Προφητεία Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ
Διὰ τὴν ὀργιακὴν χρῆσιν τῆς τηλεοράσεως, ὡς ἀδρανοποίησις τῆς σχέσεως μὲ τὸν Θεόν
Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Ἐ. Σακαλάκης, Μαθηματικός
Ἀναμφίβολα, σήμερα, ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει πνιγεῖ ἀπὸ τὴν διαστροφικὴ ὀργιακὴ χρήση τῆς τηλεόρασης, τόσο σὲ ἐπίπεδο παραγωγῆς θεαμάτων, ὅσο καὶ σὲ ἐπίπεδο «νέων» ἰδεολογικῶν φρονημάτων.
Ἡ συγκεκριμένη προφητεία ὑπογραμμίζει τὸ πέρασμα μίας θαυμάσιας τεχνολογίας, ὅπως εἶναι ἡ τηλεόραση, σὲ ἐκμετάλλευση καὶ ὑποταγή της ἀπὸ τὴν συλλογικὴ ἀποστατικὴ (ἀπὸ τὸν Θεὸ) ὀργάνωση τῶν κοινωνιῶν.
Ἡ πρώτη ἱστορικοκοινωνικὴ (προφητικὴ) προβολὴ τῆς τηλεόρασης γίνεται στὸ 11ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκάλυψης, πρὶν 1927 χρόνια περίπου, ἐνῷ ἡ δεύτερη γίνεται πρὶν 276 χρόνια ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ὡς ἕνα μελλοντικὸ ἰσχυρὸ σύστημα – ὄργανο πνευματικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἐλέγχου καί, σὲ πολλὲς περιπτώσεις, ὡς τεράστιο μέσο πολιτικῆς πίεσης καὶ προπαγάνδας.
Στὴν Ἀποκάλυψη ἡ προσοχὴ τοῦ κόσμου στρέφεται (διὰ τῆς τηλεοράσεως) στὰ πτώματα τῶν δύο μαρτύρων – προφητῶν τοῦ Θεοῦ, πρὸς «χαρὰ» τῶν ἀμετανοήτων κατοίκων τῆς Γῆς: «καὶ βλέπουσιν ἐκ τῶν λαῶν καὶ φυλῶν καὶ γλωσσῶν καὶ ἐθνῶν τὸ πτῶμα αὐτῶν ἡμέρας τρεῖς καὶ ἥμισυ, καὶ τὰ πτώματα αὐτῶν οὐκ ἀφήσουσι τεθῆναι εἰς μνῆμα…» (Ἀποκ. 11,9).
Ἡ Ἀποκάλυψη τονίζει ὅτι παγκοσμίως, πανταχοῦ παροῦσα (βλέπωσιν) εἶναι ἡ εἰκόνα τῶν πτωμάτων τῶν δύο μαρτύρων τοῦ Θεοῦ! Εἶναι μέγιστη ἡ ἐσχατολογικὴ θεολογικὴ πυκνότητα τοῦ 11ου κεφαλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἐπίσης, στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τονίζεται ἡ τηλεόραση, ὅπως καὶ στὴν Ἀποκάλυψη, ὄχι σὰν ἀνάπτυξη τῆς ἀντίληψης τοῦ ὡραίου – ὠφέλιμου στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ (κυρίως) ὡς βαθύτερη συναρμογὴ τῶν μερῶν (τῆς ἁμαρτίας) πρὸς ἄλληλα καὶ πρὸς τὸ ὅλο (γενικὴ ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό).
Πάρα πολλὰ συνεδριακὰ κείμενα – ὁμιλίες καὶ διάσπαρτες ἀναφορὲς σὲ ἐπιστημονικὲς μελέτες, θέτουν τὸ ζήτημα τῶν ἀρνητικῶν θεαμάτων τῆς τηλεόρασης. Πιστεύω ὅτι ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς θεωρεῖ ὡς «τρέλλα τοῦ κόσμου», ἐξ αἰτίας τῆς ἕλξης (μαγείας) τῆς τηλεόρασης, τὴν ὀργιακὴ χρήση τῆς τηλεόρασης, τὴν διαφοροποίηση πρὸς τὸ χειρότερο τῶν συνειδήσεων καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς προερχόμενη ἀδρανοποίηση τῆς κοινωνίας μὲ τὸ Θεό, ποὺ σημαίνει αἰώνιο πνευματικὸ θάνατο.
