Ἡ παράλυσις αὐτή, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας εἶναι προτύπωσις τῆς αἰωνίου παραλύσεως τῶν ἀμετανοήτων ἀνθρώπων, ὅταν θά φανεῖ τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ Τίμιος Σταυρός· ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν»(βλέπε τήν ἀντίδραση τῶν Ἰουδαίων, στό Εὐαγγέλιο σήμερα).
Ἐντούτοις, ἦλθεν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ στόν κόσμον, μέ ἀκακία καί σπλάχνα οἰκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας νά μᾶς πεῖ ὅτι μᾶς ἀγαπάει εἰς τέλος καί δέν θέλει κανενός τήν ἀπώλεια.Μέ θεϊκή τρυφερότητα καί πατρική ἀγάπη μᾶς άποκαλεῖ παιδιά Του. Ἐπιθυμεῖ τό πλάσμα Του νά προβληματιστεῖ, ἀπό τήν ἀνεξικακία, (οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδέ εἰς τόν αἰῶνα μηνιεῖ), ὥστε ἐφ’ὅσον ἀνανήψει διά τῆς μετανοίας, νά σηκωθεῖ καί νά ξετινάξει τήν τυραννία τῆς ἁμαρτίας, πού παραλύει τήν ψυχή καί τό σῶμα. Μέ γνώμονα τή γνώση καί τή σοφία τοῦ λόγου, ὅπου εἶναι οἱ δύο φυσικές ἀρετές πού παραστέκονται στήν φρόνηση, ἀποσπᾶται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν φοβερή ἄγνοια, ἡ ὁποία τόν κάνει ἄλογον, ἄφρονα καί ὁδηγοῦν τόν θέλοντα τήν σωτηρίαν, μέ διάκριση στόν φυσικό καί ἅγιο τρόπο ζωῆς. Ἔτσι ὁ πιστός ὀρθόδοξος χριστιανός, γνωρίζει ἐν τοῖς πράγμασιν, τὀν λόγο τοῦ Κυρίου: «ἑνός ἐστι χρείαν» καί ὅσον ἀναπνέει δέν ἀφήνει τήν προσευχή καί τήν μελέτη, καθίσταται δέ δυνατός καί στήν ἀσθένεια, χωρίς νά παραλύει, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας καί τῆς παρακοῆς( ὅταν ἀσθενῶ, τότε εἶμαι δυνατός )[1].
Ὑποτάσσει ἔτσι τό παθητικόν μέρος τῆς ψυχῆς, στό πνευματικόν καί καταργεῖται ὁ πόλεμος, μεταξύ σαρκός καί πνεύματος, ὥστε ἡ μονάδα, ἔχων πρότυπον τήν Ἁγίαν Τριάδαν, νά φέρνει εἰρήνη καί ἀνάπαυση στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον καί ἡ ψυχή μέ τίς δυνάμεις της, νά εὑρίσκεται σέ νήψη καί ἁρμονία καί ὄχι σέ παράλυση. Ὁ νοῦς μας τότε, ὄντας εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, βρίσκεται στήν οἰκεία του κατάσταση καί δέν κινεῖται πέρα ἀπό τήν ἀξία καί τήν φύση του (ἀφύσικα). Γι’ αὐτό καί ἀγαπᾶ καί ἐρευνᾶ ὅσο γίνεται τά σχετικά μέ τόν Θεόν καί ζητεῖ νά ἑνώνεται μέ Αὐτόν ἐν Χριστῷ.
