Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος
Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερώνυμος (Νικολόπουλος) ἔχει πραγματικὰ ἀφήσει ἐμβρόντητον τὸ πανελλήνιον ἀπὸ τὴν ἡμέραν ἀναρρήσεώς του εἰς τὸν θῶκον τῆς Λαρίσης. Κατὰ τὴν ὑπηρεσίαν του εἰς τὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴν ἐφέρετο ὑπὸ πολλῶν ὡς σεβάσμιον πρόσωπον. Μετὰ λύπης διαπιστώνει κανεὶς ὅτι ἰσχύει καὶ δι’ αὐτὸν ἡ γνωστὴ ρῆσις «ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι». Τί νὰ ὑποθέση κανείς, ὅτι ἡ ἀρχιερατικὴ μίτρα μετήλλαξεν αὐτὸν ἢ ὅτι παρουσίαζεν ἄλλο πρόσωπον πρὶν τὴν ἐπισκοποποίησιν; Ποῖον εἶναι χειρότερον τοῦ ἑτέρου;
Διερωτᾶται κανείς: Ἡ Ἱεραρχία ἁπλῶς ἐκλέγει τοὺς κύκλῳ τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς τραπέζης ἢ σκέπτεται πρῶτα ποῖος εἶναι ἱκανός; Οὔτε ἡ Ἱεραρχία οὔτε ὁ ἐκλεγὴς δὲν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν του τὰς συνθήκας τῆς περιοχῆς, ὅπου μεταβαίνει; Μία ἰδιαιτέρως ταλαιπωρημένη Ἐπισκοπικὴ Ἐπαρχία, λόγῳ σωρείας διαπράξεως ἀντικανονικοτήτων ἐκ μέρους τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας, ἤλπιζε νὰ εὕρη ἐπιτέλους ἕνα Μητροπολίτην, νὰ σταθῆ εἰς τὸ ὕψος τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ νὰ εἰρηνεύση. Ἀντ’ αὐτοῦ, ἀπὸ τὸ 2018 ὥς σήμερα παραμένει ἀδιάπτωτος ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ τοπικοῦ ποιμνίου καὶ ὄχι μόνον, ὑπαιτιότητι τοῦ Σεβασμιωτάτου. Ἄλλοτε ἀνάπτει ἑπταφώτους λυχνίας παρὰ τὰς σαφεῖς ἀπαγορεύσεις τῶν Ἱ. Κανόνων, ἄλλοτε ὑποδέχεται ἐκπροσώπους ἀπὸ ὀργανώσεις, τὴν ἀποφυγὴν τῶν ὁποίων ἐντέλλεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄλλοτε ἐξαπολύει κατηγορίας κατὰ πιστῶν ἀντιδρώντων εἰς τὴν παῦσιν τῆς Θ. Λατρείας καὶ εἰς τὰ ἐκτρωματικὰ ἐμβόλια, ἄλλοτε περιάγει τὴν ἐπαρχίαν μὲ ὑγειονομικὰς μονάδας, διὰ νὰ ποιήση ἕνα «προσήλυτον» τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἄλλοτε μοιράζει λουκούμια εἰς διαδηλωτάς…
Ὑπερέβη ὡστόσον κάθε σκάνδαλον ἡ διδασκαλία τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου, τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος τοῦ ἐνεπιστεύθη, ὑπὸ ραββίνου!
