120. Πῶς διακρίνουμε τό καλό ἀπό τό κακό, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 18-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη
«Πᾶς
ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ»[1]. Οἱ φοβεροί
διῶκτες τῶν χριστιανῶν, εἰδωλολάτρες καί Ἑβραῖοι, εἶχαν ἀπουσία
διακρίσεως. Δέν καταλάβαιναν ὅτι αὐτός πού διωκόταν στό πρόσωπο τῶν
χριστιανῶν δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τόν Δημιουργό τοῦ σύμπαντος, ἀπό τόν Κύριο
καί Θεό. Γι' αὐτό καί νόμιζαν ὅτι προσφέρουν δόξα στόν Θεό, ὅταν
καταδιώκουν τούς χριστιανούς, γιατί νόμιζαν ὅτι οἱ χριστιανοί εἶναι
πλανεμένοι καί δέν λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό, ὅπως οἱ ἴδιοι. Γιατί εἶχαν
τόσο παραπλανηθεῖ ἀπό τά δαιμόνια, πού ταύτιζαν τά εἴδωλα μέ τόν
ἀληθινό Θεό, καί ἄλλοι λάτρευαν τόν ἥλιο, ἄλλοι τά ἀστέρια, ἄλλοι τά
ποτάμια, μέχρι καί τά ζωύφια! Καί μέσα σέ αὐτή τήν μεγάλη πλάνη,
πίστευαν ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι θεοί.
Ἡ
Ἁγία Γραφή μᾶς φωτίζει νά καταλαβαίνουμε καί νά ἔχουμε διάκριση, νά
κάνουμε ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, τήν διάκριση τῶν πνευμάτων καί νά
καταλαβαίνουμε ἀπό πιό πνεῦμα ἐμφορεῖται ὁ κάθε ἄνθρωπος. Βεβαίως
χρειάζεται προπάντων ἡ φώτιση τοῦ Θεοῦ. Λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «Μή δῶτε
τό ἅγιον τοῖς κυσίν, μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν
χοίρων, μήποτε καταπατήσουσιν αὐτούς ἐν τοῖς ποσίν αὐτῶν καί στραφέντες
ῥήξωσιν ὑμᾶς»[2]. Εἶναι ἕνας λόγος τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς
διάκριση, μᾶλλον ὁ Θεός μᾶς λέγει νά προσέχουμε πολύ, νά ἔχουμε
διάκριση, νά διακρίνουμε ποῦ πρέπει νά μιλᾶμε καί πῶς πρέπει νά μιλᾶμε,
ποιούς πρέπει νά εὐεργετοῦμε καί πῶς. Προσέχετε σέ ποιούς θά προσφέρετε
μέ ἀδελφική ἀγάπη, λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τίς ὑπηρεσίες σας καί θά
ἐνδιαφέρεστε γιά τήν διόρθωσή τους. Ὑπάρχουν μερικοί ἄνθρωποι, πού εἶναι
ἀναιδεῖς ὅπως οἱ σκύλοι καί ἀκάθαρτοι στή ζωή τους ὅπως οἱ χοῖροι.
Λοιπόν, μήν δώσετε τά ἅγια τῆς πίστεως στούς σκύλους, καί μήν βάλετε
μπρός στούς χοίρους τά πολύτιμα μαργαριτάρια τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας,
γιατί ὑπάρχει κίνδυνος μεγάλος νά καταπατήσουν μέ τά πόδια τους τά
μαργαριτάρια μέσα στόν βόρβορο, καί νά στραφοῦν ἐναντίον σας καί νά σᾶς
κατασπαράξουν ἤ κατά κάποιο ἄλλο τρόπο νά σᾶς βλάψουν.
Γι'
αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία παλαιότερα, ὅταν λειτουργοῦσε σωστά, εἶχε τίς
πόρτες της φρουρούμενες. Ὑπῆρχε θυρωρός καί ἔλεγχε ποιός μπαίνει καί
ποιός βγαίνει. Καί δέν ἦταν ἡ κατήχησις ἀνοιχτή σέ ὅλους, ἀλλά σέ αὐτούς
οἱ ὁποῖοι πραγματικά εἶχαν δώσει πειστήρια δείγματα ὅτι ἤθελαν νά
κατηχηθοῦν καί ἤθελαν νά ἐγκολπωθοῦν τήν πίστη. Σήμερα, δυστυχῶς, ἔχουμε
ἀφήσει ἀνοιχτές τίς πόρτες καί ὅποιος θέλει μπαίνει καί ὅποιος θέλει
βγαίνει! Καί πολλές φορές συμβαίνει αὐτό πού λέει ὁ Κύριος, καί βάζουμε
τούς μαργαρίτες ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, γιατί μᾶς λείπει ἡ διάκριση.
