Η γυναίκα που προσέγγισε τον Χριστό ήταν αιμορροούσα. Για χρόνια πολλά έχανε αίμα. Δοκίμασε πολλές θεραπείες, αλλά το μαρτύριό της συνεχιζόταν. Όταν είδε και άκουσε τον Κύριο, αισθάνθηκε την Πίστη, ότι εάν τον ακουμπούσε θα θεραπευόταν, όπως και έγινε.
Η Πίστη της ενεργοποίησε την Αγάπη και Ιαματική δύναμη του Χριστού και δύναμη ιαματική εξήλθε από τον Χριστό και αμέσως θεραπεύτηκε, έλαβε με την Πίστη της αυτό που ζητούσε.
Κάθε φορά μιλάμε για την μετάνοια, και βέβαια πρέπει να μιλάμε, αλλά χωρίς πίστη δεν μπορεί να υπάρχει μετάνοια.
Τι σημαίνει πίστη;
Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη και ειδικά η πίστη που αναφέρεται στο Θεό σημαίνει εμπιστοσύνη με όλη μου την ψυχή, με όλη μου την καρδία, με όλο μου το είναι.
Εξ όλης ψυχής, εξ όλης της διάνοιας και ισχύος.
Η εμπιστοσύνη στο Θεό δεν είναι ίδια με την εμπιστοσύνη στη μάνα μου, στον πατέρα μου, στο φίλο μου. Αυτή είναι μία περιορισμένη εμπιστοσύνη.
Η πιστή προς τον Θεό σημαίνει, με όλη μου την ψυχή, με όλη μου τη δύναμη, με όλη μου την καρδιά.
Το θέμα είναι γιατί τόση πολλή σκέψη για το θέμα της πίστης που είναι τόσο απλό πράγμα.
Τα ζωντανά πράγματα δεν χρειάζονται διανοητική ανάλυση.
Όταν αρχίζει η διανοητική ανάλυση για αυτό που είναι ζωντανό, σημαίνει ότι αυτός που την κάνει είναι πεθαμένος.
Από πού ξεκινάει η πίστη; Από τις εντολές του Θεού.
Ο Χριστός δεν έδωσε τυχαία τις εντολές Του, ούτε τυχαία είπε στους Αγίους Αποστόλους να κηρύσσουν τις εντολές Του.
Ένας που διαβάζει τις εντολές του Θεού ή τις φέρνει στην καρδιά του, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γεννιέται μέσα του είναι η πιστή. Ότι αυτός ο οποίος μιλάει είναι ο Θεός και η καρδιά να νιώθει αυτή τη διάθεση να του δοθεί. Όταν υπάρχει αυτή η διάθεση, τότε γίνεται κοινωνία ζωής και αυτό, βλέπεις, συνέβη στη αιμορροούσα.
Τι προηγείται όμως;
Υπάρχει κάτι που προηγείται, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο σε όλους και κυρίως σε μας τους Χριστιανούς για να έχουμε πίστη.
Γιατί δεν έχουμε πίστη;
Διότι έχουμε αυτοπεποίθηση, γιατί πιστεύουμε στον εαυτό μας, γιατί φοβόμαστε να αλλάξουμε γνώμη, γιατί φοβόμαστε να δούμε τα λάθη μας, γιατί φοβόμαστε να μειωθούμε στα μάτια του εαυτού μας πρώτα και μετά στους άλλους.
Γιατί κάνουμε το παν με ενέργειες και πράξεις να μη δούμε τον εαυτό μας άρρωστο.
Και πώς το κάνουμε αυτό;
Επικεντρώνοντας την προσοχή μας στην καθημερινότητα, που, όπως είπαμε πολλές φορές, είναι πιο επικίνδυνη, η καθημερινότητα, από την αμαρτία.
Αν προσέξατε, στην Παραβολή του Δείπνου δεν είπε κανένας για αμαρτία.
Μιλήσανε για την καθημερινότητα, για τα προγράμματα.
Ο ένας είπε, «αγρόν ηγόρασα», laptop έχω, άσε με ήσυχο, έχω να μιλήσω με την Αμερική, βόδια έχω, παντρεύομαι και πάει λέγοντας.
Δεν λέει πουθενά, δεν έρχομαι γιατί αγαπώ την αμαρτία ή πάω να διασκεδάσω ή να κάνω κάτι αμαρτωλό.
Δηλαδή, εμείς δεν δίνουμε σημασία σ’ αυτό.
Μα αυτό είναι η μεγαλύτερη αμαρτία.
