Τοῦ κ. Νικολάου Σακαλάκη, Μαθηματικοῦ
Ὁ Ἐπίσκοπος (Φλωρίνης) Αὐγουστῖνος Καντιώτης (1907 – 2010), παρὰ τὴν ἁπλή του μορφή, ἦταν ἡγεσία – κυριαρχία κορυφῆς μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Ἡ Ἁγιοπνευματικὴ ὡριμότητα τῆς συνείδησής του προβάλλεται μέσα στὴν ἀνάλυση – ἑρμηνεία βασικῶν θεμάτων τῆς Ὀρθόδοξης (διαχρονικῆς) Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, ἡ ἐκλογὴ τῶν Ἐπισκόπων, ποὺ ἀνάλυσε ὁ π. Αὐγουστῖνος μὲ ἀφορμὴ τὸν Ἀποστολικὸ τρόπο ἐκλογῆς τοῦ Ματθία, ἀντικαταστάτη τοῦ Ἰούδα, ποὺ περιγράφεται στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων (Α΄, 15 – 26).
Πρὶν ὑπογραμμίσουμε τὶς θεμελιακῆς σημασίας θέσεις τοῦ π. Αὐγουστίνου, νὰ τονίσουμε τὸν καθολικώτερο καὶ θεολογικὰ ἀκριβῆ διακονικὸ – ἡγετικὸ ρόλο τοῦ ἐπισκόπου.
Ἀντιγράφουμε ἀπὸ τὴν Ποιμαντικὴ τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου:
– «Τί σημαίνει ἡ λέξις ἐπίσκοπος;».
Τὴν ἐποπτεία καὶ ἐπισκόπηση ποὺ ἔχει ὁ Ἀρχιερέας ἐπὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.
– «Ποῦ ἔγκειται ὁ κόπος τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος;».
Στὰ σπουδαῖα καὶ ὑψηλὰ καθήκοντα τοῦ πνευματικοῦ πατέρα· γιατί στὸν ποιμένα ἔχει παραδοθεῖ μὲ πολλὴ ἐμπιστοσύνη ἡ ποίμνη τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας ἡ ἀσφαλὴς διατήρηση εἶναι ἀπὸ τὰ κοπιωδέστερα ἔργα. Ἀλήθεια, τί φέρει περισσότερο κόπο καὶ πόνο, ἀπὸ τὸ νὰ βαστάει κανεὶς στοὺς ὤμους του τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ γι’ αὐτὲς ἔχυσε τὸ αἷμα Του ὁ Σωτήρας Χριστός».
Ἀντιγράφουμε, ἐπίσης, ἀπὸ τὸ Δ΄ Ἱερατικὸ Συνέδριο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Λαρίσης (24-26/9/73):
«δὲν εἶναι ὁ ἐπίσκοπος ἁπλῶς ἕνα πρόσωπο μέσα σὲ ὅλα τὰ ἄλλα, ἀλλὰ ὁ εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ ἱστάμενος ἐν μέσῳ τῶν πιστῶν, ποὺ ἐκφράζει τὴν πίστιν καὶ τὴν πνευματικὴν ἐμπειρίαν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ὁ ἐπίσκοπος δὲν ζεῖ καὶ δὲν ἐκφράζει τὴν ἐμπειρία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ θέσις του μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι σύμφωνος μὲ τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑπομένως δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας, πατὴρ τῶν πιστῶν. Μένει σὰν ἐκκλησιαστικὸς διοικητής».
Ἐπίσης: «Ὁ ἱερεὺς καὶ περισσότερο ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγρυπνεῖ γιὰ τὴν ὀρθὴ διδασκαλία. Γιατί αὐτὴ μόνον ἀποτελεῖ τὴν ἐγγύησιν γιὰ τὴ σωτηρία» (Εἰσηγητὴς Ἀρχιμ. Νικόδημος Γιαννακόπουλος).