Πλανόμαστε πολλές φορές καί ἀπέναντι σέ ἀνθρώπους πού τούς θεωροῦμε
ἁγίους, ἐνῶ ἐμφοροῦνται ἀπό τό πνεῦμα τό δαιμονικό.
Λέγει
ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «σήμερα συμβαίνει πολύ συχνά νά βλέπομε ἀνθρώπους
ἁγίους ἀλλά κι ἀνθρώπους πεπλανημένους. Μπορεῖ νά πάεις σ' ἕναν ἐρημίτη,
σ' ἕναν ἀσκητή καί μόλις σέ δεῖ, νά σοῦ πεῖ: «Καλῶς τόν τάδε! Πῶς δέν
πρόσεξες κι ἔμπλεξες σ' ἐκείνη τήν ὑπόθεση;». Εἶπε τ' ὄνομά σου χωρίς νά
σέ γνωρίζει καί μίλησε γιά μιά ὑπόθεση κρυφή. Καί λές: «Ἅγιος εἶναι
αὐτός! Εἶπε τ' ὄνομά μου, μοῦ εἶπε τά μυστικά μου». Πηγαίνεις, ὅμως, καί
σ' ἕνα μάγο -πρέπει νά ξέρετε», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «ὅτι ἔχει γεμίσει ὁ
κόσμος ἀπό μάγους, ἀπατεῶνες πού θησαυρίζουν- καί σοῦ λέει κι αὐτός
πόθεν ἔρχεσαι καί ποῦ ὑπάγεις». Μπορεῖ νά σοῦ πεῖ καί αὐτός τό ὄνομά σου
καί νά σοῦ ἀποκαλύψει καί κάποιες κρυφές ὑποθέσεις σου, ἤ καί γεγονότα
τῆς ζωῆς σου. «Τότε πελαγώνεις, τά χάνεις. Σκέπτεσαι: «Τί γίνεται ἐδῶ,
ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια; Τήν ἀλήθεια μοῦ εἶπε ὁ ἅγιος, τήν ἀλήθεια κι ὁ
μάγος. Εἶπε καί τ' ὄνομά μου... Εἶναι κι αὐτός ἅγιος;». Νά πῶς τά
μπερδεύουμε!»[3]. Γιατί ἀκριβῶς μᾶς λείπει αὐτή ἡ μεγάλη ἀρετή πού
λέγεται διάκρισις, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κορυφή ὅλων τῶν ἀρετῶν. Καί θά πρέπει
ὁ ἄνθρωπος νά προσέχει πάρα πολύ, ἀλλά καί νά καθαρίζει τήν καρδιά του,
ἔτσι ὥστε νά ἔρχεται ἡ φώτιση τοῦ Θεοῦ καί νά διακρίνει τό πνεῦμα τῆς
ἀλήθειας ἀπό τό πνεῦμα τῆς πλάνης, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἀπό τό πνεῦμα τοῦ
ἑωσφόρου.
«Ἡ
Ἁγία Γραφή», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «μᾶς φωτίζει νά κάνουμε τήν
διάκριση τῶν πνευμάτων. Γι' αὐτό πρέπει νά τήν κατέχομε καί νά τήν
λεπτολογοῦμε». Ἄν μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή, θά διαβάσουμε αὐτό πού λέει ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος, «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη,
μακροθυμία, χρηστότις, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια»[4]. Ὁ
ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ πού ἔχει τό ἀγαθό πνεῦμα, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἔχει καί
τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει καί χαρά, εἰρήνη, ἔχει μακροθυμία,
ἔχει ἀγάπη γιά ὅλους, καί αὐτά ὅλα τά ἐκπέμπει, καί ἄν εἶσαι καθαρός καί
μέ γυμνασμένα τά πνευματικά σου αἰσθητήρια, τά εἰσπράττεις κι ἐσύ. Καί
καταλαβαίνεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα ὁ
ἄνθρωπος πού δέν ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί ἔχει τό πονηρό πνεῦμα, ἔχει
ἀκριβῶς τά ἀντίθετα, ἀντί γιά χαρά ἔχει λύπη, κατάθλιψη, μελαγχολία∙
ἀντί γιά εἰρήνη ἔχει ταραχή καί στήν ἐκπέμπει κι ἐσένα∙ ἀντί γιά ἀγάπη
ἔχει μίσος, ἀντί γιά εὐλογία δίνει κατάρες κι ὅλο πρός τό κακό
προσανατολίζεται. Ἀπό αὐτό κι ἀπό πολλά ἄλλα, ἄν μελετᾶμε τήν Ἁγία
Γραφή, μποροῦμε νά διακρίνουμε ποιός ἔχει τό πνεῦμα τῆς ἀλήθειας καί
ποιός τό πνεῦμα τῆς πλάνης.
