Γράφει ὁ κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης
Τὴν περίοδο ποὺ μεσουρανοῦσαν τὰ καθεστῶτα ποὺ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, κυρίαρχη ἰδεολογία ἦταν ὁ ἀθεϊσμός, ὁ ὁποῖος προσλάμβανε πολεμικὸ χαρακτῆρα ἐναντίον τῆς θρησκευτικῆς πίστης καὶ ἰδιαιτέρως ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ τυπώνονταν βιβλία τὰ ὁποῖα προσπαθοῦσαν νὰ συγκρίνουν τὸν Κύριό μας μὲ τοὺς ψευτοθεοὺς τῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν. Οἱ συγγραφεῖς τους, ἔβρισκαν ὑποτιθέμενα κοινὰ σημεῖα ἀνάμεσά τους καὶ μέσῳ αὐτοῦ τοῦ τρόπου προσπαθοῦσαν νὰ περάσουν στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων τὴν ἰδέα ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνα φανταστικὸ ἀνύπαρκτο πρόσωπο, μία ἁπλὴ …ἐπανάληψη τῶν θεῶν τῶν ἄλλων ἀρχαίων ψευδῶν θρησκευμάτων. Τὸ ἴδιο προσπάθησαν νὰ κάνουν καὶ στὴν πατρίδα μας καὶ οἱ ντόπιοι μαρξιστές, γράφοντας βιβλία μὲ βάση τὴν ἴδια ξεπερασμένη συνταγὴ τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Ὑπάρχουν λοιπὸν πράγματι ὁμοιότητες ἀνάμεσα στὸ Χριστὸ καὶ τοὺς θεοὺς τῶν ἀρχαίων θρησκειῶν; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στὸ εἰδωλολατρικὸ πάνθεο ὑπῆρχαν κάποιοι θεοί, οἱ ὁποῖοι γεννιοῦνταν ἀπὸ παρθένο μητέρα (π.χ. ὁ αἰγυπτιακὸς θεὸς Ὧρος), ἐνῷ ἄλλοι φονεύονταν καὶ μετὰ ἐπανέρχονταν στὴ ζωή (π.χ. ὁ σημιτικὸς θεὸς Ἄδωνις, ὁ αἰγυπτιακὸς θεὸς Ὄσιρις ).
Ποῦ ὀφείλονται ὅμως αὐτὲς οἱ φαινομενικὲς ὁμοιότητες; Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως ὅτι μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὁ Θεὸς δὲν ἄφησε τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἀπόγνωση, ἀλλὰ τοὺς ἔδωσε καὶ τὴν μεγάλη ἐλπίδα. Στὸ στίχο γ΄15 διαβάζουμε: «Θὰ στήσω ἔχθρα ἀνάμεσα σὲ σένα (τὸ Σατανᾶ) καὶ στὴ γυναίκα, ἀνάμεσα στὸ σπέρμα σου καὶ στὸ σπέρμα της. Αὐτὸς (δηλ. ὁ Λυτρωτὴς) θὰ σοῦ συντρίψει τὴν κεφαλὴ κι ἐσὺ θὰ τοῦ κεντήσεις τὴ φτέρνα». Μέσα σὲ αὐτὸν τὸ στίχο, ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο, ἡ πρώτη χαρμόσυνη ἀγγελία, ἐμπερικλείονται ὅλα τὰ βασικὰ γνωρίσματα τῆς ζωῆς τοῦ Λυτρωτῆ ποὺ θὰ ἔστελνε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Ἀπὸ τὴ φράση ὅτι ὁ Μεσσίας θὰ εἶναι «σπέρμα γυναικός», συμπεραίνουμε ὅτι θὰ γεννηθεῖ κατευθείαν ἀπὸ γυναίκα χωρὶς σπέρμα ἄνδρα, ἄρα ἀπὸ παρθένο μητέρα. Ἑπομένως ὁ Λυτρωτὴς θὰ ἔχει ὑπερφυσικὴ ὑπόσταση. Ἀπὸ τὴ φράση ποὺ λέει ὅτι ὁ Μεσσίας «θὰ πληγωθεῖ στὴ φτέρνα του», συμπεραίνουμε ὅτι πρὶν τελειώσει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου θὰ περάσει ἀπὸ μαρτυρικὰ πάθη καὶ θὰ θανατωθεῖ. Κι ἀπὸ τὴ φράση ὅτι ὁ Μεσσίας «θὰ συντρίψει τὴν κεφαλὴ» τοῦ ἐχθροῦ, συμπεραίνουμε τὴν τελικὴ νίκη καὶ τὸ θρίαμβο τοῦ Λυτρωτῆ διὰ τῆς Ἀναστάσεως. Γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι ὁ ἀναμενόμενος Λυτρωτὴς δὲν ἦταν μόνο προσδοκία τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ «προσδοκία ὅλων τῶν ἐθνῶν», (Γεν. μθ΄ 10 ), ἀφοῦ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα ἦταν προπάτορες ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ὑπόσχεση αὐτὴ ποὺ σὲ ἁδρὲς γραμμὲς περιέγραφε τὰ βασικὰ γνωρίσματα τοῦ Μεσσία, μεταδόθηκε στοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδὰμ καὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ τὴν ἐξάπλωση τῶν ἀνθρώπων, κυκλοφόρησε ἀνάμεσα σὲ ὅλα τὰ προχριστιανικὰ ἔθνη ἀπὸ στόμα σὲ στόμα κι ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ καὶ διασώθηκε παραφθαρμένη στὴ συλλογικὴ μνήμη τῆς ἀνθρωπότητας. Ἔτσι, οἱ ἀρχαῖοι λαοί, ἐξαιτίας τοῦ πόθου τους γιὰ Λύτρωση, μετέφεραν τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία στὴ ζωή τῶν θεῶν ποὺ ἔπλαθαν μὲ τὴ φαντασία τους.
Φυσικά, ἡ πιὸ ἁπλὴ σύγκριση μεταξὺ Χριστοῦ καὶ ἀρχαίων θεῶν, ἀποκαλύπτει τὶς ἀγεφύρωτες διαφορὲς ποὺ καθιστοῦν τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μοναδικὸ κι ἀνεπανάληπτο: Κανένας θεὸς τοῦ ἀρχαίου κόσμου δὲν δίδαξε αὐτὰ ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός. Κανένας θεὸς δὲν ἔκανε τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Χριστός. Ὅλοι οἱ θεοὶ τῶν ἀρχαίων θρησκειῶν ὄχι μόνο δὲν ἦταν ἀναμάρτητοι ὅπως ἦταν ὁ Χριστός, ἀλλὰ εἶχαν τὰ ἴδια πάθη μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Κανένας ἀρχαῖος θεὸς δὲ θυσίασε ἑκούσια τὴ ζωή του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἔκανε γιὰ ἐμᾶς ὁ Χριστός. Καὶ φυσικὰ κανένας θεὸς τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου δὲν κατάφερε νὰ ὁδηγήσει στὴ λύτρωση τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἔκανε ὁ Χριστός.
Γνωρίζουμε ἐπίσης ὅτι ἡ σοβαρὴ ἱστορικὴ ἐπιστήμη δὲν ἀμφισβητεῖ τὴν ὕπαρξη τοῦ Χριστοῦ. Ἱστορικὰ βιβλία ποὺ γράφτηκαν στοὺς δύο πρώτους αἰῶνες μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτὰ τοῦ Ἰουδαίου ἱστορικοῦ Ἰώσηπου καὶ τῶν Ρωμαίων Τάκιτου καὶ Σουητώνιου, περιέχουν σύντομα σχόλια γιὰ τὸν Ἰησοῦ[1]. Ἡ ἐμφάνισή Του στὴ γῆ ἔγινε σὲ συγκεκριμένο ἱστορικὸ χρόνο καὶ συνδέεται μὲ γνωστὰ ὀνόματα τῆς ἐποχῆς του, ὅπως τοῦ Ὀκταβιανοῦ, τοῦ Ἡρῴδη, τοῦ Τιβέριου, τοῦ Πιλάτου κ.α. Τὸ συμπέρασμα εἶναι ὁριστικό: Ὁ Ἰησοῦς, παρὰ τὶς φαινομενικὲς ὁμοιότητες μὲ θεότητες τῶν ἐθνῶν, εἶναι ἱστορικὸ πρόσωπο, ὁ μόνος ἀληθινὸς Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι ἥρωας μυθοπλασίας, ὅπως ἦταν οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν[2].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1.Βλ. Γιοστέιν Γκάαρντερ, Τὸ βιβλίο τῶν θρησκειῶν, ἔκδ. Μεταίχμιο, σέλ. 211 – 212.2. Περισσότερα βλ. Λεωνίδου Φιλιππίδου, Ἡ παγκόσμιος προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ.
