ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κλσ. γ΄ 17 – δ’ 1
17 Πᾶν ὅ,τι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι᾿ αὐτοῦ. 18 Αἱ γυναῖκες ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν, ὡς ἀνῆκεν ἐν Κυρίῳ. 19 Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτάς. 20 Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ πάντα· τοῦτο γάρ ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. 21 Οἱ πατέρες μὴ ἐρεθίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἵνα μὴ ἀθυμῶσιν. 22 Οἱ δοῦλοι ὑπακούετε κατὰ πάντα τοῖς κατὰ σάρκα κυρίοις, μὴ ἐν ὀφθαλμοδουλίαις, ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ᾿ ἐν ἁπλότητι καρδίας, φοβούμενοι τὸν Θεόν. 23 καὶ πᾶν ὅ,τι ἐὰν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καὶ οὐκ ἀνθρώποις, 24 εἰδότες ὅτι ἀπὸ Κυρίου ἀπολήψεσθε τὴν ἀνταπόδοσιν τῆς κληρονομίας· τῷ γὰρ Κυρίῳ Χριστῷ δουλεύετε· 25 ὁ δὲ ἀδικῶν κομιεῖται ὃ ἠδίκησε, καὶ οὐκ ἔστι προσωποληψία.
δ΄ 1 Οἱ κύριοι τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἰσότητα τοῖς δούλοις παρέχεσθε, εἰδότες ὅτι καὶ ὑμεῖς ἔχετε Κύριον ἐν οὐρανοῖς.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ιβ‘ 48-59
48 Ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας. παντὶ δὲ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ᾿ αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν. 49 Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! 50 βάπτισμα δὲ ἔχω βαπτισθῆναι, καὶ πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ! 51 δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἢ διαμερισμόν. 52 ἔσονται γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνὶ διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπὶ δυσὶ καὶ δύο ἐπὶ τρισί· 53 διαμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸς ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ θυγάτηρ ἐπὶ μητρί, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆς καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς. 54 Ἔλεγε δὲ καὶ τοῖς ὄχλοις· ὅταν ἴδητε τὴν νεφέλην ἀνατέλλουσαν ἀπὸ δυσμῶν, εὐθέως λέγετε, ὄμβρος ἔρχεται, καὶ γίνεται οὕτω· 55 καὶ ὅταν νότον πνέοντα, λέγετε ὅτι καύσων ἔσται, καὶ γίνεται. 56 ὑποκριταί, τὸ πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς οἴδατε δοκιμάζειν, τὸν δὲ καιρὸν τοῦτον πῶς οὐ δοκιμάζετε; 57 τί δὲ καὶ ἀφ᾿ ἑαυτῶν οὐ κρίνετε τὸ δίκαιον; 58 ὡς γὰρ ὑπάγεις μετὰ τοῦ ἀντιδίκου σου ἐπ᾿ ἄρχοντα, ἐν τῇ ὁδῷ δὸς ἐργασίαν ἀπηλλάχθαι ἀπ᾿ αὐτοῦ, μήποτε κατασύρῃ σε πρὸς τὸν κριτήν, καὶ ὁ κριτής σε παραδῷ τῷ πράκτορι, καὶ ὁ πράκτωρ σε βαλεῖ εἰς φυλακήν. 59 λέγω σοι, οὐ μὴ ἐξέλθῃς ἐκεῖθεν ἕως οὗ καὶ τὸ ἔσχατον λεπτὸν ἀποδῷς.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε το 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης σε φτωχή, αλλά ευσεβή οικογένεια. Από μικρός ήταν σεμνός, ευβλαβής και φιλομαθής. Ξενιτεύθηκε στα 14 του χρόνια και πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να εργαστεί και να στηρίξει την οικογένειά του. Όποτε αντιμετώπιζε δυσκολίες, η αγνή και άδολη καρδιά του απευθυνόταν με αμεσότητα στον Κύριό μας, με αποκορύφωμα το συγκινητικό γράμμα που Του απηύθυνε, μη έχοντας κάποιον άνθρωπο κοντά του να τον βοηθήσει. Χάρις στην ζωντανή του πίστη μιλούσε με τον Χριστό μας “ενώπιος ενωπίω”.
