καὶ τὰ γιγαντιαῖα ψέματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ἐποχή μας χωρὶς ἀμφιβολία διψάει γιὰ ἀλήθεια καὶ ἀπαιτεῖ γνήσια, (1 Τιμ. 1:2) ἐλεύθερη καὶ ζωντανὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ΜΟΝΟ ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Ὅταν λοιπὸν ἀκοῦμε, διαβάζουμε καὶ βλέπουμε λόγια καὶ ἔργα τῶν ἀρχηγῶν μας, ὅπως π.χ. Πατριαρχῶν, Μητροπολιτῶν, Ἀρχιμανδριτῶν καὶ λαϊκῶν θεολόγων, μᾶς κάνουν νὰ ἀναρωτιόμασθε ἂν πραγματικὰ ἔχουμε ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ἀρχηγούς. Αὐτοὺς τοὺς Πατριάρχες καὶ Μητροπολίτες ἔπρεπε νὰ τοὺς ἔχει καθαιρέσει ἡ Ἐκκλησία. Ὅσο γιὰ τοὺς ἄλλους κληρικοὺς καὶ θεολόγους πρέπει νὰ βγοῦν σὲ ἀργία μέχρι νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ὀρθοτομοῦν τὴν ὀρθὴ πίστη. [Τὰ πρακτικὰ τῆς 7ης οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπαναλαμβάνουν πολλὲς φορὲς ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν φύγει ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία μποροῦν νὰ ἐπανέλθουν πίσω μὲ μετάνοια]. Ἰδιαίτερα, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε Πατριάρχη ποὺ προωθεῖ τὸν οἰκουμενισμό! Εἶναι ὁ μοναδικὸς Πατριάρχης ποὺ ἔχει ξεστομίσει τέτοιες βλασφημίες, ποὺ οἱ παλαιοὶ αἱρετικοὶ φαίνονται μπροστά του Ὀρθόδοξοι!! Εἶναι ὁ μοναδικὸς Πατριάρχης ποὺ τόλμησε νὰ πεῖ πώς: «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας», ὅτι τὸ Κοράνιο (καὶ οἱ Γραφὲς τῶν ἄλλων θρησκειῶν) εἶναι «ἴσο μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἱερὸ ὅπως αὐτή(!!!!), ὅτι πολλὲς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι προσωρινές (!!!!), ὅτι εἶναι «εὐλογημένη» ἡ Συναγωγὴ τῶν Ἑβραίων, ποὺ ἀπεκήρυξε ὁ ὑπ’ αὐτῶν σταυρωθεὶς Κύριος (!!!!), ὅτι ἡ βασικὴ ἀρχὴ τῆς Μασονίας, δηλαδὴ ἡ ἄποψη ὅτι: «ἕκαστος νὰ λατρεύη τὸν Ἕνα Θεὸν ὡς [ὅπως] προτιμᾶ…», ὅτι «ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται εἰς τὴν εἰρηνικὴν συμβίωσιν τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα αὐτῶν οἱ ὁποῖοι Τὸν λατρεύουν ἀνεξαρτήτως τῶν διαφορῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπάρχουν εἰς τὴν πίστιν μεταξὺ τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» εἶναι ἀποδεκτή, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι μία, ἀνάμεσα στὶς 348 «ἐκκλησίες» – μέλη τοῦ Π.Σ.Ε – οἱ ὁποῖες διευθύνονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅτι: «οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν (τὸ Σχίσμα) Προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ (!!!) καὶ τόσα ἄλλα ποὺ δὲν μᾶς φθάνει ὁ χῶρος νὰ τὰ γράψουμε.