Το κόλλημα της καρδίας στην καθημερινότητα, στο πρόγραμμα, να ξυπνάς το πρωί και να αγχώνεσαι πώς θα κάνω αυτό, πώς θα μαγειρέψω, πώς θα καθαρίσω, πώς θα πάω στη δουλειά. Αυτό το πράγμα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πίστη.
Αλλά αυτό τι δείχνει;
Δείχνει ότι εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, διότι δεν καταλαβαίνω την πραγματικότητα. Διότι η πραγματικότητα είναι, ότι όλα τα προγράμματα ανατρέπονται από την καθημερινότητα, τα πάντα.
Δηλαδή, ο άνθρωπος πόσες φορές πρέπει να πάθει, για να καταλάβει, ότι είναι αδύναμος;
Πόσα πρέπει να γίνουν, για να καταλάβει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το Θεό;
Ποσά πρέπει να γίνουν, για να νιώσει αυτή την οντολογική ανασφάλεια,
ότι «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»;
Πρέπει να φτάσει ο άνθρωπος σε αυτή την κατάσταση,
να καταλάβει ότι χωρίς τον Χριστό δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Και το κυριότερο από όλα, νομίζουμε ότι αγαπούμε, νομίζουμε ότι ξέρουμε.
Αυτές είναι οι μεγαλύτερές πλάνες.
Νομίζουμε ότι έχουμε δίκιο, γι’ αυτό όποιος αμφισβητήσει αυτά τα πράγματα που έχουμε νευριάζουμε, τον θεωρούμε εχθρό μας.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της πίστης, λοιπόν, είναι η πίστη στον εαυτό μας, η οποία δεν μας αφήνει να εμπιστευτούμε τον Χριστό.
Δεν μπορεί αυτό να αναλυθεί.
Άμα με ρωτάς, ας πούμε, πώς θα έχω πίστη, είναι σαν να σε ρωτάω εγώ, καλά πώς ξεδιψάς με το νερό;
Πώς διψάς;
Είναι φυσικό φαινόμενο.
Και το να πιστεύεις είναι φυσικό φαινόμενο
Άμα δεν διψάς, κάτι έχεις πάθει και πρέπει να πας στο γιατρό, να δει γιατί δεν διψάς, για να μην πεθάνεις.
Το ίδιο πράγμα είναι και με την πιστή, γιατί, όταν δεν υπάρχει πιστή, σημαίνει ότι πιστεύεις στον εαυτό σου. Έχεις δημιουργήσει μέσα σου μία κατάσταση τέτοιας πίστεως στον εαυτό σου και δεν δέχεσαι εξωτερική επέμβαση.
Δεν μπορεί ο άνθρωπος μετά και τι κάνει;
Μετά γίνεται ηθοποιός.
Από τη μία είναι η απιστία, από την άλλη η ανάγκη να έχω σχέση με το Θεό και τι γίνεται;
Αρχίζω να θέλω να πάω στην Εκκλησία, να κάνω καλές πράξεις, να κάνω 1002 πράγματα, τα οποία θα με πείσουν εμένα ότι έχω σχέση με το Θεό. Να διαβάσω την προσευχή, την πρωινή προσευχή, να διαβάσω το Απόδειπνο, να πάω στην Εκκλησία, να πάω να Εξομολογηθώ, να πάω να Κοινωνήσω, αλλά όλα χωρίς πιστή.
Ο καρπός της πίστης είναι ο ολοζώντανος Χριστός μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Θέλω να πω, ότι ο Χριστός επιθυμεί τόσο πολύ να δοθεί στον άνθρωπο. Φανταστείτε να θέλει τόσο πολύ ο Χριστός να σου δοθεί και εσύ να μην το νιώθεις.
Τι φταίει;
Ούτε σκέψη ούτε τίποτα.
Φταίει το ότι αγαπάς τον εαυτό σου, φταίει το ότι δεν θέλεις να χαθεί η αυτοπεποίθηση που έχεις, δεν θέλεις καμία γνώμη σου να αμφισβητηθεί από κανέναν.
Όλα αυτά τα πράγματα είναι ένας φόβος, ο οποίος φόβος είναι το αντίθετο της αγάπης.
Πολλοί λένε, μα η αγάπη είναι ο τελευταίος καρπός.
Όχι είναι και ο πρώτος και ο μέσος και ο τελευταίος.
Η πνευματική ζωή είναι μικρή αγάπη, μεσαία αγάπη, μεγάλη αγάπη και πάει λέγοντας.
Όπως είναι η θάλασσα.
Η θάλασσα είναι η παραλία, τα πόδια στην παραλία, στα 100 μέτρα και είναι και ωκεανός.
Έτσι είναι και η αγάπη και όλα τα πράγματα, έτσι είναι.