Ἀντὶ τοῦ Ἐπισκόπου ὁ Ραββῖνος;
Εἰς τὴν ἐπίσημον ἑξαμηνιαίαν περιοδικὴν ἔκδοσιν τῆς Ἱ. Μ. Λαρίσης καὶ Τυρνάβου ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν «Ἀχιλλίου Πόλις» τοῦ παρελθόντος Νοεμβρίου ὑπάρχει καὶ ἕνα ἄρθρον ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἀντισημιτισμός. Διακρίσεις καὶ διώξεις κατὰ Ἰουδαίων», τὸ ὁποῖον ὑπογράφει ὁ Ραββῖνος κ. Ἠλία Σαμπετάϊ. Ὡς νὰ μὴ ἔφθανεν ἡ ἔντυπος ἔκδοσις, τὸ ἄρθρον αὐτὸ ἀνεδημοσιεύθη καὶ εἰς τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως τῆς 26ης Μαΐου 2022. Πρὶν σχολιάσωμεν τὸ λίαν προβληματικὸν διὰ τὰ Ὀρθόδοξα μέλη τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας περιεχόμενον ὀφείλομεν νὰ ἐπισημάνωμεν ὅτι καὶ μόνον ἡ ἄδεια νὰ ἀρθρογραφήση εἰς ἐκκλησιαστικὸν περιοδικὸν ἀλλόθρησκος δὲν εἶναι ἁπλῶς κατακριτέα, ἀλλὰ ἐγείρει τὴν ἀξίωσιν τουλάχιστον δι’ ἐπίπληξιν τοῦ Σεβ. κ. Ἱερωνύμου ἐκ τῆς Σύνοδου . Αἱ ἐκδόσεις τῶν Ἱ. Μητροπόλεων δὲν εἶναι περιοδικὰ ποικίλης ὕλης, ἀλλὰ προέκτασις τῆς κατηχήσεως, τῆς διδασκαλίας, τῆς ποιμαντικῆς ἐπιστήμης τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ κύριον ἔργον τῶν Ἐπισκόπων εἶναι αὐτό. Ἂν συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνες ἁπλῶς ἡ μὴ ἐκτέλεσις αὐτοῦ τοῦ ἔργου εἶναι αἰτία καθαιρέσεως, πόσον μᾶλλον ὅταν ἡ διδασκαλία εἶναι ἀντιχριστιανική; Διότι εἰς τὴν παροῦσαν περίπτωσιν δὲν ἔχομεν μόνον ἑτεροδιδασκαλίαν, ἀλλὰ καὶ ἀνάθεσιν τῆς ἐπιμορφώσεως τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ ἑτεροθρήσκου!
Ὑπονόμευσις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης
Ἐξ’ ἀρχῆς δηλοῦμεν ὅτι δὲν ἐνδιαφέρει τὸ παρὸν ἄρθρον τί πιστεύει ἡ ἑβραϊκὴ θρησκεία, καθὼς αὐτὸ ἔχει λυθῆ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλὰ πῶς ὁ Σεβ. Λαρίσης υἱοθετεῖ καὶ προβάλλει ἀπόψεις ἐπιζημίους διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν πιστῶν. Εἰς τὰς πρώτας σελίδας τοῦ ἄρθρου ἀναγιγνώσκει κανείς:
«Στὸ βιβλίο Γένεσις διαβάζουμε γιὰ διακρίσεις καὶ διώξεις Ἑβραίων… Ἡ ἐπιτυχία τῶν ἀνθρώπων τοῦ Πατριάρχη Ἰσαὰκ στὶς γεωργικὲς ἐργασίες τους προκάλεσε τὸν φθόνο τῶν γηγενῶν κατοίκων, ποὺ εἶπαν: «Φῦγε ἀπὸ κοντά μας, γιατί ἔγινες πολὺ δυνατὸς» (26:16). Ἦταν ξέσπασμα λαϊκῆς ὀργῆς καὶ κακεντρέχειας…
Στὴν Ἔξοδο διαβάζουμε γιὰ τὸν Ἰακὼβ καὶ τὰ παιδιά του ποὺ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Αἴγυπτο… Ὅταν στὸν θρόνο ἀνέβηκε νέος Φαραώ, μὲ μιὰ πιὸ ἐθνικιστικὴ πολιτική, ἀπηύθυνε στοὺς Αἰγυπτίους ἕνα ἄκρως συκοφαντικὸ διάγγελμα (1:9-17)…
Στὸ βιβλίο τῆς Ἐσθὴρ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρταξέρξη, διαβάζουμε ὅτι ὁ ἀντιβασιλιὰς Ἀμὰν ἦταν ὀργισμένος κατὰ τοῦ αὐλικοῦ Μορδοχαίου, ἐπειδὴ δὲν προσκυνοῦσε μπροστά του. Διέβαλε αὐτὸν καὶ ὅλους τοὺς Ἰουδαίους στὸν Βασιλιά, ζητώντας τὴν ἐξόντωσή τους… «Κι ἐγὼ θὰ καταβάλω δέκα ἀσημένια τάλαντα στὸ βασιλικὸ θησαυροφυλάκιο» – ἡ ἱστορία τοῦ Ἀντισημιτισμοῦ καταγράφει ἀμέτρητες ἀπόπειρες ἐπηρεασμοῦ τῆς ἐξουσίας, μὲ δέλεαρ τὴν ἐνίσχυση τοῦ κρατικοῦ ταμείου!».
