ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ διαχωρίζουν τὶς αἱρέσεις σὲ «μεγάλες» (ἀρχαῖες) καὶ «μικρὲς» (σύγχρονες), μὲ τὶς δεύτερες νὰ μὴ ἔχουν ἰδιαίτερη σημασία: Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ τοὺς ἀπαντᾶ:
«Κάθε αἵρεση εἶναι βλασφημία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ αἵρεση δὲν βλασφημεῖ μόνον τὸ δόγμα περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἢ τὴν ἐνέργειά του, ἀλλὰ βλασφημεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τὴν ὁλότητά του. Ἡ οὐσία ὅλων τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ βλασφημία. Ὁ ἅγιος Φλαβιανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος σφράγισε τὴν ὁμολογία γιὰ τὴν ἀληθινὴ πίστη μὲ τὸ αἷμα του, προσφέρει τὴν ἀπόφαση τῆς Τοπικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 448 μ.Χ., ἐναντίον τοῦ αἱρετικοῦ Εὐτυχοῦς, ὁ ὁποῖος ἰσχυριζόταν ὅτι ὁ Χριστὸς διέθετε μόνο τὴ θεία φύση, ἡ ὁποία ἀπορρόφησε τὴν ἀνθρώπινη, μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια: “…ἀκολουθεῖ τὰς βλασφημίας των ἀνυποχωρήτως, ὁ ὁποῖος ἐπιπροσθέτως οὐδὲ τὴν ἰδικήν μας συμβουλὴν ἐσεβάσθη καὶ διδασκαλίαν καὶ δὲν κατεδέχθη νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ὀρθὰ δόγματα. Διὰ τοῦτο, μετὰ δακρύων καὶ στεναγμῶν διὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀπώλειάν του, ὡρίσαμεν διὰ τοῦ Κυρίου τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ βλασφημηθέντος, νὰ εἶναι στερημένος καὶ ξένος ἀπὸ κάθε ἱερατικὸν τάγμα καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνίαν μαζί μας, καὶ ἀπὸ τὴν διακυβέρνησιν μοναστηρίου καὶ ἂς γνωρίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μετὰ ἀπ’ αὐτὰ θὰ τὸν συναντήσουν ἢ θὰ τοῦ συνομιλήσουν, ὅτι θὰ εἶναι ὑπεύθυνοι καὶ αὐτοὶ εἰς τὸ ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας, διότι δὲν ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν συναναστροφήν του”»!
Δὲν ὑπάρχει «μεγάλη» καὶ «μικρὴ» αἵρεση, ἀλλὰ κάθε αἵρεση ἀποτελεῖ βλασφημία κατὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος!