Μέ ἀρετή καί σύνεση, δικαιοσύνη, ὁσιότητα καί ἀλήθεια, στερεώνεται μέ ὕπομονή, στίς ἔμπρακτες ἀρετές.Γνωρίζει καλά τί σπέρνει ὁ διάβολος γιά νά παραλύσει εἰ δυνατόν τήν ψυχήν, ἑνός ἑκάστου, ὅταν κινεῖται κοσμικά καί ἀπρόσεκτα. Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, ἐμεῖς ἀς ἀκούσομε τούς λόγους τοῦ Εὐαγγελίου ὅπου τό Πνεῦμα προειδοποιεῖ γιά τό τί θά συμβεῖ στόν οὐρανό ὅταν θά φανεῖ τό σημεῖο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ Τίμιος Σταυρός. Ἀκριβῶς τί ἀναμένει νά βιώσουν οἱ ἀμετανόητοι παράλυτοι, οἱ ὁποῖοι, περπάτησαν ἐν ματαιότητι τοῦ νοός αὐτῶν, ἐσκοτισμένοι τῇ διανοία. Πόρνους, μοιχούς, φονεῖς, φαρμακούς καί ἐν γένει τούς εἰδωλολάτρες, ἡ γραφή δέν τούς μακάρισε ποτέ. Ἀντίθετα μίλησε γι’ αὐτούς μέ πόνο, λύπη, γιά σκότος ἐξώτερον, σκώληκα ἀκοίμητον, τριγμόν τῶν ὀδόντων, πύρινον ποταμόν.
Ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς κανέναν δέν φοβερίζει, ἀπεναντίας προσκαλεῖ πάντας ἐν’ ὅσῳ ζοῦμε καί μᾶς ὀνομάζει μέ καλοσύνη καί εὐγένεια, παιδιά Του. Ἐπιθυμεῖ ὅμως, γιά ὅλους εἰς τέλος νά μήν ἑτοιμάσουμε μέ τήν ἀνοησία καί τήν ἀπιστία , τήν καταστροφή μας, τήν νέκρωση τῆς ψυχῆς μας, τήν παράλυση.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, στῶμεν καλῶς καί ἀς ἐλεήσουμε τήν ψυχή μας. Οἱ ὀφθαλμοί μας, εἴθε νά εἶναι ἀνοιχτοί καί σέ ἐγρήγορση, ἀτενίζοντας τά αἰώνια πρότυπα, τούς Ἁγίους μας, βλέποντας πῶς ἡγάπησαν οἱ Ἅγιοι τἠν στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν, ἀγρυπνοῦντες, κακοπαθοῦντες καί κλαίοντες, ἔχοντας τάς λαμπρἀς λαμπάδας ἀννημένας, περιμένοντες τόν Νυμφίον Ἰησοῦν. Ἔρχεται ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς καί οὐ νυστάξει νά εὐφράνει τούς ἀγαπώντας Αὐτόν. Φτάνει ὁσονούπω, γιά νά παρακαλἐσει τούς πενθήσαντας καί κλαύσαντας, ἀφήνοντας τούς νεκρούς, νά θάψουν τούς ἑαυτῶν νεκρούς. Στέκεται ἐπί τήν θύραν γιά νά χαρίσει τήν βασιλεἰα τοῦ Πατρός πού δέν ἔχει τέλος καί νά στεφανώσει τούς νομίμως ἀθλήσαντας. Ἔρχεται τό λοιπόν νά φωτίσει τά κρυπτά τοῦ σκὀτους καί φανερώσει τάς βουλάς τῶν καρδιῶν καί μέ ἕνα λόγο, νά ἀποδώσει καθενός κατά τά ἔργα του. Ἐγγύς ὁ Κύριος. Ἀδελφοί μου, ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς φτάνει στά ἔσχατα, ὄχι μέ δούλου μορφή, ὅπως πρῶτα, ἀλλά ἐξ οὐρανοῦ, μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς.
Τότε αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται. Ἡ γῆ πᾶσα, ὥς τό ὕδωρ τῆς θαλάσσης, τρέμει ἀπό τῆς δόξης Αὐτοῦ. Ἰδού ἔρχεται ὁ Δίκαιος Κριτής καί τόν συναντοῦν μετά χαρᾶς μεγάλης οἱ ἔχοντες τάς λαμπάδας ἀννημένας, μετά πολλῆς παρρησίας, ἀγαλλιόμενοι.