Καλλιεργεῖται εἰς τὸν πιστὸν ἡ ἐντύπωσις ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀποτυπώνονται εἰς τὴν Π.Δ. εἶναι περιστατικὰ ἀντισημιτισμοῦ! Πρόκειται περὶ χειραγωγήσεως τῆς κατανοήσεως τοῦ θεοπνεύστου κειμένου! Πρῶτον, ἂν κάθε διένεξις π.χ. γεωργικαὶ ἐργασίαι, ἀνάγονται εἰς «φυλετικὴν δίωξιν», τότε καὶ ὁ φόνος τοῦ Ἄβελ ἀπὸ τὸν Κάιν ἢ ἡ σφαγὴ τῶν ψευδοπροφητῶν τοῦ Βάαλ ἀπὸ τὸν προφήτην Ἠλίαν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀντισημιτισμός! Δὲν εἶναι δυνατὸν προφανεῖς κοινωνικαὶ ἀδικίαι ἢ θρησκευτικαὶ διαφοραὶ μὲ μοναδικὸν κριτήριον ὅτι ἐπιτελοῦνται ἀπὸ ἀλλοεθνεῖς νὰ χαρακτηρίζωνται ἀντισημιτισμός. Δεύτερον, τὴν ἐποχὴν τῆς Π.Δ. οἱ λαοὶ ταυτίζονται μὲ τὴν θρησκείαν των, διώκονται ὅμως διὰ τὴν ὑποταγὴν των ἢ ὄχι εἰς τὴν ἐξουσίαν, ἡ ὁποία συμπεριελάμβανε συνήθως προσχώρησιν εἰς τὸν συγκρητισμόν. Αἰγύπτιοι, Ἀσσύριοι, Πέρσες κ.ἄ. δὲν ἔκαναν διακρίσεις εἰς τοὺς λαούς, ὥστε μόνον ἂν εἶσαι ἐξ αἵματος Ἑβραῖος νὰ διώκεσαι αὐτεπαγγέλτως. Ἡ ἰδιαιτέρα πίστις εἰς τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸν Θεὸν ἔκανε τοὺς Ἑβραίους νὰ ἀντιστέκωνται καὶ δι’ αὐτὸ νὰ διώκωνται καὶ ὄχι μὲ φυλετικὰ κριτήρια.
Ὑπονόμευσις τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ
«Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ στάση του ἀπέναντι στὴν ἐριστικὴ συμπεριφορὰ ὑποψήφιου προσήλυτου, ποὺ ζήτησε νὰ διδαχθεῖ ὅλη τὴν Τορὰ ὅσο θὰ στέκονταν στὸ ἕνα πόδι, δηλαδὴ σὲ πολὺ σύντομο χρονικὸ διάστημα. Ὁ Ἰλλὲλ δὲν θύμωσε, ἀλλὰ τοῦ εἶπε: «Ὅ,τι εἶναι σὲ σένα μισητό, μὴ τὸ κάνεις στὸν συνάνθρωπό σου – αὐτὴ εἶναι ὅλη ἡ Τορά· πήγαινε τώρα νὰ μελετήσεις τὶς λεπτομέρειες!». Διαβάζουμε στὴν Καινὴ Διαθήκη μιὰ ὡραία παράφραση τοῦ ρητοῦ τοῦ Ἰλλέλ. Εἶναι θετικὸ νὰ βλέπουμε πόση ἔμπνευση καὶ καθοδήγηση, ἀντλοῦμε ἀπὸ τὴν ἴδια πηγή. Στὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο (7, 12) διαβάζουμε: «Ὅλα ὅσα θέλετε νὰ σᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, αὐτὰ νὰ τοὺς κάνετε κι ἐσεῖς· σ’ αὐτὸ συνοψίζεται ὁ Νόμος καὶ οἱ Προφῆτες».
Ἀπὸ τὰ παρατεθέντα δίδεται ἡ ἐντύπωσις εἰς τοὺς ἀναγνώστας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἦτο καὶ αὐτὸς ἕνας «ραββῖνος», ὁ ὁποῖος ἐνίοτε «παρέφραζε» τὸ Ταλμούδ. Οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει ἡ μαρτυρία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Εὐαγγελιστῶν μὲ τὸ Ταλμούδ, τὸ ὁποῖον ἄλλωστε εἶναι κατὰ πολὺ μεταγενέστερον χρονικά. Οὔτε ὑπῆρξε ποτὲ ραββῖνος, ὁ ὁποῖος νὰ ἐπετέλεσε τὰ θαύματα, τοῦ Θεανθρώπου.
