Τα παθήματα για την αγάπη του Χριστού είναι δόξα

Μαρτυρία και διδαχή

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Θα παρακαλούσα, αδελφοί μου, να το νιώσουμε, όσο γίνεται, αυτό, ότι πόνεσε η Παναγία, όπως πόνεσαν όλοι οι άγιοι, όπως πόνεσε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, όπως πόνεσε πρώτα ο Χριστός. Πόνεσε. Και είναι ένα μεγάλο θέμα αυτό.

Για τον εαυτό του –θα μπορούσαμε να πούμε– ο Χριστός πήρε την απόφαση να σταυρωθεί υπέρ της σωτηρίας του κόσμου και σταυρώνεται και σηκώνει τον πόνο. Πώς όμως ο Χριστός αφήνει να έχει τέτοιο τέλος, π.χ., ο Ιωάννης ο Πρόδρομος; Δεν θα μπορούσε ο Χριστός, που είναι Θεός, που όλα τα έχει στα χέρια του και όλα τα ελέγχει, να οικονομήσει έτσι τα πράγματα, ώστε να μην περάσει τελικά αυτόν τον φοβερό πόνο ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, με το να του κόψουν το κεφάλι; Και δεν θα μπορούσε να οικονομήσει έτσι τα πράγματα, ώστε να μην πονέσει η μητέρα του; Επίσης, δεν θα μπορούσε να οικονομήσει ο Χριστός τα πράγματα έτσι, ώστε να μην πονέσουν έπειτα οι μαθηταί του, οι απόστολοι, να μην πονέσουν οι άγιοι, οι μάρτυρες; Πώς, ενώ θα μπορούσε να το κάνει, δεν το έκανε;

Μεγάλο θέμα αυτό, και παρακαλώ να το προσέξουμε. Δεν είναι τα πράγματα όπως τα παίρνουμε εμείς. Η Παναγία πονάει, διαπερνάει την καρδιά της δίκοπο μαχαίρι, ακριβώς διότι είναι μητέρα του Θεού. Δεν είναι μητέρα του Θεού για να απαλλαγεί, για να ξεγλιτώσει από αυτά, αλλά ακριβώς διότι είναι μητέρα του Θεού, επιτρέπει ο Θεός, οικονομεί ο Υιός να περάσει αυτόν τον πόνο η μητέρα του.
Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος υφίσταται αυτόν τον πόνο του αποκεφαλισμού, ακριβώς διότι είναι ο προφήτης, ο μεγαλύτερος προφήτης, «ο μείζων εν γεννητοίς γυναικών», ο μεγαλύτερος από όλους τους ανθρώπους, αυτός που προετοίμασε τον δρόμο του Χριστού και εδώ στη γη και κάτω στον άδη. Διότι αυτός πρώτος πήγε στον άδη, και προετοίμασε και εκεί τα πράγματα, και έπειτα πήγε ο Χριστός. Και τα υπέστη όλα αυτά, ακριβώς διότι είναι του Χριστού, ο προφήτης του Χριστού, ο άγιος του Θεού, ο άνθρωπος του Θεού, ο απεσταλμένος του Θεού, το όργανο του Θεού. Και όλοι οι άλλοι άγιοι πέρασαν όσα πέρασαν, ακριβώς γιατί ήταν του Χριστού.
Να το καταλάβουμε καλά-καλά αυτό, ότι, ακριβώς διότι πιστεύουμε στον Χριστό, ακριβώς διότι πιστεύουμε στον αληθινό Θεό, ακριβώς διότι τα παίρνουμε στα σοβαρά τα πράγματα, ακριβώς διότι θέλουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να υπακούμε στο θέλημά του, να κάνουμε τις εντολές του Χριστού, ακριβώς διότι τελικά θέλουμε να σωθούμε, θα περάσουμε πολλά. Μόνο ο Θεός ξέρει τι θα περάσει ο καθένας μας, τι χρειάζεται να περάσει ο καθένας μας. Και πρέπει να τα προσμένουμε αυτά με χαρά και όχι απλώς να ετοιμαζόμαστε γι’ αυτά. Να τα προσμένουμε. Διότι είναι δόξα μας. Όπως για τον Χριστό η δόξα είναι ο Σταυρός, έτσι και για τους ανθρώπους του Χριστού –και τότε που μαρτυρούσαν και αργότερα και τώρα– τα παθήματα, τα όποια παθήματα, η όποια αδικία, ο όποιος πόνος για την αγάπη του Χριστού, είναι δόξα.
Βέβαια, την ώρα που αδικείσαι, πονάει η ψυχή σου· την ώρα που σου κάνουν το όποιο κακό, έστω κι αν δεν σε δέρνουν, πονάει η ψυχή σου. Μπορεί μάλιστα καμιά φορά, αν σε δείρουν, ο πόνος να είναι πολύ λιγότερος από τον ψυχικό, τον πνευματικό πόνο. Και όμως, να τα περιμένει κανείς αυτά με χαρά, να τα δέχεται με χαρά και να δοξάζει και να ευχαριστεί τον Θεό, διότι έτσι δοξάζεται η ψυχή του ανθρώπου.
Εκτός αυτού –για να το δούμε και από μια άλλη, πάλι καθαρώς πνευματική πλευρά το θέμα– αν δεν περάσει μέσα από την ψυχή σου πραγματικά ρομφαία, αν δεν σουβλισθεί –αν επιτρέπεται να πω– η ψυχή σου, αν δεν πονέσεις και δεν ματώσεις, πολλές μη καλές καταστάσεις που υπάρχουν μέσα στην ψυχή σου δεν θα πάρεις καθόλου είδηση ότι υπάρχουν, οπότε θα μένουν εκεί, και έτσι δεν θα μετανοήσεις γι’ αυτές και θα φύγεις αμετανόητος.
Γι’ αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να γνωρίσουμε καλά-καλά τον εαυτό μας, πριν φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, για να μετανοήσουμε ανάλογα και να ζητήσουμε συγχώρηση από τον Θεό, ώστε όντως να συγχωρηθούμε, να καθαρισθούμε, να λαμπικαρισθεί η ψυχή μας, να σωθεί η ψυχή μας και να δοξασθεί. Εγώ, και ως εκ της θέσεώς μου, αν επιτρέπεται να πω έτσι, γνωρίζω πολύ καλά ότι πάρα πολλά βαθύτερα ελαττώματα, βαθύτερα πάθη, βαθύτερες αμαρτωλές καταστάσεις δεν θα έβγαιναν στην επιφάνεια, και ούτε θα έπαιρνε είδηση κανείς ότι τα έχει, εάν ο Θεός δεν επέτρεπε να πονέσει, να ματώσει ο άνθρωπος.

 Από την ιστοσελίδα: www.agia-triada-panorama.gr/text/agiologika/
Κείμενο υπ’ αριθμ. 74 (απόσπασμα)