Πράγματι, ὅταν ἐπιλέγεις τὴν «πολυχρωμία» τῶν προτύπων τῆς τηλεόρασης, ἀφήνοντας τὴν πνευματικὴ ζωή τῆς Ὀρθοδοξίας· ὅταν γίνεσαι ὑποτακτικὸς φθοροποιῶν ἐκπομπῶν της· ὅταν, τελικά, ἀρνεῖσαι ἔτσι τὴν αἰωνιότητα κοντὰ στὸ Θεό, ποὺ εἶναι πιὸ ζωντανὴ – πραγματικὴ ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ Χρόνο, τότε στ’ ἀλήθεια εἶσαι παράλογος, «τρελλός»! Ἀναμφίβολα, πολλὲς τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς καὶ σειρές, ἀποτελοῦν συνομιλία μὲ τὸν διάβολο…
Οἱ ὠφέλιμες ἐκπομπές, ὡς μία πτύχωση στὸ πέλαγος τοῦ τηλεοπτικοῦ χρόνου, εἶναι ἐλάχιστες!
Γνωρίζουμε, ὅτι ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας μᾶς βοηθᾶ νὰ προσανατολισθοῦμε στὴν πορεία μας στὸ χρόνο. Ἡ προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ δὲν εἶναι ἀναφορὰ στὴν ἱστορία, ἐπειδὴ ἀφορᾶ γεγονὸς μὲ μελλοντικὴ (ἐρχόμενη) ἱστορικότητα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ δημιουργία «ἐκ τοῦ μηδενός», τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ τηλεόραση ὡς ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα δὲν ὑπῆρχε τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ἦταν στὴν ἀνυπαρξία!
Ἐπειδὴ πρὸς ὁποιαδήποτε κατεύθυνση καὶ νὰ προχωρήσουμε δὲν ξεφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία, γι’ αὐτὸ εἶναι ὠφέλιμο – διδακτικό, ὡς ἀναγκαιότητα, νὰ παραθέσουμε ὁρισμένα ἱστορικὰ στοιχεῖα σὲ ἐπίπεδο θεωρητικὸ – ἐπιστημονικό.
Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» (ἔτος 1977 – ἀριθμ. 384), ἐπιδίωξε μία ἠθικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ προσέγγιση τῶν θεμάτων τῆς τηλεόρασης μὲ τίτλο «ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ».
Ἡ ἔρευνά του συνδέεται καὶ μὲ παράθεση ἐπιστημονικοῦ ὑλικοῦ, ἐκ τοῦ ὁποίου θὰ δανεισθοῦμε (ἐνδεικτικὰ) ἀρκετὲς πτυχές του. Γράφει σχετικά:
Α) «Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Ψυχοβιολογίας κ. Δρακουλίδης εἰς συνέντευξίν του ἀνέφερε μερικὰ χαρακτηριστικὰ παραδείγματα. Ἀλλ’ ἂς ἀκούσωμεν τί λέγει ἐπὶ λέξει ὁ ἴδιος: «Κάθε τόσο μᾶς ἔρχονται οἱ στατιστικὲς καταγραφὲς ἀπὸ τὴν Ἀμερική. 6000 ἐγκληματικὲς πράξεις ἔδειξε σ’ ἕνα χρόνο ἡ ἀμερικανικὴ τηλεόραση. Ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας συναγωνίζεται ἀντάξια σὲ φόνους, λῃστεῖες, βιασμοὺς κ.λ.π…».
Β) «Ἀλλὰ καὶ ὁ καθηγητὴς κ. Α. Μηχαηλίδης – Νουάρος, ἀναπτύσσων τὸ θέμα «Ἡ τηλεόραση καὶ τὸ εὐαίσθητο ἢ νευρικὸ παιδὶ» εἰς τὸ 7ον Παιδιατρικὸν Συμπόσιον Θεσσαλονίκης, ὁμιλεῖ ἰδιαιτέρως περὶ τῆς ἐπιδράσεως τῆς τηλεοράσεως εἰς τὰ εὐαίσθητα ἢ νευρικὰ παιδιά…».
Γ) «Σχολεῖον, λοιπόν, ψεύδους, ἀπάτης καὶ ἐγκλήματος εἶναι ἡ τηλεόρασις. Δὲν τὸ λέγομεν ἡμεῖς, ἀλλὰ τὸ διαπιστώνουν ἔρευναι, τὰς ὁποίας ἔχουν διενεργήσει εὐσυνείδητοι διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί».
