Δώστε μου πολιτισμό, ποὺ νὰ αὐξάνει τὴν ἐντροπὴ κάποιου ἀνθρώπου καὶ ἐγὼ θὰ ψηφίσω ὑπὲρ αὐτοῦ. Προτιμῶ τὴν ντροπαλὴ ἐρημιὰ ἀπὸ τὸν πολιτισμό, ὁ ὁποῖος καταστρέφει τὴν ἐντροπὴ στὸν ἄνθρωπο.
Ὅταν κάποιος μιλᾶ γιὰ τὸν «ψευδῆ πολιτισμό», στὴν πραγματικότητα τὰ μόνα πράγματα ποὺ μπορεῖ νὰ σκέπτεται εἶναι δύο: ἢ τὴν ὑποκριτικὴ ἐντροπὴ ἢ τὴν ἀδιάντροπη αὐθάδεια.
Μὲ τὴν ἐντροπὴ λόγῳ τῆς σωματικῆς ἀτέλειας ὁ ἄνθρωπος ἐνδόμυχα ἀναγνωρίζει, ὅτι αὐτὸ τὸ σῶμα δὲν εἶναι σῶμα, ποὺ νὰ τοῦ ταιριάζει. Μὲ τὴν ἐντροπὴ γενικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει τὴν πτώση του ἀπὸ τὸ βασιλικὸ σκῆπτρο στὴν ράβδο τοῦ ζητιάνου. Ὅταν ὁ ζητιάνος ντύνεται μὲ κουρελιασμένα ροῦχα, δὲν ἐντρέπεται οὔτε τὸ ροῦχο τοῦ ἐπαίτη οὔτε τὴν ζητιανιά. Ὅμως, ὅταν ὁ γιὸς τοῦ βασιλιᾶ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ ντύνεται μὲ τὰ ροῦχα τοῦ ἐπαίτη καὶ νὰ ζητιανεύει, ἐντρέπεται καὶ τὰ δύο.
Ἡ ἐντροπὴ γεννᾶ ταπεινοφροσύνη καὶ πραότητα καὶ μακροθυμία καὶ φιλανθρωπία. Τὸ νὰ χάσεις τὴν ἐντροπὴ σημαίνει τελικὰ νὰ ἀναγνωρίζεις τὸν ἑαυτό σου ὡς τέλειο. Ὅμως γιὰ τίποτα οἱ μυστικὲς δυνάμεις δὲν ἐκδικοῦνται τόσο φοβερὰ ὅπως γι᾿ αὐτό. Κοίτα, ἡ ἀπώλεια τῆς σωματικῆς ἐντροπῆς ὁδηγεῖ στὴν ἀσωτία μέχρι ἀηδίας, ἐνῶ ἡ ἀπώλεια τῆς πνευματικῆς ἐντροπῆς ὁδηγεῖ στὴν ὑπερηφάνεια μέχρι τρέλλας.
Ἡ ἀσωτία καὶ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι δίδυμα, ἀπὸ τὶς ὁποῖες καμμιὰ φορὰ ἡ πρώτη προηγεῖται ἀπὸ τὴν δεύτερη, καὶ καμμιὰ φορὰ ἡ δεύτερη προηγεῖται ἀπὸ τὴν πρώτη. (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Στοχασμοὶ περὶ καλοῦ καὶ κακοῦ, σελ. 193)