Τότε, μά ὄντως τότε, νά δοῦμε τούς ἰσχυρούς τῆς ἡμέρας τετράστερους στρατιωτικούς και τούς ὁμοίους τους πού ἀναίσχυντα ποζάρουν μέ γυναικεία ροῦχα στά media προτρέποντας καί πιέζοντες ὁ κόσμος νά τούς ὁμοιάσει. Ὄντες παράλυτοι καί ἀμετανόητοι. Ἀς γνωρίζουν ὅλοι αὐτοί ὅτι τά δάκρυα θά εἶναι ἀνόητα, ὅταν θά ἀποχωρίζονται τό Φῶς, τόν Χριστόν καί θά κατεβαίνουν ἀπό σκότος εἰς σκότους μετά θλίψεων, στεναγμῶν καί πολλῶν δακρύων. Ὁ Ἰησοῦς μας ὁ γλυκύτατος Χριστός, τώρα κρούει τήν θύρα τῆς καρδιᾶς μας καί ζητάει νά τόν ἀκολουθήσουμε. « Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας».
Ἀς ἀφήσουμε, καλή γερόντισσα, τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἀς ἐνδυθοῦμε τά ἔργα τοῦ φωτός, ἐφ’ ἄλλως, ἐκείνη τήν ἡμέρα θα κρούουμε ἐμεῖς .
Ἀλλά τότε θά ἀκούσουμε τήν φωνήν τοῦ Δεσπότου, ὅτι δέν μᾶς γνωρίζει, ἐφ’ ὅσον βέβαια μείνουμε γελῶντες καί τρυφῶντες, μεθύοντες καί χορεύοντες, νεκροί ἐν μέσῳ νεκρῶν καί παράλυτοι, ἀκίνητοι γιά τό ἀγαθόν καί τέλειον θέλημα τοῦ Θεοῦ. Φεῦγε ἀδελφέ μου, μήν ἀγαπᾶς τήν ἅμαρτία τοῦ κόσμου καί τά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου (παλιανθρώπου) τά διδάγματα, διδάσκοντας οὕτως τούς συνανθρώπους.
Ἀλοίμονον, μακάρι νά ἀκούσουμε τόν λόγο τοῦ προφήτου, ὅσο εἶναι καιρός πού λέει: « Οὐαί οἱ γελῶντες καί οἱ λέγοντες τό πονηρόν, καλόν καί τό καλόν, πονηρόν· οἱ τιθέντες τό πικρόν,, γλυκύ καί τό γλυκύ πικρόν· οὐαί οἱ δικαιοῦντες τόν ἀσεβῆ, ἔνεκα δώρων». Οὐαί, οὐαί, οὐαί, πόρνη Βαβυλώνα καί μοιχαλίδα Ν.Ἐποχή. Ἔφθασε ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, ἡ όργή τοῦ Χριστοῦ. Μισεῖς καί θέλεις Ἀνόητη καί τά ὄργανά σου οἱ ἄ-χρηστοι, νά ρίξουν τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα, ἀλλά ὁ Χριστός μας δέν ἀφήνει καί δέν θά ἀφήσει εἰς τέλος.
Μόνο ἡ ἐλπίδα μας νά μήν χαθεῖ.Τόοοσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη Του! Γι’ αὐτό εἶναι πάντοτε δίπλα μας. Εἶναι στόν καθένα μας γιά νά βρεῖ εὐκαιρία νά μᾶς ἁρπάζει νά μᾶς σώσει. Οἱ ἀποστάτες καί γενίτσαροι μέσα κι ἔξω, ὅπως κι Αὐτός ἀπέναντι πού φοβερίζει τήν πατρίδα μας, μάθετε ὅτι πλησιάζει τό τέλος σας.
Σ’ Αὐτόν, τόν Χριστόν καί Κύριον, τό Κράτος καί ἡ Βασιλεία καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1] (B’ΚΟΡΙΝ.12,10)