Δ) «Αἴφνης ἐν μέσῳ τῆς βαθείας νυκτὸς τῆς ἀδιαφορίας περὶ τὴν ἠθικὴν ἀγωγὴν τοῦ λαοῦ μας ἠκούσθη φωνή: «Κλεῖστε τὶς τηλεοράσεις. Σκοτώνουν τὰ παιδιά σας»… Ἡ φωνή, τὸ σύνθημα «κλεῖστε τὶς τηλεοράσεις», ἠκούσθη ἐκ μέρους ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδος, τῆς «Ἀπογευματινῆς», ἡ ὁποία διενήργησεν ἐσχάτως μεγάλην ἔρευναν, σχετικὴν μὲ τὴν τηλεόρασιν, ὡς αὕτη λειτουργεῖ ἐν Ἑλλάδι».
Σχόλιο: Ἀναμφίβολα, σήμερα, ἡ ψυχικὴ ἀπορρόφηση τῶν (ἀρνητικῶν) μηνυμάτων τῆς τηλεόρασης καὶ ὁ βαθμὸς τῆς ἀρνητικῆς ἐπιδράσεώς της σὲ ἄτομα καὶ σὲ κοινωνικὲς ὁμάδες, εἶναι μεγαλύτερες ἀπὸ αὐτὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’70.
Στὴ συνέχεια, θεωροῦμε χρέος, νὰ σταχυολογήσουμε (ἀπὸ Νηπτικὴ γωνία) πνευματικὲς φθορὲς ποὺ προκαλεῖ ἡ ψυχοφθόρος (στὸ περιεχόμενο) τηλεόραση. Ἐνδεικτικὲς φθορές:
1ο) Ἡ ψυχὴ μολύνεται καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὴ χάρη τοῦ Ἀόρατου καὶ ἀνέγγιχτου Θεοῦ.
2ο) Κυβερνᾶται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν ἐμπαθῶν σκηνῶν καὶ διαλόγων.
3ο) Ἀδυνατεῖ βαθμιαῖα ὁ ἄνθρωπος νὰ βιώσει τὴν φύση τῆς ψυχῆς του, ὡς πνευματικὴ ὕπαρξη, ποὺ κάποια μέρα θὰ ἀποθέση τὸ σῶμα της στὸ χῶμα.
4ο) Ξεχνᾶ τὸ πνευματικὸ – ὀρθόδοξο νόημα τῆς ζωῆς καὶ δὲν προετοιμάζεται γιὰ τὸν κόσμο τῆς πέραν τοῦ τάφου ζωῆς.
5ο) Δὲν συνειδητοποιεῖ (κατὰ Θεὸν) τὸ πρόσκαιρον τῆς ζωῆς.
6ο) Δὲν ἐπιθυμεῖ (διὰ τῶν Μυστηρίων) νὰ εἰσέλθη στὴν τροχιὰ τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ.
7ο) Τέλος, ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήση ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀγαθὴ αἰτία τῶν πάντων, ποὺ φανερώνεται ἀληθινὰ μόνο σὲ ἐκείνους ποὺ ἀποφεύγουν τὴν ἁμαρτία, ποὺ ἁπλόχερα σκορπᾶ καὶ ἡ τηλεόραση.
Ἀναμφίβολα, στὴν προφητεία του ὁ Ἅγ. Κοσμᾶς ἀναφέρεται (πιστεύω) στὴν ὄξυνση τῆς ἀδρανοποίησης τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ἐξ αἰτίας τῆς ἐσωτερικῆς ἀποστασίας τῶν ἀνθρώπων, ποὺ προβάλλεται καὶ καλλιεργεῖται (κυρίως) ἀπὸ τὴν τηλεόραση.
«Ἡ σὴ ἔνθεος γλῶσσα, τὰς τῶν πιστῶν ἤγειρε, πάτερ διανοίας πρὸς φόβον, θεῖον καὶ κρείττονα· διὸ δὲ ἔγειρον, καμὲ Κοσμᾶ θεηγόρε, πρὸς ζωὴν ἐνάρετον, ἐκ φαύλων πράξεων» (Ἐκ τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος εἰς τὸν Ἅγιον Κοσμᾶ).