Διαβάζοντας ἕνα παλαιὸ ἄρθρο τοῦ Ο.Τ. (Ἰουνίου 15, 2012) βλέπω ὅτι ἡ κατάσταση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν δὲν ἔχει καλυτερεύσει, μᾶλλον ἔχει χειροτερεύσει. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ τῆς πίστεως καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας ἐξακολουθεῖ νὰ γίνεται μὲ κεφαλὴ γυμνή, θάρρος καὶ ὑπερηφάνεια. Ἡ προδοσία ἔρχεται στὴν πίστη μας διὰ μέσων τῶν διαλόγων, συμπροσευχῶν, συλλείτουργα καὶ ἄλλα, μὲ τοὺς Λατίνους καὶ ἄλλους αἱρετικούς. Ὁ λαὸς πρέπει νὰ ἀρχίσει νὰ διαμαρτύρεται ἔντονα μὲ τὸ κατὰ δύναμιν, ὥστε τέτοιες παρατροπὲς ἀπὸ κληρικοὺς καὶ θεολόγους νὰ σταματήσουν ἤ νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν μποροῦν νὰ δοξολογοῦν καὶ νὰ παινεύουν τοὺς Ἁγίους καὶ Πατέρες μας μὲ τὰ ποιὸ ὡραῖα λόγια, ἀλλὰ νὰ μὴ κάνουν αὐτὰ ποὺ εἶπαν, δίδαξαν καὶ μᾶς ἄφησαν μία πλουσιότατη παρακαταθήκη, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας. Τοὺς ὀνομάζουμε ἀστέρες, ἀλλὰ κρύβουμε τὸ φῶς ποὺ ἐνεργοῦν καὶ δίνουν σὲ ὅλους μας, ὅταν διαβάζουμε τὰ λόγια τους.
Ὅταν βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε ὅτι Πατριάρχες, Μητροπολίτες, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι πράττουν πράξεις ποὺ εἶναι τελείως ἀντίθετες ἀπὸ τὴν πίστη μας, ἀποροῦμε καὶ φρίττουμε! Πῶς μπορεῖ ἕνας δοῦλος τοῦ Χριστοῦ μας ποὺ ἔχει ὁρκισθεῖ νὰ ὀρθοτομεῖ τὴν ΓΝΗΣΙΑ Ὀρθοδοξία, νὰ ἔχει πάρει τὴν ἀντίθετη στάση καὶ νὰ ἀναγνωρίζει αἱρετικὲς ἰδέες καὶ πράξεις. Ἡ συμπεριφορὰ καὶ τὰ λόγια πολλῶν ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι τελείως ἀπαράδεκτα. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὰ εἶναι τόσο ἀντίθετα, ὁ καθένας μας ἀπορεῖ καὶ ἐξίσταται μὲ τὸ τί νὰ πρωτοπεῖ καὶ τί νὰ κάνει μὲ αὐτοὺς τοὺς δῆθεν ὀρθόδοξους κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Εἶναι γιὰ νὰ γελάσουμε ἤ νὰ κλάψουμε; Νὰ κλάψουμε γιὰ τὴν κατάντια τῆς “ὀρθοδόξου” Ἐκκλησίας καὶ τῶν κληρικῶν της ποὺ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς συμπροσεύχονται, συλλειτουργοῦν καὶ συναγελάζονται μὲ τοὺς διαφόρους αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες καὶ ἄλλοι πάλι “ἁπλῶς” τὰ δέχονται καὶ τὰ ἀνέχονται, χωρὶς καμία προφορικὴ ἤ γραπτὴ ἀντίδραση. Νὰ γελάσουμε γιὰ τὰ φαιδρὰ καὶ ὀξύμωρα πράγματα ποὺ λένε καὶ κάνουν, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν μία μιλᾶνε γιὰ προδοσία τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν πράττουν ΤΙΠΟΤΕ ἀπ’ ὅσα λένε σχετικὰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν σχέση καὶ συμμετοχὴ σ’ αὐτὴν τὴν προδοσία. [Βέβαια ὑπάρχουν καὶ ἐξαιρέσεις].
