«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. 4, 4).
(: Νὰ χαίρεστε πάντοτε μὲ τὴ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἕνωση καὶ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Κύριο, πάλι θὰ πῶ νὰ χαίρεστε).
- Τονίζει ὁ θεῖος Χρυσόστομος:
«Μόνο ἡ ἐν Κυρίῳ χαρὰ εἶναι διαρκής. Γιατὶ οἱ ἄλλες χαρὲς δὲν εἶναι καθόλου καλύτερες ἀπ’ τὰ ποτάμια ρεύματα, ποὺ τὴν ἴδια στιγμὴ ἐμφανίζονται καὶ φεύγουν καὶ χάνονται, ἐνῶ ἡ κατὰ Θεὸν εὐφροσύνη παραμένει καὶ ριζώνει καὶ εἶναι διαρκὴς καὶ μόνιμη, χωρὶς νὰ διακόπτεται ἀπὸ καμμιὰ ἀπ’ τὶς ἀπροσδόκητες περιστάσεις, ἀλλὰ γίνεται ἀκόμη πιὸ μεγάλη μέσῳ ἐκείνων ποὺ προβάλλουν σ’ αὐτὴν ἐμπόδια».
- Μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Πορφύριος:
«Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρά, τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἡ εὐτυχία. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ἡ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀγάπη μας, αὐτὸς ὁ ἔρωτάς μας. Εἶναι ἔρωτας ἀναφαίρετος ὁ ἔρωτας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ κεῖ πηγάζει ἡ χαρά…
Ὅταν βρῆς τὸν Χριστό, σοῦ ἀρκεῖ, δὲν θέλεις τίποτ’ ἄλλο, ἡσυχάζεις. Γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος. Ζῆς παντοῦ, ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός. Ζῆς στὰ ἄστρα, στὸ ἄπειρο, στὸν οὐρανὸ μὲ τοὺς ἀγγέλους, μὲ τοὺς ἁγίους, στὴ γῆ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὰ φυτά, μὲ τὰ ζῶα, μὲ ὅλους, μὲ ὅλα.
Ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό, ἐξαφανίζεται ἡ μοναξιά. Εἶσαι εἰρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Οὔτε μελαγχολία οὔτε ἀρρώστια οὔτε πίεση οὔτε ἄγχος οὔτε κατήφεια οὔτε κόλαση. Ὁ ἔρωτας πρὸς τὸν Χριστὸ εἶναι κάτι ἄλλο. Δὲν ἔχει τέλος, δὲν ἔχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει ὑγεία, δίνει, δίνει, δίνει…
- Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «ΣΩΤΗΡ» ἀρ. φ. 2256 ἀντιγράφουμε σωτήριες συμβουλὲς τοῦ Ἁγ. Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ γιὰ τὴν πραγματικὴ χαρά.
Ὁ εὐλογημένος στάρετς συμβούλευε μία μοναχὴ ἀπὸ τὸ Ντιβέγιεβο, τὴν ἀδελφὴ Ξένια:
-Νὰ μὴ εἶσαι αὐστηρὴ καὶ ἀπότομη μὲ τὶς νέες ἀδελφές, ἀλλὰ νὰ τὶς ἐνθαρρύνης καὶ νὰ εἶσαι χαρούμενη καὶ εὔθυμη μαζί τους. Πές μου, τρῶς μαζὶ μὲ τὶς ἀδελφές;
-Ὄχι, Γέροντα.
-Πῶς εἶναι δυνατόν, χαρά μου; Ἂν δὲν θέλης νὰ φᾶς, μὴ τρῶς, ἀλλὰ πάντοτε νὰ κάθεσαι στὸ τραπέζι μαζί τους. Ξέρεις, θὰ ἔρθουν κουρασμένες καὶ ἴσως κάποτε ἀπογοητευμένες. Ὅταν ὅμως σὲ δοῦν νὰ κάθεσαι μαζί τους τρυφερὴ καὶ εὔθυμη καὶ μὲ καλὴ διάθεση, θὰ πάρουν καὶ ἐκεῖνες θάρρος καὶ θὰ χαροῦν καὶ θὰ φᾶνε πολὺ καλύτερα, μὲ μεγάλη χαρά. Ἡ χαρὰ δὲν εἶναι ἁμαρτία! Διώχνει τὴν κόπωση ποὺ γεννᾶ τὴν ἀπελπισία. Τὸ νὰ πῆς ἕνα εὐγενικό, φιλικό, χαρούμενο λόγο… δὲν εἶναι καθόλου ἁμαρτία!
Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ δὲν ἐννοοῦσε τὴν χαρὰ ὡς ἐπιφανειακὸ καὶ πρόσκαιρο συναίσθημα, ἀλλὰ ὡς βαθιὰ πνευματικὴ κατάσταση, ἡ ὁποία δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ ἐξωτερικὲς συνθῆκες, θλίψεις καὶ δοκιμασίες.
Στὴν περίφημη πνευματικὴ συνομιλία του μὲ ἕνα μαθητή του, τὸν Νικόλαο Μοτοβίλωφ, ὁ θεοφώτιστος Πατέρας ἐξηγεῖ πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀποκτήση αὐτὴ τὴ βαθιὰ χαρά: «Ὅταν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατεβαίνη στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν περιβάλλη μὲ τὴν πληρότητα τῆς παρουσίας του, τότε ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει μὲ ἀνέκφραστη χαρά, διότι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο γεμίζει μὲ χαρὰ ὁ,τιδήποτε ἐγγίζει». Κι ὅταν ὁ Μοτοβίλωφ ὁμολόγησε ὅτι ἐκείνη τὴν ὥρα κοντὰ στὸν ἅγιο Σεραφεὶμ ζοῦσε αὐτὴ τὴ χαρά, ὁ σοφὸς στάρετς τοῦ ἀποκρίθηκε: «Ἡ χαρὰ ποὺ νιώθεις αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴν καρδιά σου, ὅσο μεγάλη καὶ ἀπερίγραπτη κι ἂν εἶναι, δὲν εἶναι τίποτε συγκριτικὰ μ’ αὐτὴν ποὺ ἑτοίμασε ὁ Κύριος «τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν». Τώρα μᾶς δίνεται μία πρόγευση αὐτῆς τῆς χαρᾶς. Τί νὰ ποῦμε γιὰ ἐκείνη τὴ χαρὰ ποὺ ἔχει ἑτοιμασθῆ στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν γιὰ ὅσους κοπιάζουν ἐδῶ στὴ γῆ;… Τότε αὐτὴ ἡ παροδικὴ χαρά, τὴν ὁποία αἰσθανόμαστε τώρα, θὰ μᾶς δοθῆ σὲ ὅλη τὴν πληρότητά της, θὰ μᾶς πλημμυρίση μὲ ἀνέκφραστη οὐράνια ἀγαλλίαση καὶ κανένας πιὰ δὲν θὰ μπορῆ νὰ μᾶς τὴν ἀφαιρέση!».
Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀναφαίρετη αὐτὴ χαρὰ ὡς δῶρο τοῦ Οὐρανοῦ καὶ καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