Ἀλλά
δέν εἶναι ἀρκετό νά διαβάζουμε τήν Ἁγία Γραφή, θά πρέπει νά καθαρίζουμε
τήν καρδιά μας. Νά μετέχουμε στά ἅγια μυστήρια, στήν μετάνοια, στήν
ἐξομολόγηση καί στήν Θεία εὐχαριστία νά κάνουμε καί τήν κατά Χριστῷ
ἄσκηση, ὥστε νά γινόμαστε δεκτικοί τῶν ἁγίων μυστηρίων∙ τήν νηστεία, τήν
ἀγρυπνία, τήν προσευχή καί ὅλα αὐτά πού θά μᾶς ὁρίσει ὁ πνευματικός μας
κι ἔτσι νά ἔχουμε τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά διακρίνουμε
τούς πλανεμένους καί τούς ἀνθρώπους τοῦ σκότους, ὅπως καί τούς ἀνθρώπους
τοῦ Θεοῦ, τούς φωτισμένους μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ κύριος εἶπε «προσέχετε
ἀπό τῶν ἀνθρώπων»[5], νά φυλάγεσθε ἀπό τούς ἀνθρώπους, γιατί δέν ἔχουν
ὅλοι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Πρέπει πραγματικά νά ἀγωνιστοῦμε νά ἀποκτήσουμε
διάκριση.
«Ἐκεῖνος
πού μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «ἔλαβε τό
χάρισμα τῆς διάκρισης γιά τήν μεγάλη του ταπεινοφροσύνη, ἔχει χρέος νά
φυλάει μέ ὅλη του τήν δύναμη αὐτό τό χάρισμα, ὥστε νά μήν κάνει τίποτε
χωρίς διάκριση, γιά νά μήν ἁμαρτήσει ἐν γνώσει του ἀπό ἀμέλεια κι ἔτσι
προξενήσει μεγαλύτερη καταδίκη στόν ἑαυτό του. Ἐκεῖνος πού δέν ἔλαβε
ἀκόμα ὅμως τό χάρισμα αὐτό, ἔχει χρέος νά μήν ἐπιμένει καθόλου σέ νόημα ἤ
λόγο ἤ χωρίς νά ρωτήσει τούς ἐμπείρους καί χωρίς βέβαια πίστη καί
καθαρή προσευχή, δίχως τά ὁποῖα δέν μπορεῖ νά ἀνεβεῖ ἀληθινά στήν
διάκριση»[6]. Ἄν δέν ἔχουμε διάκριση, θά πρέπει νά ρωτοῦμε τούς
ἐμπείρους, τούς Ἁγίους, τόν πνευματικό μας ὁδηγό. Καί γιά νά εἴμαστε
βέβαιοι πάντα πρέπει νά τόν ρωτοῦμε καί συνάμα νά καταφεύγουμε καί στίς
Ἅγιες Γραφές, στούς Ἅγιους Πατέρες κι ἔτσι θά ὁδηγούμαστε στίς ὀρθές
ἀποφάσεις καί στίς ὀρθές κρίσεις.
«Στό
θέμα πού κυρίως σφάλλει ὁ ἄνθρωπος», λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης,
«εἶναι στό νά μήν μπορεῖ νά κατανοήσει σωστά ποιό εἶναι τό φύσει καλό
καί ποιό παρουσιάζεται ὡς καλό μέ τρόπο ἀπατηλό»[7]. Πάρα πολλές φορές
οἱ ἄνθρωποι μπερδεύουν τό καλό, τό φαινομενικά καλό, μέ τό ἀληθινά καλό.