Την νύχτα διάβαζε πνευματικά βιβλία και κυρίως βίους Αγίων. Ήταν τόσο εργατικός και μελετηρός, που σύντομα διορίστηκε δάσκαλος στην Χίο, όπου αργότερα εκάρη μοναχός στην Νέα Μονή και ακολούθως χειροτονήθηκε διάκονος στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά. Κατόπιν τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και ύστερα σπούδασε Θεολογία, στην οποία αρίστευσε. Μετέβη στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας με συστατική επιστολή και σύντομα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Στα κηρύγματά του πήγαιναν ακόμα και αλλόθρησκοι. Μετά χειροτονήθηκε Επίσκοπος Πενταπόλεως. Αγαπήθηκε πολύ από τους πιστούς για την μεγάλη αρετή και ταπείνωσή του. Έλεγε χαρακτηριστικά, ότι το αξίωμα του Αρχιερέως είναι υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης, επομένως ο Αρχιερεύς πρέπει να είναι πρώτος στην ταπεινοφροσύνη, άρα και έσχατος όλων. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο να υπερέχει, είναι σε ποιο βαθμό μιμείται τον Χριστό, προσέθετε.
Τότε ξεκίνησε η φοβερή δοκιμασία της συκοφαντίας, την οποία υπέμεινε αγόγγυστα, έως το τέλος της ζωής του. Εκδιώχθηκε με τον χειρότερο τρόπο από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πήγε στην Αθήνα. Με μεγάλη δυσκολία διορίστηκε ιεροκήρυκας στην Χαλκίδα και αργότερα στην Φθιώτιδα. Κατόπιν διορίστηκε διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Η καλωσύνη, η πραότητα και ο ζήλος του ήταν παροιμιώδεις. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Χρυσοστόμου του Α’, ο Άγιος απεκατέστησε τελείως τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα της εσωτερικής ζωής της σχολής. Ήταν πολύ λόγιος, με άριστη φιλοσοφική κατάρτιση. Κατόπιν πολλής προσευχής συνέγραψε πάμπολλα θεολογικά, ομολογιακά, λατρευτικά βιβλία σχετικά με κάθε ζήτημα που παρουσιαζόταν και απασχολούσε την Εκκλησία και της πιστούς.
Μετά την παραίτησή του από την διεύθυνση της Σχολής αποσύρθηκε στην Αίγινα, όπου και ίδρυσε την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος. Τα θαύματα που συνέβησαν, ήδη πριν την άφιξή του στο νησί ήταν πάρα πολλά. Συνομιλούσε με τον Άγιο Διονύσιο, με τον Άγιο Μηνά. Παράλληλα με τα πνευματικά του καθήκοντα, εκτελούσε και τις πιο ταπεινές εργασίες. Οι συκοφαντίες όμως κατά του Αγίου δεν σταμάτησαν ποτέ και τις υπέμενε πάντοτε με απαράμιλλη ανεξικακία.
Όταν ασθένησε, υπέμεινε για πολύ καιρό τους πόνους. Προγνώρισε το τέλος του και μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Εκοιμήθη οσιακά στην πτέρυγα των απόρων του Αρεταίειου Νοσοκομείου. Νέα σειρά θαυμάτων, που ξεκίνησε αμέσως μετά την κοίμησή του διακηρύττει την αγιότητά του έως και σήμερα. Πρεσβεύει, θαυματουργεί αδιαλήπτως και αποτελεί μέγιστο στήριγμα της πατρίδας μας αλλά και των απανταχού Ορθοδόξων.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.)
Σηλυβρίας τόν γόνον καί Αἰγίνης τόν ἔφορον, τόν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ· ἀναβλύζει γάρ ἰάσεις παντοδαπάς τοῖς εὐβλαβῶς κραυγάζουσι· Δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Μεγαλυνάριον
Ὤφθης Ἐκκλησίας νέος ἀστήρ, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις τῇ ὁσίᾳ σου βιοτῇ. Ὅθεν καταυγάζεις, πιστῶν τάς διανοίας, ταῖς νοηταῖς ἀκτίσι Πάτερ Νεκτάριε.