1ο Σχόλιο: Ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Θεολόγος Λαρίσης (1918-1996), μαρτυρικὸς Ἐπίσκοπος, τὸ ἔτος 1973 συγκάλεσε Ἱερατικὸ Συνέδριο ἀφιερωμένο σὲ τρεῖς Ἀποστολικὲς (Ἐπισκόπους) μορφές: Βαρνάβα, Τίτο, Τιμόθεο, ποὺ τοὺς χαρακτήριζε ἡ Ἀσκητικότητα, ἡ Ὑπομονή, ἡ Μαρτυρικότητα καὶ ἡ γνησιότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἔτσι φανέρωναν τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία οἱ ἐκλεκτοὶ ἐκεῖνοι Ἱεράρχες, σ’ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινοὺς οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἀποστατημένη Δύση.
Συνεχίζοντας, νὰ παρουσιάσουμε (συνοπτικὰ) καὶ τὸ διαχρονικὸ μήνυμα τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη «περὶ ἐκλογῆς τῶν Ἐπισκόπων».
Οὐρανομήκης ψυχὴ καὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου οἱ συγγραφὲς ἠχοῦν ὡς Ἀποστολικὸς ἀντίλαλος καὶ ὡς Ἄμβωνας ἐξαγγελίας τῶν Ὀρθοδόξων λυτρωτικῶν μηνυμάτων. Παραδείγματα (ἐνδεικτικὰ) ἀπὸ τὸ βιβλίο του «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Σελ. 95, 97, 99):
Α) «Ἐνῷ ἡ Πολιτεία ὑπὸ τὴν πίεση τῶν φιλελευθέρων ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου διοικεῖται δημοκρατικῶς καὶ ἕκαστος πολίτης, ἔστω ἂν στιλβώνη ὑποδήματα εἰς τὴν πλατεῖαν τῆς πόλεως, ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἐκλέγη τὸν ἄρχοντα ποὺ θὰ διοικήση τὸν τόπον του, ἀντιθέτως ἡ Ἐκκλησία διοικεῖται – ἂς τὸ ἐπαναλάβωμεν – ἀπολυταρχικώτατα. Φίμωτρα παντοῦ. Πᾶσα ἰδέα ἐλευθερίας ἐξηφανίσθη…
Ἀποθνῄσκει ἐπίσκοπος; ὁ λαὸς δὲν ἐρωτᾶται διὰ τὸν διάδοχόν του. Ὁ νέος ἐπίσκοπος θὰ ἐκλεγῆ ἐν ἀγνοίᾳ Κλήρου καὶ Λαοῦ τῆς ἐπαρχίας».
Β) «Ὁ τρόπος αὐτὸς τῆς ἄνευ συμμετοχῆς κλήρου καὶ λαοῦ ἐκλογῆς ἐπισκόπου χαρακτηρίζεται παρὰ Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὁ πονηρότατος τύπος ἐκλογῆς καὶ ἀποτελεῖ θανάσιμον ἔγκλημα κατὰ τῆς προόδου τῆς Ἐκκλησίας».
Γ) ««Ψήφῳ κλήρου καὶ λαοῦ», πρέπει νὰ ἐκλέγεται ὁ Ἐπίσκοπος. Πᾶν ἄλλο εἶδος ἐκλογῆς, κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ λαὸς ἀγνοεῖται, ἀποτελεῖ φανερὰν ἐκτροπὴν ἀπὸ τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν καὶ ἀναίσχυντον καταπάτησιν τῶν δικαιωμάτων τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας».
Δ) «κατὰ ἀποστολικὸν σύστημα καὶ τρόπον πρέπει νὰ διεξάγεται ἡ ἐκλογὴ τοῦ Ἐπισκόπου. Ποιὸς δὲ εἶνε ὁ τρόπος οὗτος;
Ἐκτίθεται σαφῶς εἰς τὸ πρῶτον Κεφάλαιον τῶν Πράξεων (στίχ. 15 – 26), εἰς τὸ ὁποῖον περιγράφεται ἡ πρώτη ἐκλογὴ ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτου». (Σελ. 99).
Οἱ φωνὲς διαμαρτυρίας – ἀνησυχίας γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις ἐκ τῆς ἐκλογῆς ἀναξίων Ἐπισκόπων, σήμερα, εἶναι ἀσθενικὲς ἕως ἀνύπαρκτες.