Ὑπονόμευσις τῆς Ἁγιοπατερικῆς Διδασκαλίας
«Ἡ καθιέρωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, 4ο αἰώνα κ.π., ὡς θρησκεία τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ μετέπειτα τοῦ Βυζαντίου, ἐπιδείνωσε τὴν πολεμικὴ κατὰ τῶν Ἰουδαίων. Ἀπὸ τὸν 5ο αἰώνα οἱ Ἰουδαῖοι κατηγοροῦνται ὡς «θεοκτόνοι». Κατηγορία ἱστορικὰ ἀβάσιμη καὶ ἀτεκμηρίωτη·… Στὴν πορεία, ἡ Ἀντισημιτικὴ ἐξαλλοσύνη ἐμφανίζει μιὰ νέα εἰδεχθῆ λιβελογραφία, τὴν Αἱματικὴ Κατηγορία, περὶ δολοφονίας Χριστιανοπαίδων γιὰ τὴν ἑτοιμασία τῶν Ἀζύμων τοῦ Πέσαχ. Μιὰ κατηγορία μὲ πολλὰ θύματα Ἰουδαίους σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη. Ἀνάμεσα στοὺς διαδότες ὑπῆρξαν μοναχοὶ καὶ ἱεροκήρυκες, ὅπως ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός… Οἱ Νομοδιδάσκαλοι τοῦ Ταλμοὺδ εἶναι, ἴσως, οἱ μόνοι θρησκευτικοὶ κατηχητὲς ποὺ ποτὲ δὲν εἶπαν, «ἔξω ἀπὸ τὴν Συναγωγὴ δὲν ὑπάρχει σωτηρία»!».
Ἀπορεῖ κανεὶς πῶς ὁ Σεβασμιώτατος «καταπίνει» ἀκεραίαν ὁλόκληρον τὴν ἀνιστόρητον αὐτὴν θέσιν. Κατ’ ἀρχὰς ὅσον ἀφορᾶ τὴν πολιτικὴν τῶν βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων δὲν πρέπει νὰ κατηγορῆται ὁ χριστιανισμός, διότι καὶ σήμερα κυβερνῆται καὶ πολιτικοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι χριστιανοί, ἀλλὰ πράττουν τὰ ἐνάντια. Περαιτέρω, ὀφείλει κανεὶς νὰ ἐντοπίζη καὶ τὰ θετικὰ π.χ. ὁ Ἰουστινιανὸς ἀπηγόρευσε τὴν κατάληψιν συναγωγῶν καὶ ἐπέβαλεν ἀποζημίωσιν πρὸς τοὺς Ἑβραίους ἢ ἀκόμα καὶ τὴν ὑποχρέωσιν ἀνεγέρσεως νέας συναγωγῆς ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Ἂς σκεφθῆ κανεὶς ἐντὸς ἑνὸς θεοκρατικοῦ ὁλοκληρωτικοῦ συστήματος τί σημαίνουν αὐτὰ τὰ μέτρα ἔναντι μιᾶς ἐξαιρετικὰ ἰσχνῆς μειονότητος. Ὡστόσον, ὅταν συζητεῖ κανεὶς διὰ ἱστορικὰ ζητήματα τόσον παλαιὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξάγωνται συμπεράσματα μὲ βάσιν τὰ σημερινὰ κριτήρια, π.χ. εἶναι ὡς νὰ κατακρίνωμεν σήμερα τοὺς βυζαντινούς, ἐπειδὴ δὲν ἐπίστευον εἰς τὴν Δημοκρατίαν!
Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τὴν θεολογίαν, εἰς τὸ ὁποῖον παραπέμπει τὸ «θεοκτόνοι», ἀνατρέχων κανεὶς καὶ μόνον εἰς τὴν λειτουργικὴν ζωὴν καὶ τὰ τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα κατ’ ἐξοχὴν γαλουχοῦν γενεάς ἐπὶ γενεῶν, θὰ ἀντιληφθῆ ἀμέσως ὅτι αὐτὰ ἀναφέρονται εἰς τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα-ἐγκληματίας, οἱ ὁποῖοι ἐθανάτωσαν τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ὄχι εἰς τοὺς ἁπανταχοῦ Ἑβραίους ὅλων τῶν αἰώνων. Ἂν πάλιν, ἡ λαϊκὴ φαντασία ἔπλαθε μύθους κατὰ τῶν Ἑβραίων, αὐτὸ συνέβη καὶ ὅταν οἱ εἰδωλολάτραι ἐκατηγόρουν τοὺς χριστιανοὺς εἰς τοὺς ρωμαϊκοὺς χρόνους. Πόσα ἑκατομμύρια μαρτύρων εἶχον οἱ χριστιανοὶ ἀπὸ τοὺς ἀπηνεῖς διωγμούς;
Ἡ ἀσέβεια ὅμως ἔναντι τοῦ Ἁγίου καὶ Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ εἶναι ἀνεπίτρεπτος, ὄχι μόνον διὰ τὸ μεγαλειῶδες ἐπιτελεσθὲν ἔργον του, ἀλλὰ διὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμαρτύρησεν ἐξ αἰτίας Ἑβραίων ἐμπόρων, τῶν ὁποίων ἀνέτρεψε τὴν κερδοφορίαν. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἱδρυθέντα ἑκατοντάδας σχολεῖα εἰς τὰ κηρύγματά του ὁμιλεῖ διὰ τὴν κοινωνικὴν ἀδικίαν, τὴν ἰσότητα τῶν δύο φύλων, τὴν ἀγάπην πρὸς τοὺς ἐχθρούς κ.ἄ.
