ΚΑΝΟΥΜΕ αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο τὸν προσωπικό μας ἀγῶνα γιὰ τὴν κάθαρσή μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἀλλὰ τί εἶναι ἁμαρτία; Μᾶς τὸ ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸ θὰ πρέπει νὰ τὰ ἐκλάβουμε ὡς ἀσθένεια τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ ὄχι σὰν φυσικὴ ἀναγκαιότητα, σὰν ἕνα ἀτύχημα, ἀρρώστια, σὰν τὸν ὁρμαθὸ ὅλων τῶν ἀσθενειῶν: τὸν θάνατο, τὸν ὁποῖο καλούμαστε νὰ θεραπεύσουμε.
Οὔτε ὁ θάνατος εἶναι ἀναγκαιότητα οὔτε ἡ δουλεία στὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακὸ οὔτε καὶ ἡ ὑπηρεσία στὸ διάβολο. Ὅποιος μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο σκέφτεται ἢ ἔτσι διδάσκει ἢ τὸ ἰσχυρίζεται, δὲν εἶναι Χριστιανός. Ἀντίθετα, εἶναι χριστιανομάχος, ἀφοῦ ἀπορρίπτει τὴν οὐσία τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ὅλο τὸν ἀγῶνα τοῦ Χριστοῦ, τὴν σωτηρία. Ἐπειδὴ Ἐκεῖνος ἦρθε, γιὰ νὰ μᾶς σώσει: ἀπὸ τὸν θάνατο, τὴν ἁμαρτία, τὸν διάβολο. Ἔτσι γιὰ πολλοὺς ὁ Χριστιανισμὸς ἔπαψε νὰ εἶναι ἄσκηση καὶ ἀναγκαιότητα καὶ κατάντησε: κόσμημα ἢ ἐθνικὸ ἔθιμο, λαϊκὴ παράδοση, μνημεῖο, ἠθικισμός, φιλοσόφημα, ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ ριζοσπαστικὴ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ θνητὸ σὲ ἀθάνατο, ἀπὸ ἁμαρτωλὸ σὲ ἀναμάρτητο, ἀπὸ διαβολεμένο σὲ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστιανισμὸς ἔγινε ρηχός, τόσο ρηχὸς ποὺ καταστράφηκε πλήρως. Ἔτσι, ὁ ὑλικὸς πολιτισμὸς ἔγινε τὸ πᾶν. Χάθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ἀθανασίας καὶ κατὰ συνέπεια τῆς εὐλάβειας, τοῦ οὐρανοῦ, τῆς οὐρανίου καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου, τῆς θεοειδείας του»! Ἂς ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὶς περιρρέουσες σχολαστικὲς ἀντιλήψεις περὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἂς τὴ δοῦμε ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη σκοπιά, ὡς βαρύτατο πνευματικὸ τραῦμα, τὸ ὁποῖο μᾶς ὁδηγεῖ ὁλοταχῶς στὸν πνευματικὸ θάνατο!