Έχουν επιφάνεια, έχουν βάθος, έχουν μήκος, φτάνει να είσαι μέσα και να προχωράς.
Ποιος έχει διάθεση αγάπης;
Αυτός που κατάλαβε και τα βρήκε μπαστούνια με τον εαυτό του .
Αυτός που κατάλαβε ότι πιστεύοντάς στον εαυτό του είναι χάλια.
Αυτός που κατάλαβε την ανάγκη του άλλου.
Αυτός που δεν μπορεί να προσευχηθεί σημαίνει ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν.
Έκλεισε τον εαυτό του μέσα σε μία φυλακή παγωμένη και πεθαίνει, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τίποτα.
Ύστερα, από κει και πέρα, τι μένει;
Μία συμπεριφορά, δηλαδή ο ίδιος φτιάχνει μια συμπεριφορά και χαίρεται και λυπάται ανάλογα αν καταφέρνει τη συμπεριφορά την οποία έχει ο ίδιος προεπιλέξει.
Όταν δεν τα καταφέρνει, δεν μετανοεί.
Νιώθει ενοχές.
Όταν τα καταφέρνει νιώθει αυτοϊκανοποίηση, η μεγαλύτερη αμαρτία σε όλα τα επίπεδα.
Η αυτοϊκανοποίηση είναι η μεγαλύτερη αμαρτία, διότι είναι μια αυτοζωία.
Ζω για μένα, βάζω στόχους, τους πετυχαίνω και χαίρομαι.
Δεν είναι αυτό το πράγμα ζωή, αυτό είναι θάνατος, αυτό είναι η κόλαση επί της γης.
Λοιπόν, πίστη σημαίνει κοινωνία ζωής, σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι. Ανοίγω τα αυτιά μου και ακούω και περιμένω όχι μόνο να ακούσω κάτι από το Θεό, αλλά από κάθε άνθρωπο, κάτι καλό περιμένω από τους πάντες να ακούσω, κάτι να με ωφελήσει.
Το κυριότερο, περιμένω να μου πει κάποιος κάτι να διορθωθώ, όχι να φοβάμαι και να κλείνομε στον εαυτό μου, μπας και μου πουν κάτι που να μειωθώ και μετά θα νιώθω άσχημα και ποιος ξαναφτιάχνει αυτό το είδωλο.
Εάν δεν γίνει πρότυπο μας ο Χριστός, πρότυπο είναι κάτι άλλο, που τελικά είναι ο εαυτός μας και αυτόν τον άλλο άνθρωπο που επιλέγουμε σαν είδωλο, οποιονδήποτε άνθρωπο, τελικά τον επιλέγουμε, γιατί κάτι ικανοποιεί μέσα μας και θα θέλαμε να το μιμηθούμε.
Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το Χριστό.
Όταν το πρότυπο μας είναι ο Χριστός, τότε αρχίζει και λειτουργεί μέσα η μετάνοια, η αγάπη για τις εντολές του Θεού και είπαμε, το πιο φυσικό φαινόμενο είναι να ανοίξεις το Ευαγγέλιο και να νιώσεις, ότι αυτός που σου μιλάει, σε αγαπάει, ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια, ότι είναι η αλήθεια.
Αυτό το νιώθει αυτός που διψάει την αλήθεια.
Προσέξετε, όποιος διψάει την αλήθεια σε οποιοσδήποτε μήκος και πλάτος της γης.
Η αλήθεια είναι ο Χριστός, σε όλα τα επίπεδα.
Το σημαντικότερο από όλα είναι η αποκάλυψη του προσώπου Του, αλλά όχι μόνο.
Ο Θεός αποκαλύπτει γνώσεις στον άνθρωπο που ψάχνει την αλήθεια.
Τι σημαίνει αλήθεια;
Ταπείνωση σημαίνει η αλήθεια.
Το να ψάχνω την αλήθεια σημαίνει ότι δεν είμαι ικανοποιημένος με αυτό που ζω.
Αυτά όλα τα πράγματα, άμα δεν τα συνειδητοποιήσει κάποιος, είναι νεκρός, και το κυριότερο από όλα, νιώθει ότι είναι νεκρός, και μετά τι ακολουθεί;
Δεν τον νοιάζει, δεν τον νοιάζει.
Κι άμα πάει κάποιος μετά να τον θίξει, νευριάζει, ενώ ο πρώτος που θίγει τον εαυτό του είναι αυτός ο ίδιος, τον καταδικάζει σε νεκρότητα σε αναισθησία, δεν τον νοιάζει.
https://www.pothosmetanoias.gr/2022/11/%ce%b5%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b5