Ἂς θυμηθοῦμε αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπε ὁ Χριστός μας: Ἂν προσφέρουμε τὸ πρόσφορό μας στὸν Θεὸ καὶ θυμηθοῦμε ὅτι κάποιος ἔχει κάτι ἐναντίον μας, ἂς ἀφήσουμε τὸ δῶρο μας, ἂς μὴ τὸ προσφέρουμε, προτοῦ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἀντίδικό μας (Ματθ. 5, 23-24). Ἀφοῦ λοιπὸν ἔχουμε διαφορὲς μ’ αὐτούς, καὶ μάλιστα δογματικὲς διαφορές, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ προσφέρουμε μαζί τους τὸ Μυστήριο τῆς Ἑνότητος, τὴν θεία Λειτουργία; Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι Μυστήριο Ἑνότητος. Εἶναι ἕνωση μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ ἕνωση μεταξύ μας. Γιατί, μὲ τὴν θεία Κοινωνία ποὺ λαμβάνουμε στὴν θεία Λειτουργία, ἔχουμε μέσα μας τὸ ἴδιο Αἷμα, τοῦ Χριστοῦ τὸ Αἷμα, καὶ εἴμαστε λοιπὸν ἀδελφοί. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἀγαπημένοι μεταξύ μας, ὅπως μᾶς τὸ ὑπενθυμίζει ὁ ἱερέας στὴν θεία Λειτουργία, μὲ τὸ «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», γιὰ νὰ γευόμασθε τὴν θεία Κοινωνία, ποὺ εἶναι τὸ Μυστήριο ἑνότητος.
Ἂν γίνεται κάτι τέτοιο – ὅπως μετὰ λύπης ἀκοῦμε ὅτι γίνεται (αὐτὸ ἔχει ἀναφερθεῖ καὶ ἀπὸ τοὺς πρωτοπρεσβυτέρους/Καθηγητάς: Θεόδ. Ζήση ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἀείμνηστον Γεώρ. Μεταλληνό) – αὐτὸ εἶναι προδοσία πίστεως, αὐτὸ εἶναι παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἂς ἔχουμε τὸ νοῦ μας, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, σὲ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν. Ἐμεῖς ὁ λαὸς εἴμαστε – ὅπως μᾶς ὀνομάζουν οἱ Πατέρες – “φρουροὶ” καὶ “φύλακες” τῆς πίστης μας. Ἂν λοιπόν, ἀκοῦμε προδοσίες καὶ βλέπουμε ἰδιαίτερα κληρικοὺς νὰ συμπροσεύχονται, καὶ νὰ παραδίνουν τὴν Ὀρθοδοξία μας μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο σὲ αἱρετικούς, ἂς ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ μὴν εἴμαστε ἀπαθεῖς, ἀλλὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦμε γιὰ τέτοιες παραβάσεις τῶν ἱερῶν Κανόνων, ποὺ εἶναι φοβερές.
Θεωροῦμε ὅτι ὄχι μόνο πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε, ἀλλὰ νὰ “σημάνουμε συναγερμό”! Κινδυνεύει ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας νὰ ἀλλοιωθεῖ ἐπικίνδυνα καὶ νὰ βυθισθεῖ στὴν ἐφιαλτικὴ χοάνη τῆς πλάνης τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Ἀρχίζουμε νὰ πιστεύουμε πὼς οἱ μεγαλόσχημοι ταγοὶ τῆς Ὀρθοδοξίας μας τελικὰ μᾶλλον πραγματοποίησαν μυστικὰ τὴν ἕνωση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Δυτικοὺς καὶ τώρα μᾶς τὴν πλασάρουν σιγὰ-σιγὰ (στὸ ὄνομα τῆς Οὐνίας, τὴν ὁποία ὀνομάζουν «γέφυρα»), διαφορετικὰ δὲν ἐξηγεῖται αὐτὸς ὁ «οἰκουμενιστικὸς ὀργανισμός!»
Ὡς φυσικὴ συνέπεια ἔρχεται ἡ ραγδαία ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ στiς μέρες μας μὲ διαλόγους, συμπροσευχές, κοινὲς ἐκδηλώσεις πρὸς διάσωση τοῦ πλανήτη καὶ τῆς «κοινῆς» χριστιανικῆς κληρονομιᾶς τῆς Εὐρώπης, εἰρηνιστικὲς καὶ μεγάλες κορῶνες κ.ἄ., ὡς ἄλλο ναρκωτικό, ναρκώνει καὶ ἀλλοιώνει συνεχῶς – ὅλο καὶ περισσότερο – τὰ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια τοῦ λαοῦ, ὥς ὅτου ἀποκαλύψει πλήρως καὶ στοὺς πλέον ἀφελεῖς τὸ ἀποκρουστικό του πρόσωπο.
Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα, λοιπόν, ἔχει καταφέρει νὰ διαγράψει ἀπὸ τὶς συνειδήσεις τῶν περισσοτέρων χριστιανῶν – μὲ καθημερινοὺς λόγους καὶ πράξεις τῶν ἡγετῶν της– ὅλη αὐτὴ τὴ διαχρονικὴ Παράδοση καὶ φέρνει «νέα» ὁδὸ δῆθεν σωτηρίας, τὴν καταλλαγὴ καὶ τὴν συνύπαρξη – σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο – μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ καινοτομοῦν ἀσεβῶς σὲ θέματα Πίστεως καὶ παραχαράσσουν τὸ Εὐαγγέλιο.
Καὶ ὅλα αὐτά, διότι ἡ αἵρεση, ὡς ἀσέβεια, καθιστᾶ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς αἱρετίζοντες «ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ», κατὰ τοὺς Πατέρες, προσβάλλει δὲ τὸ κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Καὶ εἴτε ὡς ὕπουλο παράσιτο καὶ μικρόβιο, εἴτε ὡς φανερὴ καὶ φοβερὴ ἀσθένεια, ἔχει τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Ὡς φανερὴ μὲν ἀσθένεια τὴν ἄμεση προσβολή, τὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως καὶ τὴν ἐξασθένηση τῆς θεραπευτικῆς τῶν παθῶν ἐνέργειας τῆς Ἐκκλησίας – στὴν ὁποία συντελοῦν τὰ ὀρθὰ Δόγματα – ὡς παρασιτικὸς δὲ ὀργανισμός, τὴν σταδιακὴ ἀποδιοργάνωση καὶ ἀρρυθμία τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τὴν ἀδιόρατη στοὺς πολλοὺς ἀλλοίωση τῆς Πίστεως.
Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶναι ἀναμφισβήτητο: Εἶναι κρίσιμη καὶ ἀναγκαία ἡ ὥρα, νὰ ἐπαναλάβουμε στοὺς ἀρχηγοὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅτι, κατὰ τοὺς Πατέρες, ἡ αἵρεση θὰ συμβάλλει μὲ τὸν τρόπο της στοὺς ἔσχατους καιρούς, ὥστε ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν νὰ «ψυγεῖ» καὶ νὰ προκληθεῖ μεγάλη σύγχυση, ὥστε πολλοὶ πιστοὶ νὰ ἀποροῦν γιὰ τὸ τί νὰ κάνουν. Ἀκόμα καὶ πιστοὶ χριστιανοὶ θὰ σιωποῦν, μὴ ὑπερασπιζόμενοι τὴν σώζουσα ἀλήθεια, λόγῳ τῆς συγχύσεως, ἢ ἀπὸ ἀδιαφορία, σκοπιμότητα (μὴ χάσουν τὴν ἡσυχία τους καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ) καὶ τέλος καὶ λόγῳ δειλίας. Ντροπὴ σὲ ὅλους μας, ἂν δὲν ἐνδιαφερθοῦμε καὶ δὲν ὑπερασπισθοῦμε τὴν πίστη μας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Πηγές:
• epignosi.eu
• sostis.gr
• amethystosbooks.blogspot.com
• apologitis.com/gr
• ikee.lib.auth.gr
• Β.Ε.Π.Ε.Σ. Βιβλιοθήκη Ἑλλήνων Πατέρων καὶ Ἐκκλησιαστικῶν Συγγραφέων, ἔκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία, Ἀθήνα 1955.
• Καλομοίρου, Α. Ὁ πύρινος Ποταμὸς (The river of fire). 1980. Μεταφ. Π. Μπότση. 1985. Ἔκδοση 3η 1995. Ζέφυρος, Παύλου Μελᾶ. Θεσσαλονικη.
• Πρακτικὰ τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. 1986. Καλύβης Τιμίου Προδρόμου. Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης. Ἅγιον Ὄρος.
• PG. Patrologiae cursus completus, series Graeca, J – P, Migne (ἐπίμ.) Paris, 1857 – 1866
Ρ.Π.Σ. Γ.Α. Ράλλη – Μ. Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων τῶν ἁγίων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἱερῶν οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν συνόδων καὶ τῶν κατὰ μέρους ἁγίων Πατέρων… τ. Α΄ – ΣΤ΄, Ἀθήνα 1852 – 1859. (φωτοαντ. ἔκδ. Ἀθήνα 1966)