Τέλος, ὁ σαφὴς ἐπικριτικὸς ὑπαινιγμὸς ἔναντι τοῦ Μεγάλου Πατρὸς Ἁγίου Κυπριανοῦ Καρθαγένης, ὁ ὁποῖος διετύπωσε τὸ «extra Ecclesiam nulla salus» (= ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία), καὶ ἀποτελεῖ παγίαν διδασκαλίαν τῆς πίστεως, κλονίζει συθέμελα τὴν σωτηριολογίαν!
Οἱ ἀναγνῶσται ἀναρωτῶνται, εἰς τί ἀποσκοπεῖ ἡ δημοσίευσις τοῦ συγκεκριμένου ἄρθρου;
Ὁ Σεβασμιώτατος ἐγκρίνει τὸν σιωνισμόν;
Ἐσχολιάσαμεν τὰ ἀνωτέρω ὡς νὰ ἐγράφησαν ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Σεβασμιώτατον, καὶ αὐτὸ διότι ἀφ’ ἧς στιγμῆς δὲν ὑπάρχει οὔτε ὑποσημείωσις ἐπιφυλάξεως εἰς τὰ γραφόμενα σημαίνει ὅτι ὁ ἴδιος τὰ προβάλλει πρὸς τοὺς πιστοὺς (μέσῳ καὶ τῆς ἱστοσελίδος) συμφωνῶν πλήρως.
Θὰ ἀνεμένομεν ὁ Σεβασμιώτατος νὰ ζητήση ἀπὸ τὸν συγγραφέα πρωτίστως νὰ καταδικάση τὸ ἔγκλημα τῶν αἰώνων, τὸ ὁποῖον διέπραξαν ὁμόφυλοί του, θανατώνοντες τὸν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνον κατήγετο ἀπὸ τὸ «γένος Δαβὶδ», ἀλλὰ ἦτο «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος» (Ἑβρ. 7, 26).
Ἀντ’ αὐτοῦ ὅμως μάχεται πρὸς τὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπὲρ τοῦ Σιωνισμοῦ: «Ἐμφανίσθηκαν πάλι κήρυκες ἑνὸς Νέου Ἀντισημιτισμοῦ. Στόχος τους σήμερα εἶναι ὁ Σιωνισμὸς καὶ τὸ Κράτος τοῦ Ἰσραήλ»!
Ἀποκλείεται ὁ Σεβ. Λαρίσης νὰ μὴ γνωρίζη ὅτι ὁ σιωνισμὸς εἶναι πολιτικὸν κίνημα, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήκουν καὶ ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἀκόμα καὶ μερὶς Ἑβραίων τὸ χαρακτηρίζει ἐθνικιστικὸν (πολιτικὴ κριτικὴ) ἢ ἀσεβὲς (θρησκευτικὴ κριτική). Δὲν χρειάζεται ἐπίσης νὰ ὑπενθυμίσωμεν τὴν σχέσιν μασονίας καὶ σιωνισμοῦ. Τὸ ἐρώτημα πλέον δὲν εἶναι, ἂν ὁ Σεβασμιώτατος εἶναι σιωνιστής, ἀλλὰ ἂν εἶναι μασόνος. Ἐφ’ ὅσον δὲν ἀποκηρύξη ἄμεσα, δημοσίως καὶ γραπτῶς τὴν μασονίαν, τὸν σιωνισμόν, ἀλλὰ καὶ τὰ δημοσιευθέντα εἰς τὸ περιοδικὸν καὶ τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ὀφείλει νὰ ἐπιληφθῆ τοῦ θέματος ἡ Ἱερά Σύνοδος.