Γενικά, τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα ἀπώλεσε τὴν ἱκανότητα νὰ προβλέπη τὶς συνέπειες…
Ἡ ἀδιαφορία τοῦ πληρώματος ἐξαφάνισε τὸ φυσιολογικὸ ἐκκλησιολογικὸ περιβάλλον καὶ ἄφησε νὰ δημιουργηθῆ «Ἀκαδημαϊκὸ Ἐπισκοπικὸ περιβάλλον», ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ «Πτυχία», «σπουδὲς» καὶ «συνέδρια», μὲ μολυσμένο ἀέρα ἐκ τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Νὰ παραθέσουμε (ἀποσπασματικὰ) μία σοφὴ γνώμη τοῦ Φιλοσόφου Κὰρλ Γιάσπερς:
«…Ἐὰν τὰ φαινόμενα ποὺ τὸν πιέζουν (τὸν ἄνθρωπο) λάβουν χωρὶς ἐπαρκῆ ἀντίδρασιν ἐντονωτέραν μορφήν… θὰ προσλάβουν τὰ φαινόμενα αὐτὰ συντόμως ἐντονωτέραν μορφήν…».
2ο Σχόλιο: Δὲν ἔχει συνειδητοποιηθῆ ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα ὁ ρόλος τοῦ Ἐπισκόπου, ὡς πνευματικοῦ ἰατροῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἔχει ἀπωλέσει (ἐν πολλοῖς) τὸ νόημα τῆς Ὀρθόδοξης θεραπευτικῆς παράδοσης, ποὺ ἐκτείνεται καὶ τὸν τρόπο ἐκλογῆς τῶν Ἐπισκόπων.
Ἔτσι, ὁ λαὸς μένει ἀθεράπευτος πνευματικά, βλέποντας τὸν Ἐπίσκοπο ὡς διοικητικὸ ὑπάλληλο.
Στὴ «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΚΑ» τοῦ Ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου τονίζεται ὁ ρόλος τοῦ Ἐπισκόπου, ὡς θεραπευτοῦ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ποίμνης του, μὲ τὰ ἑξῆς λόγια:
«Ἐπιμελοῦ λοιπὸν σὺ ὁ ποιμὴν καὶ Ἀρχιερεὺς διὰ τὴν πνευματικὴν ποίμνην σου, καὶ γιὰ τὰ λογικὰ πρόβατά σου, ἀγρυπνῶν διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῶν καὶ μυρίους θανάτους ἕτοιμος νὰ ὑποφέρης δι’ αὐτά…» (Σελ. 144).
3ο Σχόλιο: Ἡ μὴ κανονικὴ καὶ μὴ ἐκκλησιολογικῆς θεμελίωσης ἐκλογὴ ἐπισκόπων, τὰ τελευταῖα χρόνια, ἐκλογὲς ὑπὸ διάφορες κοσμικὲς «μοιχεπιβατικὲς» ὀπτικὲς γωνίες, μόνο ὑπογράμμιση τῆς ἀξίας τοῦ Ἐπισκόπου καὶ τοῦ ἔργου του δὲν ἦταν.
Στὴν λεπτομερῆ ἐξήγηση – ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ «Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ» – ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ – ΑΓ. ΟΡΟΣ», διαβάζουμε (Σελ. 241): «…Ἔτσι τώρα μνημονεύει ἐν πρώτοις καὶ παρρησίᾳ τοῦ Ἀρχιερέως, ὡς ἀρχὴ τῆς στρατευομένης ἡμῶν ἁγίας Ἐκκλησίας, παρακαλώντας νὰ διαφυλάττεται ὄχι μόνον μακρόβιος, ἀλλὰ καὶ Ὀρθόδοξος, ὀρθοτομῶν τὸν λόγον τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας. Καὶ τοῦτο, διατὶ πολλὰ ἔπαθεν ἡ Ἐκκλησία, πολλὰ ἡ Πίστις ἡ Ὀρθόδοξος ἐκινδύνευσεν ἀπὸ τοὺς πλέον ἐξαιρέτους Ἀρχιερεῖς».