Κι ἔτσι καταντοῦν νά μήν ζοῦν χριστιανική ζωή, ἀλλά μιά ἐπίφαση
χριστιανικῆς ζωῆς. Νά ζοῦνε κοσμικά, γιατί θεωροῦν ὅτι κι αὐτό εἶναι
καλό, καί συνάμα νά προσπαθοῦν νά ζήσουν καί μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέσα
στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι δυνατό. Δέν ἔχουν τήν διάκριση τῶν
πνευμάτων.
«Τί
σημαίνει νά διακρίνεις τά πνεύματα;», λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. «Τό νά
ξέρεις ποιός εἶναι ὁ πνευματικός καί ποιός ὁ μή πνευματικός ἄνθρωπος,
ποιός εἶναι ὁ προφήτης καί ποιός ὁ ἀπατεώνας». Σήμερα ἔχουμε γεμίζει ἀπό
ψευδοπροφῆτες, πού κηρύττουν ὅτι μπορεῖ νά βιωθεῖ ἡ χριστιανική ζωή,
ἀλλά συνάμα καί ἡ κοσμική ζωή. Νά ἔχουμε μιά ἀνάμεικτη ζωή. Ἀλλά αὐτό
δέν εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον πού τά λέει, ἀλλά τό πνεῦμα τοῦ ἀπατεῶνος
διαβόλου. Ποιός εἶναι ὁ Προφήτης καί ποιός εἶναι ὁ ἀπατεώνας; «Θά τό
διακρίνεις, ἐάν ἔχεις αὐτό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέσα σου ἐγκάτοικο. Τότε»,
λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, «ἦσαν πολλοί ψευδοπροφῆτες, ἐπειδή ὁ διάβολος
ἀγωνιζόταν νά ὑποκαταστήσει τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα»[8]. Τότε πότε; Ὅταν
ἦταν ὁ Χριστός. Ἀλλά καί πάντοτε μέχρι τῶν ἐσχάτων θά ἐμφανιστοῦν πάρα
πολλοί ψευδοπροφῆτες μέ ἔσχατον ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος θά εἶναι στά χρόνια τοῦ
τελικοῦ Ἀντίχριστου.
«Ἡ
Ἁγία Γραφή», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «μᾶς βοηθάει νά κατανοοῦμε καί νά
διακρίνουμε τά πνεύματα. Νά κατέχουμε καί νά λεπτολογοῦμε τήν Ἁγία
Γραφή. Ἄλλο εἶναι», λέει ὁ Ἅγιος, «τό μεθύσι τῶν Ἀποστολῶν διά τῆς Θείας
Χάριτος καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κι ἄλλο πράγμα γίνεται μέ τούς
κορυβαντιῶντες». Κορυβαντιῶντες ἦταν αὐτοί πού βρίσκονταν σέ κατάσταση
μανιώδους καί ἔξαλλου ἐνθουσιασμοῦ, ἦταν οἱ λάτρεις τῶν κορυβάντων,
δαιμονικῶν θεοτήτων τῆς ἀρχαιότητος. Καί αὐτοί ἐρχόντουσαν σέ μιά
κατάσταση ἔκστασης καί σέ μιά ἔξαλλη κατάσταση καί πολλοί νόμιζαν ὅτι
εἶναι μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐνθουσιασμένοι, ἀλλά ἤτανε μέ τό δαιμονικό
πνεῦμα. Τό ἐντελῶς ἀντίθετο ἦταν ἡ κατάσταση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κατά
τήν Πεντηκοστή, πού γέμισαν μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Στό πνεῦμα τῶν
κορυβαντιώντων «βλέπει κανείς καθαρά τό πνεῦμα τοῦ σατανᾶ. Αὐτό πού
γίνεται μέ τόν μάγο», λέγει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «εἶναι πλάνη,
σολοικισμός». Σολοικισμός εἶναι ἀνάρμοστη καί ἀνόητη συμπεριφορά.
«Παρουσιάζεται ὁ ἀντίθετος- ὁ διάβολος ὡς «ἄγγελος φωτός»[9]», ὅπως μᾶς
λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Β' πρός Κορινθίους ἐπιστολή του στό
ἑνδέκατο κεφάλαιο, καί νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι βλέπει οὐράνια πράγματα,
ἐνῶ βλέπει δαιμόνια. «Ἄν δέν ξέρεις τά καμώματά του», τοῦ ἀντιθέτου, τοῦ
διαβόλου, «δέν θά μπορεῖς νά πεῖς ὅτι αὐτό δέν εἶναι ἀπ' τό Θεῖο
Πνεῦμα, καί ἴσως παρασυρθεῖς καί νομίσεις ὅτι εἶναι καλός
ἐνθουσιασμός»[10]. Ὅπως πολύ παρασύρονται καί σήμερα, καί ἀπό τούς
Προτεστάντες πού φαίνεται νά ἔχουν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐνῶ ἔχουν τό
δαιμονικό πνεῦμα, ἀλλά καί ἀπό τούς ὀπαδούς τῶν διαφόρων ἀνατολικῶν
θρησκειῶν καί κάνουν προσευχή στούς δαίμονες κάνοντας γιόγκα, ἤ διάφορες
ἄλλες μεθόδους χρησιμοποιοῦν οἱ ὁποῖες τούς φέρνουν σέ μία δαιμονική
κατάσταση.
«Πολλοί
τήν παθαίνουν ἔτσι. Σ' αὐτές τίς καταστάσεις», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος,
«δύο πράγματα ὑπάρχουν, τό καλό καί τό κακό». Δηλαδή στούς μέν ἀνθρώπους
πού εἶναι μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ὑπάρχει τό καλό, σέ αὐτούς δέ πού εἶναι
πλανεμένοι τό κακό. «Ὑπάρχει ὁ καλός ἄγγελος καί ὁ κακός ἄγγελος, ὁ
δαίμονας, τό κακό πνεῦμα. Τό ἴδιο καί μέσα μας, ὑπάρχει καί τό καλό καί
τό κακό, ὁ παλαιός ἄνθρωπος καί -ὑπάρχει καί- ὁ κατά Χριστόν ἄνθρωπος. Ὁ
παλαιός ἄνθρωπος εἶναι αὐτός πού ὑποκύπτει στόν παλαιό ἑαυτό του», στόν
ἑαυτό του πρίν νά μετανοήσει. «Σ' αὐτόν ἐπιδρᾶ πολύ τό κακό πνεῦμα καί
γίνεται κακός. Ὅλον τόν κόσμο τόν βλέπει μέ κακό μάτι. Θέλει τό κακό
ὅλων καί καταριέται συνέχεια. Εἶναι σάν τήν Φραγκογιαννοῦ τοῦ
Παπαδιαμάντη, πού εἶχε περάσει πολλά βάσανα στή ζωή της καί τήν εἶχαν
χιλιοτραυματίσει ψυχικά.
Ἔτσι
ἕνας ἄνθρωπος πού δέχεται τήν ἐπίδραση τοῦ κακοῦ πνεύματος», λέει ὁ
Ἅγιος Πορφύριος, ἕνας μάγος ἄς ποῦμε, συνεχῶς βλασφημάει. Ἴσως
προφητεύει, λέει τά μέλλοντα, ἀλλά ὅλο πρός τό κακό. Εἶναι στραμμένος
πρός τά κάτω, κάνει ἀπό κακία ταπεινά πράγματα τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ του.
Ἔρχεται σέ δαιμονική κατάσταση, ὄχι σέ μεταρσίωση. Καί ἐκεῖ δέν ὑπάρχει ὁ
Θεός. Αὐτός, ὅμως, ὑποστηρίζει ὅτι εἶναι τοῦ Χριστοῦ!»[11]. Καί μπορεῖ
νά ἔχει καί εἰκόνες ἐκεῖ μέσα στό μαγικό του δωμάτιο, στό ἐργαστήριο,
γιά νά παραπλανᾶ τούς ἀφελεῖς καί ἀδιάκριτους.
«Καί
πράγματι, ἴσως ν' ἀνήκει φαινομενικά στήν Ἐκκλησία, νά εἶναι
βαπτισμένος, νά γνωρίζει Εὐαγγέλιο». Μπορεῖ νά σοῦ πεῖ ἀκόμα καί νά
κάνεις προσευχές ἤ νά κοινωνήσεις τόσες φορές καί νά κάνεις τόσα
εὐχέλαια καί τόσους ἁγιασμούς, «ἀλλά ὅμως ἔχει μπερδέψει τόν ἑαυτό του
μέ τό κακό. Ἔχει ἀρρωστημένη τήν σκέψη του, τήν φαντασία καί τήν ψυχή
του. Αὐτός, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά πλανήσει καί ἄλλους. Λέει: «Εἶδα τόν
Χριστό, εἶδα τήν Παναγία. Μοῦ εἶπε ὅτι θά γίνει πόλεμος, ὅτι θά γίνει
φονικό ἤ κάτι ἄλλο...». Καί ὄντως αὐτό γίνεται. Γίνεται, διότι τό κακό
τό σχεδίασε ὁ διάβολος καί γι' αὐτό τό γνωρίζει»[12]. Δέν εἶναι ὅτι
προγνωρίζει τό μέλλον ὁ διάβολος, ἀλλά σχεδιάζει κάποια πράγματα καί
μετά αὐτά βγαίνουν.
«Ἀλλά
όλ' αὐτά εἶναι μπερδεμένα πράγματα», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «δηλαδή
δαιμονικά. Ἐνῶ σοῦ λέει ὅτι εἶδε τήν Παναγία ἤ τήν Ἁγία Τριάδα ἤ τόν
Ἅγιο Σεραφείμ καί τοῦ εἶπε, «ἔτσι...κι ἔτσι...κι ἔτσι...», μπορεῖ στήν
πραγματικότητα νά πρόκειται γιά ἕνα μέντιουμ καί νά βλέπει δαίμονες. Καί
πέφτει κάτω, χάνει τίς αἰσθήσεις του κι ἀφρίζει καί κλαίει. Τότε
φαίνεται ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι τοῦ Χριστοῦ»[13]. Φαίνεται
δηλαδή ἀπό τήν ὅλη του στάση καί συμπεριφορά καί τά λόγια του. Ὅπως εἶπε
ὁ Κύριος, «τό δέντρο τό καταλαβαίνεις ἀπό τούς καρπούς του»[14].
«Μπορεῖ
νά νομίζει ὅτι ἐμπνέεται ὑπό τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τῆς Παναγίας καί τῶν
ἁγίων, ἀλλ' αὐτό δέν εἶναι ἀληθινό. Ἕνας ἄνθρωπος πού ἐμφορεῖται ὑπό τοῦ
κακοῦ πνεύματος, ἄν καμιά φορά κάποιος τόν πλησιάσει καί τοῦ πεῖ,
«εἶσαι ἀπατεώνας», τοῦ δώσει κανένα ράπισμα καί τοῦ πεῖ μιά κακή
κουβέντα, θά βλασφημάει καί τά Θεῖα ἀκόμη. Βρίσκεται σέ μιά δαιμονική
κατάσταση, ἡ ὁποία σιγά-σιγά θά τόν πάει στό τρελοκομεῖο. Δηλαδή, ὅλες
αὐτές οἱ καταστάσεις», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «οἱ πνευματισμοί καί τά
ὅμοια, εἶναι ἀρρωστημένες»[15]. Ἡ ἐνασχόληση μάλιστα μέ τήν μαγεία, τόν
πνευματισμό καί τά πονηρά πνεύματα καί τίς ἄλλες θρησκεῖες εἶναι πολύ
πιθανόν νά δαιμονίσει τόν ἄνθρωπο καί ὁπωσδήποτε τόν καθιστᾶ ὑποχείριο
τοῦ διαβόλου καί ὑποψήφιο γιά τήν αἰώνια κόλαση.
Ἄς
προσέχουμε λοιπόν πολύ, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ὥστε νά ἔχουμε διάκριση.
Νά μελετοῦμε τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρες, νά ἔχουμε
πνευματικό ὁδηγό καί νά καθαρίζουμε τήν καρδιά μας ἀπό κάθε μολυσμό
σαρκός καί πνεύματος, ὥστε ἐκεῖ νά βρίσκει χῶρο τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί νά
μᾶς φωτίζει, ὥστε νά γλιτώνουμε ἀπό τήν πλάνη καί τά πνεύματα τῆς
πονηρίας καί τοῦ κακοῦ.
Τῷ δέ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Ἰωάν. 16, 2.
[2] Ματθ. 7, 6-8.
[3] Βίος καί Λόγοι, Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Β΄ ἔκδοση, Ἱ.Μ. Χρυσοπηγῆς, (στό ἑξῆς: Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου).
[4] Γαλ. 5, 22.
[5] Ματθ. 10, 17.
[7] Ὅ.π.
[8] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[9] Β΄Κορ. 11, 14.
[10] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
[11] Ὅ.π.
[12] Ὅ.π.
[13] Ὅ.π.
[14] Ματθ. 7, 16.
[15] Βίος καί Λόγοι, Ἁγίου Πορφυρίου.
